ROZDZIAŁ XXV "SZACHOWNICA"

Kochani,

zgodnie z obietnicą oddaję w Wasze ręce kolejny rozdział. 

Pragnę Was przeprosić za ten tygodniowy poślizg. Tak jak pisałam w "Proroku Codziennym", najpierw pochłonęły mnie sprawy zawodowe, a potem zdrowotne. I o ile te pierwsze zmierzają w dobrym kierunku, o tyle te drugie są moim utrapieniem. 

Co do rozdziału, to należy on do tych przejściowych, które trochę wyjaśniają i stanowią wstęp do bardzo ważnej części tego opowiadania. Podobnie będzie z następnym rozdziałem, w którym postaram się wyjaśnić kilka wątków z życia Narcyzy, Harry'ego, Ginny, Blaise'a i Pansy. A potem... Potem musicie przygotować się na wiele skrajnych emocji;) 

Chciałabym podziękować Wam za komentarze pod poprzednim rozdziałem. Jednocześnie zachęcam Was do zostawiania swoich opinii pod rozdziałami. One naprawdę stanowią karmę dla motywacji, by dać upust niefrasobliwej wenie;) A im więcej pokarmu, tym więcej sił na pisanie;)

 Rozdział jest niezabetowany i może zawierać liczne błędy, za które przepraszam. Nie czuję się najlepiej i prawdę mówiąc długo biłam się z myślami, czy publikować dzisiaj ten rozdział. Ostatecznie jednak wygrało poczucie winy, że znowu musiałabym przekładać publikację, a tego za wszelką cenę chciałam uniknąć. Jak tylko Face prześle mi swoje uwagi, to naniosę poprawki. Jednocześnie informuję, że poprzedni rozdział jest już zabetowany, za co ślicznie dziękuję Faceless;*

Tym, którzy zaczęli rok szkolny życzę determinacji i powodzenia, a tym, którzy jeszcze mogą leniuchować, nacieszenia się końcówką lata i błogiego nic nierobienia;) 

I tym optymistycznym akcentem zapraszam Was do lektury kolejnej odsłony "Rozbitków".

Ściskam Was mocno,

Wasza obolała, lecz wciąż kochająca Villemo.

ROZDZIAŁ XXV SZACHOWNICA

Stłumiony krzyk odbijał się od zimnych murów Alcatraz, gdy żrący kwas palił skórę jej zakładnika. Niewzruszona zadawanym bólem, ponownie przyłożyła dłonie do klatki piersiowej mężczyzny, zostawiając na niej krwawy ślad. Harry wierzgał się i krzyczał, lecz w ten sposób tylko potęgował swoje cierpienie. Żelazne kajdany wpijały się boleśnie w nadgarstki i przy każdym gwałtowniejszym ruchu zdzierały naskórek. Eva jednak była nieugięta i systematycznie kontynuowała tortury. Wiedziała, że, aby urok podziałał, musi doprowadzić mężczyznę na sam skraj ludzkiej wytrzymałości.

Potter okazał się godnym przeciwnikiem. Nie doceniła go i to był poważny błąd, którego w przyszłości chciała uniknąć. Tym bardziej, że Harry odrzucił jej propozycję sojuszu i nic nie wskazywało na to, by zmienił zdanie. Jego decyzja była dla niej sporym zaskoczeniem. Myślała, że jeśli zaproponuje mu satysfakcjonujący układ, w którym pozwoli mu zachować swoją nieposzlakowaną opinię i obsypie licznymi przywilejami, sprawi, że mężczyzna zgodzi się na jej warunki. Ludzie jego pokroju zwykli tacy być. Niestety najwidoczniej się przeliczyła. Dlatego teraz miała zamiar poznać wszystkie słabości, pragnienia i najskrytsze lęki, jakie skrywał mężczyzna, by następnie wykorzystać tą wiedzę przeciwko niemu. Mogłaby oczywiście użyć veristaserum lub leglimencji, lecz jej nie chodziło jedynie o wdarcie się do umysłu mężczyzny. Miała zamiar zostawić po sobie niezapomniany ślad. Chciała powoli doprowadzić mężczyznę do szaleństwa i sprawić, by ludzie sami się od niego odwrócili.

- Ciii – wyszeptała, ocierając pot z twarzy bruneta. – Nie walcz ze mną, Harry. To bezcelowe. Tylko przedłużasz swoje tortury. Otwórz swój umysł – powiedziała, gdy ten odsunął twarz i posłał jej udręczone, aczkolwiek w dalszym ciągu nieustępliwe spojrzenie. – Myślę, że grę wstępną mamy za sobą – odparła, komentując w ten sposób reakcję mężczyzny. – Czas na prawdziwą zabawę – zakpiła, ściągając rękawice i sięgając po słoiczek z perłowo- niebieską mazią. – Rozpoznajesz zapach? – Zapytała, gdy dotarł do niego znajomy aromat tarty kajmakowej, kobiecych, cytrusowych perfum i woń drewna rączki od miotły. – Taak, jednym ze składników jest amortencja. Ale nie martw się, nie mam zamiaru rozkochać cię w sobie – powiedziała z kpiącym uśmiechem, wcierając maź w opuszki swoich palców.

Harry nieufnym wzrokiem obserwował każdy ruch kobiety. Knebel w ustach utrudniał mu oddychanie, a coraz bardziej intensywny zapach amortencji wprawiał go w stan błogości. Uczucie niepokoju stopniowo zanikało. Zamiast tego czuł się rozluźniony i bezpieczny. Stan ten sprawił, że jego bariery ochronne, zamykające dostęp do umysłu, wydały mu się zbyteczne. Potrząsnął głową, chcąc pozbyć się uczucia iluzji i skrzywił się czując protest w mięśniach. Ból ten jednak otrzeźwił go na tyle, że zdążył ponownie wznieść fasadę wokół swojego umysłu i zarejestrować przed sobą palące spojrzenie intensywnie zielonych tęczówek, w których mimo woli się zatracił. Kapłanka wyjęła mu z ust knebel, lecz on nie zwracał już na to uwagi. Wszystko wokół przestało się liczyć. Istniał już tylko on i para szmaragdowych, hipnotyzujących oczu.

Eva widząc półprzytomny wzrok mężczyzny uśmiechnęła się pod nosem i zaczęła delikatnie wmasowywać maź w jego skronie, szepcząc pod nosem formułę zaklęcia.

- Co ty mi robisz? – Zapytał zachrypniętym głosem, walcząc z ogarniającą go sennością, lecz nie uzyskał odpowiedzi.

Gdy głowa mężczyzny opadła bezwładnie, Eva wyciągnęła złoty sztylet, który, ze względu na swoje magiczne właściwości, kapłanki wykorzystywały do rzucania uroków i rytuałów, i wycięła nim na obydwu dłoniach nieprzytomnego bruneta symbole nieskończoności, a następnie ten sam zabieg powtórzyła na sobie. Następnie splotła ze sobą ich dłonie i maksymalnie koncentrując swoją uwagę na mocy, zainkantowała - Accipiat cineres terra sanguis nostra. Flamma sociat animi et prefeit celatum. Alienus animi est alter idem.

Zamknęła powieki, czując jak strumień magii, wypływający z ich złączonych dłoni, przyjemnie otula jej ciało. Przez chwilę odczuwała dziwne uczucie nieważkości, gdy jej umysł łączył się z umysłem mężczyzny, a następnie zachłysnęła się powietrzem, jak gdyby zbyt długo wstrzymywała oddech. Czuła zimne ciarki przechodzące po kręgosłupie i to było ostatnie doznanie, jakiego doświadczyło jej ciało, bo sekundę później jej umysł reagował już tylko na bodźce odbierane przez Harry’ego. Czuła jego ból, strach, złość i gamę różnorodnych emocji, jakby ona sama tego wszystkiego doświadczała. To było upajające móc czuć aż tyle intensywnych rzeczy po tak długim czasie kontrolowania i wyciszania własnych emocji. Nie połączyła się jednak z mężczyzną po to, by przypomnieć sobie, co straciła wraz z wypaleniem runy. Z łatwością odseparowała doznanie bólu i rozpoczęła penetrację umysłu Pottera. Zupełnie jakby oglądała autobiograficzny film o Wybrańcu. Tylko od czasu do czasu zatrzymywała się dłużej na jakimś wspomnieniu, któremu towarzyszyły intensywne uczucia. Teraz jak na dłoni widziała wszystkie słabości i tęsknoty mężczyzny. Musiała przyznać, że zbyt pochopnie go oceniła. Potter w niczym nie przypominał bałwochwalczych bohaterów, pławiących się w swojej sławie. Był inny. On nie pragnął sławy. Nigdy nie chciał być bohaterem. Rola ta została mu narzucona, a mimo tego on przyjął swoje przeznaczenie. Im więcej rzeczy dowiadywała się o mężczyźnie, tym więcej pytań pojawiało się w jej głowie. Nagle jednak osoba Harry’ego przestała zaprzątać jej myśli, ponieważ w przebłysku wspomnień ujrzała znajomą twarz. Twarz, która w dzieciństwie stanowiła centrum jej najskrytszych tęsknot i fascynacji.

Syriusz Black, niczym duch nawiedzał ją w snach, ilekroć myślała o ojcu. Nie znała go. Wiedziała tylko, jak się nazywa. Informację tę zdobyła przypadkiem, gdy niechcący przewróciła szkatułkę matki. W środku znajdował się piękny, srebrny pierścień z niewielką perłą i pożółkłe, nadpalone zdjęcie mężczyzny, uśmiechającego się szelmowsko do fotografa. Pamiętała skamieniałą twarz matki, gdy jej wzrok padł na fotografię i cień smutku, jaki przez nią przemknął, gdy drżącymi dłońmi odebrała zdjęcie córce, by następnie stanowczym, szorstkim gestem umieścić je z powrotem na swoim miejscu. I to właśnie wtedy, przez ten ułamek minuty, gdy jej matka z czułością i smutkiem spoglądała na miłość swojego życia, ona odczytała napis na odwrocie fotografii. Wtedy jednak nie wiedziała jeszcze, kim był ten mężczyzna. W głębi ducha domyślała się prawdy, lecz całkowitą pewność zyskała kilka lat później, gdy po tym, jak zrobiła psikus siostrze Clarissie, jej matka w złości wypomniała jej, że jest taka sama jak Syriusz. Szybko powiązała fakty, a rozmowa z Ollivanderem pozwoliła jej poskładać je w całość. Jednakże, gdy Dorcas dowiedziała się o tym, że Garric wyjawił jej prawdę o korzeniach, odesłała go.

