Rozdział XXXII "Pełnia Burzowego Księżyca"

Kochani!Witam Was wszystkim bardzo serdecznie!Dziękuję za wszystkie wpisy pod poprzednim rozdziałem. Wszystkie one bardzo wiele dla mnie znaczą.Z przyjemnością oddaje w Wasze łapki kolejną część Rozbitków. Mam nadzieję, że rozdział przypadnie Wam do gustu i po cichu liczę na to, że zechcecie podzielić się ze mną swoimi wrażeniami po lekturze.A już dziś zapraszam na kolejną odsłonę opowiadania. Rozdział XXXII ukaże się w styczniu. Choć konkretna data zależy w dużej mierze od Was:)

Miłego czytania;)

Pozdrawiam ciepło!

Wasza Villemo.

Rozdział XXXIII „Pełnia Burzowego Księżyca”

- Trzeba przyznać, że Zabini się postarał – powiedziała Ginny, omiatając z aprobatą wnętrze.

Przestronna sala balowa przystrojona była białymi kwiatami i lewitującymi pod sufitem lampionami, dającymi nastrojowe światło. Naprzeciwko głównego wejścia stanęła scena z przygotowanym pulpitem, na którym stał mikrofon oraz butelka wody. Z tylu znajdował się plazmowy ekran, który miał zostać wykorzystany do prezentacji podczas wystąpienia dyrektora szpitala. Wzdłuż ogromnych okien ustawiono stoły, które uginały się od owoców, słodkości i przystawek oraz dobrze zaopatrzony bar. Z bocznych drzwi można było przejść do mniejszej sali, gdzie orkiestra za pomocą subtelnych, łagodnych dźwięków muzyki dbała o dobry nastrój gości, zachęcając ich jednocześnie do tańca. Stamtąd można było przejść na delikatnie oświetlony taras, by zaczerpnąć świeżego powietrza i podziwiać tamtejszy ogród różany.

Hermiona zgodziła się z nią skinieniem głowy i ze znużeniem wróciła do obserwowania przybyłych gości. Jeśli miała być szczera, to nie czuła się zbyt komfortowo na tego typu imprezach. Przyszła tu tylko ze względu na Ginny, która miała zrelacjonować wydarzenie i przeprowadzić wywiad z dyrektorem Szpitala Świętego Munga. Blaise, mimo że był najmłodszym dyrektorem w historii, był znakomitym specjalistą, co udowodnił wielokrotnie radząc sobie z naprawdę trudnymi przypadkami medycznymi. Oprócz tego mężczyzna był typem wizjonera, który nie bał się zmian. Tuż po objęciu stanowiska zaczął modernizować placówkę i dostosowywać ją do potrzeb pacjentów. Niedawno zakończono przebudowę szpitala i to z tej okazji odbywała się dzisiejsza impreza połączona z akcją charytatywną, z której środki miały zostać przeznaczone na sierociniec. Dyrektor chciał uroczyście podziękować wszystkim tym, którzy przyczynili się do sfinalizowania jego planów. Hermiona nie mogła odmówić mu sukcesu, jaki odniósł i sposobu zarządzania personelem szpitala. Każde powodzenie, jakie odnosił Blaise, zamykało usta jego przeciwnikom i sceptykom, którzy nie patrzyli przychylnym okiem na wprowadzane reformy. Sama przed sobą musiała przyznać, że były Ślizgon zaimponował jej i po cichu kibicowała mężczyźnie, życząc mu kolejnych sukcesów.

- Mogłabyś chociaż udawać, że dobrze się bawisz – fuknęła rudowłosa, mierząc przyjaciółkę krytycznym spojrzeniem.

Hermiona przewróciła oczami i dopiła swoją martini, a następnie uśmiechnęła się czarująco.

- Czy tak jest wystarczająco dobrze? – Zapytała, a Ginny parsknęła śmiechem.

- Nie obraź się, ale wyglądasz idiotycznie – zaśmiała się, a Hermiona odpowiedziała jej ironicznym uśmiechem.

- Wreszcie wyglądasz jak ty – stwierdziła z przesadną ulgą, na co szatynka jedynie pokręciła głową z pobłażaniem i zgarnęła z tacy niesionej przez kelnera kieliszek martini.

Widząc to, Weasley z dezaprobatą zmarszczyła czoło. Hermiona uniosła pytająco brwi, lecz rudowłosa jedynie pokręciła głową. Ginny nie musiała jednak wypowiadać głośno swoich myśli. Granger doskonale wiedziała, co przyjaciółka chciała powiedzieć. Szatynka miała jednak sytuację pod kontrolą. Wiedziała też, że jeśli chciała przetrwać ten wieczór, potrzebowała alkoholu. Widok Rona i Fleur wirujących na parkiecie sypał sól na jej rany. Co prawda pozbierała się po ich rozstaniu i późniejszej informacji o zaręczynach, lecz w dalszym ciągu mdliło ją na widok ich umizgów. Ginny nie pochwalała jej terapii, lecz najwidoczniej doszła do wniosku, że zachowa swój umoralniający monolog na później. Sama trzymała się całkiem nieźle, gdy na przyjęciu pojawili się Harry i Pansy. Hermiona uśmiechnęła się ze zrozumieniem i dyskretnie ujęła dłoń przyjaciółki, która od dłuższej chwili przyglądała się parze. Ginny z nieprzeniknioną miną odwzajemniła uścisk i odwróciła się w jej stronę. Uśmiechnęła się delikatnie, lecz szybko jej uśmiech zmienił się w zamaskowany grymas niezadowolenia pomieszany z rozbawieniem, co zbiło szatynkę z tropu.

- Nadciągają kłopoty – szepnęła konspiracyjnie, a Hermiona ściągnęła brwi.

Nim jednak zdążyła cokolwiek powiedzieć, poczuła na talii czyjąś dłoń.

- Witajcie piękne panie – przywitał się blondyn i szarmancko pocałował dłonie kobiet.

- Cormac, co za niefortunny zbieg okoliczności – odparła Hermiona z wymuszonym uśmiechem, starając się nie skrzywić, gdy mężczyzna musnął jej dłoń, patrząc przy tym głęboko w oczy.

- Czyż ona nie jest urocza? – Zaśmiał się mężczyzna, biorąc słowa szatynki za żart i przygarniając ją bliżej, a Ginny przytaknęła z rozbawieniem. – Jak się bawicie? – Zapytał, a Hermiona zmrużyła oczy i wyswobodziła się z jego ramion.

- Do niedawna… - zaczęła, lecz nie dano jej skończyć.

- Znakomicie – odparła Ginewra z szerokim uśmiechem i nie zważając na mordercze spojrzenie przyjaciółki zapytała – A ty?

Hermiona jęknęła w duchu. McLaggenowi nie było więcej potrzeba. Sekundę później zaczął rozwodzić się nad wadami bankietu i bezmyślnością dyrektora, który z taką beztroską wydawał pieniądze szpitala, które według mężczyzny można by spożytkować w innym, lepszym celu. Hermiona obrzuciła go znudzonym spojrzeniem i zajęła się swoim kieliszkiem, całkowicie ignorując irytujące i pretensjonalne utyskiwanie Cormaca. Robiła to do czasu, gdy mężczyzna ponownie objął ją w talii.

