ROZDZIAŁ XXVIII "Tajemnica Rubinowej Róży"

Kochani!
Ściskam Was bardzo mocno po długiej przerwie! Ależ ja za Wami tęskniłam!
Cieszę się, że mimo licznych przeszkód udało mi się dokończyć ten rozdział, choć nie ukrywam, że tym razem walczyłam z czasem i o mały włos bym się nie wyrobiła. Przepraszam, że musieliście tak długo czekać. Ostatnio nie mam zbyt wiele czasu na pisanie nad czym ubolewam.
Tym razem nie będę nic mówić o rozdziale. Jego ocenę pozostawię Wam. 
Wszelkie aktualne informacje będę umieszczać w Proroku Codziennym, także zachęcam do odwiedzania tej zakładki;)
Dziękuję Wam za wsparcie i za to, że jesteście.
Chciałabym po raz kolejny podkreślić, jak ważni jesteście dla mnie. Cieszę się też z powrotu niektórych Czytelniczek. Obiecuję odpisać Wam na maile i komentarze jeszcze w tym tygodniu. Mam nadzieję, że wytrwamy razem do końca opowiadania:)
Tymczasem zapraszam Was do lektury poniższego rozdziału. Będę wdzięczna, jeśli zechcecie podzielić się ze mną swoimi wrażeniami i uwagami. 
Ściskam Was ciepło i do szybkiego (miejmy nadzieję) zobaczenia;*
Wasza Villemo.

Rozdział XXVIII  „Tajemnica Rubinowej Róży”

Z ulgą odsunęła od siebie skończony przed chwilą artykuł, dotyczący ataku na Express Hogwart. Pociąg wiózł młodych adeptów do ich rodzinnych domów z racji rozpoczynających się ferii świątecznych. Przerażeni uczniowie zostali zaatakowani przez grupę dementorów, lecz na szczęście obyło się bez ofiar. Ginny doskonale wiedziała, jak okropnym przeżyciem jest spotkanie z tymi zjawami. Ona również doświadczyła ich napaści, gdy wraz z uczniami wyruszała w swoją drugą podróż do Hogwartu. Na samo wspomnienie tego przerażającego zdarzenia i poczucia, że już nigdy nie będzie szczęśliwa, przeszedł ją zimny dreszcz. Niestety w przeciągu ostatniego miesiąca doszło do wielu brutalnych napaści, jak chociażby napad na Bank Gringotta, ataki na mugolskie szkoły, czy też rzeź w sierocińcu, gdzie wampiry nie oszczędziły ani jednej osoby. Ginny z niepokojem obserwowała także nastroje panujące wśród społeczeństwa. Ludzie byli coraz bardziej niespokojni i nieufni. Weasley jednak nie dziwiły podobne reakcje. Strach i niepewność były silnymi bodźcami, warunkującymi podobne zachowania. Obecnie nikt nie mógł czuć się bezpiecznie, ponieważ wróg atakował zarówno czarodziei, jak i mugoli. Póki co jednak celami napaści były miejsca skupiające dużą liczbę ludzi. Zupełnie tak, jakby wróg chciał im coś przekazać. Ginny z przerażeniem śledziła jego posunięcia. Bała się, że następnym celem może okazać się Ministerstwo Magii, w którym pracował jej tata lub szpital Świętego Munga, gdzie większość dnia spędzał Blaise. Intuicja podpowiadała jej, że prędzej czy później instytucje te zostaną zaatakowane. Wiedziała jednak, że jeśli wróg chce im coś przekazać, to najefektywniejsze przesłanie zostawi na koniec. To dlatego dawała z siebie wszystko w trakcie zbierania materiałów do artykułów. Miała świadomość tego, że sama nie złapie tej psychopatki. Pragnęła jednak, choć w małym stopniu przyczynić się do pokrzyżowania jej planów.

Oparła łokcie na biurku i ukryła twarz w dłoniach. Przez chwilę siedziała tak nieruchomo, starając się opanować emocje. Przetarła zmęczone oczy i spojrzała za okno. Na zewnątrz było ciemno i ponuro. Nawet świąteczne dekoracje nie zachęcały ludzi do wieczornych spacerów. Nie czuło się tej magicznej atmosfery radości i oczekiwania. Na skutek serii ostatnich wypadków, każdy bardziej martwił się o bezpieczeństwo bliskich niż o nadchodzące święta. Sama również nie potrafiła myśleć o niczym innym.

