Rozdział 16 "Ziemia"

Kochani,

długo to trwało, ale ostatnio moje życie przypomina przejażdżkę na karuzeli dlatego proszę Was o wyrozumiałość. Kolejny rozdział jest już w trakcie pisania i powinien ukazać się najpóźniej w przeciągu dwóch tygodni. Chciałabym Was przeprosić za ewentualne błędy, ale Faceless z przyczyn niezależnych od niej nie może go zabetować. Gdy tylko to zrobi, podmienię wersje i powiadomię Was o tym w Proroku Codziennym.

Ostatnio długo zastanawiałam się nad nagrodą dla komentujących Czytelników. Chcę okazać im swoją wdzięczność za to, że nie idą po najprostszej linii oporu i zamiast po przeczytaniu rozdziału najechać na biały krzyżyk na czerwonym tle, decydują się poświęcić chwilę na skomentowanie. Wasze opinie są jak pozytywna dawka energii, motywująca mnie do pisania. Już dawno dałabym sobie spokój z Rozbitkami, gdyby nie świadomość tego, że istnieje ktoś, kto chce poznać ciąg dalszy tej historii. Dlatego też po zakończeniu opowiadania każdy komentujacy (po uprzednim podaniu mi swojego maila), który na to zasłużył, dostanie ode mnie mały prezent;) Specjalnie dla Was powstanie coś, co początkowo za namową wielu osób miało ukazać się tu, lecz ostatecznie zmieniłam zdanie;p A co, wolno mi ;) Mam nadzieję, że przypadnie Wam do gustu tak jak krótkie fragmenty w wykonaniu tej pary na kartach Rozbitków ;) W ten sposób pragnę Wam podziękować za to, że jesteście i dajecie mi powód do skończenia historii.

Rozdział z dedykacją dla Faceless - za popieprzony całokształt naszej przyjaźni;* Dziękuję!

A co do Face, to chciałabym serdecznie zaprosić Was do jej magicznego świata. Pierwsza z historii została już niestety zakończona. Uznałam jednak, że coś tak niesamowitego zasługuje na rekomendacje. Druga propozycja to świeżynka i mam nadzieję, że okaże się taką samą, o ile nie jaśniejszą, perełką jak "Zanim zajdzie słońce".

http://lovevsus.blogspot.com/

i

http://bez-analizy.blogspot.com/

A teraz, bez zbędnych słów, zapraszam do lektury rozdziału i ślicznie proszę o komentarze!;)

Pozdrawiam gorąco,

Villemo.

ROZDZIAŁ XVI „ZIEMIA”

- Moja pani? – Zduszony głos Garrica, gdy ta tylko przestąpiła próg komnaty tronowej, był przesycony strachem i niepewnością.

Eva rzuciła mu przelotne spojrzenie i podeszła do stolika, na którym leżało kilka zwojów, dzban z winem oraz kielich. Upiła łyk słodkiego trunku i przymknęła powieki, gdy smak wina zmywał gorzko-kwaśny posmak krwi dementorów. Była tak bardzo zmęczona. Najchętniej położyłaby się spać, jednak było jeszcze tyle do zrobienia. Kątem oka dostrzegła Ollivandera, który niecierpliwie przestępował z nogi na nogę i stłumiła chęć rzucenia w niego pustym już, srebrnym kielichem, który aktualnie trzymała w dłoni.

- Na Merlina, Garricu, przestań zachowywać się tak jak skazaniec przed ścięciem. Twój brak zaufania zaczyna mnie irytować – warknęła na wpół rozdrażniona, na wpół rozbawiona postawą starca. – Przestań się wydurniać i siadaj – dodała, widząc minę mężczyzny. Coś w tonie jej głosu sprawiło, że Ollivander wykonał polecenie kobiety i utkwił w niej badawcze spojrzenie. – Tak lepiej – mruknęła z aprobatą i chwyciła jeden z trzech leżących na stole listów.

W milczeniu zapoznała się z jego treścią. Bez słowa komentarza odłożyła pergamin i rozwinęła następny. Tym razem między jej brwiami pojawiła się podłużna zmarszczka, która zniknęła wraz z przeczytaniem ostatniego rulonu.

- Mówiłaś, że… - zaczął mężczyzna, lecz Eva uciszyła go jednym gestem i ruszyła w stronę kamiennego podium, na którym leżała otwarta księga czarów, kilka czystych zwojów oraz piór i atrament. Następnie wciąż ignorując czarodzieja, przyciągnęła czysty pergamin i zabrała się za odpisywanie odpowiedzi.

- A teraz posłuchaj mnie uważnie, Garricu – zaczęła, gdy zapieczętowała listy i wyciągnęła dłoń z jednym z nich w stronę Ollivandera. – To list wyjaśniający twoją niezapowiedzianą wizytę w Zakonie. Za trzy dni wyruszysz tam razem z Karmą, by ta mogła rozpocząć szkolenie. Do tego czasu Najwyższa Kapłanka powinna być w Alkatraz więc miniesz się z nią i unikniesz niewygodnych pytań. Jestem Pierwszą Kapłanką więc nikt nie będzie podważać moich decyzji. Zostaniesz tam dopóki cię nie wezwę.

- Evo, cokolwiek planujesz…

- Nie powinno cię to obchodzić – ucięła władczym tonem. Przez chwilę mierzyli się wzrokiem, po czym mężczyzna skinął sztywno głową i odebrał z jej ręki rulon pergaminu. – A teraz druga sprawa. Mamy dwa dni na to, żebym w końcu opanowała ostatni żywioł – dodała, opadając na swój tron, a czarny kruk dotychczas siedzący na parapecie, sfrunął i miękko przysiadł na jego oparciu. – Ziemia w dalszym ciągu mnie nie słucha – poskarżyła się niebezpiecznie cichym głosem, przyglądając się mężczyźnie przeszywającym wzrokiem.

- Nie jestem pewien, moja pani. Mam pewną hipotezę, co do przyczyn, ale to tylko spekulacje…

- Darujmy sobie tę fałszywą skromność. Obydwoje wiemy, że zazwyczaj twoje domysły są trafne. Dlatego domyśl się i tym razem – rzuciła z przekąsem, mrużąc oczy i rozmasowując sobie skronie.

- Ziemia to najbardziej złożony żywioł – podjął po chwili wahania czarodziej, obserwując uważnie reakcję kobiety.  – Zawiera w sobie zarówno pierwiastek życia jak i śmierci. To bardzo złożona kombinacja, którą należy zrozumieć, aby móc z niej korzystać… - urwał i spojrzał wyczekująco na brunetkę, jakby sprawdzał czy uważa. Eva niecierpliwie machnęła ręką, by kontynuował dalej. Garric zacisnął usta w wąską linię. -  W interpretacji magii bardzo ważna jest siła manifestacji jej źródła. W tym przypadku żywiołów.  Jeśli chcesz zawładnąć Ziemią musisz najpierw określić swoją relację do tego żywiołu…

- Do rzeczy, Garricu. Nie jestem w nastroju do rozwiązywania zagadek.

