Rodział XX "Posłaniec"

Witajcie Kochani Czytelnicy!
Nadszedł 14.02 a wraz z nim premiera kolejnej odsłony "Rozbitków". Dacie wiarę, że to już dwudziesty rozdział?:) Nie mogę uwierzyć, że publikuję już tyle czasu, a Wy ciągle jesteście ze mną! Dziękuję!
Dziękuję, za wszystkie miłe słowa w komentarzach, za każdą oznakę wsparcia i za wiarę oraz wyrozumiałość!:) 
Witam też serdecznie nowych Czytelników!:) Mam nadzieję, że "Rozbitkowie" skradną jakąś część waszego serducha i zatrzymają Was przy sobie na dłużej, a może i do końca?:) Mam nadzieję, że tak się stanie:)
Przepraszam, że Was zaniedbywałam ostatnio i oszczędzę Wam tłumaczeń typu "dlaczego". Wiedzcie jednak, że nie próżnowałam i w wolnym czasie pracowałam nad opowiadaniem. Rezultaty możecie zaobserwować w Proroku Codziennym:) Taak, dobrze widzicie:) Kolejny rozdział już 28.02! To taki bonus w ramach przeprosin. Ponadto, od jakiegoś czasu możecie podziwiać nowy szablon autorstwa fantastycznej i fenomenalnej Ariany. Zapytacie pewnie: "Znowu?!";) Tym razem jest to zmiana trwała, obiecuję;p mam nadzieję, że nowa szata graficzna przypadnie wam do gustu, bo moje serce skradła, gdy po długich negocjacjach, moim marudzeniu i wybrzydzaniu, zobaczyłam efekt końcowy!
Betowała jak zwykle ekspresowa i niezawodna Faceless, za co jej ślicznie dziękuję!;*

Nie przedłużając już dłużej, zapraszam na lekturę rozdziału dwudziestego!

Dedykacja- Dla Ciebie, mój drogi Czytelniku, który jesteś moją największą motywacją do tworzenia i motorem napędowym tej historii:)
 

ROZDZIAŁ XX „Posłaniec”

Zamknęła powieki, gdy kościste ciało z hukiem łupnęło o kamienną posadzkę. Była pewna, że gdyby nie dziki wrzask podnieconego tłumu usłyszałaby trzask łamanych kości. Zacisnęła drżące dłonie na kolanach, starając się opanować oddech i powstrzymać mdłości, gdy dotarł do niej udręczony krzyk powalonego mężczyzny. Tłum wył z uciechy i wykrzykiwał swoje okrutne żądania, podczas gdy pokonany jęczał przeraźliwie i błagał o litość. Nagle wszyscy poza skulonym na poplamionej krwią posadzce mężczyzną ucichli, a Hermiona chcąc nie chcąc uchyliła powieki i niemal od razu tego pożałowała. Nie myliła się co do tego, że hałas zagłuszył dźwięk pękającej kości. Pokonany zawodnik zwijał się ledwo przytomny na podłodze i trzymał się za nogę. Kość przebiła skórę na jego prawej łydce, a lewa ręka sterczała pod dziwnym kątem. Przyłożyła dłoń do ust, czując jak soki żołądkowe niebezpiecznie podjeżdżają jej do gardła, a oczy zaszły łzami. Nie mogła uwierzyć, że takie bestialstwo sprawia radość tym zwyrodnialcom. I pomyśleć, że ona chciała dać im szansę na normalne życie. Teraz przynajmniej mogła pozbyć się złudzeń, że te bestie można zresocjalizować. Wszyscy oni byli przesiąknięci złem do szpiku kości.

- Wspaniale się spisałeś, Sebastianie!

Hermiona skrzywiła się, słysząc pochwałę z ust siedzącej obok niej kobiety. Zerknęła na nią kątem oka i zastanawiała się, czy czarownica rzeczywiście czerpie przyjemność z oglądania tych wszystkich rzezi, które ona określała mianem igrzysk, czy tylko udaje, by zjednać sobie tłum? W tej samej chwili jednak stanęło jej przed oczami wspomnienie chwili, gdy przecięła rdzeń w kręgosłupie swojej matki i jej wątpliwości rozwiały się. Eva była jeszcze gorsza od tłumu tych dzikich bestii, bo działała z wyrachowaniem i sprowadzała ludzi do roli narzędzi służących osiągnięciu swojego celu.