  Cieszyła się, że na dzisiaj już prawie skończyła pracę. Zostało jej jedynie wybrać odpowiednie zdjęcia i zanieść wszystko do zatwierdzenia Ricie. Gdy tylko redaktor naczelna da jej zielone światło, będzie mogła oddać tekst do druku i wrócić do rodzinnego domu, w którym pomieszkiwała od czasu powrotu Molly. Jej mama szybko wracała do zdrowia, choć w nocy często budziła się z krzykiem i zazwyczaj musiało minąć kilka godzin, nim ponownie doszła do siebie. Ginny chciała być teraz blisko rodziny. Co prawda Eva wypuściła jej matkę, jednak ona wciąż bała się, że kapłanka mogłaby wrócić po Molly, by zatrzeć po sobie wszelkie ślady. Również Ron wrócił do Anglii i czuwał nad nimi. Dzięki jego obecności nie bała się zostawić matki samej. Wiedziała, że jej starszy brat nie pozwoli, by coś stało się ich rodzicielce.

Mimo później pory, redakcja tętniła życiem. Rita zmobilizowała cały zespół do intensywnej pracy w związku z ostatnimi zdarzeniami. Dla niej była to szansa, by zaistnieć, podnieść sprzedaż gazety i odbudować swój wizerunek w oczach zarządu, który ostatnio pokazał jej żółtą kartkę. Od tego czasu Sketeer przekroczyła chyba wszystkie możliwe granice. Wiele razy Ginny była budzona w środku nocy, by natychmiast deportowała się na miejsce ataku w celu zebrania materiału, który był dołączany do porannego wydania „Proroka Codziennego”. Praca pochłaniała prawie cały jej czas i energię. Starała się jednak nie narzekać. Pozwoliła porwać się wirowi pracy, podświadomie czując, że w ten sposób spełnia obietnicę daną Harry’emu tuż po uratowaniu Kingsleya. Od tamtej pory była łącznikiem pomiędzy aurorami, a światem mediów. Potter przekazywał jej, jako jedynemu dziennikarzowi, wyselekcjonowane informacje z pierwszej ręki, które następnie ona upubliczniała. Czasami jej teksty były rzetelnymi faktami, a czasami stanowiły prowokacje, mającą zmylić przeciwnika. Bardzo podobała jej się praca z przyjacielem i uważała, że byli zgranym zespołem. Obydwoje z Harrym byli profesjonalistami, często rozumieli się bez słów i ponad wszystko ufali sobie. Dzięki temu ich współpraca okazała się strzałem w dziesiątkę. O dziwo i ona, wbrew początkowym obawom, odnalazła się w nowej roli dziennikarza śledczego. Jednak od czasu, gdy Harry znalazł się w śpiączce, zaczęła działać na własną rękę. Prowadziła śledztwa i pisała z nich wyczerpujące sprawozdania i artykuły. Wiedziała, że zebrane informacje mogą okazać się przydatne w pokonaniu wroga. Poza tym nie mogła siedzieć bezczynnie. Widok nieprzytomnego przyjaciela, obawa o los Hermiony i strach przed utratą kolejnej bliskiej jej osoby były nie do zniesienia. Nie przeżyłaby kolejnej straty. Tym razem jej serce by pękło i nic już nie byłoby w stanie go skleić.

Podniosła się ciężko z fotela i ruszyła w stronę boksu, zajmowanego przez fotografów. Automatycznie skierowała się do Zacka, z którym współpracowała przy większości zleceń. Fotograf był wysokim, szczupłym szatynem o burzy kręconych włosów, bystrym spojrzeniu i pogodnym usposobieniu. Na jej widok skrzywił się teatralnie, czym nieco zbił ją z tropu.

- Tylko nie mów, że znowu gdzieś idziemy? – Powiedział zbolałym tonem, a ona wywróciła oczami.

- Spokojnie przyszłam tylko po zdjęcia z ostatniej akcji. Skończyłeś z nimi? – Wyjaśniła, uśmiechając się z pobłażaniem, na co mężczyzna odetchnął z ulgą.

- Tak, są gotowe. Trzymaj – odparł, wyciągając z szuflady kopertę z plikiem obrobionych zdjęć i wręczył ją kobiecie.

- Dzięki. Zaraz zaniosę je Ricie.

- Czyli na dzisiaj koniec?

- Mam nadzieję. Nie zmrużyłam oka od czterdziestu ośmiu godzin – westchnęła, przeglądając pobieżnie przygotowane zdjęcia. – A ty? Kończysz?

- Myślę, że nie wyjdę stąd przed północą. Sketeer zleciła mi okładkę i właśnie dostałem od niej instrukcje – powiedział cierpko, machając jej przed nosem białą teczką.

- Sama zrobiła projekt okładki?- Zdziwiła się Weasley, a Zack wzruszył obojętnie ramionami. – Ciekawe skąd ten pomysł?