Było to dla Evy dużym ciosem. Nie żałowała jednak, że poznała prawdę, ponieważ Dorcas nigdy nie wspominała jej ojca, rodziny, przyjaciół. Całkowicie odcięła się od przeszłości i, korzystając z azylu, udzielonego jej przez Zakon, zerwała z dawnym życiem. Kapłanki znalazły ją nieprzytomną, zziębniętą i ranną nad jeziorem, nad którym poznała Oliwera. Pomogły jej i zaopiekowały się nią, jakby była członkiem rodziny. Nim jednak Najwyższa Kapłanka przyjęła ją do bractwa, Dorcas musiała złożyć śluby i wieczystą przysięgę, że zostawi za sobą to, kim była i rozpocznie nowe życie. Jej matka, akceptując warunki umowy i dołączając do Zakonu, przypieczętowała jednocześnie jej los. Nim Eva się urodziła, została namaszczona na kapłankę. Była pierwszą osobą, która urodziła się w murach Stella Mortis, zarówno jako jego członek, jak i więzień.

Zazwyczaj nabór nowicjuszek odbywa się w zupełnie inny sposób. Co roku kamień runiczny objawia Najwyższej Kapłance tożsamość przyszłej siostry. Następnie przez kolejne jedenaście lat kandydatki te w tajemnicy poddawane są najrozmaitszym próbom charakteru i siły. Najlepsze z nich w dniu swoich jedenastych urodzin trafiają do Zakonu. Tam przechodzą ostateczną próbę, a jeśli jej wynik jest pozytywny, trafiają do grona adeptów, odbywających wszechstronne szkolenie. Każda z nowicjuszek ze względu na dominujący dar otrzymuje swojego mentora, który kieruje jej rozwojem w trakcie szkolenia. Od tego czasu przechodzi przez trzy etapy wtajemniczenia. Każdy etap trwa trzy lata i kończy się swego rodzaju sprawdzianem umiejętności i wytrzymałości na ból. Po tym, w wieku dwudziestu jeden lat, Rada Starszych decyduje o jej przyszłości. Wtedy siostry poświęcają się gildii, do której zostają przydzielone lub, tak jak Eva, zostają włączone do Rady. W tym drugim przypadku, zostają poddane jeszcze jednej próbie, której zwieńczeniem jest wypalenie runy Stella Mortis. Rytuał ten przeżyć może tylko ten, kto ma czyste serce i nieskalaną duszę. Otwiera on drogę nie tylko do nowych mocy, ale i do władzy, gdyż to spośród Rady Starszych wybiera się Najwyższą Kapłankę, która stoi na czele Stella Mortis i magii Rubinowej Róży. Nim jednak kapłanka wejdzie do wewnętrznego kręgu Starszyzny, musi przejść wiele prób, by dowieść, że jest godna. Aby to udowodnić musi uwolnić się spod wpływu siostry, która przeprowadziła rytuał. Runa, poza symbolem naznaczenia i przynależności, jest też piętnem zniewolenia, ponieważ kapłanka, która ją wypala, staje się jednocześnie panią, jak i nowym mentorem. W przypadku Evy, to Dorcas dokonała inicjacji i to jej woli Eva musiała się podporządkować. Więź, która je połączyła, pozwoliła Pierwszej Kapłance kontrolować córkę i wpływać na nią. To ona, chcąc odseparować ją od Oliwera, odcięła ją od swojego wrażliwego człowieczeństwa. Jednakże im Eva była silniejsza, tym przymus posłuszeństwa wobec jej matki słabł. Gdy tylko to dostrzegła, postanowiła, że zrobi wszystko, by zerwać więź. Chcąc uśpić czujność Pierwszej Kapłanki, przestała się sprzeciwiać i walczyć. Zamiast tego całą swoją uwagę przelała na treningi i naukę. Nauczyła się maskować uczucia do tego stopnia, że gdy przerwała połączenie, nie potrafiła już normalnie funkcjonować. Uczucia zaczęły jej przeszkadzać, więc odcinała się od nich, tym samym odsuwając się od Oliwera. Szło jej to doskonale do momentu ponownego spotkania. Jego widok, głos i dotyk były tak intensywne, że uczucie, którym go darzyła, a które starała się wyplenić przez okres rozłąki, przypomniało o sobie ze zdwojoną mocą.  Wiedziała jednak, że już nigdy nie będzie taka jak dawniej. Śmierć Najwyższej Kapłanki, jej przyjaciółki i autorytetu, sprawiła, że dokonała ostatecznego wyboru. Świadomie zrezygnowała z ucieczki i beztroskiego szczęścia u boku mężczyzny, którego kochała. Potrzeba zemsty i kiełkujące pragnienie władzy było zbyt silne, by mogła je zignorować. Ułożyła więc misterny plan, który bardzo powoli zaczęła wcielać w życie. Jednocześnie czerpała siłę z obecności i miłości Oliwera, który uwierzył we wszystkie jej kłamstwa i nieświadomie stał się pierwszym pionkiem na jej szachownicy. Stał się jej ostoją i wsparciem w chwilach zwątpienia. Tylko dzięki niemu pielęgnowała w sobie ludzkie uczucia, które stanowiły nieliczną z jej słabości, ponieważ nigdy nie nauczyła się ich przeżywać. Od wielu lat była zmuszona nauczyć się je ignorować i maskować. Jej własna matka odkąd dostała się do Rady przestała jej okazywać jakiekolwiek uczucia. Choć wcześniej też skąpiła jej miłości, najpierw pogrążona w żałobie, a potem opętana żądzą władzy i zemsty.

Eva niczym pająk, tkała sieć kontaktów i intryg, które z każdym dniem przybliżały ją do wyjścia z cienia swojej matki i zajęcia należnego jej miejsca. Pierwszy przełom nastąpił, gdy otrzymała nominację na Pierwszą Kapłankę. Wtedy jej moc i możliwości stały się prawie niepodważalne. Od tamtego momentu jej plan wszedł w decydującą fazę. Pod pretekstem spraw Zakonu, zbierała oddanych ludzi, którzy gotowi byli oddać za nią życie. Jej szpiedzy dostarczali jej cennych informacji o interesujących ją sprawach i potencjalnych przeciwnikach. Jej najcenniejszym dobytkiem był Jason Blackwell, który przez wiele lat wiernie wypełniał jej rozkazy. Przystojny, ambitny, utalentowany i niebywale inteligentny był jej czarnym koniem. Niestety jego ambicja, zachłanność i urażona duma po tym, jak go odrzuciła zaślepiły go do tego stopnia, że przestał być użyteczny. Zrobił niewybaczalny błąd, który kosztował go życie, a ją pionka na szachownicy. Tym jednak już się nie martwiła, ponieważ znalazła idealnego kandydata na jego miejsce.

We wspomnieniach Harry’ego ponownie pojawił się jej ojciec, a ona poczuła bolesne ukłucie w okolicy klatki piersiowej, gdy zalała ją fala intensywnych emocji, na które nie była przygotowana. Czułość, miłość i ciepło, jakie Syriusz Black okazywał Potterowi, stanowiły dla niej cios prosto w serce. Przez myśl przeszło jej, że to ona powinna być na miejscu Harry’ego. To ją powinien przytulać jej ojciec, o nią się troszczyć, z nią żartować i ją wspierać. Jego miłość powinna należeć do niej. Wszystko to jednak zostało im odebrane. Ani ona, ani jej ojciec nie mieli pojęcia o swoim istnieniu. Eva nigdy nie dowiedziała się, dlaczego jej matka nie wróciła do Syriusza, przyjaciół i rodziny. „Nie zadawaj pytań”- była to żelazna zasada, której kobieta nauczyła się już w dzieciństwie. Niemniej jednak żywiła do matki żal za to, że nigdy nie okazywała jej swojej miłości, że pozbawiła ją ojca, zaszczepiła w jej sercu nienawiść, odebrała Oliwera, wolność i szansę na bycie szczęśliwą. Zabiła również jej miłość do niej, jako do rodzica.

Ból w klatce piersiowej nasilił się, a ona poczuła, jak jej ciałem wstrząsają drgawki.  Czuła, jak coś wypycha ją na zewnątrz. Wyglądało na to, że Harry ostatkiem sił, walczy z nią. Miłość dawała mu siłę. Uczucie to, w przeciwieństwie do niej, wzmacniało go.  Z niedowierzaniem odkryła, że przegrywa ten pojedynek. To było dla niej zupełnie nowe doświadczenie. Już dawno nikt nie oparł się jej sile woli. Zazwyczaj podporządkowywała sobie każdego i skłaniała do działania według jej zasad. Tymczasem wyglądało na to, że Potter przypadkiem odkrył jej słabość i wykorzystał ją przeciwko niej.

Otworzyła szeroko oczy, patrząc na wycieńczoną twarz mężczyzny, który, podobnie jak ona, oddychał z trudem. Harry odwzajemnił jej spojrzenie. Widziała w nim nieustępliwość, determinację i ogromną siłę. I choć w ostatecznym bilansie ona była górą, to ten pojedynek wygrał jej rywal.

- Zdaje się, że byłam dla ciebie zbyt łagodna – powiedziała, ujmując jego twarz w dłonie i przyglądając się mu z niezdrową ciekawością. – Wygląda na to, że będę musiała jeszcze nad tobą popracować – dodała w zamyśleniu.

-Problem nie leży we mnie tylko w tobie – wychrypiał z trudem. – Możesz mnie katować, ale i tak nic nie wskórasz.

- Każdego można złamać – zaoponowała sfrustrowana jego opanowaniem i cieniem współczucia w oczach.

- Nie tym razem – odparł cichym, aczkolwiek stanowczym tonem.