- Najłatwiej kontrolować Ogień, bo wymaga on tylko i wyłącznie energii czarodzieja. Siła ognia czerpie z mocy osoby, która ten ogień kontroluje. Woda dostraja się do jego emocji. Gdy nauczysz się kontrolować uczucia, ujarzmisz i ją. Powietrze można okiełznać tylko dzięki magii umysłu. Natomiast  Ziemia to zupełnie inna sfera.

- To już wiem, przyjacielu. Bądź łaskaw przejść do istotnych kwestii – Eva ponownie przerwała mężczyźnie, lecz tym razem w jej głosie obok zniecierpliwienia zabrzmiała również groźba.

- Pogwałciłaś Prawo Magii Życia i dlatego nie jesteś w stanie opanować żywiołu Ziemi – wyrzucił z siebie mężczyzna na jednym wydechu i instynktownie cofnął się bliżej drzwi.

Z doświadczenia wiedział, że posłaniec dostarczający złe wieści, jest martwym posłańcem i co gorsze miał świadomość tego, że Eva również wyznaje tę zasadę. Wstrzymał oddech, obserwując twarz kobiety. Czarownica była tak pochłonięta analizowaniem jego słów, że na chwilę zdjęła swoją maskę tak, że znów mógł czytać z niej jak z otwartej księgi. Doskonale wiedział, co teraz działo się w jej głowie. Eva była już bliska rozwiązania zagadki. Garric widział to w jej oczach.

- Rytuał… - wyszeptała czarownica, jakby spłynęło na nią olśnienie, a czarodziej skinął głową.

- Zawierając pakt z demonami w zaświatach, pogwałciłaś Pierwsze Prawo Magii i dlatego teraz nic, co żyje na Ziemi, nie podda się twojej woli – wyjaśnił cicho Ollivander, utrzymując między sobą a czarownicą stosowny dystans.

- Nic, co żyje, nie będzie mi posłuszne, powiadasz? – Mruknęła pod nosem, nie spuszczając szeroko otwartych oczu od spiętego czarodzieja.  – Masz na myśli zwierzęta i rośliny?

- Nic, w czym tętni pierwiastek życia – uściślił ostrożnie starzec, a widząc uśmiech czający się w kącikach ust kobiety, zbity z tropu zmarszczył czoło.

- Mówiłeś, przyjacielu, że Ziemia oprócz pierwiastka życia zawiera również pierwiastek śmierci. Nie mogę władać tym pierwszym, ale martwa jej część ugnie się pod wpływem mojej woli? – Upewniła się, patrząc twardo w oczy mężczyzny. - Przekonajmy się – mruknęła i podeszła do okna, gdy ten z lekkim wahaniem skinął głową. – Na czym powinnam się skupić? – Zapytała, utkwiwszy wzrok w tylko sobie znanym punkcie.

- Nie jestem pew…

- Więc się domyśl – warknęła, odwracając się gwałtownie w stronę czarodzieja i patrząc na niego nieustępliwie.

Ollivander wziął głęboki wdech i wolnym krokiem podszedł do kobiety.

- Nawiąż relację – powiedział, jakby nawiązanie relacji z martwym przedmiotem natury było czymś zwyczajnym.

Eva spiorunowała go wzrokiem, a jej szmaragdowozielone oczy rozjarzyły się w otulonej mrokiem komnacie. Garric uśmiechnął się kojąco i ujął dłoń kobiety.

- Co czujesz? – Zapytał łagodnym tonem. Czarownica posłała mu podejrzliwe spojrzenie, a on zamknął jej dłoń w swoich rękach. – Zamknij oczy i skup się na tym, co czujesz. A potem opisz mi to. Skoncentruj się tylko na moim dotyku i na swojej dłoni – instruował ją zachęcającym tonem, jakby nakłaniał wystraszone dziecko do opuszczenia swojej kryjówki.

- Ciepło… Czuję ciepło i… twoje tętno… - powiedziała niechętnie.

- Skup się na tym. Dostosuj swoje tętno do mojego – rozkazał, mocniej ściskając zimną rękę kobiety.

Eva mocniej zacisnęła powieki i zrobiła głęboki wdech. Skupiła się na delikatnym pulsowaniu w koniuszkach palców Ollivandera i jednocześnie zaczęła wyciszać pozostałe zmysły. Myślała tylko i wyłącznie o dotyku ciepłej, szorstkiej, pomarszczonej dłoni, o wyczuwalnych odciskach, kościach i cienkiej skórze. Odruchowo uniosła drugą rękę i zamknęła w dłoniach rękę czarodzieja. To było prawie tak intensywne, jak uzdrowicielska magia Druidów, z tym że tu nie chodziło o zespolenie ciał w celach medycznych. Tu chodziło o sięgnięcie do jądra własnej mocy i do połączenia jej z mocą drugiego czarodzieja. Ten rodzaj magii tętnił życiem dwojga ludzi i odbierał drgania innych żywych istot znajdujących się w pobliżu.

- Otwórz oczy, lecz nie przerywaj połączenia – nakazał Garric tym samym cichym, łagodnym, lecz stanowczym głosem.

Coś w jego brzmieniu sprawiło, że uśmiechnęła się, nim jej oczy ujrzały maleńki, różowo-fioletowy świetlik, otoczony aureolą białego światła. Świetlik pulsował i promieniował ciepłem i, ku jej zaskoczeniu, robił to w rytm bicia jej serca. Nie mogła oderwać zafascynowanego wzroku od ich dłoni, w obrębie których unosił się wytwór muśnięcia magii dwóch żyjących istot.

- Bardzo dobrze – pochwalił ją Ollivander i wysunął dłonie z jej rąk.

Poczuła się tak, jakby ktoś wyciągnął z jej dłoni nitkę wełny. Magiczny świetlik zamigotał, a potem rozpłynął się w mroku komnaty. Eva z trudem powstrzymała jęk zawodu.

- Tak czujesz się wtedy, gdy korzystasz z magii życia – wyjaśnił Garric.

- Ale przecież ja nie mogę wykorzystywać tego pierwiastka.

- Ale ja mogę. Chciałem ci tylko pokazać jak nawiązywać relacje z innym żyjącym żywiołem i jak czerpać z jego mocy. W ten sam sposób musisz postąpić z martwymi pierwiastkami żywiołu. Odnajdź istotę, a znajdziesz sposób.

Eva ściągnęła brwi, analizując słowa starego czarodzieja. Przygryzła dolną wargę i zmusiła swój zmęczony umysł do wytężonej pracy, ciągle jednak nie mogła przestać myśleć o tym, czego doświadczyła przed chwilą. Było to zaledwie muśnięcie magii, a ona czuła niewyobrażalną moc - siłę życia. Zastanawiała się, czy pierwiastek śmierci będzie równie potężny. Jednocześnie nie mogła oprzeć się wrażeniu, że ten drugi pierwiastek nie będzie tak przyjemnym doświadczeniem, jak jego odpowiednik.

- Spróbujemy? – Zapytał Ollivander, uśmiechając się zachęcająco, a ona skinęła głową.