- Przyszedłem tu tylko dlatego, że miałem nadzieję cię tu spotkać, Hermiono – wyznał, patrząc na nią z tym swoim aroganckim hollywoodzkim uśmiechem, który działał na nią jak płachta na byka. – Pamiętasz nasz ostatni wspólny bankiet? – Zapytał rozmarzonym głosem, a szatynka odsunęła się od niego na tyle na ile umożliwiało jej to ramie mężczyzny.

- Niektórych koszmarów nie da się zapomnieć – sarknęła i odepchnęła go.

- Taak wiem, te ślimaki – wzdrygnął się z odrazą, a Hermiona spojrzała na niego z niedowierzaniem i szturchnęła chichoczącą Ginny.

- Co ty wyrabiasz? – Warknęła, ignorując opowieść blondyna o tym jak dzielnie zniósł późniejszą niestrawność.

- Odwracam twoją uwagę od mojego durnego brata, a przy okazji zapewniam ci towarzystwo na czas mojej nieobecności – wyjaśniła z niewinną miną.

- Nawet się nie waż, Weasley – ostrzegła ją Hermiona, lecz Ginny zbyła jej groźne spojrzenie wrednym uśmieszkiem. – Wybaczcie mi, ale czas na mnie. Bawcie się dobrze – powiedziała z przebiegłym uśmiechem i, nim szatynka zdążyła zaprotestować, ruszyła w kierunku witającego się z ministrem Blaise’a.

- Co ty na to, żeby powtórzyć tamten wieczór? – Zapytał zmysłowym głosem, a widząc jak kobieta marszczy czoło, dodał – tylko bez ślimaków rzecz jasna.

Spojrzała na mężczyznę jak na wyjątkowo dziwny okaz magicznego stworzenia i nie wierząc, że dała się wmanewrować w intrygę swojej wrednej, rudej przyjaciółki, uśmiechnęła się z politowaniem nad samą sobą. Wiedziała, że ma dwa wyjścia. Mogła odejść lub go przekląć. Biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności i fakt, że Cormac przegląda się w lustrze wiszącym za barem, a potem puszcza oczko przechodzącej obok blondynce, postanowiła wybrać pierwszą opcję. Ignorując palące spojrzenie mężczyzny, wyminęła go bez słowa i ruszyła w stronę wyjścia.

- Nie wiesz, co tracisz!

Pokręciła głową, słysząc krzyczącego za nią Cormaca i przyspieszyła kroku. Nie wierzyła, że można być tak bezczelnym i zadufanym w sobie. McLaggen był typem narcyza, zakochanego bez pamięci we własnym odbiciu. Odkąd pamiętała puszył się i przechwalał, starając się pokazać swoją wyższość. Nie wiedzieć też czemu ubzdurał sobie, że razem stworzą parę idealną. Nie było dnia, by nie wysłał jej kwiatów, czekoladek, miłosnych liścików na poziomie poniżej swojego wieku, czy niemoralnych propozycji. Hermiona miała dość zarówno swojego adoratora, jak i jego prezentów. Ona chciała czegoś więcej, choć nie miała pewności, czym to dokładnie jest. Wierzyła jednak, że gdy znajdzie to, czego szuka, będzie mieć pewność, że to jest to.

Zatopiona w swoich myślach nawet nie zauważyła, gdy na kogoś wpadła. Już miała przeprosić, gdy podniosła głowę i jej wzrok padł na twarz osoby, którą zdeptała. Ron wyglądał na zmieszanego. Był zarumieniony od tańca i alkoholu, a jego włosy znajdowały się w totalnym nieładzie, dodając mu chłopięcego uroku. Jej zdradzieckie serce zabiło szybciej, gdy dotarło do niej, że Ron ciągle trzyma dłonie na jej talii, choć odzyskała już równowagę. Nie wiedziała, czy to zdenerwowanie, czy zasługa martini sprawiały, że wciąż stała jak spetryfikowana, patrząc spokojnie w jego oczy.

- Ładnie wyglądasz – wypalił nerwowo, a szatynka uniosła brwi w geście zdziwienia.

Nie sądziła, że ich spotkanie będzie miało miejsce tak szybko, choć nie wykluczała i tego scenariusza. Między innymi to dlatego dała namówić się przyjaciółce na czarną sukienkę koktajlową z odkrytymi plecami i kuszącym, wyciętym w literę v dekoltem, zakrytym materiałem skóropodobnym. Sukienka eksponowała jej szczupłą, choć nie anorektyczną, jak w przypadku Gabrielle sylwetkę, a lekko rozkloszowany dół i wysokie szpilki podkreślały zgrabne nogi szatynki.

Ron przyglądał się jej z zakłopotaniem, czekając na jakąkolwiek reakcję. Miał też na tyle przyzwoitości, by udawać skruszonego. Niestety jego nieporadność i nieśmiała nadzieja, błąkająca się w jego oczach, wzbudziły tylko jej złość. Nie wierzyła, że po tym wszystkim, co zrobił, nie potrafił zdobyć się na szczere przeprosiny. Pokręciła głową z niedowierzaniem, po raz pierwszy nie potrafiąc ubrać myśli w słowa. Na szczęście z kłopotu wybawiło ją niezbyt delikatne szarpnięcie, które skutecznie odsunęło ją od Rona.

- Hermjjjoniiija! – Zaświergotała Gabrielle, zjawiając się nie wiadomo skąd obok nich i kładąc dłonie na jej odkrytych ramionach, przyjrzała się jej krytycznym wzrokiem. – Wyglądasz magnifique! – Dodała, a następnie nie czekając na jej odpowiedź, odciągnęła ją od Rona i musnęła oba jej policzki.

Połowa z tego, co paplała Gabrielle, nie docierała do niej. Była zbyt zdenerwowana i skonsternowana wylewnością blondynki, która zachowywała się tak, jakby były najlepszymi przyjaciółkami, które spotkały się po latach.

- Przepraszam was, ale… - zaczęła, chcąc jak najszybciej uwolnić się od towarzystwa pary, lecz urwała, gdy kobieta położyła dłoń na klatce piersiowej mężczyzny, prezentując tym samym śliczny pierścionek zaręczynowy.

Widok ten zbił Hermionę z tropu. Doskonale wiedziała, w co pogrywa Gabrielle. Tym gestem zaznaczała swoje terytorium i przypominała, że Ron należy do niej. Robiła to pod przykrywką uprzejmości i serdeczności, lecz szatynka nie miała wątpliwości, że gdyby tylko mężczyzna zniknął, kobieta pokazałaby pazurki. Szatynka odwróciła wzrok od pierścionka i z nieprzeniknioną miną spojrzała na młodszą kopię Fleur. Błysk triumfu w fiołkowych oczach panny Delacour zarówno irytował ją, jak i bawił. Oznaczało to bowiem, że Gabrielle w dalszym ciągu widzi w niej rywalkę. Wiedziała, że to infantylne i próżne, ale świadomość tego mile połechtała jej ego.

- A gdzie zagubiłaś swoją parę? – Zapytała słodkim głosem, od którego zaczynała boleć ją głowa.

Szatynka przeklęła w duchu. Zmusiła się do uprzejmego uśmiechu, myśląc gorączkowo nad odpowiedzią. Nie wiedzieć czemu, nie chciała przyznać się do tego, że jej osoba towarzysząca właśnie przeprowadza wywiad z Blaisem Zabinim. Z roztargnieniem omiotła spojrzeniem salę, chcąc zyskać tym na czasie. Jej wzrok prześlizgnął się po McLaggenie i przez jedną długą sekundę brała go pod uwagę.