- Liczyłam na to, że to powiesz – wycedziła z wymuszonym uśmiechem i sięgnęła po złoty sztylet. – Z przyjemnością udowodnię ci, że się mylisz – wyszeptała, obchodząc go dookoła i stając za nim.

Harry zagryzł zęby, czując zimne ostrze sunące po jego kręgosłupie. Obiecał sobie, że choćby Eva zakatowała go na śmierć, nie pozwoli jej, by zrobiła z niego swoją marionetkę.

- Jeszcze możesz się wycofać i przerwać to szaleństwo, w które zabrnęłaś – wypalił pod wpływem impulsu.

Podczas połączenia przez kilka chwil miał szansę przebić się przez mur ochronny kobiety. I mimo że nie trwało to długo, wystarczyło by poznać kierujące nią motywy. Nie rozumiał wszystkiego i nie spodziewał się, że Eva udzieli mu wyjaśnień. Niemniej jednak nie mógł zaprzeczyć, że głęboko w niej dostrzegł dobro, które tak skrupulatnie chciała w sobie stłamsić.

- Wiesz, co kiedyś powiedział mi Syriusz? – Zapytał, gdy nie uzyskał żadnej odpowiedzi. – Świat nie dzieli się na ludzi dobrych i złych, białych i czarnych. W każdym człowieku jest tyle samo pierwiastka dobra, co zła. To my decydujemy, która część naszej natury zwycięży i…

Nie dane mu było jednak skończyć. Siarczysty policzek, jaki wymierzyła mu kobieta pulsował i piekł.

- Nie wyobrażaj sobie zbyt wiele. To, co zobaczyłeś jest bez znaczenia. To część mnie, której już nie ma, Potter. Więc daruj sobie tą smętną gadkę, bo tylko pogarszasz swoją sytuację – wycedziła zimnym tonem.

- Żal mi ciebie – powiedział cicho. – Jesteś tak zaślepiona zemstą, własną potęgą i chęcią władzy, że nie dostrzegasz tego, co istotne. I dlatego stracisz...

Eva z okrzykiem złości wymierzyła mu kolejny silny policzek, a potem następny i następny. Kobieta niczym w transie okładała go pięściami. I gdy myślał, że nigdy nie skończy poczuł śmierdzący knebel w ustach.

- Nic o mnie nie wiesz – powiedziała z obłędem w oczach i docisnęła ostrze do jego policzka, umyślnie go rozcinając.

Nie czekając dłużej obeszła podwieszonego mężczyznę i stanęła za nim. Harry zacisnął powieki, czując pieczenie, gdy ostrze rozcięło jego skórę na karku. Strużka ciepłej krwi powoli spłynęła po jego plecach wzdłuż linii kręgosłupa, a jego ciałem wstrząsnął nieprzyjemny dreszcz. Eva szeptała jakieś inkantacje, lecz on nie potrafił rozszyfrować słów. Wszystko działo się zbyt szybko. Zupełnie tak, jakby czas przyspieszył, a on został pchnięty w otchłań własnego wnętrza. Jego ciało przestało reagować na impulsy wysyłane przez jego mózg i on już przeczuwał, co stanie się później. Tym razem jednak wiedział co robić. Skoncentrował myśli na najbliższych osobach, które kochał ponad życie. To one dawały mu siłę do walki. Z napięciem czekał na kolejny atak ze strony kapłanki, lecz nic się nie działo. Czuł obecność Evy, lecz tym razem nie była ona tak nieustępliwa. Na wszelki wypadek przywołał jednak wspomnienie bliskich, strategicznie skupiając się najbardziej na Syriuszu. Instynkt mu podpowiadał, że to właśnie osoba jego ojca chrzestnego będzie największym wyzwaniem dla czarownicy. Dzięki połączeniu i on miał dostęp do umysłu kapłanki. Czuł jej zawahanie, ale i fascynację. Z krótkiej rozmowy, jaką odbył z Molly, wiedział, że Syriusz był ojcem Evy. Żałował, że nie miał czasu bardziej zbadać tej sprawy. W tym momencie musiał jednak zadowolić się tym, co miał i tym, co podpowiadał mu instynkt. Miał zamiar wykorzystać tą informację i modlił się, by to wystarczyło.

Obecność kapłanki stała się bardziej namacalna. Była tak blisko, że gdyby odzyskał zmysły, to czułby jej oddech na szyi. Starając się to zignorować, skupił się na wspomnieniach z Syriuszem. I choć przypominało to rozdrapywanie starych ran, z których wypływał żal, wyrzuty sumienia, tęsknota i smutek związany ze stratą bliskiej osoby, będącej dla niego namiastką ojca, z bezwzględną precyzją odtwarzał każde wspomnienie. Na koniec zostawił to, w którym znalazł w jego pokoju zdjęcie ślicznej, roześmianej dziewczyny, przesyłającej fotografowi buziaka.

Eva czuła się tak, jakby coś rozrywało ją od środka. Zupełnie tak jakby rozpadała się na miliony kawałków. Wiedziała, że powinna to przerwać, jednak ciekawość okazała się silniejsza.  W momencie, gdy rozpoznała na zdjęciu swoją matkę, nie była w stanie zatrzymać lawiny uczuć, które ją zalały. Tama pękła, a ona była zbyt zaskoczona obrotem sytuacji, by zareagować. Czuła, jak moc wymyka się jej spod kontroli i szuka ujścia. Ogłuszona magią, skierowała ją na jedyny żywy obiekt w pomieszczeniu.

Harry poczuł nieprzyjemny, elektryczny impuls wzdłuż linii kręgosłupa. Zupełnie, jakby ktoś podpalił lont. Chwilę później zalała go fala trudnego do wytrzymania gorąca. Zupełnie jakby ktoś rozpalił w jego wnętrzu Szatańską Pożogę. I mimo że obiecał sobie, że nie okaże słabości, nie mógł powstrzymać przeraźliwego, choć stłumionego przez knebel, wrzasku, gdy jego ciało trawił żywy ogień.

Kobiecy wrzask odbijał się echem od murów Alcatraz, alarmując straże. Oliwer, mimo wycieńczenia, słysząc głos ukochanej, puścił się biegiem w kierunku sali tronowej. Strażnicy rozstępowali się przed nim i rzucali w jego stronę na wpół przestraszone, na wpół zdezorientowane spojrzenia. Oliwer zignorował wszystko i jak burza wpadł na korytarz prowadzący do celu jego wędrówki. Widząc otwarte na oścież wrota i grupę strażników wewnątrz, przyspieszył.

- Co tu się dzieje?

- Generale – oznajmił zlęknionym głosem jeden z członków straży i wyszedł mu naprzeciw. – Nie wiemy, co robić. Usłyszeliśmy krzyk, a gdy weszliśmy… - wyjaśnił i uciął wskazując na grupę towarzyszy, którzy rozstąpili się, ukazując rozwścieczoną Evę, zaciskającą kurczowo rękę na szyi jednego ze strażników i zwijającego się w agonii Harry’ego.

Więcej informacji nie było mu trzeba. W ułamku sekundy znalazł się przy kobiecie i z przerażeniem stwierdził, że jest pogrążona w transie. Odepchnął czerwonego na twarzy strażnika, którego dusiła Eva i rozkazał straży, by go zabrała i zostawiła ich samych.  Wyglądało na to, że straż przyboczna o niczym innym nie marzy, gdyż w ułamku sekundy opuścili salę tronową.  

- Evo, to ja – powiedział najbardziej uspokajającym głosem, na jaki go było stać, gdy kobieta przeniosła na niego rozwścieczone i żądne krwi spojrzenie. – Już dobrze. Jesteś bezpieczna. Uspokój się – kontynuował łagodnym tonem i ostrożnie zrobił krok w jej stronę.

Kobieta wyglądała jak osaczone zwierzę. Wyciągnęła dłoń w jego kierunku, gotowa zaatakować w każdej chwili.  Chcąc nie chcąc, zatrzymał się i uniósł ręce w geście kapitulacji. Zerknął na Pottera, oceniając jego stan. Wyglądało jednak na to, że pojawienie się strażników zdekoncentrowało kobietę na tyle, że przerwało klątwę rzucaną na Harry’ego.

- Nie skrzywdzę cię. Jestem przyjacielem – dodał tym samym kojącym głosem, a czarownica przechyliła głowę na bok, choć nie zmieniła bojowej postawy.

Oliwer zrobił kolejny krok w jej stronę, zmniejszając dystans między nimi.

- Potrafię ci pomóc, musisz tylko pozwolić mi do siebie podejść – powiedział, wyjmując dyskretnie strzykawkę z serum, które podarował mu przed swoim wyjazdem Ollivadner, a z którym w ogóle się nie rozstawał. – Wszystko będzie dobrze. Zaraz poczujesz się lepiej, przysięgam.

Eva zmrużyła swoje oczy, które pod wpływem magicznego transu stały się czarne jak bezgwiezdna noc.  Wzrok ten przeszywał go na wskroś i nadawał jej upiornego wyglądu.

- To ja, Evo – wyszeptał, gdy dzieliły ich jedynie centymetry. – Zaraz sobie przypomnisz – dodał, unosząc powoli dłoń w stronę jej policzka.