- Błagam, nie karz mi zagłębiać się w jej porąbaną psychikę – zaznaczył z przerażeniem, na co ona parsknęła śmiechem.

Właśnie za to lubiła Zacka. Za jego poczucie humoru i dystans do pracy.

- Ale jeśli ty chcesz, to proszę, nie krępuj się – dodał, podając jej teczkę.

Ginny uśmiechnęła się z pobłażaniem, lecz ostatecznie jej ciekawska natura zwyciężyła. Zdziwiła się widząc zalakowaną kopertę. Posłała pytające spojrzenie w stronę mężczyzny, lecz ten również wyglądał na zaskoczonego. Zmarszczyła brwi i rozerwała papier, wyjmując z niego projekt okładki. Jej oczy rozszerzyły się z niedowierzania, gdy ujrzała ogromne zdjęcie Harry’ego i pogrubiony napis pod nim: „Bohater nie żyje”. Na chwilę zamarła, a jej świat stanął w miejscu. Wypuściła wolno wstrzymywane powietrze, starając się pozbierać rozbiegane myśli, lecz jej sparaliżowany umysł nie potrafił przyswoić głównego nagłówka okładki.

- Ginny?

Nie zareagowała na zaniepokojony głos Zacka. W tej chwili potrafiła tylko patrzeć na wybrane przez Ritę zdjęcie Harry’ego i tytuł, który rozdzierał jej serce.

- Ginny?

Zamrugała kilkakrotnie, chcąc powstrzymać cisnące się jej do oczu łzy i podniosła wzrok na stojącego naprzeciwko niej mężczyznę. Zack przyglądał się jej z niepokojem. Nie była w stanie wydusić z siebie żadnego dźwięku więc bez słowa podsunęła mu projekt. Nie czekała na reakcję fotografa. Na miękkich nogach udała się do redaktor naczelnej. Nie pamiętała drogi do jej gabinetu. Była otępiała, jakby dostała tłuczkiem w głowę. Niczym w letargu dotarła na miejsce. Od nadmiaru myśli i uczuć kręciło jej się w głowie. Nie zapukała. Weszła do jej gabinetu bez zaproszenia i na widok szefowej stanęła w progu niczym spetryfikowana.

Rita podniosła głowę znad pliku papierów i spojrzała z niezadowoleniem na intruza. Nigdy nie lubiła, gdy ktoś wchodził bez pukania i przeszkadzał jej w pracy. Jej niezadowolenie wzrosło, gdy dostrzegła, kto zakłócał jej spokój. Wzięła głęboki, uspokajający oddech i posłała Weasley ponaglające spojrzenie. Ginny cały czas stała w tym samym miejscu i patrzyła na nią pustym wzrokiem, co zaintrygowało redaktor naczelną.

- Mam nadzieję, że masz dobry powód, by tu tak wpadać bez pytania – powiedziała z dezaprobatą i zmierzyła ją nieprzychylnym spojrzeniem.

Ginny nie odpowiedziała. Pytanie, z którym tu przyszła, nie chciało przejść jej przez usta. Rita coraz bardziej zaintrygowana zachowaniem podwładnej, przyjrzała się jej uważnie i wtedy dostała olśnienia.

- Zamknij drzwi i usiądź – rozkazała szorstkim głosem.

- Harry żyje – wydusiła cicho, a Rita z zadowoleniem zmrużyła oczy.

Prawdę mówiąc Sketeer nie liczyła na to, że tak szybko przyjdzie jej cieszyć się swoim małym zwycięstwem nad tą pyskatą smarkulą.

– Byłam u niego dzisiaj… Wiedziałabym, gdyby… - urwała roztrzęsiona, kręcąc stanowczo głową.- Harry żyje – powtórzyła nieco pewniej, patrząc buntowniczo na redaktor naczelną.

Sketeer bez słowa, machnęła różdżką, zamykając drzwi i wskazała Ginny krzesło naprzeciwko jej biurka, lecz ta ją zignorowała.

- Jak wolisz – powiedziała polubownie i rozsiadła się wygodniej w swoim fotelu. – Czyli widziałaś już najnowszą okładkę? Robi wrażenie, prawda? – Zapytała widocznie zadowolona z siebie.

- To kłamstwo – wydusiła Ginny, czując jak rosnący gniew wypiera chwilową niemoc.

- Poniekąd – odparła Sketeer, wzruszając ramionami. – Potter od miesiąca leży pogrążony w śpiączce, a uzdrowiciele nie komentują nijak jego stanu. Bardzo prawdopodobne, że O ILE się wybudzi, będzie niczym warzywko – wyjaśniła spokojnie starsza kobieta i uśmiechnęła się z udawanym smutkiem.