- Tu cię mam.

Wstrzymała oddech, słysząc znajomy baryton i przymknęła oczy, gdy mężczyzna musnął jej skroń. Z uśmiechem przyjęła od niego kieliszek wina, wiedząc że jutro będzie żałowała mieszania alkoholi.

- Draco Malfoy! Co za surprise, mon cheri!

Niedowierzanie w głosie Gabrielle i błysk gniewu w oczach Rona dodały jej pewności siebie. Mężczyzna przywitał się z parą, a następnie wymienił z blondynką kilka uprzejmych zdań, cały czas obejmując szatynkę i uspokajająco gładząc kciukiem jej odkryte plecy. Uśmiechnęła się delikatnie patrząc na profil blondyna całkowicie ignorując pełne niechęci spojrzenie Ronalda. Draco ponownie wybawił ją z opresji. Nie miała pojęcia, który to już raz. Sama przed sobą musiała przyznać, że Malfoy nie jest takim dupkiem, za jakiego go uważała. Było w nim coś, czego wcześniej nie dostrzegała, a co od pewnego czasu odkryła. Był dla niej intrygującą zagadką, którą bardzo chciała poznać, mimo że wiedziała, że jej rozwiązanie może okazać się niebezpieczne. Krążyła wokół niego, jak ćma wokół ognia, nie zważając na to, że gdy zbliży się za blisko płomieni, spłonie.

- A teraz wybaczcie, ale chciałbym w końcu porwać moją partnerkę do tańca.

Obrzuciła go zaintrygowanym spojrzeniem, gdy musnął jej dłoń i splótł jej palce ze swoimi. Uśmiechnął się nonszalancko, gdy znaleźli się na parkiecie i objął ją w talii, przyciągając bliżej. Uśmiechnęła się z rozbawieniem i pozwoliła, by Draco poprowadził ich w takt muzyki.

- Dziękuję – powiedziała, gdy skończył się utwór.

- Cała przyjemność po mojej stronie – odparł szarmancko, wciąż ją obejmując.

- Nie mam na myśli tylko tańca – wyznała, z lekkim skrępowaniem odwzajemniając jego spojrzenie.

- Wiem – powiedział, uśmiechając się przekornie, co wywołało i jej uśmiech.

- Przestali grać – zauważyła, patrząc z zaciekawieniem prosto w jego błyszczące, szare tęczówki.

- Mnie to nie przeszkadza – odparł uśmiechając się nieznacznie.

- Nie musisz już grać – szepnęła mu do ucha tym samym przekornym tonem.

Poczuła, jak mięśnie mężczyzny spinają się. Ściągnęła brwi i odsunęła nieznacznie, by móc spojrzeć na jego twarz. Jednak jak zawsze mina Malfoya była nieprzenikniona, a jej zostały jedynie domysły.

- Draco? – Zaczęła, gdy mężczyzna przez dłuższą chwilę przyglądał się jej w krępującym milczeniu.

Nim jednak zdołała o cokolwiek zapytać, na jego twarzy ujrzała znany jej wyraz determinacji. Ujął jej podbródek i, nim zdążyła zareagować, pocałował ją. Przez chwilę była zbyt zaskoczona by oddać pocałunek. Jednak każde nieśpieszne muśnięcie jego warg, odsuwało na bok rozsądek i rozpalało w niej płomień. Rozpoznawała ten żar. To wokół niego krążyła ostatnimi czasy i to on przyciągał ją do siebie. Draco ostatni raz musnął jej usta i otworzył oczy, chcąc złapać jej wzrok. Nie była w stanie odwzajemnić jego spojrzenia. Czuła jak niedawno wzniecony ogień trawi ją od środka i wznieca przerażenie. Nie potrafiła skupić myśli na szalejących w niej uczuciach i nawałnicy myśli. Jedyne na czym była w stanie się teraz skoncentrować, to ogarniająca ją panika.

- Hermiona…

Głos Dracona przywrócił ją do rzeczywistości. Starając się powstrzymać irracjonalne łzy, odsunęła się od niego, w dalszym ciągu nie potrafiąc spojrzeć mu w oczy. Ciągle czuła jego dotyk i smak ust. Jego bliskość była zbyt dezorientująca, by mogła zebrać myśli i przeanalizować to, co stało się przed chwilą.

- Przepraszam – wydusiła i nie czekając na reakcję mężczyzny uciekła.

Potrzebowała powietrza. Skierowała się w kierunku tarasu, zgarniając po drodze kieliszek szampana. Wypiła go jednym tchem i oparła się o balustradę, oddychając ciężko. Nie wiedziała, co się z nią dzieje. Kręciło się jej w głowie od nadmiaru alkoholu i natłoku myśli. Odchyliła głowę i przymknęła powieki. Delikatny wiatr chłodził jej rozpaloną skórę. Żałowała, że nie potrafi dokonać tego samego z jej zmysłami.

- Granger…

Wstrzymała oddech, słysząc jego głos. Wiedziała, że nie uniknie konfrontacji. Zrezygnowana pokręciła głową i przygryzła dolną wargę. Słyszała odgłos jego zbliżających się kroków i czuła znajomą nutę perfum, gdy znalazł się dostatecznie blisko. 

- Mam dość gierek – powiedział stanowczym tonem. – Dość udawania – dodał, stojąc za nią i obejmując jej ramiona, a ona jęknęła w duchu, gdy uświadomiła sobie, że przegrywa z samą sobą. – Dość podchodów – powiedział, odwracając ją w swoją stronę i patrząc stanowczo w jej rozszerzone ze strachu oczy.

Widząc jej niepewność i lęk, jego spojrzenie złagodniało. Delikatnie musnął dłonią policzek kobiety, sunąc palcem po linii jej żuchwy, szyi, lewego obojczyka i zjeżdżając wzdłuż jej ramienia, by na koniec spleść ze sobą ich dłonie.

Hermiona obserwowała każdy jego ruch, starając się zapanować nad emocjami, jakie budził w niej Draco, lecz wszystkie doznania były zbyt intensywne, by mogła racjonalnie myśleć.

- Dość czekania – powiedział cicho wprost do jej lekko rozchylonych ust, które chwilę później musnął własnymi, łamiąc ostatecznie jej opór.