Nie chciał jej spłoszyć więc postępował ostrożnie. Jednocześnie odwrócił jej uwagę od ręki z zastrzykiem. Czuł szaleńcze bicie swego serca, gdy pod czujnym wzrokiem kobiety zbliżał dłoń do jej twarzy. Uśmiechnął się delikatnie i czule musnął jej podbródek. Eva drgnęła i spięła się pod wpływem jego dotyku.  Następnie Oliwer poczuł, jak powietrze wokół nich zagęszcza się i elektryzuje. Wtedy wiedział, że ma tylko ułamek sekundy na działanie. Zdecydowanym ruchem wbił igłę w plecy kobiety i wprowadził serum. Eva warknęła dziko i jednym gestem odrzuciła go od siebie. Następnie ponownie się zamachnęła, zupełnie tak, jakby miała zamiar zadać ostateczny cios. Oliwer, ogłuszony siłą uderzenia, dźwignął się ciężko na kolana i jęknął łapiąc się za lewe ramię. Otworzył szeroko oczy, widząc szykująca się do ataku kobietę. W tym wydaniu w niczym nie przypominała jego Evy. Zachowywała się, jak ktoś kto został opętany. Po części tak też było. Pradawna, czarna magia zawładnęła umysłem jego ukochanej. Nie chciał wierzyć w to, że ją stracił. Wciąż tliła się w nim nadzieja, że ją odzyska. Bo jeśli miał ją stracić, to równie dobrze mógł umrzeć nawet dzisiaj. Ostatni raz podniósł na nią wzrok i uśmiechnął się czule pogodzony z losem. Nim jednak Eva rzuciła zaklęcie, wstrzyknięte przez Wooda, serum zaczęło działać, a ona osunęła się bezwładnie na kamienną posadzkę. Oliwer odetchnął z ulgą i dźwignął się ciężko na nogi. Chwiejnym krokiem podszedł do nieprzytomnej kobiety i opadł na kolana, przyciągając jej ciało i układając jej głowę na swoich biodrach. Odgarnął z jej twarzy splątane włosy i nachylił się nad nią, przymykając oczy i wzdychając ciężko. Nie wiedział, jak długo czekał, aż kobieta się obudzi. Nie miało to dla niego znaczenia. Mógł spędzić w ten sposób wieczność, byleby Eva odzyskała przytomność i była bezpieczna. Była całym jego światem. Poza nią nie miał nikogo. Po tym jak Malfoy nie zrobił nic, by ostrzec i uratować jego rodziców, był sam. To wtedy postanowił upozorować swoją śmierć i zniknąć, by uśpić czujność wroga. Przysiągł sobie jednak, że pewnego dnia Draco zapłaci mu za zdradę. Miał zamiar odebrać mu wszystko, na czym mu zależy. Chciał, by poczuł ból straty. Miał zamiar wyrwać mu serce, tak jak on wyrwał mu jego własne.

Drgnął, czując jak Eva się porusza. Ze wstrzymanym oddechem czekał na moment, gdy otworzy oczy, modląc się, by serum Garrica podziałało. Odetchnął z ulgą, widząc znajomą zieleń jej tęczówek i uśmiechnął się delikatnie.

- Oliwer? Co się stało? – Zapytała słabym głosem i z pomocą mężczyzny dźwignęła się do pozycji siedzącej.

- Miałaś kolejny atak, ale już wszystko jest pod kontrolą – wyjaśnił, zakładając jej zbłąkany kosmyk włosów za ucho. – Musisz odpocząć – powiedział stanowczym głosem, widząc jak kobieta marszczy czoło i rozgląda się po komnacie. – Żyje – odpowiedział na jej nieme pytanie, gdy wzrok czarownicy spoczął na wiszącym bezwładnie ciele Pottera.

- Widziałam go – odparła bezbarwnym tonem, nie odrywając wzroku od Harry’ego.

- Kogo?

- Mojego ojca. Widziałam go we wspomnieniach Pottera – wyjaśniła z nieprzeniknionym wyrazem twarzy.

Oliwer nie odpowiedział. Wiedział, ile znaczy dla niej każda informacja o ojcu i jak żałowała, że nie zdążyła go poznać. Pogładził delikatnie jej ramię, a ona przeniosła na niego puste spojrzenie. Przez chwilę przyglądała mu się w milczeniu, a następnie bez słowa podniosła się na nogi. Oliwer poszedł za jej przykładem i asekuracyjnie stanął w pobliżu. Wiedział, że kobieta jest osłabiona i poobijana więc w razie potrzeby wolał mieć ją na oku.

- Co z nim zrobisz? – Zapytał, gdy Eva z ponurą miną przyglądała się nieprzytomnemu mężczyźnie.

- On poznał mój sekret. Nie pozostawił mi wyboru. Musze go unieszkodliwić – westchnęła, ujmując głowę Harry’ego i zaciskając palce na jego skroniach.

Oliwer z mieszanymi uczuciami przyglądał się poczynaniom kapłanki. Harry’ego i Hermionę znał z czasów szkolnych. Potter był jego szukającym i dobrym kolegą. Nie życzył ani jemu, ani Granger źle. Teraz jednak stał między młotem, a kowadłem. Harry stanowił zagrożenie dla Evy. Z kolei, Hermiona stanowiła istotne ogniowo zarówno w planie jego zemsty, jak i ocaleniu ukochanej. Zmarszczył czoło, bijąc się z myślami i wątpliwościami. Ostatnimi czasy, często znajdował się w takim położeniu. Wielokrotnie musiał przesuwać własne granice i wyciszać wyrzuty sumienia. Zastanawiał się, jak wiele niewinnych osób jeszcze poświęci w imię miłości i ile czasu minie nim ponownie będzie mógł spojrzeć w lustro nie czując do siebie obrzydzenia.

- Obliviate – melodyjny głos kobiety, wyrwał go z ponurego rozmyślania.

Musiał przyznać, że nie tego się spodziewał. Jakaś jego część odetchnęła z ulgą, pozwalając mu nieco rozluźnić napięte do bólu mięśnie.

- Co z Granger? – Zapytała od niechcenia, odsuwając się od wciąż nieprzytomnego mężczyzny i przymykając ze znużenia powieki.

Nim jednak Oliwer zdążył odpowiedzieć, wrota uchyliły się nieznacznie, a do środka z dużą dozą niepewności zajrzał jeden ze strażników. Jego niepewne i wylęknione spojrzenie omiotło komnatę, zatrzymując się z wahaniem najpierw na generale, a potem na kapłance.

- Moja pani – skłonił się z szacunkiem, a Eva posłała mu zmęczone spojrzenie. – Wrócił Malfoy – oznajmił, nie ośmielając się podnieść wzroku na kobietę.

Eva wymieniła porozumiewawcze spojrzenie z Oliwerem, który w ułamku sekundy znalazł się u jej boku, a następnie wolnym krokiem, delikatnie utykając ruszyła w stronę swojego tronu. Z pomocą Wooda zajęła wygodną pozycję i jednym ruchem zmniejszyła oświetlenie w komnacie, tak, że ona sama pozostawała w mroku.

- Wprowadźcie go – rozkazała. – Tylko tym razem upewnijcie się, że jest nieuzbrojony – zaznaczyła surowym głosem, a strażnik skłonił się i opuścił komnatę.

Nie minęła minuta od wyjścia strażnika, a wrota ponownie otworzyły się na rozcież. Do sali tronowej wszedł młody Malfoy w eskorcie jej straży przybocznej i Notta. Theodor szedł na przodzie kolumny. Z wysoko uniesioną głową stanął przed kobietą i ukłonił się z szacunkiem.

- Moja pani. Wszystko gotowe – oznajmił niskim barytonem, tak że słyszała go jedynie kapłanka i Olliwer.

- Znakomicie – pochwaliła go, uśmiechając się z aprobatą i gestem nakazując by zajął swoje miejsce.

Theodor ponownie się pokłonił i stanął po lewej stronie kobiety, obok obserwującego go czujnie Wooda.

- Generale – skłonił się, akcentując z pogardą tytuł mężczyzny.

Oliwer zmierzył go w odpowiedzi zimnym spojrzeniem. Nott zaczynał go denerwować. Od pewnego czasu za bardzo zbliżył się do Evy. Nie ufał temu człowiekowi i nie podobało mu się, że znalazł się tak blisko kobiety. Wood podskórnie czuł, że Śmierciożerca coś knuje i postanowił mieć na niego oko.

- Masz niesamowite wyczucie czasu, Draco – zakpiła czarownica, wskazując na stojącą na oparciu jej tronu klepsydrę, z której zniknęło ostatnie ziarnko piasku. – Choć żałuję, że nie dałeś nam więcej czasu. Zaczynaliśmy się rozkręcać – mruknęła z udawanym niezadowoleniem.

Uśmiechnęła się pod nosem widząc, jak Malfoy spina wszystkie mięśnie, gdy jego wzrok spoczął na zmasakrowanym ciele Harry’ego. Gdy ponownie na nią spojrzał, jego wzrok przypominał niebo przed burzą. Eva uśmiechnęła się prowokacyjnie, lecz mężczyzna nawet nie drgnął. Pomyślała, że albo jest w zbyt dużym szoku, albo wyciągnął odpowiednie wnioski z ich ostatniego spotkania. Posłała mu aprobujące spojrzenie, lecz jedyną reakcją na jej pochwałę z jego strony było zaciśnięcie szczęki.

- Masz plany? – Zapytała bardziej z czystej formalności niż z ciekawości.

Doskonale wiedziała, że bez nich nie wróciłby do Alcatraz. Za bardzo zależało mu na przyjacielu i dziewczynie, by pozwolił sobie na błąd. Jednocześnie musiała przyznać, że mężczyzna zaimponował jej. Nawet Blackwell przez ostatnich kilka lat nie był w stanie odnaleźć archiwum, a Malfoy dokonał tego w niecałe dwie godziny. Zaimponował jej swoją determinacją i skutecznością. Jak widać, dobra motywacja jest kluczem do sukcesu – przemknęło jej przez myśl, gdy mężczyzna wyjął z wewnętrznej kieszeni kurtki pożółkłą, białą teczkę.

- Dobra robota. Lucjusz byłby dumny – zakpiła, nawiązując do ich wcześniejszej rozmowy, lecz Draco nie dał się sprowokować.

Jego nieprzenikniona mina, pewność siebie i opanowanie intrygowały ją. Niezauważalnym gestem dała znać Oliwerowi, by odebrał od mężczyzny plany, a ten bez słowa wykonał rozkaz. Nie spuszczając wzroku z blondyna, ruszył w jego stronę. Stojąc z nim twarzą w twarz, czuł gniew, nienawiść, pogardę i żądzę krwi. Był gotów na wszystko. Podświadomie nawet pragnął, by Malfoy go zaatakował. Bez wahania i z przyjemnością wyrwałby mu serce. Wiedział jednak, że prędzej niż później mężczyzna zapłaci mu za wszystko. Po części już płaci. Jednakże to było nic w porównaniu z tym, co dla niego szykował. Bez słowa wyciągnął rękę po teczkę, lecz Draco ani drgnął. Zmierzył generała pełnym wyższości spojrzeniem, a następnie przeniósł wzrok na pogrążoną w cieniu kobietę.