- Zgłoś się jutro rano do Oliwera. Jestem pewna, że mój drogi generał odpowiednio tobą pokieruje – oznajmiła kapłanka, patrząc z aprobatą na stojącego przed nią mężczyznę. – Taak… bardzo dobre przedstawienie – ciągnęła, gdy Sebastian ukłonił się z szacunkiem i wycofał do tłumu, który, wiwatując i gratulując mu, porwał go w ramiona i wcisnął puchar z piwem. – Ale czy na pewno? – Zawiesiła głos, a wszystkie twarze w skupieniu przyglądały się swojej władczyni. – Bo zachowanie naszego gościa świadczy raczej o tym, że walka jej się nie podobała – wyjaśniła teatralnie zasmuconym głosem i posłała Hermionie kpiące spojrzenie.

Po komnacie przebiegł niespokojny szmer, a zgromadzeni rzucali w stronę podestu, gdzie siedziała szatynka z Evą, na przemian zaniepokojone i wściekłe spojrzenia. Granger czuła jak serce dudni jej w piersiach i usilnie modliła się o to, aby ta uczta wreszcie się skończyła i by mogła wrócić do swojego więzienia. Wszystko wskazywało jednak na to, że kapłanka ma inne plany.

- Być może jednak Sebastian nie zasłużył na łaskę? Być może powinien podzielić los swojego przeciwnika? – Podjęła z głęboką zadumą, a zebrani wstrzymali oddech.

Hermiona przełknęła ślinę, gdy dotarło do niej, do czego zmierza kobieta. Chcę ją zmusić do oglądania tych rzezi. Nie wiedziała tylko, co chce przez to osiągnąć? Przecież mdliło ją od samego dźwięku łamanych kości czy zapachu krwi. Czyżby chciała doprowadzić ją do załamania nerwowego? Bo jeśli tak, to jest na najlepszej drodze do zrealizowania swoich chorych zamierzeń.

- Bo skoro naszego gościa nudzą nasze rozrywki to znaczy, że należy je urozmaicić – oznajmiła, uśmiechając się tajemniczo.

Przekręciła się na drugi bok i otworzyła szeroko oczy, chcąc pozbyć się wspomnienia okrucieństwa, jakiego była świadkiem później. Jednak nawet to nie było w stanie przegonić obrazów, które wciąż żyły w jej głowie. Nie sądziła, że kiedykolwiek na własne oczy zobaczy, w jaki sposób pożywiają się wampiry ani jak wygląda słynny pocałunek dementora. Bo taki właśnie los spotkał przeciwnika Sebastiana. To, co zostało później z jego ciała, w żadnym wypadku nie przypominało człowieka.

Wtuliła twarz w mokrą od łez poduszkę i pociągnęła nosem. Czuła się tak bardzo samotna i bezradna w Alcatraz. Tęskniła za rodziną, przyjaciółmi i za nim.

- Draco… - wyszeptała łamiącym się głosem, a jej oczy na nowo wypełniły się łzami.

Zamknęła powieki, pozwalając by łzy spłynęły jej po policzkach. Ile ona by dała, żeby móc upewnić się, że gaz Evy nie wyrządził mu żadnej szkody. Słodka Roweno, w co ona się wpakowała? Musiała upaść na głowę skoro myślała, że jest w stanie pokonać kogoś takiego jak Pierwsza Kapłanka. Co ona sobie wyobrażała?

***

- Co ona sobie do diabła wyobrażała?! – Warczał, zrywając wenflon i wyplątując się z tych wszystkich rurek i kabli, które magomedycy do niego podłączyli.

- Możesz mi powiedzieć, co ty do cholery wyrabiasz? – Zapytał Blaise, zatrzymując się w wejściu do sali, w której leżał jego przyjaciel.

- A nie widać? – Sarknął, piorunując Zabiniego spojrzeniem i wracając do odrzucania jak najdalej od siebie tego wszystkiego, co uniemożliwiało mu opuszczenie szpitala, znalezienia Granger, zabicia jej porywacza i sprania Hermiony na kwaśne jabłko tak, by już nigdy nie ważyła się ratować mu życia.

Na chwile zastygł bez ruchu, gdy okrutna prawda po raz kolejny uderzyła w niego niczym zaklęcie Cruciatus. Bo to on był powodem, dla którego kobieta opuściła bezpieczną kryjówkę. Powinien przykuć ją do kaloryfera, nim wyszedł z mieszkania. Być może wtedy dalej byłaby bezpieczna.

- Draco…

- Czego? – Warknął, wracając do przerwanej czynności. – Gdzie moje ubrania? – Zapytał, a gdy Blaise posłał mu zirytowane spojrzenie, dodał z zaciętą miną, ruszając do drzwi – Świetnie! Nie chcesz, to nie mów…

- Znaleziono Molly Weasley i pomyślałem, że może cię to zainteresować – oznajmił spokojnie, a Malfoy rzucił mu spojrzenie przez ramię.

- Teraz interesuje mnie tylko znalezienie Granger i…

- Ona ją widziała – dodał z naciskiem, a Draco odwrócił się w jego stronę i zmierzył go przeszywającym spojrzeniem.