Nie wiedziała, w którym momencie odwzajemniła pocałunek, ani kiedy znaleźli się w jednym z hotelowych pokoi. Głuchy trzask drzwi dotarł do niej jakby przez mgłę. Z jej ust wydobył się cichy jęk, gdy mężczyzna przycisnął ją do ściany i przygryzł płatek ucha. Czuła jak się uśmiecha, a następnie skierował swoje pocałunki na jej szyję i dekolt. Jednym szybkim ruchem pozbył się jej sukienki, podczas, gdy ona zsunęła z niego marynarkę i pozbyła się krawata. Ciepły oddech mężczyzny przyjemnie drażnił jej zmysły, skutecznie odsuwając podszepty zdrowego rozsądku. W czasie, gdy jego silne dłonie błądziły po jej ciele, pozbyła się jego koszuli. Draco zacisnął dłonie na jej pośladkach, unosząc ją delikatnie i zatracając się w pocałunkach, chwiejnym krokiem ruszył w kierunku łóżka. Zachłannie chłonęła każdą pieszczotę mężczyzny i delektowała się jego dotykiem. Delikatnie, aczkolwiek stanowczo pchnął ją na miękką kołdrę, a następnie, rozpiął pasek i zdjął spodnie, odrzucając je za siebie. Uśmiechnął się seksownie i pochylił nad nią. Obsypując jej brzuch pocałunkami cały czas patrzył jej prosto w oczy. Zarumieniła się pod wpływem jego hipnotyzujących, szarych tęczówek. Odrzuciła głowę do tyłu czując jego dłoń na udzie. Przymknęła powieki i westchnęła rozkoszując się doznaniami i wplotła dłonie w platynowe kosmyki mężczyzny. Pragnęła go. Każdym milimetrem swojego ciała chciała czuć go mocniej i bliżej. I nawet jeśli miałaby tego żałować, to w tym momencie liczyła się tylko ta chwila. Draco ponownie zawisnął nad nią z niemym pytaniem. Uśmiechnęła się i przyciągnęła go bliżej, ponownie rozpoczynając taniec ich ust. Przygryzła wargę, gdy wszedł w nią i odchyliła głowę, poddając się całkowicie chwili rozkoszy.

Uchyliła powieki i westchnęła cicho. Wspomnienie było tak żywe, że wciąż czuła na skórze jego dotyk. Wtedy jeszcze nie przypuszczała, w jakim kierunku zmierzają. Owszem, miała świadomość kiełkujących w niej uczuć, lecz była zbyt wielkim tchórzem, by pozwolić im rozkwitnąć. Następnego dnia wyrzuty sumienia uderzyły w nią z podwójną mocą i przyszło opamiętanie. Doskonale pamiętała jego twarz, gdy zawstydzona i niepewna wyszeptała, że popełnili błąd. Nawet jeśli dostrzegła cień żalu i niedowierzania, które szybko ukrył za maską obojętności i chłodu, to zignorowała to. Pamiętała też bolesne ukucie, gdy nie zaprzeczył i nie zrobił nic, by ją zatrzymać. Dziś nie była jednak taka pewna, czy uwierzyłaby, gdyby Draco nie pozwolił jej odejść. Jej nadzieja prysła wraz z dźwiękiem zamykanych drzwi. Później było tylko gorzej. Zaczęła go unikać i cieszyła się, gdy Shacklebolt oddelegował go na misję. Dzięki temu miała czas, by poukładać sobie wszystko w głowie i odzyskać równowagę. Wtedy też pojawił się Wiktor. Jego spokój, delikatność i opieka, jaką ją otoczył pozwoliły stłumić ogień rozpalony przez Dracona. Krum był całkowitym przeciwieństwem Malfoya. Z jego twarzy potrafiła czytać, jak z otwartej księgi. Był pewnym, stałym lądem, za którym wówczas tęskniła po wojnie i historii z Ronem. Podczas gdy blondyn był jak wzburzone morze, na którym każdy dzień jest jedną wielką niewiadomą. Czymś, co musiała oswoić, aby wypłynąć na spokojne wody i poznać prawdziwe piękno tego, co nieznane i nieprzewidywalne.

Wyłączyła kociołek i spojrzała ponuro na krwistoczerwoną miksturę. Widmo tego, do czego Eva chciała wykorzystać Inferno, ciążyło jej i zasmucało. Nigdy nie pragnęła tego, by jej działania szkodziły innym. Gdyby potrafiła przewidzieć, że ktoś wpadnie na pomysł, by zniewolić ludzi jej własnymi rękami, nigdy nie rozpoczęłaby badań. Chciała tylko pomóc Narcyzie. Zamknęła oczy i pokiwała głową. Zastanawiała się, jak niewinna propozycja Blaise’a mogła doprowadzić do tego wszystkiego. Doskonale pamiętała jego zaproszenie na lunch i rozmowę, która zmieniła wszystko. Zabini wiedział, jakich argumentów powinien użyć, by ją przekonać. I choć wówczas jej relacje z Draconem były dalekie od poprawnych, to nie potrafiła nie dostrzec jego udręki, smutku i zrezygnowania, ilekroć odwiedzał swoją matkę. Nie był to jedyny powód, dla którego przyjęła propozycję Blaise’a. Zawsze chciała pomagać innym, sprawiać by ich życie było odrobinę lepsze. Po sukcesie z eliksirem blokującym zdolności magiczne przez długi czas nie wiedziała, co dalej. Brakowało jej celu i Blaise go jej dał. Jednocześnie prosił ją o dyskrecję. Nie chciał rozgłosu i zamieszania do czasu aż Hermiona nie będzie mogła dać mu choć cienia nadziei na powodzenie eksperymentu. Ona z kolei prosiła, aby Draco nie dowiedział się o jej udziale w całym przedsięwzięciu. Nie chciała rozbudzać w nim nadziei na odzyskanie przez Narcyzę pełni zdrowia. To był jej jedyny warunek, na który dyrektor Munga przystał. Wkrótce miało się okazać, czy eliksir zadziała. Żałowała tylko, że nie będzie w stanie tego zobaczyć. Świadomość tego paliła ją od środka. Wiedziała jednak, że musi dać Draconowi powód do walki. Kogoś, kto nigdy nie pozwoli mu się poddać i będzie jego aniołem stróżem. Postawiła sobie cel, który pozwolił jej przetrwać niewolę i rozłąkę z najbliższymi. Miała tylko nadzieję, że Draco dotrzyma słowa i zdąży na czas.

Z tą myślą odmierzyła odpowiednią dawkę eliksiru i przelała ją do siedmiu fiolek, które ukryła w doszytej przez siebie kieszeni. Słysząc zbliżające się ciężkie kroki, wygładziła szatę i zaczęła sprzątać stanowisko pracy. Drzwi uchyliły się z nieprzyjemnym zgrzytem i do środka wszedł Wood. Mężczyzna wyglądał na zmęczonego, ale i zdeterminowanego, co zaintrygowało szatynkę. Zerknęła na niego niepewnie, gdy podszedł do niej i przez chwilę przyglądał się w skupieniu jej twarzy. Wstrzymała oddech i zrobiła krok w tył, gdy Oliwer wyciągnął różdżkę i wycelował w nią. Dopiero po chwili rozpoznała w magicznym drewienku swoją własność. Otworzyła szeroko oczy, gdy mężczyzna wyciągnął dłoń, czekając aż odbierze swoją własność. Nie wiedziała czy to sen, czy podstęp. I choć nie potrafiła zliczyć ile razy marzyła o tym, by odzyskać swoją różdżkę, to teraz nie potrafiła wykonać żadnego ruchu.

- Nie mamy zbyt wiele czasu – zaczął zniecierpliwionym tonem, wkładając w jej dłoń różdżkę i odczepiając od paska mały sztylet.

- Dlaczego - wydusiła z siebie, czując jak początkowy szok ustępuje podejrzliwości.

- Gdyby coś poszło nie tak, musisz o siebie zadbać. Gdyby Evie coś się stało, uciekaj i nie oglądaj się za siebie – powiedział z poważną miną, a ona doznała kolejnego szoku.

- Nie rozumiem…Nie boisz się, że użyję tego przeciwko niej? – Dociekała, a on uśmiechnął się z goryczą.