- Wywiązałem się z umowy i przyniosłem to, czego chciałaś. Teraz ty dotrzymaj słowa i uwolnij Pottera i Granger – zażądał władczym tonem.

Eva roześmiała się głośno, autentycznie rozbawiona postawą i roszczeniami mężczyzny. Nott, stojący za nią w pozycji gotowości, uśmiechnął się paskudnie, widząc poczynania dawnego kompana. Miał szczerą nadzieję, że Eva pokaże mu gdzie jest jego miejsce i nauczy go szacunku.

- Im dłużej cię znam, tym bardziej mnie zaskakujesz, Draconie – zaczęła, gdy uspokoiła się nieco. – Umowa obejmowała jedynie Harry’ego i oczywiście dotrzymam słowa  – wyjaśniła cierpliwie i gestem nakazała dwójce strażników uwolnić nieprzytomnego mężczyznę.

-W takim razie chcę ją zobaczyć – zażądał, nieustępliwym tonem, a przez twarz Evy mignął cień irytacji.

- To niemożliwe – odparła lodowatym głosem.

- Chyba się nie zrozumieliśmy – zaczął Draco i nim ktokolwiek go powstrzymał, chwycił jedną z pochodni i zbliżył ją do teczki. – Nie odejdę stąd bez nich obojga – powiedział stanowczo.

Strażnicy otoczyli go i przyparli do ściany, czekając na rozkaz swojej pani. Uśmiech na twarzy Notta poszerzył się jeszcze bardziej, tak że na napiętej, poszarzałej skórze uwidoczniły się wszystkie blizny i zmarszczki mimiczne. Wiedział, że ten występek będzie kosztował Dracona życie. Czuł podekscytowanie na myśl, co zrobi z nim Eva.

Oliwer z chłodnym opanowaniem zmierzył Malfoya. Desperacki wyczyn mężczyzny nie zrobił na nim wrażenia. Właściwie spodziewał się po nim czegoś w tym stylu, choć czuł ukłucie rozczarowania. Myślał, że kogoś, kto zasłynął jako były Śmierciożerca i podwójny szpieg stać na coś więcej. Ponadto miał świadomość tego, że prędzej czy później Malfoy i tak ustąpi.

Eva natomiast wyglądała na znudzoną i lekko poirytowaną. Oliwer widząc, jak ignoruje, a następnie zdecydowanym gestem ucisza Theodora, uśmiechnął się prawie niezauważalnie z satysfakcją. Posłał kobiecie pytające spojrzenie, czekając na rozkaz, lecz Eva znaczącym spojrzeniem, dała mu znak, by wrócił na miejsce. Skinął nieznacznie głową i obrzucając ostatni raz Malfoya, który z zacięta miną trzymał pochodnię cal od teczki, ruszył w stronę kobiety.

- Widzę, Draco, że lubisz bawić się ogniem – zaczęła z zimnym uśmiechem. – Radzę ci odłożyć pochodnię, nim się poparzysz.

- Nasączyłem papier naftą. Nie muszę chyba opisywać, co się stanie z twoimi planami, gdy choćby muśnie je ogień? I uprzedzam, to magiczna nafta. Nie da się jej zlikwidować magią i wystarczy niewielki płomień, by spalić wszystko.

- Fascynujące – wymruczała z udawanym zainteresowaniem. – W takim razie nie pozostawiasz mi innego wyboru – westchnęła ze smutkiem. – Straż… rozstąpcie się – rozkazała władczym tonem, a mężczyźni spojrzeli na nią z niedowierzaniem.

- Moja pani… - zaczął z oburzeniem Nott, lecz zamilkł pod wpływem surowego wzroku kobiety.

Eva widząc zmieszane i sfrustrowane miny swoich żołnierzy, uśmiechnęła się w duchu. Tylko Oliwer wyglądał na niezaskoczonego jej decyzją. Wiedziała, że jej ufał. W tym względzie nic się nie zmieniło. Był jej królem na szachownicy i nikt nie mógł go zdetronizować. I choć jeszcze niedawno nawiedzały ją myśli, by go zabić, teraz cieszyła się, że nie uległa chwili. Oliwer był jej potrzebny i nie zamierzała z niego rezygnować. Starając się nie pokazać po sobie bólu, dźwignęła się powoli na nogi. Niespiesznie i z nieprzeniknioną miną wykonywała każdy krok, zbliżając się do drugiej linii obronnej, jaką tworzyli jej strażnicy. Czując delikatne ciepło rozchodzące się po jej kręgosłupie, uśmiechnęła się delikatnie. Tuż za nią stał Oliwer i w dyskretny sposób dzielił się z nią swoją energią. Sama nauczyła go tego, gdy jeszcze byli w Zakonie. Była mu wdzięczna za pomoc, gdyż nie była pewna, czy jej nadwątlone siły nie zdradzą jej słabości. Sięgnęła do wnętrza mocy, lecz mimo że odnalazła jej źródło, nie mogła zaczerpnąć strumienia magii. Potrzebowała więcej czasu i energii na regenerację. Serum Garrica doprowadzało do całkowitego wyładowania organizmu i zazwyczaj potrzebowała minimum godziny, by dojść do siebie. Gdyby nie wsparcie Oliwera, najpewniej nie utrzymałaby się zbyt długo na nogach.

Pewniejszym krokiem wyminęła strażników i zbliżyła się do kamiennego podium, gdzie dwóch z mężczyzn podtrzymywało nieprzytomnego Harry’ego. Zerknęła na czujną minę Dracona i patrząc mu prosto w oczy wyciągnęła władczo dłoń w kierunku Wooda. Napiętą w komnacie ciszę przeciął zgrzyt wysuwanej stali, a chwilę potem druidzki miecz dowódcy gwardii Zakonu, znalazł się w dłoni kapłanki. Rękojeść, wysadzana rubinami, układającymi się w różę, owiniętą wokół złotego miecza, leżał idealnie w jej ręce. Magiczna klinga poza tym, że była niezniszczalna, odbijała także zaklęcia. Legendy głosiły, że miecz ten pochodzi z czasów Merlina i został zahartowany smoczym płomieniem. Idealna broń dla mojego króla – pomyślała, ważąc przez chwilę miecz w dłoni. Następnie przeniosła jego ostrze na gardło Pottera.

- W takim razie dzisiejszej nocy, obydwoje stracimy coś cennego – powiedziała, przeszywając Malfoya wyzywającym spojrzeniem.

- Nie myśl sobie, że nie zrobiłem bilansu zysków i strat. Jestem gotów na wszystko – odparł bez mrugnięcia okiem.

- Swoją matkę też uwzględniłeś w tym bilansie? – Zapytała niby od niechcenia i z satysfakcją ujrzała niedowierzanie na jego twarzy.

- Blefujesz – odparł z zawahaniem, a ręka, w której trzymał pochodnię, zadrżała niebezpiecznie.

- Jesteś tego pewien na tyle, by zaryzykować? – Zapytała prowokującym tonem.

Czuła frustrację z powodu chwilowej niemocy. Gdyby tylko mogła zaczerpnąć ze źródła mocy, jednym ruchem zgasiłaby pochodnię, a jej strażnicy obezwładniliby Malfoya.

- Lepiej, by zginęła teraz, niż miałaby dożyć dnia, w którym ktoś taki jak ty objąłby władzę – powiedział bezbarwnym głosem, na powrót zakładając nieprzeniknioną maskę.

- Skoro takie jest twoje życzenie – westchnęła z udawanym smutkiem. – Policzę teraz do trzech. Nim skończę liczyć, masz się poddać, odłożyć plany na ziemi i wycofać się z podniesionymi rękoma – zażądała, przeszywając go zimnym spojrzeniem. – Raz… - zaczęła, lecz Malfoy posłał jej nieustępliwe spojrzenie. – Dwa… - dodała i docisnęła ostrze do gardła Harry’ego, rozcinając delikatną skórę.

Uśmiechnęła się, widząc jak pobladły Draco, zaciska usta w wąską linię i z trudem przełyka ślinę.

- Widzę, że podjąłeś już decyzję, Draconie – powiedziała, gdy mężczyzna przymknął powieki, jakby decyzja, którą podjął, była dla niego ogromną próbą.

I tak też było. Draco wiedział, że Harry właśnie tego by chciał. Wolałby umrzeć, niż oddać w łapska kobiety tak niebezpieczne narzędzie. I bez niego była potężna. Wolał nie myśleć, co by się stało, gdyby czarownica, urzeczywistniła projekt Voldemorta. Najzwyczajniej w świecie bał się, że mimo fortelu, który zastosował, kapłanka zrealizuje swoje plany.

Widok zmaltretowanego Pottera był jak potężny cios w brzuch. Miał świadomość tego, że życie przyjaciela znajduje się w jego rękach.

- Czego ty ode mnie chcesz, Potter – wysyczał znad szklanki Ognistej Whisky.

- Żebyś przestał użalać się nad sobą i wziął się w garść – odparł spokojnie Wybraniec, a on prychnął w odpowiedzi.

Draco odchylił się arogancko w krześle i zmierzył mężczyznę kpiącym wzrokiem.

- Czemu to robisz? Dlaczego nie możesz się zwyczajnie odpieprzyć?

Harry przez chwilę przyglądał się mu w milczeniu, jakby dokładnie analizował swoją odpowiedź. W przeciwieństwie do pijanego Dracona, był trzeźwy i opanowany, a odpychające zachowanie mężczyzny nie robiło na nim wrażenia.

- Nie wydałeś nas – zaczął, a Malfoy posłał mu pełne rezerwy spojrzenie. – Tam, w Malfoy Manor, gdy złapali nas szmalcownicy. Rozpoznałeś nas, a jednak milczałeś…

- Nie myśl, że zrobiłem to z dobroci serca – warknął i ponownie napełnił sobie szklankę whisky.

- Twoja matka też mnie nie wydała. Oszukała samego Voldemorta… - kontynuował niezrażony komentarzem towarzysza.