Starzec ponownie ujął jej dłoń i ułożył ją na kamiennym parapecie. Nie musiał jej ponownie instruować. Wiedziała, co musi zrobić. I tak jak poprzednio skupiła się na dotyku. Pod palcami czuła zimną, chropowatą i wilgotną teksturę kamienia. Zastanawiała się, w jaki sposób mogłaby nawiązać z nim jakąkolwiek nić relacji. Przez głowę przemknął jej pewien pomysł, który nie za bardzo jej się spodobał. Jednak, jako że nic innego nie przychodziło jej do głowy, postanowiła go zweryfikować. Wzięła kolejny głęboki wdech i sięgnęła do wnętrza siebie, do najmroczniejszych zakamarków swojej duszy i umysłu. W koniuszkach palców poczuła delikatną wibrację i docisnęła dłoń do kamienia. To było zupełnie inne uczucie niż to, które towarzyszyło jej za pierwszym podejściem. Tym razem magiczna penetracja paraliżowała i wywoływała ból. Wiedziała, że może w każdej chwili przerwać połączenie i uwolnić się z coraz ciaśniej oplatających ją macek magii. Miała jednak świadomość tego, że za nic się nie wycofa. To świadczyłoby wyłącznie o jej słabości, a ona musiała odnaleźć w sobie siłę. Bo silny człowiek nie unika rzucanych w niego kamieni. Silny człowiek wychodzi im naprzeciw po to, by później zbudować z nich fortece. Czuła w ustach metaliczny smak krwi i pot spływający jej z czoła. Cofnęła się do samego jądra mocy i ostrożnie zaczerpnęła z jego wnętrza. Uderzyła w nią fala gorąca, a potem poczuła, jak jej krew powoli zamarza. Tysiące lodowatych igieł przepływało przez jej żyły, a ona rozpaczliwie walczyła o każdy płytki oddech. Chwyciła mocniej kamienny parapet, czując jak z każdą kolejną sekundą zaczyna oswajać ból. Usłyszała zduszony okrzyk i otworzyła oczy. Spojrzała beznamiętnie na wstrząśniętego czarodzieja, który wyglądał przez okno i szybko oddychał. Eva podeszła do mężczyzny, który zadrżał, gdy stanęła obok niego tak, że ich ramiona stykały się. Czarownica spojrzała w dół, a jej oczom ukazała się szeroka przepaść odgradzająca Strażnicę i Czarne Wieże od reszty lądu. Z wnętrza szczeliny wydobywała się biała mgła, która przy dnie była tak gęsta, że ukrywała mury więzienia. Brunetka uśmiechnęła się szeroko.

- Dziękuję, Garricu. Możesz wrócić do swoich komnat – powiedziała spokojnym głosem, nie zaszczycając mężczyzny nawet przelotnym spojrzeniem.

- Evo…

- Każ przygotować mi kąpiel i bądź łaskaw przynieść mi coś na wzmocnienie. Przed igrzyskami muszę jeszcze trochę popracować – ucięła nieznoszącym sprzeciwu głosem.

Ollivander posłał kobiecie zatroskane spojrzenie. Przez chwilę, jakby bił się z zamiarem powiedzenia jej czegoś, lecz ostatecznie zrezygnował i, dotykając lodowatego ramienia czarownicy, oddalił się.

***

- Uważam, że powinniście dać sobie czas. Zostań parę dni w Norze, przemyśl wszystko i poukładaj sobie w głowie. Zobaczysz, że gdy nabierzesz do tego dystansu, to szybciej znajdziesz rozwiązanie, Herm – oznajmił łagodnie mężczyzna, otaczając przyjaciółkę opiekuńczym ramieniem i razem ruszyli w dół wzgórza, gdzie znajdował się rodzinny dom rodziny Weasleyów. – Myśl o rozwiązaniu, a nie o problemie – dodał, trącając szatynkę biodrem i uśmiechnął się łobuzersko.

Hermiona uśmiechnęła się, słysząc jak rudzielec cytuje jej własne słowa i spojrzała na niego kątem oka. Ron utkwił wzrok w budynku i zdawał się całkowicie pogrążony we własnych myślach. Czarownica dyskretnie obserwując profil przyjaciela, podświadomie doszukiwała się jakichkolwiek znajomych cech, przypominających jej tego impulsywnego, roztrzepanego, gadatliwego chłopaka z Hogwartu. Tęskniła za jego wygłupami i zaraźliwym śmiechem. Ten Ron, mimo że tak bliski i znajomy, wydawał się jej obcy. Był opanowany, spokojny i pewny siebie. Przeszło jej przez myśl, że może zawsze taki był, tylko ona nie potrafiła tego dostrzec. Mężczyzna odgarnął z czoła włosy i spojrzał na towarzyszącą mu kobietę. Widząc, że ta go obserwuje, uśmiechnął się szerzej.

- Znowu mam coś na nosie? – Zapytał zaczepnym tonem, mrużąc przy tym niebieskie oczy, na co szatynka pokręciła z pobłażaniem głową. – Jesteś jakaś inna – dodał poważniejąc, gdy nie doczekał się odpowiedzi ze strony czarownicy.

- Inna?

- Inna – potwierdził rudzielec i pokiwał w zamyśleniu głową, a gdy szatynka zmarszczyła czoło, wyjaśnił, uważnie dobierając każde słowo. – Jakby bardziej zamknięta w sobie. Nie potrafię już czytać z twojej twarzy.

- Też nie jesteś taki jak dawniej – odparła, uśmiechając się ciepło do przyjaciela. Mężczyzna skinął głową w milczeniu.

- Jestem po prostu szczęśliwy, Herm. Mam wszystko, o czym kiedykolwiek marzyłem. Kochającą rodzinę, cudowną narzeczoną, przyjaciół, intratną pracę, pozycję, szacunek… Czasami mam wrażenie, że to wszystko jest kolejnym snem o przyszłości i za każdym razem, gdy rano otwieram oczy, potrzebuje chwili, żeby uwierzyć, że to dzieje się naprawdę – wyjaśnił z chłopięcym uśmiechem i wzruszył bezradnie ramionami.

- Zasłużyłeś na to, Ron. I pamiętaj, że jeśli kiedykolwiek będziesz miał problem, żeby w to uwierzyć, to służę pomocą. Gwarantuję, że po tym, co zrobię, już nigdy nie zwątpisz – powiedziała z chytrym uśmieszkiem, a Ron parsknął głośnym śmiechem.

- Jeśli obiecasz mi, że nie naślesz na mnie tych swoich ptaszków, to jestem skłonny przemyśleć twoją propozycję – rzucił z przekąsem, patrząc na kobietę z udawanym wyrzutem.

- Cel uświęca środki – oznajmiła niewinnym tonem i uniosła lewą brew, a następnie obydwoje roześmieli się głośno.

Ron otworzył furtkę i przepuścił szatynkę przodem. Mężczyzna przez chwilę stał i w milczeniu przyglądał się Norze.

- Idziemy? – Zapytała kobieta, patrząc z czułością na zarumienioną twarz przyjaciela.

- Umieram z głodu. Mam nadzieję, że mama zrobiła już kolację – powiedział rudzielec, zacierając dłonie i ruszył sprężystym krokiem w stronę wejścia do wnętrza budynku. Pchnął drzwi, które były już uchylone i ściągnął brwi. - Mamo! Wrócił twój ulubiony, głodny syn! – Krzyknął od progu, a Hermiona przewróciła oczami.