- Za bardzo zależy ci na Malfoyu, by zrobić coś głupiego – powiedział, a ona w duchu przyznała mu rację.

Zacisnęła palce na różdżce, jakby chcąc dodać sobie odwagi i spojrzała zaciekawiona na mężczyznę. Nie wiedziała, co kieruje Woodem, lecz była mu wdzięczna za ten gest.  Obydwoje stali po przeciwnym froncie, lecz nie byli wrogami. Hermiona czuła smutek na myśl, co stanie się z Oliwerem. Nie zamierzała się jednak cofnąć. Dziś wszystko miało się zakończyć i ona miała zamiar tego dopilnować.

- Nie powstrzymasz jej, prawda?

Hermiona znała odpowiedź nim zadała pytanie. Mina Oliwera mówiła sama za siebie, a ona wbrew wszystkiemu poczuła ukłucie żalu. Pokiwała jednak w milczeniu głową i schowała różdżkę. Zrobiła to akurat w tej samej chwili, gdy do środka wszedł Nott. Mężczyzna zmierzył ich cynicznym spojrzeniem i już na pierwszy rzut oka widać było, że jest z czegoś zadowolony.

- Generale – powiedział kpiącym tonem i skłonił się nieznacznie. – Nasza miłościwa królowa pragnie widzieć cię przy swoim boku – zadrwił, starając się sprowokować Oliwera.

- Jeśli to wszystko czego chciałeś, to zejdź mi z oczu – odparł zimnym tonem, mierząc mężczyznę beznamiętnym wzrokiem.

- Jak rozkażesz – sarknął, kłaniając się teatralnie. – Pozwól zatem, że odeskortuję szlamę do jej komnat – dodał, robiąc krok w kierunku Hermiony.

- Zważaj na słowa, Nott, bo stracisz ten swój gadzi język – powiedział, zastępując mu drogę i mierząc pełnym odrazy spojrzeniem.

Po jego słowach Theodor skrzywił się w imitacji wymuszonego uśmiechu, lecz z jego oczu zniknęła wesołość. Hermiona pomyślała, że dawno już nie widziała takiej nienawiści.

- Mam zająć się pilnowaniem dziewczyny podczas rytuału – wycedził z wymuszoną uprzejmością.

Po słowach mężczyzny poczuła, jak traci grunt pod stopami. Uczucie niepokoju i niepewności pogłębiło się jeszcze, gdy Nott posłał jej obleśny uśmiech, który nie wróżył nic dobrego. W tym momencie cieszyła się, że Oliwer zwrócił jej różdżkę.

- Granger jest cennym zakładnikiem dla Evy. Radziłbym ci pamiętać o tym podczas warty – podkreślił Wood ze złowróżbną nutą w głosie.

- Do czasu – odparł tym samym tonem, uśmiechając się szeroko.

- Daj mi tylko powód, Nott – warknął Oliwer, tracąc cierpliwość i robiąc krok w jego stronę.

- Proście a będzie wam dane – wysyczał Theodor z miną szaleńca, a następnie odstąpił od mężczyzny i skłonił się z drwiącym uśmieszkiem.

Hermionę zaniepokoiły jego oczy. Był to wzrok wygłodniałego drapieżnika, krążącego wokół swojej ofiary. Drapieżnika, który ma świadomość, że jest za słaby by wygrać w bezpośredniej konfrontacji, ale nie zawaha się zaatakować, gdy jego przeciwnik straci czujność lub zostanie osłabiony.

- Za mną Granger – warknął nawet nie zaszczycając jej spojrzeniem.

Hermiona niepewnie spojrzała w kierunku Oliwera, który mierzył swojego rywala równie nienawistnym spojrzeniem. Wood odsunął się nieznacznie, dając jej tym samym znak, że ma iść z Theodorem. Nim jednak go wyminęła, poczuła, jak niepostrzeżenie wsuwa w jej kieszeń coś ciężkiego. Ich spojrzenia spotkały się na ułamek sekundy, który wystarczył, by zrozumiała. Ruszając za Nottem, niepostrzeżenie wsunęła dłoń do kieszeni i wymacała mały sztylet. Przy okazji o mało nie potknęła się z wrażenia. Poczuła dreszcz niepokoju, gdy dotarło do niej, po co Wood dał jej broń.

- Rusz się – warknął, zerkając za siebie i piorunując ją wściekłym spojrzeniem. – Jak dalej będziesz się tak guzdrać, to mnie popamiętasz. A lepiej dla ciebie, byś mnie zadowoliła, skoro dzisiejszej nocy będziemy na siebie skazani – dodał z lubieżnym uśmiechem.

Hermiona zacisnęła wargi i spojrzała na niego z wyższością. Nie miała zamiaru pokazywać strachu. Nott dla własnego dobra powinien trzymać się od niej z daleka. Jeśli myślał, że będzie dla niego łatwym celem, to boleśnie przekona się, że się myli. Tym razem nie pozwoli mu się dotknąć. Z tą myślą zacisnęła palce na rękojeści sztyletu i przyspieszyła kroku, mierząc plecy mężczyzny zimnym spojrzeniem.

***

To była pierwsza noc, którą przespała od długiego czasu. Czuła się wypoczęta i pełna energii. Wiedziała jednak, że to nie sen dodał jej sił. To Harry. Wciąż był słaby, lecz jego stan był stabilny i z każdym dniem coraz lepszy. Tylko dlatego uległa jego namowom i zgodziła się wrócić do domu na noc. Nie potrafiła jednak odnaleźć się wśród zimnych, pustych ścian. Jej miejsce było przy mężczyźnie. Dlatego zaraz po przebudzeniu i orzeźwiającym prysznicu deportowała się do szpitala. Pozdrowiła pielęgniarkę, która zmarszczyła czoło na jej widok, najpewniej ponownie chcąc ją zbesztać za ciągłe przesiadywanie przy narzeczonym i weszła do sali, do której przeniesiono mężczyznę. Szeroki uśmiech, z jakim uchyliła drzwi, zamarł na jej twarzy, gdy spojrzała na puste, zaścielone łóżko. Poczuła jak strach ściska jej serce. Przez kilka sekund była w stanie tylko stać i rozglądać się po sali, doszukując się jakichkolwiek śladów ukochanego. Im dłużej to robiła, tym więcej czarnych myśli podsuwała jej wyobraźnia. Ściągnęła brwi i pokręciła stanowczo głową. Harry nie mógł zniknąć. Podejrzewała, że musieli zabrać go na badania lub przenieść do innej sali. Z tą myślą odwróciła się na pięcie i prawie wpadła na mijaną wcześniej, starszą pielęgniarkę.

- Harry? – Wydusiła z siebie zduszonym głosem.

Kobieta spojrzała na nią ze zrozumieniem i uścisnęła jej lodowatą dłoń, którą Pansy zacisnęła na jej przedramieniu.

- Gdy tylko panią zobaczyłam domyśliłam się, że nikt pani nie poinformował – powiedziała, zwiększając jeszcze bardziej niepokój brunetki. - Spóźniła się Pani. Pan Potter wypisał się na własne żądanie godzinę temu.

- Jak to się wypisał? Przecież nie doszedł do siebie…

- Lekarze też mu to odradzali. Jednak uparł się. A jako, że jego stan jest stabilny, nie było żadnych przeciwskazań, żeby go zatrzymywać – wyjaśniła ze spokojem, klepiąc jej dłoń, by dodać jej otuchy.