- Dopóki Harry żyje i walczy o życie, nie masz prawa kopać mu grobu – wycedziła zimno Ginny, a Rita popatrzyła na nią ze zrozumieniem.

-  Takie są fakty, Weasley i czas najwyższy, żebyś się z tym pogodziła. Czasy są niespokojne i wszystko wskazuje na to, że ostatnie ataki są zapowiedzią czegoś znacznie gorszego. Ludzie jednak liczą na Wybrańca, który już raz uratował ich świat od zagłady. Czas by poznali prawdę i dowiedzieli się, że ich ostatnia nadzieja ich nie uratuje. Tym razem sami będą musieli o siebie zadbać lub znaleźć sobie innego bohatera.

- HARRY ŻYJE! – Wrzasnęła Ginny, czując jak puszczają jej nerwy.

Nie była w stanie dłużej się kontrolować. Nie, gdy Rita zachowywała się tak, jakby mężczyzna umarł. Widząc reakcję rudowłosej, Sketeer uśmiechnęła się z satysfakcją.

- Właśnie dlatego sama napisałam artykuł na temat Pottera. Obawiałam się, że to zadanie mogłoby cię przerosnąć.

- Nie pozwolę ci opublikować tych oszczerstw. Jeśli będzie trzeba pójdę z tym do zarządu – oznajmiła stanowczo Ginny, zmywając wyraz triumfu z twarzy swojej szefowej.

- Igrasz z ogniem, Weasley. Radzę ci odsunąć się od płomieni, bo boleśnie się poparzysz – wycedziła zimno Sketeer, miażdżąc Ginny spojrzeniem.

- Uważaj, żebyś to ty się nie poparzyła, Rito. Kto mieczem wojuje, ten od miecza ginie – odparła ze spokojem rudowłosa, odpowiadając twardo na spojrzenie redaktor naczelnej.

Przez chwilę Rita wyglądała tak, jakby z miejsca chciała potraktować ją Avadą. Trwało to zaledwie ułamek minuty, gdyż w następnej uśmiechnęła się sztucznie i wyjęła z biurka gruby plik dokumentów. Ginny ściągnęła brwi i z mieszanymi uczuciami przyglądała się poczynaniom widocznie zadowolonej z siebie kobiety.

- Powinnaś się wycofać kiedy mogłaś, Ginewro. Ty jednak postanowiłaś ze mną walczyć i tym samym nie pozostawiłaś mi wyboru – odparła ze smutkiem i zachęciła Ginny do obejrzenia dokumentacji. – No dalej, nie krępuj się. W końcu to dotyczy ciebie – dodała, widząc wahanie młodszej kobiety.

Na reakcję nie musiała długo czekać. Rudowłosa z lekkim niepokojem podeszła do biurka redaktor naczelnej i pod jej czujnym wzrokiem zaczęła przeglądać teczkę, która jak się okazało w większości zawierała jej dokumentację medyczną. Poczuła, jak zimna bryła lodu opada na dno jej brzucha. Podświadomie przeczuwała, co odkryła Rita. Zastanawiała się skąd ta Modliszka otrzymała tak poufne informacje i jak wpadła na ich trop. Wiedziała, że musiała bardzo zajść za skórę szefowej, skoro ta zadała sobie tyle trudu, by dokopać się do takiej informacji. Przymknęła powieki, czując jak ponownie dzisiejszego dnia uchodzi z niej powietrze, a następnie przeniosła beznamiętne spojrzenie na redaktor naczelną „Proroka Codziennego”.

- Nazywam się Rita Sketeer, skarbie. Nie masz pojęcia, co musiałam zrobić, żeby być w tym miejscu, w którym jestem teraz. Tylko ja wiem, ile poświęciłam, by dojść na szczyt. Ta redakcja to całe moje życie. Zniszczę każdego, kto będzie chciał mi ją odebrać. Myślałaś, ze możesz bezkarnie rzucić mi wyzwanie? Myślałaś, że możesz przechytrzyć mnie, Ritę Sketeer?! Nie jesteś godnym mnie przeciwnikiem, Weasley. Takie trzpiotki jak ty zjadam na śniadanie – powiedziała, delektując się każdym wypowiedzianym słowem, po czym zrobiła krótką pauzę, w czasie której zmierzyła Ginny pogardliwym spojrzeniem. - Zwalniam cię, Weasley. Twoja noga już nigdy więcej nie przekroczy progu mojej redakcji. A jeśli jeszcze raz staniesz mi na drodze, to cały świat pozna prawdę o matactwach twojej rodziny – oznajmiła z triumfem, po czym dodała - I nie łudź się, że możesz mnie szantażować. Po naszej ostatniej kłótni postanowiłam uregulować pewne kwestie prawne i od tego czasu jestem legalnym, zarejestrowanym animagiem – uśmiechnęła się kpiąco, rzucając od niechcenia na biurko certyfikat potwierdzający jej słowa.