Odpowiedziała im głucha cisza. Hermiona czuła się nieswojo. Nora zazwyczaj tętniła życiem zarówno dniem, jak i nocą. Teraz wyglądało na to, że nikogo nie ma w domu. Ron odstawił walizkę szatynki i rozejrzał się po przytulnym salonie państwa Weasley.

- Pewnie zdejmuje pranie na tyłach domu – powiedział rudzielec lekceważącym tonem, a Hermiona skinęła głową, nie odrywając jednocześnie wzroku od białej filiżanki kawy, stojącej na szerokim oparciu fotela i stosu świeżo upranych rzeczy w wiklinowym koszu tuż obok. – Pójdę po mamę, a ty się rozgość.

Chcąc pozbyć się niemiłego uczucia, podpowiadającego jej, że coś jest nie tak, ruszyła w stronę kuchni. Nastawiła wodę i wyciągnęła z szafki dwa duże, czerwone kubki. Do jednego z nich wsypała dwie łyżeczki kawy, a do drugiego herbatę. Pamiętała, że Ron nie znosi kofeiny, którą ona z takim uwielbieniem pochłaniała w hektolitrach. Uśmiechnęła się do siebie na tę myśl. Czekając na gotującą się wodę, podeszła do małego okienka, z którego widać było przepiękny widok na całą dolinę. Powoli jej napięte nerwy rozluźniały się, lecz dziwne uczucie niepokoju wciąż nie dawało jej spokoju. Odwróciła wzrok od krajobrazu za oknem i oparła się o parapet. Z tego miejsca miała doskonały widok na całą kuchnię. Jej wzrok odruchowo przesunął się na magiczny zegar pani Weasley, który wisiał nad stołem w centralnej części pomieszczenia. Większość wskazówek informowała, że członkowie rodziny są w pracy. Hermiona zauważyła, że przy ikonce Freda brakuje wskazówki. Domyśliła się, że Artur musiał w końcu nakłonić żonę do pozbycia się jej. Po śmierci ich syna ciągle wskazywała śmiertelne zagrożenie i przypominała o bolesnej stracie, jakiej doświadczyła rodzina w czasie wojny. Hermiona spojrzała niżej i zatrzymała się na ikonce z podobizną najmłodszej latorośli Weasleyów. Zmarszczyła czoło, dostrzegając że jej wskazówka tkwi przy szpitalu. Przygryzła wargę, martwiąc się o rudowłosą. Zaczęła się zastanawiać, czy towarzyszące jej uczucie niepokoju ma jakiś związek z Ginny. Wiedziała jednak, że jej przyjaciółka jest bezpieczna. Gdyby coś jej zagrażało zegar pokazywałby śmiertelne zagrożenie. Hermiona odetchnęła głęboko, kręcąc z politowaniem głową nad swoją bujną wyobraźnią. Ron i pani Weasley powinni już wrócić. Zerknęła niecierpliwie na drzwi, a potem raz jeszcze spojrzała na zegar, lecz tym razem jej wzrok spoczął na podobiźnie Molly Weasley. Zimny dreszcz przeszedł przez całe jej ciało, a oczy rozszerzyły się ze strachu, gdy dotarło do niej to, co pokazywał zegar.

- Ron! – Wrzasnęła, zrywając się na równe nogi i wybiegła z kuchni. Pędząc w stronę tylnego wyjścia, mrugała zawzięcie, nie chcąc, by z jej oczu wypłynęły łzy. Lecz zarówno one, jak i widmo śmiertelnego zagrożenia, na które wskazywała wskazówka pani Weasley, były nie do powstrzymania.

***

- Arturze, potrzebujemy cię. Potrzebuję teraz osób, którym będę mógł ufać. Jesteś najbardziej uczciwym, bezinteresownym, odważnym i prawym człowiekiem, jakiego znam…

- Harry, ja naprawdę doceniam twoją propozycję, ale ja się na tym nie znam – tłumaczył pan Weasley, patrząc na nowo mianowanego Szefa Aurorów.  - Muszę odnaleźć moją żonę! – Dodał zdesperowanym głosem, bliski utraty kontroli nad sobą.

- Odnajdziemy ją – zapewnił żarliwie Harry, zaciskając dłonie na ramionach mężczyzny siedzącego na jednym z foteli w biurze Kingsleya. Nie potrafił jeszcze myśleć o tym pomieszczeniu, jako o swoim nowym gabinecie. Zdecydowanie odsunął od siebie myśl o zmarłym przyjacielu. Nie mógł teraz pozwolić sobie na okazanie słabości. Tego oczekiwałby od niego Shackelbolt.  – Obiecuję, że sprowadzę ją do domu. Ale nie pozwolę ci uczestniczyć w poszukiwaniach. Możesz za to pomóc w inny sposób – nakłaniał brunet, patrząc prosto w oczy ojca swojego najlepszego przyjaciela.

- Ja nie potrafię wymóc posłuszeństwa nawet na własnych dzieciach. Jak, do diabła, miałbym trzymać w ryzach całe społeczeństwo? Zwłaszcza teraz… - wyrzucił z siebie pan Weasley i ukrył twarz w dłoniach.

- Czasami jest tak, że ci, którzy nie pragną władzy, są najzdolniejszymi przywódcami. To nie ty wybrałeś władzę. To ona wybrała ciebie, Arturze. Społeczeństwo potrzebuje Ministra Magii.

- Tato… - cichy, zachrypnięty głos Ginny przerwał ciszę między mężczyznami.

Rudowłosa wyswobodziła się z objęć bladego brata i podeszła do ojca. Delikatnie odsunęła mu dłonie od twarzy. Spojrzał na nią zaszklonym, zbolałym wzrokiem.

- Zgódź się. Mama na pewno też by tego chciała… Będzie z ciebie dumna jak w..wrrróci - powiedziała zdławionym, drżącym głosem.

- Ginny… Nie potrafiłbym… Bez Molly nie dam rady… - wykrztusił Artur, lecz w pewnym momencie głos mu się załamał, a z oczu popłynęły długo powstrzymywane łzy. Rudowłosa mocno przytuliła ojca, sama z trudem panując nad sobą.

- Nie mógłbyś być lepszym ojcem niż jesteś, tato. I jestem pewna, że będziesz równie dobrym Ministrem Magii – oznajmiła z mocą, patrząc mężczyźnie prosto w oczy.

Artur długo przyglądał się swojej córce, która w tej krótkiej chwili niesamowicie przypominała swoją matkę. Była równie silna i zdeterminowana w walce o ludzi, których kochała. Następnie mężczyzna przeniósł pytający wzrok na Rona, Georga i Percy’ego, jakby szukał jakiejkolwiek oznaki zwątpienia w swoich synach, lecz najwidoczniej nic takiego nie dostrzegł. W końcu z dużym ociąganiem spojrzał ponownie na Harry’ego.

- Ale tylko na chwilę? Dopóki nie uspokoi się sytuacja? – Zapytał niepewnie, a brunet z ulgą skinął głową. – Dobrze, tymczasowo obejmę urząd – dodał z rezygnacją. – Ale musisz mi obiecać, że sprowadzisz do mnie Molly z powrotem.  Obiecaj mi to, chłopcze.