- Nie rozumiem…Skoro wyszedł godzinę temu, to dlaczego nie wrócił do domu? Przecież mogło mu się coś stać…

- Może poszedł gdzieś z panem Malfoyem. Proszę się nie martwić.

- Z Malfoyem?

- Opuścił szpital w towarzystwie pana Malfoya. To po jego wizycie pan Potter zażądał wypisu – wyjaśniła kobieta, a Pansy poczuła, że zaczyna brakować jej tchu.

Po słowach kobiety zrobiło jej się słabo. Nie wierzyła, że Harry jej to zrobił. Przecież obiecał jej, że już nigdy nie będzie musiała czuć się tak, jak przez ostatnie tygodnie, gdy drżała o jego życie. Odwiedziny Malfoya i opuszczenie szpitala świadczyły tylko o jednym. Tylko to mogło skłonić Harry’ego do takiego ryzyka i złamania obietnicy. Poczuła jak krew odpływa jej z twarzy, a ciało ogarnia niemoc. Złapała się kurczowo pielęgniarki, by nie upaść. Zalały ją zimne poty, a zatroskana twarz kobiety zaczęła wirować. Potem była już tylko ciemność.

***

Potarła lodowate dłonie, chodząc niespokojnie po komnacie w wieży strażniczej, która była najwyższym budynkiem w Zakonie Stella Mortis. Przez otwarte, prostokątne okna wpadało mroźne powietrze wraz z płatkami śniegu. Otuliła się grubą peleryną i kolejny raz spojrzała na zamknięte drzwi. Nott zamknął ją tu kilka godzin temu. Nie wiedziała, dlaczego nie odprowadził jej do komnaty, jak powiedział Oliwerowi. Podskórnie czuła, że coś jest nie tak.  Poza tym denerwowała się, że nie zobaczy Dracona. Czas z każdą chwilą uciekał, a ona nie mogła zwlekać bez końca. Opadła na twardy siennik, przykryty brudna narzutą i splotła ze sobą dłonie opierając na nich brodę. Zamknęła oczy, starając się uspokoić rozbiegane myśli. Draco obiecał, że zdąży. Musiała mu zaufać. Nie mogąc usiedzieć w miejscu, wstała i podeszła do wąskiego okna, przez które wpadały ostatnie promienie słońca. Włożyła dłoń do ukrytej kieszeni i wymacała szklaną fiolkę. Od pewnego czasu nosiła ją przy sobie. Po aresztowaniu Danielle wolała nie ryzykować zdemaskowania.

Gdy Hermiona dowiedziała się o tym, że złapano kobietę poczuła, że traci grunt pod nogami. Wiedziała, że teraz wszystko zależy już wyłącznie od niej i że jest już za późno na odwrót. Jednak świadomość tego, co miało nastąpić, przerażała ją. Bała się, że okaże się zbyt słaba lub stchórzy. Powtarzała sobie, że jest Gryfonką, lecz to nie zmniejszyło jej strachu. Wręcz przeciwnie. Teraz, gdy została sama, boleśnie odczuwała zbliżający się koniec. Miała świadomość, że Danielle już jej nie pomoże. Ostatni odcinek będzie musiała przejść samotnie.

Drzwi zaskrzypiały cicho, a do środka wsunęła się wysoka, odziana w czerń postać. Hermiona wstrzymała oddech, gdy nieznajomy wyjął różdżkę i za pomocą magii zablokował drzwi.

-  Nawet nie wiesz, jak długo na to czekałem – wysyczała postać.

Znała ten głos. Mężczyzna zsunął kaptur i spojrzał na nią wygłodniałym wzrokiem. Dyskretnie wsunęła dłoń do kieszeni i zacisnęła dłoń na sztylecie, a następnie spojrzała hardo w twarz Notta, przygotowując się do obrony.

- Długo zastanawiałem się, w jaki sposób zemścić się na Malfoyu – zaczął z obłędem w oczach. – Każda klątwa, każda tortura wydawały się zbyt małą zapłatą za zdradę, której się dopuścił. Ten pieprzony zdrajca odebrał mi wszystko! Przez niego muszę żyć jak szczur! Spójrz na mnie! Spójrz, co ze mnie zostało! – Krzyknął ze złością, opryskując się śliną. – Ale znalazłem sposób. Sam podał mi rozwiązanie na tacy – wyjaśnił, uśmiechając się szeroko i zrobił krok w jej stronę. – Uderzę go tam, gdzie zaboli najbardziej – wyszeptał stając nad nią i kucając, by spojrzeć prosto w twarz kobiety. – I każę mu patrzeć, jak obdzieram cię ze skóry, kawałek po kawałku – dodał, odgarniając jej włosy niemal pieszczotliwym gestem.

Patrząc w wypełnione szaleństwem oczy Notta, czuła prawdziwy strach. Chęć zemsty trawiła go od środka i było to widać w całej jego postawie. Wzdrygnęła się czując jego bliskość i zacisnęła mocniej drżącą dłoń na sztylecie, gdy jej dotknął.

 – A potem wypruję mu flaki i wyrwę serce. Wykąpie się w krwi tego zdrajcy, a z jego… – wyszeptał podniecony zbliżającą się wizją zemsty.

Spojrzała na niego z odrazą i wiedząc, że ma zaledwie ułamek sekundy, a lepszego momentu nie będzie, zamierzyła się, celując w jego szyję.

Oczy mężczyzny rozszerzyły się w zaskoczeniu i tylko szybki refleks uchronił go przed przebiciem krtani. Ostrze trafiło w rękę, którą się zasłonił. Dziki wrzask bólu rozniósł się echem po wieży i Hermiona była niemal pewna, że zaalarmuje strażników. Skoczyła w kierunku drzwi, starając się wyszarpać z szat różdżkę. Nim jednak jej się to udało, rozwścieczony Nott runął na nią, przewracając ich na podłogę. Hermiona szarpała się, kopała, drapała, starając się zrzucić z siebie mężczyznę, lecz była zbyt słaba. Theodore przyparł ją podłogi i wymierzył silny cios w twarz, który zamroczył ją do tego stopnia, że przestała walczyć.

- Miałem zamiar poczekać na twojego chłoptasia, ale równie dobrze możemy zacząć bez niego – wysyczał, dysząc z wysiłku i zaciskając zdrową dłoń na jej szyi.

***

- Już czas, ojcze.

Delikatny głos Karmy wyrwał go z zamyślenia. Westchnął ciężko i spojrzał na córkę z łagodnym uśmiechem, mając nadzieję, że dziewczyna nie dostrzega jego lęku i zdenerwowania. Karma odwzajemniła uśmiech i spojrzała na niego z pobłażaniem, gdy czule poklepał jej policzek. Była tak bardzo podobna do swojej matki. Na myśl o kobiecie poczuł jak coś boleśnie ciska jego serce. Widząc podejrzliwe spojrzenie córki, przygarnął ją do siebie i pocałował w czubek głowy. Tak bardzo bał się, że dzisiaj mógłby stracić je obie.

- Tato…wszystko pójdzie zgodnie z planem – pocieszała go blondynka, odwzajemniając uścisk, a on w milczeniu pokiwał głową. – No już, ruszaj się, bo Najwyższa Kapłanka znowu się rozgniewa – ponagliła go, wyswobadzając się z jego ramion i podchodząc do łóżka, na którym leżały jego szaty ceremonialne.