Ginny zmierzyła ją ponurym spojrzeniem, a jej mina nie zdradzała żadnych emocji. Prawdę mówiąc sama nie potrafiła określić tego, co czuła i w tym momencie nie chciała się nad tym koncertować. Rita musiała czekać na ten dzień od dawna. Satysfakcja malująca się na jej twarzy i błysk triumfu w oczach mówiły same przez się.

- Uważasz, że możesz mnie szantażować, Sketeer? – Zapytała ze stoickim spokojem, przechylając głowę na bok i przyglądając się starszej kobiecie oceniającym spojrzeniem. – Czujesz się zwycięzcą? – Zapytała i uśmiechnęła się nieznacznie. – Dobrze. Delektuj się swoim zwycięstwem i dobrze zapamiętaj ten smak. Niedługo zostanie ci tylko to wspomnienie. Bo gdy tu wrócę, tak tobą potrząsnę, że długo się nie pozbierasz – oznajmiła lodowatym tonem.

- W porównaniu ze mną jesteś nikim, Weasley. Nie przeceniaj swoich możliwości, bo tylko się pogrążasz – odparła Rita, starając się zachować spokój i bezskutecznie starając się zamaskować złość.

- Trzeba było trzymać się od moich bliskich z daleka, Sketeer - odparła spokojnie Ginny i ruszyła w stronę wyjścia. – To ty sama jesteś swoim najgorszym wrogiem. Własnoręcznie podpaliłaś pod sobą lont, Rito. A ja z przyjemnością zobaczę, jak sama wysadzasz się w powietrze z tego swojego redaktorskiego fotela – dodała i opuściła gabinet naczelnej.

- Zobaczymy, kto kogo wysadzi, Ginewro – wycedziła Rita, gdy za Ginny zamknęły się drzwi, a następnie, trzęsąc się ze złości, wyjęła z torebki srebrną piersiówkę i upiła z niej spory łyk sherry. – Zobaczymy…

***

Śnieg pokrył prawie cały dziedziniec Zakonu, nadając mu baśniowego wyglądu. Hermiona westchnęła cicho i odchyliła głowę ku niebu. Nie wiedziała, jak długo już spaceruje. Miała dość tych wszystkich eksperymentów na ludziach, widoku klątw, tortur i śmierci. Musiała zaczerpnąć świeżego powietrza. Eva rozkazała jej rozpocząć pracę nad projektem Voldemorta. Już na początku okazało się, że nawet z instrukcją i planami nie będzie to takie proste. Czarny Pan pracował nad specjalnymi obrożami, które za pomocą magii pomogłyby mu sterować każdym, kto miałby ją na sobie. Hermiona nie potrafiła sobie nawet wyobrazić, co by się stało, gdyby taki obiekt wpadł w ręce takiego szaleńca jak Voldemort. Eva nie wyjaśniła jej, do czego potrzebuje tych obroży, jednak szatynka śmiała twierdzić, że i w jej posiadaniu ten czarnomagiczny obiekt będzie stanowił poważne zagrożenie. Swój dodatkowy czas Granger spędzała na ważeniu swoich autorskich eliksirów i szukaniu informacji na temat Stella Mortis i Rubinowej Róży w zbiorach zgromadzonych przez kapłanki. O ile prace nad Inferno i eliksirem powoli posuwały się do przodu, o tyle tajemnica antycznej twierdzy, mimo wielu istotnych informacji, jakie zdobyła, stanowiła dla niej taką samą zagadkę jak na początku.

Z odnalezionych zwojów, dowiedziała się, że założycielką Zakonu Stella Mortis była mityczna Hekate. Była ona pierwszą i najpotężniejszą czarownicą w dziejach świata. Początkowo Zakon pełnił funkcję szkoły magii dla każdej istoty przejawiającej magiczne skłonności. Wszyscy żyli tu w symbiozie i pokoju. Starożytne zwoje zawierają informację o życiu w Stella Mortis, codziennych rytuałach, zajęciach, zaklęciach i uroczystościach. Opisują również historię drugiego takiego ośrodka, który powstał na podobieństwo Zakonu. Hermiona znalazła w bibliotece wiele informacji na temat Szkoły Magów pod przewodnictwem utalentowanego czarodzieja Oriona. Legendy głosiły, że z obydwu szkół wywodzili się potężni i znamienici magowie, jak chociażby sam Merlin, który kształcił się pod czujnym okiem Hekate, czy Morgana będąca dumą i perłą w koronie Oriona.