- Wierz mi, że sam tego pragnę bardziej niż czegokolwiek innego. Zawsze traktowaliście mnie jak syna i jestem wam wdzięczny za to, że daliście mi namiastkę domu i rodziny. Zrobię wszystko, żeby ją odnaleźć, a ten, kto ośmielił się ją porwać, gorzko tego pożałuje – zapewnił Harry, a coś w wyrazie jego twarzy i głosie sprawiło, że pan Weasley wstał i mocno go uściskał.

- Szefie!

Do gabinetu wpadł jeden z jego podwładnych, lecz na widok zebranych w środku ludzi stanął jak wryty i spojrzał niepewnie na swojego przełożonego.

- Mów, Stanley – poprosił Harry wciąż zachrypniętym głosem i skupił uwagę na młodym aurorze.

- Chodzi o Azkaban. W nocy naruszono barierę. Odebraliśmy zgłoszenie o zakłóceniach i natychmiast wysłałem patrol, żeby to sprawdził – ponownie urwał i zakłopotany rozejrzał się po zebranych, jakby w obawie, że może powiedzieć za dużo. Potter rzucił mu zniecierpliwione spojrzenie i chłopak ponownie skupił na nim uwagę.

- Chodzi o to, że bariera jest nienaruszona, ale dementorzy zniknęli…

Harry poczuł, jak coś ciężkiego opada mu na dno brzucha. To było niemożliwe. Azkaban był strzeżony przez bardzo potężne czary. Nikt nie mógłby się przez nie przebić. Nawet po śmierci Strażnika Fideliusa, którym był Blackwell. Spojrzał z niedowierzaniem na swojego podwładnego, czekając na to, aż ten wyzna, że żartował, lecz nic takiego się nie stało.

- To nie wszystko, szefie…

- Nic gorszego chyba już nie mogło się stać? – Mruknął Harry, wyobrażając sobie dementorów siejących spustoszenie i wysysających z ludzi wszelkie szczęście i nadzieję. Spojrzał na Stanleya i szybko pożałował swoich słów, bo mina podwładnego świadczyła o tym, że zdecydowanie wydarzyło się coś gorszego.

- Alcatraz… Z obrębu Strażnicy zaczęła zanikać bariera antymagiczna – wydusił z siebie młody auror, a Potter pomyślał, że zaczynają spełniać się jego najgorsze koszmary.

- Harry… - zaczął pan Weasley, patrząc z niepokojem na bladego mężczyznę.

- W południe odbędzie się konferencja prasowa, na której obwołam cię tymczasowym Ministrem Magii, Arturze. Czy dasz radę do wieczora zwołać posiedzenie Wizengamota?

- Ja… - zaczął mężczyzna zbity z tropu, lecz pod wpływem spojrzenia Pottera zebrał się w sobie i dodał już pewniejszym głosem – Możesz na mnie liczyć. Pozwól teraz, że udam się złożyć rezygnację z obecnej posady.

- Stanley, weź ze sobą Parkera i Tresha i eskortuj pana ministra. Od dzisiaj masz nie spuszczać go z oczu. Jeżeli spadnie mu włos z głowy na waszej zmianie, możecie zapomnieć o Brygadzie Uderzeniowej. - Stanley skinął sztywno głową i wraz z Arturem opuścili gabinet zwierzchnika. - Percy przekaż swojemu szefowi, że oczekuję go u siebie za godzinę.

Mężczyzna otworzył usta, jakby zamierzał coś powiedzieć, lecz ostatecznie zrezygnował, poprawił okulary i na drętwych nogach opuścił gabinet, udając się prosto do Działu Międzynarodowej Współpracy Czarodziejów.

- Niezłe bagno – powiedział George, obserwując Harry’ego, który w skupieniu skrobał coś na pergaminie.

- To lista rzeczy, których będę potrzebował, George – oznajmił brunet, podając mężczyźnie pergamin. -  Zdążysz do końca tygodnia? Wiem, że to dużo pracy, ale mogę podesłać ci kogoś z Działu Odkryć do pomocy…

- Ładny mi z ciebie przyjaciel, Potter. Kto jak kto, ale ty nie powinieneś nigdy wątpić w cuda – prychnął George, po czym uśmiechnął się łobuzersko, choć tym razem jego uśmiech był bledszy niż zazwyczaj. – Skoro mam zdążyć z dostawą, to wybaczcie, ale czas na mnie – powiedział, zerkając na listę. Następnie uścisnął dłonie Ronowi i Harry’emu oraz pocałował Ginny i Hermione, po czym wyszedł.

- Ron – Harry zwrócił się do przyjaciela, posyłając mu przepraszające spojrzenie, a ten uśmiechnął się krzywo.

- Jasne. Możesz na mnie liczyć. Choć wolałbym uczestniczyć w poszukiwaniach mamy…

- Szukają jej moi najlepsi ludzie. Sam kieruję poszukiwaniami i możesz wierzyć, że zrobię co w mojej mocy, żeby sprowadzić ją do domu.

Ron pokiwał głową i posłał przyjacielowi pełne wdzięczności spojrzenie. Harry wręczył mu list do francuskiego ministra, uściskał go prosząc, by na siebie uważał i pozdrowił Gabrielle, a następnie obserwował jak mężczyzna żegna się z kobietami.

- Ginny potrzebuję łącznika między prasą, a ministerstwem. Kogoś, kto będzie dbał o przepływ rzetelnych informacji… - zaczął Harry zmęczonym głosem, lecz przerwało mu gwałtowne otwarcie drzwi, po którym do środka wszedł Draco i Blaise. Ginny, widząc mężczyznę, odetchnęła z ulgą i wtuliła się w niego. Blaise zamknął ją opiekuńczo w ramionach i zaczął szeptać do ucha pocieszające słowa.

Widząc to, Hermiona objęła się ciaśniej rękoma i odwróciła wzrok od pary. Pech chciał, że przeniosła go na ostatnią osobę, na którą chciała teraz patrzeć. Stalowe tęczówki utkwione były w jej skulonej na fotelu Harry’ego postaci i wyglądało na to, że mężczyzna nie zamierza odwrócić spojrzenia. Wiele by dała, żeby przestał na nią patrzeć w ten sposób, zwłaszcza w momencie, gdy nie miała siły wznieść wokół siebie muru obronnego. Odwróciła od niego wzrok i napotkała zatroskaną twarz przyjaciela. Uśmiechnęła się blado, dając mu znać, że wszystko w porządku, podczas gdy miała świadomość, że tak naprawdę nic takie nie jest. Śmierć Kingsleya oraz Blackwella, porwanie Molly, ucieczka dementorów i wahania przy barierze w więzieniu w Alcatraz. Gdy dodała to do jej zawirowań uczuciowych, miała wrażenie, że uwarzyła się poważna mieszanka wybuchowa, która lada chwila eksploduje. Chciała pomóc, zrobić coś pożytecznego, lecz Harry uparł się, że musi zostać przy nim. Nie protestowała. Właściwie było jej obojętne, czy będzie się zamartwiać tu, czy w domu. Tu przynajmniej była informowana na bieżąco o mających miejsce wydarzeniach i może w końcu na coś się przyda. Teraz jednak chętnie znalazłaby się w domu, byle dalej od Malfoya, którego obecność wyczuwała każdą komórką swojego ciała.

- Który z was ma gorszą wiadomość? – Zapytał Potter, przysiadając na biurku i spoglądając na milczących mężczyzn.