- Pamiętasz, co mi obiecałaś? – Zapytał z napięciem w głosie.

Karma spięła się i w milczeniu rozłożyła togę, by Garric mógł ją włożyć.

- Pamiętam, do czego mnie zmusiłeś – odparła, gdy nie zareagował i spojrzała mu prosto w oczy.

Uśmiechnął się delikatnie, widząc iskierki buntu w jej błękitnych oczach, które odziedziczyła po nim.

- Teraz tego nie rozumiesz, ale musisz mi zaufać, Karmo. Obiecuję, że wszystko ci wyjaśnię – powiedział łagodnym aczkolwiek poważnym tonem i gdy dziewczyna niechętnie skinęła głową, pozwolił, by pomogła mu włożyć białą togę, obszytą złotą nicią.

- To zdrajczyni… – zaczęła przyciszonym głosem, lecz nie pozwolił jej ciągnąć tematu, kładąc dłoń na jej ustach i ganiąc spojrzeniem.

- Później – powiedział nieznoszącym sprzeciwu głosem.

- Pomogę jej – obiecała niechętnie, a on skinął głową z aprobatą.

Dopiero, gdy Karma wyszła z jego pokoju pozwolił sobie na chwilę słabości. Ukrył strapioną twarz w pomarszczonych dłoniach, modląc się o cud. Bo tylko cud mógł sprawić, by wszyscy uszli z życiem tej nocy.

***

Przywiązała swój ceremonialny sztylet do srebrnego łańcuszka oplatającego jej talię i włożyła pierścień władzy. Biała perła, otoczona delikatnymi srebrnymi listkami jeszcze nigdy nie ciążyła jej tak jak dziś. Tak wiele poświęciła w imię zemsty i władzy. Zastanawiała się, z czego lub kogo jeszcze będzie musiała zrezygnować. Jej matka mawiała, że władcy są skazani na samotność. Dziś jej słowa były prawdziwsze niż kiedykolwiek.

Spojrzała w duże lustro na własne odbicie. Widziała młodą kobietę, odzianą w czarną szatę ceremonialną. Aksamitny materiał opływał jej sylwetkę i kontrastował z jej alabastrową karnacją. Długie, kręcone włosy spływały na jej plecy, a delikatny diadem podkreślał jej pozycję w Zakonie. Z drugiej strony lustra patrzyła na nią dumna i nieustraszona władczyni. Nikomu postronnemu nie przyszłoby nawet do głowy, że kobieta z lustra ma wątpliwości.

Głośne skrzeczenie, odwróciło jej uwagę od własnego odbicia i ponurych myśli. Podeszła do parapetu, na którym przysiadł Hermes i pogładziła go czule.

- Zobacz, jak daleko zaszliśmy, mój mały przyjacielu – powiedziała, a kruk ponownie zaskrzeczał. – Dzisiaj napiszemy nowy rozdział w dziejach ludzkości – dodała z delikatnym uśmiechem.

- Evo…

Jej uśmiech pogłębił się, gdy usłyszała głos Oliwera. Ostatni raz pogładziła czule Hermesa i zwróciła się w stronę mężczyzny, ubranego w jego onyksową zbroję, w której odbijało się światło pochodni.

- Już czas – powiedział, patrząc na nią z udręką wymalowaną na twarzy.

Jednak Oliwer podobnie jak ona wiedział, że nie było już odwrotu. Wszystko zabrnęło za daleko. Rubinowa Róża wzywała ją, a ona musiała odpowiedzieć na jej wezwanie. Niespiesznym krokiem ruszyła w kierunku Wooda.

- Cieszę się, że jesteś obok – wyznała, muskając dłonią jego policzek.

- To jedyne miejsce, w jakim chce być – odparł, ujmując jej dłoń i przykładając tam, gdzie znajdowało się jego serce.

Eva podeszła bliżej i położyła drugą dłoń na jego policzku. Oliwer pochylił się i pocałował ją czule, chcąc w ten sposób przekazać kobiecie, jak ważna jest dla niego. Był jedyną osobą, która potrafiła wypełnić jej samotność. Jedyną, która nie zważając na konsekwencję sforsowała jej mur i wdarła się do jej świata. Jedyną, której pozwoliła sobie towarzyszyć.

- Zawsze będę obok – zapewnił.

- Wobec tego chodźmy na spotkanie z przeznaczeniem – powiedziała przekornie z figlarnym błyskiem w oku, który wywołał jego delikatny uśmiech.

Splotła ze sobą ich dłonie i pozwoliła, aby Oliwer poprowadził ją przez labirynt korytarzy Zakonu. Całą drogę pokonali w milczeniu, czerpiąc siłę z bliskości tego drugiego. Dopiero w głównym holu, wymieniając się ostatni raz czułym spojrzeniem, wysunęła dłoń z jego uścisku, łagodząc ten gest delikatnym uśmiechem.

- Wróć do mnie – poprosił, muskając jej policzek, po czym nie czekając na odpowiedź, przybrał nieprzeniknioną minę i wyszedł zza zakrętu, wydając komendy.

Eva uśmiechnęła się do siebie. Ten mały gest dodał jej otuchy. Dobrze było czuć, że jest ktoś, komu na niej zależy.

Słysząc rozkaz, by strażnicy formowali szyki, wzięła głęboki oddech i wkładając maskę władczyni ruszyła w stronę swojego przeznaczenia. Czekała na ten dzień tak długo, a teraz, gdy ta chwila nadeszła, zamiast podniecenia czuła niepokój. Winiła za to swoje koszmary, w których była bezradna i pozbawiona mocy. Zawsze zostawała sama, zdana na łaskę białego feniksa. Wiedziała też, że w grocie będzie podobnie. Grobowiec Hekate i Oriona został zbudowany na polu magnetycznym, gdzie magia nie działała. Był to jeden ze środków zapobiegawczych wprowadzonych przez Merlina i ówczesne kapłanki, którzy chcieli zminimalizować zagrożenie i uśpić drzemiącą w krysztale moc. A teraz ona miała zamiar wejść do środka, obudzić tą ogromną siłę, by ją okiełznać i poddać swojej woli.

Od początku miała świadomość, że to czyste szaleństwo. Coś jednak pchało ją do tej groty. A im bardziej opierała się wezwaniu, tym wyraźniej je słyszała. Wiedziała, że to jej przeznaczenie, przed którym do tej pory uciekała. Dziś nadszedł czas, by stawić mu czoła i stać się legendą.

Na jej widok strażnicy skłonili się, a następnie otoczyli ją ciasnym kręgiem. Przywołała swoją tarczę i rozszerzyła ją na wewnętrzny krąg. Kolumna ruszyła do przodu, wychodząc na dziedziniec, na którym zebrali się mieszkańcy Stella Mortis, których kapłanki wzięły pod opiekę, siostry i reszta jej wojska. Wszyscy przyglądali się jej z ciekawością, a gdy przechodziła obok, kłaniali z szacunkiem. Nie zwracała na nich uwagi, koncentrując się na czekających ją próbach. Stare zwoje nie wyjaśniały, na czym mają polegać zadania. Zamiast tego ciągle powtarzały jedno irytujące zdanie. „Ten, kto pragnie potęgi, będzie musiał dowieść, że jest jej godzien”. Ona była gotowa i miała zamiar to udowodnić. Ruszyli wąskim traktem wspinając się na niewielką górę, gdzie znajdował się Magiczny Krąg. To w tym miejscu kapłanki odprawiały rytuały i celebrowały różnorodne uroczystości. To w tym miejscu przeszła inicjację i to w murach tej świątyni wypalono jej runę. Runę, która zmieniła całe jej życie.