Tym co odróżniało oba ośrodki i poróżniło założycieli był charakter wykorzystywanej magii. W szkole Oriona w przeciwieństwie do Stella Mortis na szeroką skalę praktykowano czarną magię. Szatynka wyczytała, że był to powód rozstania się Oriona i Hekate. Podobno to czarownica odeszła, gdy mimo jej usilnych próśb, Orion nie zaprzestał czarnomagicznych praktyk.

Według świadków wszystko zaczęło się komplikować, gdy Orion wrócił z samotnej, dalekiej podróży, mającej rozwinąć jego magiczne zdolności i uleczyć złamane serce. Zarówno dla czarodzieja, jak i żyjących wówczas ludzi rozpoczął się mroczny okres. Orion zaszył się w swojej komnacie i całkowicie poświęcił czarnomagicznym eksperymentom. W jego szkole doszło do licznych buntów i walk o władzę, jednak Oriona przestało to interesować. Zupełnie zatracił się w czarnej magii. Wkrótce jego szaleństwo sięgnęło zenitu i otworzył przejście między światami. Na skutek tego zarówno dobre, jak i złe dusze miały dostęp do świata żywych. Rozgniewane duchy opętywały ciała ludzi i siały postrach oraz terror na świecie. Orion widząc piekło, jakie rozpętał, opamiętał się, lecz było już za późno. Sam nie miał wystarczająco siły, by odesłać wszystkie dusze i zamknąć przejście. O pomoc poprosił swą ukochaną, Hekate. Razem zaczęli szukać sposobu na ocalenie świata. Opracowali plan, który zakładał, że najpierw zamkną wszystkie duchy w jednym miejscu, a następnie za jednym zamachem odeślą je do zaświatów i zamkną przejście. Rytuał był bardzo niebezpieczny i skomplikowany. Wkrótce okazało się, że zmarłe dusze można zamknąć jedynie w żywym naczyniu. Po wielu sporach Orion postawił na swoim, by stać się nosicielem, w którym Hekate zamknie wszystkie zjawy. O ile pierwsza część planu, zakładająca zamknięcie duchów w ciele mężczyzny, przebiegła bez problemu, o tyle później pojawiły się komplikacje. Rozgniewane dusze opętały ciało Oriona i wzmocnione o jego magię, stały się jeszcze bardziej niebezpieczne. Hekate, osłabiona po rytuale i zaciętej walce, mogła zrobić tylko jedno. Przebiła serce ukochanego mieczem, zamykając jego ciało i duszę, wraz z innymi zjawami w zaświatach i pieczętując przejście między światami. Ponoć w tamtej chwili, gdy poświęciła ukochanego mężczyznę, pękło jej serce. Odeszła w ramionach Merlina, który słysząc o problemach mentorki, natychmiast wyruszył jej z pomocą, jednak nie zdążył na czas, by wesprzeć ją swoją siłą. Podobno tuż przed śmiercią, Hekate poprosiła go, by odnalazł jej potomka i uratował potępioną duszę Oriona. Obecna przy śmierci Hekate czarownica Mab obiecała jej, że nie pozwoli, by jej dzieło i pamięć o niej zostały zatarte przez czas. Wraz z Merlinem zadbali o to, by mury Stella Mortis przetrwały wieki. Szkołę przekształcono w Zakon, szkolący wybrane czarownice na kapłanki, mające strzec harmonii i pokoju na świecie. Jednak ich najważniejszym zadaniem była ochrona Rubinowej Róży. Po uroczystościach pogrzebowych, Merlin wyciął serce Hekate z jej ciała i za pomocą potężnej magii przekształcił je w potężny klejnot, którego moc uśpił do czasu przyjścia na świat spadkobiercy Hekate. Zaklęta w klejnocie moc, miała zostać uwolniona, gdy potomek Rubinowej Róży dowiedzie tego, że jest godzien antycznej mocy i ocali potępioną duszę Oriona.

Hermionie nie udało się jednak dowiedzieć, jak ma wyglądać cały rytuał i jak rozpoznać wybrańca. Wiele razy Eva powtarzała niczym w letargu, że moc Rubinowej Róży przebudziła się i wzywa ją. Zawsze jednak, gdy Hermiona próbowała wyciągnąć z niej coś więcej, ta odsyłała ją do swojej komnaty lub zbywała pokrętnym wyjaśnieniem. Granger jednak wiedziała jedno, jeśli legenda była prawdziwa, a moc klejnotu tak potężna, to, jeśli Evie uda się przejść próbę i okiełznać moc Rubinowej Róży, stanie się niewyobrażalnie silna i niebezpieczna.