- To dlaczego nie pomogłeś jej, gdy stanęła przed Wizengamotem? – Wybuchnął, odstawiając szklankę z hukiem i mierząc bruneta wściekłym spojrzeniem. – Skoro robisz to z cholernej wdzięczności, to dlaczego nie pomogłeś jej, gdy skazywali ją na  Azkaban?!

- Próbowałem…

- Próbowałem, próbowałem! – Przedrzeźnił go blondyn. – Widocznie za słabo, bo moja matka spędziła w Azkabanie pół roku – dodał z goryczą i upił duży łyk alkoholu. – Wiesz, co to znaczy, Potter? Pół roku? W towarzystwie dementorów? – Zapytał z nieobecnym wzrokiem, a gdy Harry nie odpowiedział, spojrzał na niego z niechęcią i odparł – Nie, nie wiesz. Bo skąd masz wiedzieć, jak to jest, gdy codziennie wysysają z ciebie każde szczęśliwe wspomnienie i myśli. Gdy zadręczając cię najgorszymi wydarzeniami z twojego życia, doprowadzają cię na skraj szaleństwa. Gdy obdzierają cię z tożsamości i nadziei. Gdy marzysz już tylko o śmierci i modlisz się, by umrzeć. I gdy masz świadomość tego, że osoba, którą kochasz, znajduje się kilka cel dalej i czuje to samo – wycedził z trudem. – Nie wiesz, jak to jest stracić wszystko, Potter.

- Pieprzysz, Malfoy – stwierdził stanowczo Harry. – Nie twierdzę, że było ci łatwo. Wiem, jak to jest być w pobliżu dementora i wiem, co się wtedy czuje. Domyślam się, jakie piekło musiałeś przejść w Azkabanie. Ale przetrwałeś to. Możesz odzyskać dobre imię, pozycję, pieniądze i szacunek – powiedział z determinacją Harry, a Malfoy posłał mu kpiący, pijacki uśmiech.

- Nazywam się Malfoy, Potter. Draco Malfoy – powiedział, jakby to przekreślało wszystko.

-Wiem, mam nieszczęście użerać się z tobą od dziesięciu lat – sarknął Harry, a Draco parsknął śmiechem i pokiwał głową z uznaniem.

- Wyostrzył ci się dowcip, Potter – powiedział i sięgnął po opróżnioną prawie do dna butelkę, lecz ta nagle zniknęła z zasięgu jego wzroku.

- Albo sam weźmiesz się w garść, albo ja tak tobą potrząsnę, że się ogarniesz – oznajmił nieznoszącym sprzeciwu tonem Harry.

- Czy do ciebie nie dociera Potter, że ja nie chcę i nie potrzebuję ani twojej ani niczyjej litości? Jest mi dobrze tak jak jest i nie chcę niczego zmieniać! Więc bądź łaskaw poszukać kogoś, kto cię lubi i potrzebuje twojego zbawienia.

- Czyli nie chcesz mojej pomocy, bo mnie nie lubisz? – Zapytał Harry, przyglądając się coraz bardziej pijanemu mężczyźnie z rozbawieniem.

- Niespecjalnie – potwierdził blondyn i skinął głową.

- No cóż, jak mawiają, jak się nie ma, co się lubi, to się lubi, co się ma – wzruszył ramionami i, ignorując pogardliwe prychnięcie Malfoya, wstał z barowego stołka. – Zbieraj się, wychodzimy – rozkazał, wyjmując portfel i dając znak barmanowi, że prosi o rachunek.

- Poprawka, to ty się zbierasz. Ja mam ochotę się napić – oznajmił ironicznym tonem, a widząc spojrzenie Harry’ego, uściślił – SAMOTNIE.

- Jak chcesz. To twoja głowa. Uprzedzam cię jednak, że jutro o szóstej robię ci pobudkę.

- Myhym… Już nastawiłem budzik – sarknął pod nosem, sięgając po butelkę, którą odsunął od niego Harry.

- Co tam bełkoczesz pod nosem? – Zapytał z roztargnieniem Harry, regulując rachunek.

- Że nie mogę się doczekać – zironizował z przesłodzonym uśmiechem.

- Malfoy, nie liczę, że przywitasz mnie z transparentami i uśmiechem na twarzy. Wystarczy, że będziesz żywszy od inferiusa, ok? – Uściślił ze zniecierpliwieniem, a Malfoy posłał mu średnio przytomne spojrzenie. – Zresztą nie ważne… I tak nic dzisiaj do ciebie nie dotrze – skapitulował i odwrócił się do barmana, by poprosić go o to, by po tym, jak już Draco sponiewiera się do stanu agonalnego, ten ulokował go w jednym z pokoi, za które miał zamiar mu zapłacić.

- Nie potrzebuję twojej litości, Potter – powiedział, starając się wcelować zawartość butelki do szklanki.

- Nie lituję się nad tobą. Robię jedynie to, co zrobiłeś dla mnie ty i Narcyza tamtego dnia – odparł z powagą.

- Aaa rozumiem. Chcesz spłacić dłuuug. Nie ma sprawy. Ocaliłeś mnie wtedy w Pokoju Życzeń. Jesteśmy kwita – zironizował, poddając się i upijając łyk whisky prosto z butelki.

- Daje ci szansę, Malfoy. Jeśli nie chcesz przyjąć mojej pomocy ze względu na siebie, to zrób to dla swojej matki… Mam nadzieję, że nie będziesz zbyt dumny, by z niej nie skorzystać – westchnął Harry, mierząc go trudnym do rozszyfrowania wzrokiem, a następnie bez słowa odwrócił się na pięcie i odszedł, zostawiając Dracona samego z własnymi myślami.

- I widzisz? Przyszedł boohaateer i oznajmił, że chce dać mi szansę. A potem, co zrobił? Pooszedł! Cholerny Wybraniec. Niech go piekło pochłonie. Jego i tą jego szansę – mruknął pod nosem, patrząc w skupieniu na butelkę. – Dobrze, że mam ciebie. Jesteś lekiem na całe to pieprzone bagno – dodał z przekonaniem i opróżnił do końca naczynie.

Przez chwilę jeszcze siedział przy barze, rozmyślając na głos nad słowami Pottera i nad własnym życiem. Jego myśli były jednak zbyt chaotyczne przez zbyt dużą dawkę alkoholu we krwi. Po tym, jak koło drugiej wrócił do domu Blaise’a, zastał czekających na niego, zaniepokojonych przyjaciół. Pansy urządziła mu wtedy karczemną awanturę, jednak niewiele pamiętał z tego, co mówiła. Pamiętał natomiast, że Blaise pomógł mu wejść do jego sypialni. W czasie drogi nie mówił zbyt wiele, choć Draco widział, że jego przyjaciel ledwo panuje nad nerwami.

- Jak długo, to jeszcze będzie trwać, Draco? – Zapytał, gdy blondyn zamiast do łóżka podszedł do szafki, gdzie leżała do połowy opróżniona butelka whisky.

- Do końca, mój przyjacielu. Do samego końca – odparł z nieobecnym wzrokiem i przechylił butelkę.

- Nie mogę patrzeć, jak się wykańczasz. Rozumiem, że wiele przeszedłeś w Azkabanie, że dobija cię choroba matki i że nie radzisz sobie po tej całej aferze z Amelią. Ale ten stan trwa już zbyt długo – kontynuował Zabini, udręczonym głosem.

W odpowiedzi Draco upił kolejny łyk bursztynowego płynu i spojrzał na niego zmęczonym wzrokiem.

- Pozwól nam sobie pomóc. Jesteśmy przyjaciółmi, Draco. Jesteśmy od tego, by się wspierać. Przestań to w sobie dusić, wyrzuć wszystko z siebie.

- Chcę zostać sam – powiedział, nie zaszczycając przyjaciela ani jednym spojrzeniem.

Blaise westchnął ciężko i zdusił chęć wyładowania na nim swojej złości i lęku o niego. Razem z Pansy walczyli o niego, jednak wszystko wskazywało na to, że daremnie, ponieważ Draco już dawno z siebie zrezygnował

- Musisz się ogarnąć, Draco. Masz szansę zacząć wszystko od nowa. Musisz tylko sam w to uwierzyć i chcieć zmienić coś w swoim życiu. Obudź się i wróć do nas, nim będzie za późno – powiedział z powagą, a potem wyszedł cicho z jego pokoju.

Tamte pół roku pamiętał, jak przez mgłę. Wiedział jednak, że odkąd Harry Potter bezczelnie wdarł się do jego sypialni następnego dnia po ich spotkaniu w Dziurawym Kotle i zafundował mu zimny prysznic, już nic nie było takie jak przedtem. Mimo jego niechęci, oporu i antypatii, Potter sprowadził go z powrotem. Wbrew logice, to właśnie jego szkolnemu wrogowi udało się to, co nie udało się jego przyjaciołom. I choć nigdy nie przyznałby się do tego na głos, to był wdzięczny Harry’emu za to, że tamtego dnia wyciągnął do niego dłoń i dał mu szansę na nowy początek. Uratował go wbrew jego woli.

- Niech i tak będzie – z zamyślenia wyrwał go głos kobiety.

- Stój! – Warknął w tej samej chwili, gdy z jej ust padło, nie głośniejsze niż szum wiatru, „trzy”.

Eva posłała mu ironiczny uśmiech, ale nie odsunęła ostrza. Wręcz przeciwnie, docisnęła mocniej klingę do gardła Harry’ego, tak że kilka kropel krwi spłynęło po jego szyi.  Dała znak jednemu ze strażników, by odebrał od Malfoya teczkę i z triumfalną miną obserwowała każdy ruch blondyna.

Malfoy zacisnął usta w wąską linię. Spojrzał na wycieńczonego przyjaciela, a potem z powrotem na Evę. Z nieprzeniknioną miną odłożył teczkę przed sobą na kamiennej posadzce. Następnie uniósł ręce do góry i wycofał się.

- Grzeczny chłopiec – pochwaliła go, gdy gwardzista bez przeszkód przejął dokumenty i na polecenie Evy oddał je Woodowi. 

Oliwer przekartkował jej zawartość, sprawdzając ilość i zgodność stron. Dopiero wtedy Eva odsunęła klingę od gardła Pottera.