Ostatnie promienie słońca gasły, ustępując ciemności. Z oddali widziała blask wielkich pochodni ustawionych w półokręgu i zarys czekających na nią ludzi. Podróż na sam szczyt nie była długa, lecz i tak czuła zmęczenie. Rzuciła to na karby zarwanych nocy i intensywnych treningów, jakie odbyła, by zwiększyć swoją kondycję. Powiodła wzrokiem po zebranych, oceniając przy okazję pracę Olivandera. Mistrz ceremonii był bledszy niż zwykle, a biel szat tylko potęgowała to wrażenie. Stał na przodzie i skłonił się tak nisko, na ile pozwalał mu na to wiek i reumatyzm. Wiedziała, że dzisiejszy rytuał będzie go wiele kosztował i istniało ryzyko, że nie przeżyje. Mimo wszystko mężczyzna zdecydował się go poprowadzić. Eva wiedziała, że w ten sposób chce się zrehabilitować za błędy przeszłości i za to, że zawiódł ją wtedy, gdy najbardziej go potrzebowała. Po jego prawicy stała siostra Alice, która była następczynią Danielle, a po lewej stronie Karma. Obydwie skłoniły się z szacunkiem, a ona odpowiedziała krótkim skinieniem i położyła dłoń na ramieniu Garrica, dając mu znak, by wstał. Na wzgórzu znajdowała się także jej Gwardia Honorowa, Przedstawiciel Dementorów i wampirów oraz Danielle i stojący na uboczu Draco Malfoy. Mężczyzna wyglądał na znudzonego, lecz dobrze wiedziała, że to tylko pozory. Cała jego postawa wyrażała czujność i ostrożność. Nawet miejsce, w którym stał było idealne ze strategicznego punktu widzenia. Dzięki tej pozycji miał na oku wszystkich zebranych i jednocześnie nikt nie mógł zaskoczyć go od tyłu. Eva była spokojniejsza wiedząc, że Oliwer i Williams będą mieli go na oku. Nie ufała mu i była pewna, że mężczyzna mógłby spróbować zrobić coś, co bardzo by jej się nie spodobało. Wtedy musiałaby wydać wyrok. Malfoy był jej kartą przetargową w relacjach z Hermioną, która wciąż pracowała nad projektem Voldemorta. Póki co ten pionek musiał zostać na szachownicy. Przynajmniej do czasu aż wprowadzi do gry Pottera. Gdy tylko pozbędzie się Wybrańca rękoma Malfoya, bez wahania wyda wyrok.

- Zaczynajmy – rzuciła w stronę Ollivandera, a ten skinął sztywno głową i ruszył w kierunku grobowca. Za pomocą magii odsunął ciężki głaz, odsłaniając ciemną, głęboką dziurę będącą wejściem. Następnie szepcząc pod nosem inkantację, zaczął kreślić pentagramy. Strażnicy poprowadzili Danielle w stronę pierwszego z nich, natomiast Dementor i wampir weszli do środka znaku z własnej woli. Karma i Alice podeszły do upiorów, natomiast Garric ruszył w stronę Danielle. Kobieta stała dumnie wyprostowana, zupełnie jakby pogodziła się ze swoim losem. Eva musiała przyznać, że była mentorka zaimponowała jej. W milczeniu obserwowała, jak mistrz ceremonii kreśli na jej czole i dłoniach pentargam, używając do tego jej krwi. Za pomocą tego łączył ze sobą linie ich życia i tworzył swego rodzaju kotwicę w świecie żywych, tak by Eva mogła wrócić ze świata cieni. Danielle nawet nie mrugnęła. Cały czas patrzyła prosto w oczy Garrica i uśmiechała się smutno.  Karma i Alice zrobiły to samo ze zjawami, a następnie cała trójka podpaliła pentagramy, w środku których znajdowały się żywe kotwice.

Wtedy przyszła kolej na nią. Wyprostowała się i uniosła dumnie głowę. Ogromny, majestatyczny Księżyc w pełni lśnił na bezchmurnym niebie. Nie spuszczała z niego wzroku przez cały czas, gdy zbliżała się do wejścia do groty. Stanęła naprzeciw Ollivandera i pozwoliła, by nakreślił na jej nagich ramionach runy ochronne. Pracował powoli i w skupieniu, koncentrując się wyłącznie na kreślonych symbolach. Nie poganiała go jednak. Cierpliwie czekała aż skończy i dopiero wtedy ich spojrzenia się spotkały. Widziała w nich zmęczenie i ogromny smutek, który ją wzruszył. Garric ciągle traktował ją jak małą dziewczynkę, która z przekory i krnąbrności nagina i tak cienką granice. Podobnie jak Oliwer zapominał, że jest potężną czarownicą, a w krótce stanie się najpotężniejsza w dziejach historii. Historii, która stanie się także jej udziałem.

Ollivander skłonił się nisko, robiąc jej przejście, a ona z delikatnym uśmiechem podniosła jego twarz i pogładziła pomarszczony policzek. Zaskoczyła go tym gestem. Wyczytała to z jego twarzy. Nie czekała jednak na jego reakcję. Wyminęła go i ruszyła w stronę wejścia do groty. Oliwer podał jej pochodnię i przez ułamek sekundy ponownie zatonęła w jego zatroskanych tęczówkach. Odbierając od niego pochodnię, musnęła dłoń mężczyzny, a następnie biorąc ostatni niezauważalny oddech, przekroczyła próg groty. Uderzył w nią chłód i zapach wilgoci. Czuła, jak jej bariera ochronna zanika wraz z każdym stawianym krokiem. Ogień rzucał chybotliwe światło na jej wnętrze, lecz musiała wytężać wzrok, by dostrzec runy na ścianach groty. Przysunęła bliżej pochodnię, chcąc przyjrzeć się im bliżej, by nie przegapić jakiejś ważnej wskazówki i wtedy kilka rzeczy potoczyło się jednocześnie. Krzyk Oliwera dotarł do niej zwielokrotniony echem, a wnętrze groty zadrżało niebezpiecznie. Przytrzymała się ściany, by nie stracić równowagi i spojrzała zdezorientowana w kierunku wyjścia. Na zewnątrz wybuchło jakieś zamieszanie. Poczuła iskrę gniewu, który w normalnych okolicznościach, gdyby miała dostęp do mocy, wywołałby szatańską pożogę i ruszyła w kierunku wyjścia. Wtedy jednak grotą ponownie wstrząsnęło potężne drżenie, które wytrąciło z jej ręki pochodnię. Widziała biegnącego Oliwera i Malfoya, celującego różdżką w stronę wejścia. Malfoya, który na jej oczach zaczął się zmieniać. Nim lawina gruzu zablokowała wyjście, odcinając jej drogę ucieczki i pogrążając ją w mroku, patrzyła zszokowana w szmaragdowe tęczówki Harry’ego Pottera.