Już teraz kapłanka nie traciła czasu i wprowadzała swój plan w życie, siejąc terror i budząc strach wśród zwykłych ludzi. Hermiona bała się pomyśleć, co się stanie, gdy kobieta przejmie władzę i zaprowadzi swoją wizję nowego ładu. Dla szatynki było jasne, że Eva chciała zniewolić całą ludzkość i podporządkować ją sobie. Była w stanie poświęcić wiele niewinnych istnień, aby dopiąć swego. Świat pod jej rządami byłby piekłem. Świadomość tego sprawiała, że musiała jej przeszkodzić i wprowadzić swój plan w życie jeszcze przed rytuałem. Problem w tym, że od tygodnia nie widziała kapłanki. Podobno kobieta przygotowywała się do prób w zaciszu swojej komnaty, a w całym Zakonie trwały przygotowania do głównej ceremonii. Zegar tykał, a z każdym dniem Hermiona miała coraz mniej czasu, aby zabić kapłankę.

 Nie wiedziała, jak długo przebywają w twierdzy Stella Mortis. Już dawno przestała liczyć dni swojej niewoli. Dopiero pierwszy śnieg uświadomił jej, że wkrótce pewnie rozpoczną się święta. Dotarło do niej również, że będą to pierwsze tak samotne święta w jej życiu i kto wie, czy nie ostatnie.

- Wejdź do środka, bo się przeziębisz.

Uśmiechnęła się na dźwięk głosu generała Williamsa. Wbrew instynktom samozachowawczym na swój sposób polubiła Garetta. Był honorowy, odważny, lojalny, szlachetny i miał dobre serce. Dziwiła się, że ktoś taki wspiera takiego potwora, jak Najwyższa Kapłanka. Potem jednak zrozumiała, że sojusznicy Evy znają ją z innej strony, tej bardziej ludzkiej. Nie widzą tego, że kobieta, którą kochali już nie istnieje. W pewnym sensie im współczuła. Wiedziała, że moment, gdy przejrzą na oczy będzie dla nich bardzo bolesny.

 Od momentu przeprowadzki do Stella Mortis Garret był jej osobistym strażnikiem. Oliwer bardzo mu ufał i powierzył mu jej życie w opiekę. Sam Wood natomiast od jakiegoś czasu prawie nie odstępował Evy na krok i Hermiona rzadko się z nim widziała. Wiedziała jednak, że Wood na swój sposób ją chroni i była mu wdzięczna. W otoczeniu wampirów, dementorów i byłych Śmierciożerców nie czuła się bezpiecznie.

- Wiesz, że w grudniu miałam wyjść za mąż? – Wyznała z wciąż zamkniętymi oczami, rozkoszując się dotykiem delikatnych, zimnych płatków śniegu na twarzy.

Powiedziała to pod wpływem impulsu, uświadamiając sobie, że gdyby nie ostatnie zdarzenia, domykałaby pewnie przygotowania do ślubu. Zastanawiała się, czy Wiktor będzie w stanie wybaczyć jej, że zwodziła go przez tyle lat. Żałowała, że nie zdążyła przeczytać jego listu, poznać kierujących nim motywów, wyznać jak wiele dla niej znaczy, wytłumaczyć jej odejście i przeprosić. Życzyła mu szczęścia. Chciała, by pokochał kogoś, kto w pełni odwzajemni jego uczucie i będzie zasługiwał na jego miłość. Ona niestety nie była tą osobą.

- Jaki on jest? – Zapytał po długiej chwili milczenia, najwyraźniej nie potrafiąc znaleźć odpowiednich słów na jej wyznanie.

- Kto? – Zapytała, wyrwana ze swoich myśli i przeniosła spojrzenie na mężczyznę.

- Twój narzeczony – sprecyzował Garret, uśmiechając się pobłażliwie z powodu jej roztargnienia.

Hermiona ściągnęła brwi i zerknęła na swój pierścionek zaręczynowy, którego nie zdążyła zwrócić.

- Wiktor jest…troskliwy, opiekuńczy, małomówny i bardzo…skryty – powiedziała, wahając się przez chwilę nad tym, jak określić jego skłonność do notorycznych kłamstw i tajemnic. – Wiem, że będzie kochającym mężem i wspaniałym ojcem. Mam nadzieję, że znajdzie kogoś, kto będzie na niego zasługiwał bardziej niż ja – dodała ze smutkiem, patrząc na błyszczące rubinowe oczko.

-  Uważasz, że na niego nie zasługujesz? -  Zapytał Garret, a ona w odpowiedzi wzruszyła ramionami. - Przecież to dla niego tu jesteś.  Słyszałem trochę o tym, w jaki sposób tu trafiłaś – zagadnął, zerkając na nią niepewnie.