Draco uniósł ręce w geście poddania, a Blaise posłał mu znaczące spojrzenie i mocniej przytulił do siebie Ginny. Harry przelotnie zerknął na rudowłosą, która blada i zmęczona opierała się całym ciężarem ciała o mężczyznę. Jego spojrzenie złagodniało, gdy patrzył ze smutkiem na udręczoną twarz rudowłosej.  

- Zabierz ją do domu i dopilnuj, żeby zjadła i odpoczęła – powiedział do Blaise’a, który skinął głową i pociągnął Ginny w stronę wyjścia.

- Ale mówiłeś, że potrzebujesz…

- Jutro – uciął Harry nieznoszącym sprzeciwu tonem, choć dużo łagodniejszym niż ten, który rezerwował dla podwładnych.

Ginny wyglądała tak, jakby chciała się dalej sprzeczać, lecz w tej samej chwili jej wzrok padł na Hermionę.

- Ze mną jest bezpieczna – powiedział natychmiast Harry, widząc spojrzenie rudowłosej, lecz ta nie zwróciła na niego uwagi.

- Nie wątpię, ale i tak zabieram ją do siebie – ucięła z uporem i podeszła do, równie jak ona, bladej szatynki.

- Ginny…

- Nawet nie próbuj na mnie tych swoich sztuczek. I bez obrazy, Harry, ale wiem lepiej, czego ona teraz potrzebuje – zaparła się Weasley i wyciągnęła rękę do uśmiechającej się do niej z pobłażaniem kobiety.

- Skoro masz siłę kłócić się ze mną, to znaczy, że…

- Ja się nie kłócę tylko stawiam cię przed faktem dokonanym – rzuciła wyniośle Ginny, a Draco parsknął śmiechem, czym zasłużył sobie na miażdżące spojrzenie ze strony kobiety.

- Obiecuję, że odprowadzę Hermionę do twojego mieszkania, Ginny. Najpierw jednak muszę z nią porozmawiać – powiedział nieustępliwym głosem.

- Ginny, nie wygłupiaj się. Wróć do domu i odpocznij. Niedługo się zobaczymy, obiecuję – oznajmiła Hermiona cichym, zachrypniętym głosem i uścisnęła dłoń przyjaciółki, uśmiechając się przy tym ciepło.

Kobieta po chwili wahania z niezadowoloną miną skapitulowała. Cmoknęła szatynkę w policzek i podeszła do Pottera.

- Masz godzinę, Harry. Jeżeli w ciągu godziny Hermiona nie pojawi się u mnie, to przypomnisz sobie, jak celnie rzucam upiorogackiem – oznajmiła i jego również pocałowała w policzek.

Następnie, obdarzając rozbawionego Dracona pogardliwym prychnięciem, chwyciła dłoń Blaise’a i razem opuścili gabinet. Po ich wyjściu na chwilę zapanowała cisza. Harry liczył, że to Malfoy przerwie milczenie. Ku jego zdziwieniu zrobiła to jednak Hermiona.

- Czego Blaise chciał zaoszczędzić Ginny?

Draco podniósł na nią nieprzeniknione spojrzenie. Harry doskonale znał tę minę. Zaczynał żałować, że nie odesłał Hermiony z rudowłosą.

- Wyduś to z siebie, Malfoy – rzuciła chłodnym, zniecierpliwionym tonem.

Brunet wiedział, że Hermiona wścieka się na to, że mężczyźni wątpią w jej siłę i wytrzymałość psychiczną. W trakcie wojny szatynka spotkała się z tyloma oznakami okrucieństwa, cierpienia i bestialstwa, że udowodniła, iż jest silniejsza niż niejeden mężczyzna. Potter odwrócił się od przyjaciółki i napotkał pytające spojrzenie partnera. Uśmiechnął się blado, gdy usłyszał pogardliwe prychnięcie kobiety i skinął głową, by blondyn mówił.

- Blaise przeprowadził sekcję Kingsleya… Shacklebolt został uduszony własną poduszką, na której znaleźliśmy odciski palców jednego z uzdrowicieli.

- Złapałeś go?

- Nie było takiej potrzeby. Ktoś zamknął go nagiego w schowku dyżurnego.

- Szlag by to trafił! – Warknął Harry, uderzając pięścią w biurko.

- Eliksir Wielosokowy? – Zapytała Hermiona, a Draco skinął głową.

- Ale czujniki powinny to wykryć!

- Zapewne tak by się stało, gdyby nie zaklęcie.

- Kto stał na warcie?

- Daj spokój, Potter. To nie ich wina. Zrobili wszystko, czego od nich wymagaliśmy. Rdzeń czujników został całkowicie spalony…

- Co z tą sekcją? – Przerwała im natychmiast Hermiona, a mężczyźni zamilkli.

- Nawet gdyby nie zamordowano Kingsleya, on i tak by umarł. Nie przeżyłby nocy – Wyjaśnił z ociąganiem Draco.

 Wyglądał na spiętego, a jego głos był cichy i wyprany z emocji. Szatynka miała też wrażenie, że próbuje zataić coś istotnego. Miała ochotę kopnąć go w kostkę za to, że tak wszystko utrudnia z głupich, rycerskich pobudek.

- Ale jego stan się poprawił. Lada chwila mieli wybudzać go ze śpiączki – zaoponowała, uważnie śledząc jego reakcję.

- Ktoś, kto chciał zabić Shackelbolta, doskonale znał się na swojej robocie. Nigdy o czymś takim nie słyszałem, a jako Śmierciożerca byłem świadkiem wielu paskudnych sposobów zadawania bolesnej śmierci.

Słysząc słowa mężczyzny, Hermiona poczuła, jak wypełnia ją potworne zimno. Prawie zapomniała, że Draco był kiedyś jednym z tych potworów. Zastanawiała się, czy i on zabił kogoś w równie okrutny sposób. Malfoy musiał domyślić się, o czym kobieta myśli, gdyż posłał jej jedno z tych swoich specjalnych spojrzeń, zarezerwowanych tylko dla najbliższych, a potem wydawało jej się, że ledwo zauważalnie pokręcił głową, odwracając się od niej. Spuściła głowę chcąc ukryć zaszklone oczy i kłębiące się w niej uczucia.

- Znaleźli to w jego głowie – kontynuował tym samym bezbarwnym głosem, choć Hermiona mogłaby przysiąc, że wyłowiła w nim nutkę goryczy i bólu.

Harry przyjrzał się uważniej podanej mu szklanej fiolce, o ścianki której obijała się mała, czarna przypominająca pchłę lub pluskwę istota. Zmarszczył czoło, po czym podsunął naczynie szatynce, by przyjaciółka mogła zidentyfikować stworzenie. Kobieta przyjrzała się jej uważniej, ale nie potrafiła odpowiedzieć czym jest ta mała, na pozór nieszkodliwa istota.

- Wiadomo co to jest?- Zapytał Harry, odkładając ostrożnie fiolkę, a Draco pokręcił głową.

- Wiadomo jednak, co potrafi – powiedział lodowatym głosem i nieświadomie zacisnął pięści. – Atakuje mózg. Najpierw wywołuje halucynacje i dręczy swoje ofiary, karmiąc się ich lękami. Potem zadaje nieludzki ból, drążąc tunele w mózgu, by w przedostatniej fazie sparaliżować ciało ofiary. W tym czasie zjada jej mózg, a po śmierci opuszcza nosiciela i szuka najbliższej żywej istoty, na której mógłby pasożytować w ten sam sposób.