- Dotrzymałeś obietnicy i wywiązałeś się z zadania. Możesz zabrać Pottera i odejść… - zaczęła kobieta i zrobiła krótką pauzę. – Możesz też wysłuchać mojej propozycji i wpłynąć na los Hermiony – dodała z błyskiem w oku.

Czuła, jak stojący blisko niej Oliwer spina się po jej słowach. Domyślała się, co musi czuć i myśleć, lecz póki co postanowiła się tym nie przejmować. Teraz całą swoją uwagę skupiła na Malfoyu, który wyglądał na równie skonfundowanego jej propozycją, co reszta jej straży.

- Kontynuuj – poprosił z wymuszoną nonszalancją.

- Nie wiem, czy wiesz, ale po śmierci Blackwella na mojej szachownicy zwolniło się puste pole – zaczęła równie nonszalanckim głosem. – Obserwuję cię od jakiegoś czasu, Draco. Do dzisiaj nie byłam przekonana, który z was powinien zostać moim czarnym koniem w nadchodzącej rozgrywce. Jednak dzisiejsze wydarzenia pokazały mi, że jesteś idealnym kandydatem do tej roli – wyjaśniła, patrząc na mężczyznę, jak na wyjątkowo cenną zdobycz.

- Miałbym szpiegować dla ciebie?  - Zapytał, chcąc mieć pewność, że dobrze rozumie intencje kobiety.

- Szpiegować…To takie prymitywne określenie – skrzywiła się z niesmakiem. – Informator i łącznik brzmi o wiele lepiej, a już na pewno trafniej oddaje charakter twojej roli - poprawiła go, uśmiechając się z zadowoleniem.

- Poprawnie polityczne określenie tego, czym zajmuje się szpieg – odparł z przekąsem, na co Eva wzruszyła jedynie ramionami. – Masz moje słowo. Najpierw jednak musisz uwolnić Granger – powiedział stanowczo, bez chwili zawahania.

- To niemożliwe, Draco – zaoponowała ze smutkiem. – Hermiona złożyła mi przysięgę i teraz należy do mnie. Jest istotnym pionkiem w tej grze – wyjaśniła cierpliwie, a widząc pierwsze oznaki buntu w oczach blondyna, dodała – Mogę jednak obiecać ci, że już nigdy jej nie skrzywdzę. A jeśli będę zadowolona z twojej służby pozwolę ci raz w miesiącu na spotkanie z nią.

Wiedziała, że jej słowa wywarły na Malfoy odpowiednie wrażenie.  Specjalnie wspomniała o karze szatynki, by wywrzeć na nim większą presję i wyrzuty sumienia. Draco przez chwilę walczył z samym sobą, a ona z uprzejmym zainteresowaniem cierpliwie czekała na jego reakcję.

- A co z moja matką? – Zapytał o to, co od momentu wypowiedzenia groźby pod adresem Narcyzy, nie dawało mu spokoju.

- Mój informator zadba o to, by nie spadł jej włos z głowy. A jeśli okażesz się lojalnym i skutecznym sługą, pomogę jej wrócić do zdrowia – obiecała i mogła przysiąc, że w szarych oczach mężczyzny, dostrzegła błysk zwątpienia. – Nie musisz podejmować tej decyzji teraz – zaznaczyła, doskonale wiedząc, jaka presja ciąży teraz na mężczyźnie.  – Masz czas do następnej pełni, Draco. Do tego czasu musisz podjąć decyzję, czy chcesz być moim sojusznikiem i wspólnie ze mną tworzyć nowy ład, czy staniesz się moim wrogiem. Wiedz jednak, że jeśli staniesz po przeciwnej stronie, stracisz wszystko, bo wynik wojny jest już przesądzony.

***

- Milczysz – zauważyła Eva, gdy Oliwer odprowadził ją do komnaty.

- A co mam powiedzieć? – Zapytał bezbarwnym głosem.

- Co cię dręczy? – Dopytywała, robiąc krok w jego stronę i nie spuszczając wzroku z jego nieprzeniknionej twarzy.

- Nic, co powinno cię niepokoić, pani – odparł, a ona poczuła się tak, jakby otrzymała siarczysty policzek. - Jeśli nie masz już żadnych życzeń, wrócę do swoich obowiązków – dodał i posłał w jej stronę wyczekujące spojrzenie.

- Dlaczego tak się zachowujesz? – Zapytała zbita z tropu jego chłodem i dystansem, jaki narzucił.

- Wybacz, jeśli czymś cię uraziłem, pani ale…

- Przestań! – Przerwała mu i przesunęła niespokojnym wzrokiem po jego pozbawionej emocji twarzy. – Porozmawiaj ze mną – zażądała. - Chodzi o Malfoya?

- Nie mam prawa podważać twoich decyzji. Jestem tylko nic nieznaczącym pionkiem w twojej grze, pani – odparł, kłaniając się z pokorą.

- Dlaczego tak mówisz?

- Pani…

- Od kiedy mnie tytułujesz, gdy jesteśmy sami? – Przerwała mu, nie mogąc znieść tego chłodu i obojętności w oczach mężczyzny.

- Od kiedy zrozumiałem, że w twoim życiu nie ma miejsca dla mnie. Jestem tylko pionkiem, którego łatwo zastąpisz kimś innym – odparł, uśmiechając się gorzko. – Moja pani – skłonił się z szacunkiem i ruszył w stronę wyjścia.

- Oliwer… - wyszeptała słabym głosem, a mężczyzna zatrzymał się i rzucił jej spojrzenie znad ramienia.

Zrobiła krok w jego stronę, lecz wtedy przed oczami pojawiły się jej mroczki, a ciało odmówiło posłuszeństwa. Gdyby nie refleks mężczyzny, zaliczyłaby kolejny, bolesny upadek. Oliwer jednak zdążył w ostatniej chwili, by ją złapać. Oparła się o jego tors, a jego opiekuńcze ramiona podtrzymywały ją w pozycji pionowej.

- Evo, musisz odpocząć. W dalszym ciągu jesteś bardzo osłabiona…

- Już nie „moja pani”? – Zapytała zaczepnie, zaglądając mu w oczy.

W odpowiedzi Wood spiął się i zacisnął zęby.

- Wybacz mi moją śmiałość, pani – poprawił się, z powrotem wkładając swoją maskę, a następnie bez słowa wziął ją na ręce i zaniósł do łóżka.

Eva uśmiechnęła się delikatnie i dotknęła jego policzka. Konsekwencja i upór mężczyzny bawiły ją. Przez chwilę jednak czuła potworny strach, że może go stracić. Umyślnie odcięła sobie dostęp powietrza i zasymulowała zasłabnięcie. Reakcja mężczyzny rozwiała jej obawy. Wiedziała, że Oliwer jej nie zostawi. Nie mogła jednak pozwolić, by między nimi zrodziły się jakieś nieporozumienia. Był jej generałem i jutro musiał stanąć na wysokości zadania.

- W tej grze jesteś moim królem, Oliwerze. I nikt nie jest w stanie cię zastąpić – wyznała czule, mając nadzieję, że udobrucha tym mężczyznę.

Oliwer przez chwilę przyglądał się jej w milczeniu, a następnie bez słowa ułożył ją delikatnie na łóżku.

- Musisz wypocząć. Do świtu zostało niewiele czasu, ale powinno wystarczyć, żebyś zregenerowała siły – oznajmił tym samym formalnym tonem i pokłonił się z zamiarem wyjścia.

Eva westchnęła z irytacji. Przynajmniej nie nazwał mnie panią – stwierdziła w duchu.

- Zostań – zażądała, łapiąc go za rękę i by złagodzić ton swojego głosu, dodała z nieśmiałym uśmiechem – Jestem spokojniejsza, gdy jesteś obok.

- Muszę jeszcze zrobić obchód – wyjaśnił, unikając jej wzroku, więc pociągnęła go mocno w swoją stronę, tak że zaskoczony stracił równowagę i opadł na łóżko.

- Wydałam rozkaz, by Nott się tym zajął – powiedziała, zmniejszając dystans między nimi.

Słysząc nazwisko znienawidzonego Śmierciożercy, Wood spiął się ponownie, co nie uszło uwadze Evy.

- Co znowu? – Zapytała z rezygnacją, widząc zaciśnięte szczęki mężczyzny. – Nie wyjdziesz stąd dopóki nie powiesz mi, dlaczego zachowujesz się w ten sposób – uprzedziła go władczym tonem, a on posłał jej na wpół zirytowane, na wpół zaskoczone spojrzenie.

- Co chcesz usłyszeć? Że mam wątpliwości? Mam. Nie wiem już, gdzie zaczyna się, a gdzie kończy granica tego szaleństwa. Nie poznaję już ani ciebie, ani samego siebie. I nie wiem już, o co tak naprawdę walczę. Mam za to wrażenie w tej wojnie walczymy o zupełnie inne rzeczy – wyrzucił z siebie, przeczesując nerwowym ruchem włosy.

- Mówisz tak, jakbyś mnie nie znał…

- Bo czasami twoje decyzje i zachowanie sprawiają, że sam mam wrażenie, że jesteś kimś obcym – wyznał, obrzucając ją zbolałym wzrokiem.

- A mimo to jesteś tu i mi ufasz – zauważyła, szukając w jego spojrzeniu odpowiedzi na swoje pytanie.

- Nie jestem pewien, czy to wystarczy – powiedział po dłuższej chwili ciszy. – O co walczysz, Evo? – Zapytał niespodziewanie, patrząc na nią z determinacją.

Spojrzała na niego zdezorientowana tym pytaniem. Wiedziała, jakiej odpowiedzi oczekuje Oliwer. Kiedyś bez wahania by mu jej udzieliła. Prawda była jednak inna. Już dawno poświęciła ich uczucie w imię zemsty i zdobycia władzy. Jakaś część jej nie potrafiła jednak pozwolić mu odejść więc z egoistycznych pobudek trzymała go przy sobie. Chciała ukraść życiu jak najwięcej chwil z kimś, kogo kochała. Wiedziała, że jej uczucia do Oliwera są jej największą słabością i że póki się ich nie pozbędzie, nie okiełzna mocy. Wiedziała też, że nadejdzie czas, gdy będzie musiała dokonać ostatecznego wyboru. Czekała na tą chwilę z niecierpliwością, a jednocześnie bała się jej. Sama myśl o tym, że Oliwer mógłby odejść, była nie do zniesienia. Tylko jemu mogła zaufać i tylko przy nim potrafiła okazać jakiekolwiek ludzkie odruchy. Był zarówno źródłem jej siły, jak i jej największą słabością. Do tej pory wmawiała sobie, że będzie potrafiła obejść rytuał, że znajdzie sposób, by zatrzymać przy sobie Oliwera.  W głębi serca jednak czuła, że ich historia nie będzie mieć szczęśliwego zakończenia.