Po jego pytaniu Hermiona drgnęła nieznacznie i spojrzała na mężczyznę. Przez chwilę milczała, a następnie w odpowiedzi uśmiechnęła się smutno i pokręciła głową.

- Ale powiedziano mi, że poświeciłaś swoją wolność za życie mężczyzny. Większej demonstracji uczuć chyba nie ma – powiedział na wpół współczującym, na wpół rozbawionym tonem, a ona przytaknęła.

- Straciłam go dwa razy. Raz pozwoliłam mu odejść, a za drugim razem myślałam, że nie żyje. Natomiast ostatnim razem musiałam go zostawić, by uratować mu życie. Wolę jednak żyć w niewoli ze świadomością, że żyje, niż być wolną ze świadomością, że go nie ma – wyjaśniła, wzruszając bezradnie ramionami i uśmiechając się przez łzy.

Widać było, że Williams walczy ze swoją ciekawością. Ostatecznie jednak, widząc że jest to dla niej trudny temat, odpuścił dalsze wypytywanie i zamiast tego uśmiechnął się ciepło i położył dłoń na jej policzku, tak by na niego spojrzała.

- Musisz go bardzo kochać, skoro tak wiele dla niego poświęciłaś – wyznał z prostotą, czym bardzo ją zaskoczył.

- Żałuję, że zrozumiałam to tak późno – powiedziała cicho, nieco zaskoczona jego śmiałością i uśmiechnęła się z goryczą.

- Generale – drgnęła, słysząc znajomy głos i speszona dwuznaczną sytuacją, w jakiej się znaleźli, odskoczyła od mężczyzny na stosowną odległość.

- Moja pani – skłonił się z szacunkiem Williams.

- Widzę, że wziąłeś do serca rozkazy Oliwera – oznajmiła z zadowoleniem, taksując swojego generała zamyślonym spojrzeniem, a następnie przeniosła wzrok na zawstydzoną szatynkę.

Hermiona czuła, jak palą ją policzki. Nie wiedziała, dlaczego czuje się tak speszona, bo nie zrobiła niczego złego. Garret ją zaskoczył, ponieważ dotychczas szanował jej granice i sam utrzymywał dystans między nimi. Nie miała pojęcia, co skłoniło go do tak poufałego gestu. Widocznie musiała wyglądać bardzo żałośnie i mężczyzna w zwykłym, ludzkim odruchu, chciał dodać jej otuchy.

Stała ze spuszczoną głową, starając się pozbierać rozbiegane myśli i przymknęła powieki, czując nad sobą cień kapłanki. Zastanawiała się, jak Eva zareaguje na taką zażyłość z jej zaufanym generałem. Hermiona nie wiedziała, czy kapłanka będzie zła i zdecyduje się ją ukarać. Wiedziała jednak, że na pewno nie przejdzie nad tym do porządku dziennego. Wstrzymała oddech, czując jej palce na swoim podbródku i pozwoliła, by kobieta podniosła jej głowę. Z ociąganiem spojrzała prosto w jej błyszczące, zielone tęczówki, doszukując się w nich dezaprobaty lub złości. Niczego takiego jednak nie dostrzegła, co jedynie pogłębiło jej niepokój.

- Cieszę się, że znalazłaś sobie przyjaciela, Hermiono. To znaczy, że zaczynasz zmieniać swoje myślenie na nasz temat. Jestem bardzo zadowolona z postępów, jakie poczyniłaś i z przebiegu twojej pracy – powiedziała łagodnym tonem, a Hermiona otworzyła szerzej oczy, nie mogąc uwierzyć w słowa kapłanki. – Nie patrz tak na mnie – roześmiała się, kładąc dłoń na ramieniu szatynki w przyjacielskim geście. – Cieszę się, że nie musimy dłużej walczyć. Chciałabym cię nagrodzić za dotychczasowe postępy – dodała, uśmiechając się tajemniczo.

Hermiona czuła się zmieszana reakcją Evy i jej nietypowym zachowaniem. Nie ufała jej, lecz mając w pamięci jej gwałtowne reakcje, nie chciała wyprowadzać kapłanki z równowagi. Poza tym był to doskonały pretekst do bycia bliżej czarownicy.

- Czas na nagrodę – wyszeptała Eva i pogłaskała ją po policzku, a następnie odsunęła się na bok, tak by Hermiona mogła dostrzec jej towarzyszy.

Mimo, że stał w cieniu Oliwera i trzech innych gwardzistów, wyczuła jego obecność wcześniej niż spotkały się ich spojrzenia. Patrząc w jego oczy koloru pochmurnego nieba, czuła, jakby czas stanął w miejscu w przeciwieństwie do jej serca.

- Draco…