Harry ukrył twarz w dłoniach, a Hermiona nie mogła oderwać szeroko otwartych oczu od twarzy blondyna. Malfoy zamrugał szybko oczami i kobieta pomyślała, że chce powstrzymać łzy. Unikał patrzenia na szatynkę, jakby wstydząc się tej chwili słabości. Drzwi gabinetu otworzyły się z hukiem i do środka wparował wściekły Dyrektor do Spraw Międzynarodowej Współpracy Czarodziejów.

- Możesz mi wyjaśnić, do cholery, co się dzieje, Potter?! – Zagrzmiał od progu i umilkł widząc, że Harry ma gości.

Hermiona z niepokojem zauważyła żyłkę drgającą na szyi przyjaciela, która była oznaką rychłego wybuchu gniewu.

- Nie wiem, czy zauważyłeś, Crosswell, ale to MÓJ GABINET. Nie wiem jak ty, ale JA WYMAGAM, żeby moi podwładni i INTERESANCI PUKALI PRZED WEJŚCIEM – warczał Potter, z trudem powstrzymując się, by nie stracić opanowania. – Następnym razem, gdy będziesz czegoś ode mnie chciał, to ZAPUKAJ. W innym wypadku mogę pomyśleć, że próbujesz mnie zaatakować i wtedy całkiem niechcący mogę potraktować cię taką klątwą, że przez miesiąc będą cię składać w Mungu – kontynuował głosem nabrzmiałym zimną furią i Hermiona chwyciła go za dłoń, zerkając na Malfoya, lecz ten wydawał się równie zirytowany, co Harry. – Jak widzisz jestem zajęty. A z tego co pamiętam, powiedziałem twojemu asystentowi, że oczekuję cię ZA GODZINĘ. Skoro jednak już się tu pofatygowałeś, to przyjmę cię za pięć minut. A teraz wyjdź i poczekaj na korytarzu – dodał Harry chłodnym tonem. 

Crosswell łypnął na Szefa Aurorów spode łba, ale najwidoczniej dotarło do niego, że przekroczył pewną granicę, gdyż bez słowa wyszedł z gabinetu, trzaskając w sposób demonstracyjnym drzwiami. Potter przymknął powieki i zacisnął zęby, prosząc Merlina o cierpliwość i opanowanie.

- Przysięgam, że kiedyś mu coś zrobię… - mruknął pod nosem brunet, wypuszczając ze świstem powietrze.

- Daj spokój, nie warto. Crosswell wścieka się, bo liczył, że obejmie stanowisko po Blackwellu, a ty pokrzyżowałeś mu plany awansu – rzucił Draco niedbałym tonem, obrzucając swojego partnera spokojnym spojrzeniem.

- Nie on jeden liczył na objęcie schedy po Blackwellu. Musisz uważać Harry i dokładnie wszystko zaplanować – zaczęła uspokajającym głosem Hermiona, starając się nie pokazać, jak bardzo boi się o przyjaciela.

Te wszystkie zabójstwa przerażały ją i bała się, że brunet może być następnym celem mordercy. Harry spojrzał na nią przekrwionymi ze zmęczenia oczami i uśmiechnął się z wdzięcznością.

- Od kilku dni nic innego nie robię, Herm. I wydaje mi się, że wiem, w co gra nasz przeciwnik. Każdy jego krok jest starannie przemyślany. Zupełnie tak, jakby torował sobie drogę do czegoś… lub do kogoś. Dumbledore nauczył mnie jednego. Należy być trzy kroki przed rywalem. Dlatego nie mam zamiaru pozostawiać niczego przypadkowi. A jeżeli moja teoria się sprawdzi, to już wkrótce popełni fatalny błąd i zdemaskujemy go – oznajmił cichym, nieobecnym głosem.

- Jaki błąd, Harry? – Zapytała ostrożnie Hermiona, zerkając przelotnie na Dracona. Wyglądało jednak na to, że mężczyzna nie ma pojęcia, o czym mówi Potter.

- Posłuchaj, Herm – zaczął brunet, patrząc prosto w piwne tęczówki przyjaciółki. – Chyba wiem, czego chce przeciwnik. Już raz po to sięgnął, lecz nic nie znalazł. Na chwilę zrezygnował, chcąc uśpić naszą czujność, odwrócić uwagę… ale jestem pewny, że wróci po to i to już niedługo - urwał na chwilę, ważąc kolejne słowa. Kobieta nie poganiała go. Wiedziała, że i tak jej powie. Widziała to w wyrazie determinacji na jego twarzy. – Nie pozwolę mu cię skrzywdzić, Herm. Będziesz chroniona wszelkimi możliwymi sposobami. Zająłem się już ochroną twoich rodziców i Wiktora. Spokojnie, niczego się nie domyślają – zaznaczył, widząc strach o najbliższych w oczach kobiety i mocniej ścisnął jej ramię. Drugą rękę położył na jej policzku, sprawiając, że szatynka znowu na niego spojrzała. – Są bezpieczni, przyrzekam. I ty też – zapewnił z niezachwianą pewnością w głosie i poczekał aż szatynka skinie głową, po czym kontynuował. - Wydaje mi się, że Kingsley go przejrzał i dlatego zginął, choć nie mam co do tego pewności. W każdym razie nie bez przyczyny kazał nam cię chronić. Wiedział, że przeciwnikowi chodzi o ciebie i o projekt Inferno. Blackwell nie bez przyczyn zakazał ci kontynuowania badań. Szafował projekt więc ten ktoś go unieszkodliwił. Mało tego! Uważam, że jego śmierć była demonstracją – ponownie urwał, pogrążając się powoli we własnych myślach. Dopiero po chwili ponownie spojrzał na bladą twarz kobiety i uśmiechnął się pokrzepiająco. – Nie mówię ci tego, żeby cię przestraszyć. Mówię ci to, bo wiem, że nieświadomość zagrożenia jest gorsza niż wiedza o nim. Mógłbym pozwolić ci żyć w nieświadomości, ale prędzej czy później odkryłabyś prawdę i mogłabyś zrobić to co ja, gdy starałem się ratować Syriusza. Ktoś niewinny mógłby zginąć, a ty nigdy byś sobie tego nie wybaczyła…

- Dziękuję, że jesteś ze mną szczery – powiedziała tak cicho, że tylko brunet mógł to usłyszeć. Uśmiechnął się smutno, a ona pogłaskała go po policzku. – Ale to nie wszystko, prawda? – Bardziej stwierdziła niż zapytała, a mężczyzna z ponurym uśmiechem pokiwał głową.

- Proszę cię, żebyś mi zaufała w tej kwestii.

- Czyli nic więcej mi nie powiesz? – Upewniła się rozdrażniona dziecinnym uporem przyjaciela, który był najwidoczniej święcie przekonany o słuszności swojego postępowania.

- Tak będzie lepiej, Herm… Przepraszam – powiedział zbolałym głosem, lecz na jego twarzy dalej malował się upór i determinacja. – Obiecaj mi tylko, że będziesz ostrożna i nie zrobisz czegoś ryzykownego – poprosił, a kobieta spojrzała na niego uważnie.