Przysunęła się bliżej mężczyzny i oparła swoje czoło o jego. Przymknęła powieki, uwalniając długo wstrzymywane łzy.

- Wciąż cię kocham – wyszeptała nim rozkleiła się na dobre.

- Naprawdę staram się ciebie zrozumieć, Evo – westchnął, przygarniając kobietę i zamykając ją w swoich ramionach. – Bardzo mi to jednak utrudniasz. Twoje czyny i decyzje… - zaczął i urwał nie mogąc znaleźć takiego określenia, które nie obrażałoby kobiety.

- Chodzi ci o Notta, czy o Malfoya? – Zapytała, wtulając się bardziej w jego ramiona i opierając podbródek na jego barku.

- O obydwu – przyznał z konsternacją, choć ich sprawę uważał akurat za wierzchołek góry lodowej.

- To tymczasowe rozwiązanie. Fanatycy pokroju Notta bywają bardzo użyteczni. A poza tym wolę mieć go bliżej siebie, by nie dopuścić do tego, że zacznie buntować ludzi. Niech myśli, że jest kimś ważnym.

- Bunt? – Zapytał z zaskoczeniem, a Eva pokiwała głową. – Mam wrażenie, że znalazłaś już dla niego jakieś zadanie.

- Powiedzmy – odparła wymijająco, wiedząc, że gdyby Oliwer je poznał, zrobiłby wszystko by w tym przeszkodzić.

Wood westchnął z frustracją, słysząc enigmatyczną odpowiedź kobiety, lecz postanowił nie drążyć tematu. Miał zamiar mieć oko na Notta i na własną rękę dowiedzieć się, czym zajmuje się ten szczur.

- Więc wytłumacz mi, o co chodzi z Malfoyem. Dobrze wiesz, jaki jest mój stosunek do niego – powiedział, nawet nie starając się ukryć pretensji w głosie. Najbardziej bał się tego, że musiałby zawiązać sojusz z osobą, której nienawidził z całego serca. - Nie możesz mieć nas dwóch – dodał stanowczo.

Eva milczała przez chwilę, starannie dobierając słowa, by ponownie nie sprowokować mężczyzny. Z niemałym trudem udało jej się go udobruchać i teraz musiała zrobić wszystko, by ten stan utrzymać. Podczas jutrzejszej walki, Oliwer musiał być skoncentrowany i nie mógł pozwolić sobie na błąd, wynikający z rozkojarzenia lub wątpliwości.

- Myślę, że Dracon Malfoy może być wartościowym pionkiem na mojej szachownicy.

- Chyba nie rozumiem – wyznał, marszcząc czoło.

- Co byś zrobił dla mnie, Oliwerze, by zapewnić mi bezpieczeństwo? – Zapytała, odsuwając się nieznacznie i łapiąc jego zagubione spojrzenie.

- Wszystko – zapewnił bez cienia wątpliwości.

- Otóż to. On dla Hermiony też jest w stanie zrobić wszystko. Spaliłby cały świat, by zapewnić jej bezpieczeństwo. Dodatkowo dałam mu nadzieję na uzdrowienie jego matki – oznajmiła w zamyśleniu, nie zwracając uwagi na reakcję towarzysza. - Chcę wprowadzić nowy ład i wydaje mi się, że Dracon Malfoy mi w tym pomoże – powiedziała, ponownie się do niego przytulając i uśmiechając się pod nosem.

Oliwer ściągnął brwi, starając się przyswoić nowe informacje. Coś jednak nie dawało mu spokoju. Słowa wypowiedziane przez Evę, sprawiły, że przypomniał sobie słowa, jakie Hermiona wypowiedziała pod adresem kapłanki. W tej chwili miał wrażenie, że zarówno jedna, jak i druga kobieta ma rację. Jego reakcja musiała jednak zostać mylnie odebrana, gdyż Eva musnęła jego policzek i uśmiechnęła się delikatnie.

- Nie martw się, Oliwerze. Będziesz miał swoją zemstę. Prędzej czy później Malfoy nas zdradzi, a gdy tylko to zrobi, rozpoczniesz swój plan – wyjaśniła, gładząc delikatnie jego policzek.

- Skąd pewność, że się zgodzi na twoje warunki?

- Zaufaj mi – odparła z tajemniczym uśmiechem i wspięła się na palce, by musnąć usta mężczyzny.

Uśmiechnęła się, gdy Oliwer odwzajemnił pocałunek. Czując mrowienie w koniuszkach palców sięgnęła do źródła mocy i z zadowoleniem odkryła, że jej magia wróciła. Zaczerpnęła niewielki strumień energii i skoncentrowała się na zaklęciu niewerbalnym. Chwilę później delikatnie popchnęła uśpionego Oliwera na poduszki. Z czułością pogładziła jego policzek i uśmiechnęła się delikatnie. Ponownie zaczerpnęła strumień mocy i przesłała jego wiązkę Oliwerowi. Wood przekazał jej dziś sporo energii, czym sam się osłabił. Musiała zadbać, by wypoczął i zregenerował siły. Ostatni raz spojrzała na śpiącego mężczyznę, a następnie bezszelestnie zsunęła się z łóżka. Dzisiejszej nocy czekało ją jeszcze jedno zadanie. Nott musiał już czekać w sali tronowej wraz z odziałem.

- Nie wpuszczajcie tu nikogo – rozkazała dwójce gwardzistów stojących przed jej komnatą.

Mężczyźni przyjmując rozkaz, pokłonili się z szacunkiem. Pozostałych dwóch gwardzistów ruszyło za nią. Nie specjalnie podobał jej się pomysł z ochroną, jednak Oliwer uparł się, że na terenie Alcatraz jest to konieczne. Dziś jednak cieszyła się z ich obecności. Przekazała swoją energię Oliwerowi i musiała na nowo zregenerować moc. Tym jednak miała zamiar zająć się później. Strażnicy stojący przed salą tronową widząc nadchodzącą kobietę, pokłonili się i otworzyli przed nią wrota. Eva wraz z dwójką gwardzistów pewnie wmaszerowała do komnaty. Na jej widok Nott i dwudziestoosobowy oddział wampirów pokłonili się.

- Moja pani… - zaczął przymilnie Theodor, lecz Eva mając na dziś dość jego wazeliniarstwa, weszła mu w zdanie.

- Wiesz, co macie robić? – Zapytała z czystej formalności.

- Naturalnie. Nie zawiodę cię – odparł z pełnym uwielbienia uśmiechem.

- Oby, Nott. Pamiętaj, że obecnie nie stać nas na luksus, jakim jest popełnienie błędu – ostrzegła go, a on w odpowiedzi uśmiechnął się nerwowo.

Eva przesunęła wzrokiem po bladych twarzach wampirów. Wszystkie wyglądały jak uwiecznione w marmurze wizerunki ludzi. Gdyby nie ich szkarłatnoczerwone, bezlitosne oczy z pewnością można by pomylić ich z posągami.

- Nie traćcie czasu. Macie czas do świtu – rozkazała władczym tonem.

- Jak rozkażesz, pani – odparł Theodor, kłaniając się w pas, a Eva siłą woli powstrzymała się, by nie wywrócić oczami.

- Przygotowałeś wszystko? – Zapytała na odchodnym, mierząc go chłodnym spojrzeniem.

- Tak, jak chciałaś, pani. Sam wszystkiego dopilnowałem – odparł, a Eva skinęła głową z aprobatą.

Następnie odwróciła się bez słowa i w towarzystwie swojej eskorty ruszyła do podziemi Alcatraz, gdzie miała zamiar szybko uzupełnić swoją energię.

***

- Magomedyka! Szybko! Potrzebuje magomedyka! – Krzyczał, gdy tylko przekroczył próg kliniki świętego Munga.

Wokół niego natychmiast pojawiły się pielęgniarki z wózkiem i kilku uzdrowicieli, którzy zajęli się jego partnerem. Czuł, jak wszystkie jego mięśnie drżą niebezpiecznie z wysiłku. Podróż portalem, który otworzyła przed nimi Eva, była dziwnym przeżyciem. Czuł się tak, jakby dryfował gdzieś w czasoprzestrzeni, by potem zostać stamtąd wypchniętym przez niewidzialną siłę. Cieszył się jednak, że nie musiał czekać na następny prom, bo Harry był w naprawdę ciężkim stanie i mógł nie doczekać końca tej podróży. Ostatnie wydarzenia wytrąciły go z równowagi i nadszarpnęły jego nadwątlone nerwy. Wiedział jednak, że nim odpocznie, będzie musiał zrobić jeszcze jedną rzecz. Z tą myślą ruszył w stronę windy. Nim jednak zdążył ją przywołać, drogę zastąpiło mu dwóch Aurorów. Draco zmierzył ich wściekłym wzrokiem i miał zamiar zignorować, lecz ci wyciągnęli różdżki.

- Co to ma znaczyć? – Zapytał zaskoczony postawą mężczyzn. – Odbiło wam?

- Pójdzie pan z nami – odparł jeden z nich i nim Draco zdążył jakkolwiek zareagować, na nadgarstki założono mu magiczne kajdanki.

- Wy chyba nie wicie, kim jestem… - zaczął coraz bardziej poirytowany.

- Doskonale wiemy, kim pan jest – odparł dobitnie jeden z Aurorów. – Jest pan oskarżony o zabójstwo Cormaca McLaggena, panie Malfoy. Uda się pan z nami w celu złożenia zeznań i zostanie zatrzymany do czasu rozprawy.

***

Będzie mi bardzo miło, jeśli zechcecie podzielić się ze mną swoimi wrażeniami;)