- Będziesz musiał mi zaufać, Harry – odparła po chwili milczenia wciąż zirytowana postawą mężczyzny.

Potter nie wydawał się zaskoczony odpowiedzią kobiety. Uśmiechnął się z pobłażaniem i pocałował ją w czoło.

- Dajcie mi kwadrans. Zaraz wrócę – powiedział w końcu i ruszył śladem Crosswella, odprowadzany spojrzeniem przyjaciół.

Po jego wyjściu zapanowała uciążliwa cisza. Hermiona czuła na sobie palące spojrzenie Dracona. Sama jednak unikała patrzenia na niego. Nie ufała sobie na tyle, by wierzyć, że jest w stanie udawać obojętną.

- Wszystko w porządku? – Słysząc jego pytanie zadane z pozoru neutralnym głosem, oderwała się na chwilę od ponurych myśli.

Rzuciła mu przelotne spojrzenie i pokiwała głową. Podciągnęła nogi pod brodę i objęła je ramionami, przyglądając się fiolce, w której znajdowała się tajemnicza istota, która zabiła Kingsleya. Poczuła obrzydzenie do niej czymkolwiek była i nagły sprzeciw, by to coś leżało na biurku Shackelbolta.

- Strach jest naturalną reakcją… - zaczął ponownie blondyn, lecz kobieta gwałtownie odwróciła głowę w jego stronę i nie pozwoliła mu skończyć.

- Wcale się nie boję! – Zaoponowała, a widząc minę mężczyzny dodała już spokojniej. – A przynajmniej nie o siebie… Jeśli to, o czym mówił Harry, jest prawdą, to każdy kto jest mi bliski może być w niebezpieczeństwie – wyznała, nie patrząc na mężczyznę.

- Wszyscy z nich mają zapewnioną ochronę – wyjaśnił Malfoy, spoglądając niepewnie na szatynkę. Bardzo chciał do niej podejść i ją przytulić. Wiedział jednak, że ta by mu na to nie pozwoliła.

- Wszyscy? Kingsley też ją miał? – Nie mogła się powstrzymać przed zadaniem tego pytania i nic nie mogła poradzić, że jej głos ociekał sarkazmem.

- Wiem, do czego zmierzasz – zaznaczył dla odmiany opanowanym głosem. – Tym razem będzie jednak inaczej. Jeśli będzie trzeba, to sam obronię złoty tyłek Pottera – próbował zażartować, by rozładować atmosferę, lecz tylko bardziej rozzłościł czarownicę.

-A kto obroni twój tyłek, Malfoy?!

Jej pytanie zadane nabrzmiałym od tłumionych emocji głosem zaskoczyło go, jednak nie pozwolił zbić się z tropu. 

- Granger – powiedział miękko, czekając aż na niego spojrzy. Uśmiechnął się, widząc iskry sypiące się z jej zmrużonych oczu. – Zapomniałaś, że złego diabli nie biorą…

- Przestań… po prostu zamknij się, Malfoy i nie próbuj mnie pocieszać, bo tego nie potrafisz – warknęła, z powrotem się od niego odwracając i oparła brodę o kolana.

- Bo mi na to nie pozwalasz – rzucił z przekąsem, a szatynka obdarzyła go nieprzeniknionym spojrzeniem. Widząc jego nadąsaną minę, odwróciła głowę, walcząc z uśmiechem.

- Potraktuj to jako dobrą radę – powiedziała cicho, a widząc jego pytającą minę, dodała – i nie bierz się za coś, w czym jesteś kiepski, bo możesz pogorszyć sytuację – oznajmiła zdawkowo, starając się zachować powagę.

- Czyżby? – Zapytał sceptycznie, unosząc lewą brew i obdarzając ją na wpół rozdrażnionym, na wpół rozbawionym spojrzeniem. Nie lubił, gdy ktoś z niego kpił i wytykał mu słabości. Wytrzymała jego spojrzenie, a potem ponownie odwróciła głowę i Draco mógłby przysiąc, że ukrywała uśmiech. – Lubię, gdy się uśmiechasz – wypalił bez zastanowienia, a Hermiona posłała mu trudne do rozszyfrowania spojrzenie. – Może nie potrafię pocieszać, ale za to potrafię walczyć o to, na czym mi zależy, Granger. Jeżeli Potter ma rację, a wszystko na to wskazuje, to zrobię wszystko, żeby cię ochronić – oznajmił niskim, pewnym siebie głosem.

Hermiona poczuła, że zaschło jej w gardle. Nie wiedziała, co ma mu odpowiedzieć. Miała świadomość jego uczuć do niej i to ją przerażało. Bo wszystko wskazywało na to, że wbrew rozsądkowi ona odwzajemnia je z równą intensywnością. Była tak wybita z równowagi, że nie zauważyła, gdy do niej podszedł i ukucnął przed jej fotelem tak, że ich twarze znalazły się na tej samej wysokości. Dotknął jej zimnych dłoni, a ona z ociąganiem spojrzała mu w twarz.

- Nie pozwolę nikomu cię skrzywdzić. Jeśli on po ciebie przyjdzie, to tym gorzej dla niego – oznajmił, a w jego oczach pojawił się stalowy błysk.

Niechętnie wysunęła dłonie z jego uścisku i dotknęła twarzy mężczyzny. Nie miała wątpliwości, że Draco mówił poważnie. Pod wpływem jej dotyku, rysy jego twarzy wygładziły się. Spojrzał na nią nieufnie i wstrzymał oddech, gdy nachyliła się. Musnęła wargami jego policzek.

- Dziękuję – wyszeptała z ustami wciąż przy jego policzku. Przymknęła powieki, chłonąc jego zapach i ciepło, kradnąc te kilka chwil, gdy bez żadnych konsekwencji mogła czuć go obok siebie i czerpać z tego siłę. Z żalem powoli odsunęła twarz.

- Nie potrafię, Hermiono – wszeptał, gdy kobieta odsunęła się nieznacznie. Zamarła, słysząc jego głos i czując jego dłoń na karku, uniemożliwiającą jej wykonanie jakiegokolwiek ruchu. – Nie potrafię walczyć dłużej z uczuciami do ciebie – wyznał, otwierając oczy i patrząc na nią przepraszająco. Na chwilę zatonęła w jego oczach, które w tym krótkim momencie wypełniły się skrywanymi zazwyczaj za maską obojętności uczuciami. Przez sekundę myślała, że ją pocałuje. Wstrzymała oddech, czekając aż to zrobi. Jednak Draco, nawet jeśli miał taki zamiar, to po chwili wahania zrezygnował z niego. Jego oczy znów stały się nieprzeniknione, gdy zabrał dłoń z jej karku.

- Więc nie walcz – powiedziała drżącym głosem, w którym pobrzmiewała nutka pretensji i tym razem to ona chwyciła jego szyję, uniemożliwiając mu odsunięcie się.  Zrobiła to tak gwałtownie, że Draco stracił równowagę i zapewne upadłby, gdyby nie przyciągnęła go bliżej. Uśmiechnęła się, widząc zaskoczenie mężczyzny. A potem bez zbędnych słów pocałowała go.