Słowa przyjaciela wlały w jego serce nadzieję, bo wszystko wskazywało na to, że Hermiona wciąż żyje. Na dodatek teraz będą wiedzieli, gdzie jest przetrzymywana.

- Co powiedziała?

- Niestety tu mamy problem. Molly umiera, a my nie potrafimy jej pomóc, bo nie wiemy, co jej podano. Nie zostało jej dużo czasu… Jest u niej Potter i Ginny. Wysłałem też listy do pozostałych członków rodziny. Artur powinien tu być lada chwila.

- Czy nic nie da się zrobić?

- Pracujemy nad antidotum, ale boję się, że możemy nie zdążyć na czas – wyjaśnił ze smutkiem Zabini. – Dokąd leziesz?! – Podniósł głos, widząc jak Draco z wyrazem determinacji na twarzy zmierza w stronę drzwi. – Przecież ty nawet nie wiesz, w której sali ona leży! – Krzyknął za nim, gdy blondyn, nie zaszczycając go odpowiedzią, opuścił pomieszczenie. – Uparty idiota – prychnął pod nosem, gdy odpowiedziało mu trzaśnięcie drzwiami i chcąc nie chcąc ruszył pospiesznie za przyjacielem.

***

- Mamo proszę… nie możesz nam tego zrobić. Nie możesz nas zostawić. Pomyśl o tacie, on się załamie. Pomyśl o nas… Nie jestem gotowa, by cię stracić…Nikt z nas nie jest… - szlochała Ginny, przytulając dłoń matki do mokrych od łez policzków.

- Ginny… każdy z nas musi kiedyś umrzeć. Taka jest kolej rzeczy - oznajmiła pani Weasley, uśmiechając się czule do córki.

- Ale to nie jest twój czas! Nie możesz się poddać! Słyszysz?! Musisz żyć dla taty, dla Rona, George’a, Percy’ego, Billa, Charllie’go, dla mnie…. Nie zniosę… nie potrafię… - głos jej się załamał i rozpłakała się na dobre cały czas ściskając rękę matki.

- Pani Weasley…

- Harry, kochaneczku, tak będzie lepiej – wyszeptała, kierując na niego swój zaszklony wzrok.

- Dla kogo mamo? No dla kogo?! Dlaczego nie chcesz powiedzieć, czego ona od ciebie zażądała w zamian za wolność?

Nim Molly udzieliła odpowiedzi na pytania córki, do sali wszedł Blaise w towarzystwie bledszego niż zwykle Malfoya, który bez zbędnych ceregieli rzucił się w stronę osłabionej kobiety i, łapiąc ją za ramiona, nachylił się nad nią jak jastrząb szykujący się do ataku.

- Gdzie ona jest? Gdzie przetrzymują Granger?

- Malfoy, zostaw ją! – Krzyknęła Ginny i zaczęła odpychać blondyna od matki.

Z pomocą przyszedł jej Harry, a Blaise podszedł szybko do zaskoczonej i pobladłej Molly.

- Ty kretynie, mogłeś jej zaszkodzić! Nie widzisz, że ona umiera?! Czy ty nie masz uczuć? – Syczała Ginny, podchodząc do mężczyzny i szturchając go boleśnie w klatkę piersiową.

- Ginny – słaby głos pani Weasley sprawił, że kobieta straciła zainteresowanie Draconem i szybko znalazła się ponownie przy łóżku matki.

- Jestem mamo… Już jestem…Nie bój się, ten kretyn już się do ciebie nie zbliży – szeptała uspokajająco, gładząc Molly po włosach.

- Przepraszam – bąknął Draco, zawstydzony swoim zachowaniem i nerwowo przeczesał włosy palcami.

W odpowiedzi otrzymał jedynie wściekłe prychnięcie panny Weasley i ostrzegawcze spojrzenie Harry’ego.

- Będzie lepiej, jak stąd wyjdziesz, Draco – oznajmił opanowanym głosem Blaise, zabierając się za zmianę kroplówki.

Ginny posłała mu blady uśmiech i ostentacyjnie otworzyła drzwi. Draco nie skomentował słów przyjaciela i zachowania kobiety. Obrzucił ich ponurym spojrzeniem i zajął jedyne wolne krzesło w sali, tuż przy łóżku Molly. Rudowłosa wciągnęła ze świstem powietrze z oburzenia i zmrużyła niebezpiecznie oczy.

- Czy to oznacza, że będziesz się zachowywał? – Zapytał Zabini chłodnym tonem, a ten w odpowiedzi kiwnął niechętnie głową.

- Chcę tylko wiedzieć, co z Hermioną – powiedział cicho i posłał pełne napięcia spojrzenie przyglądającej mu się od dłuższego czasu pani Weasley.

- To szczyt bezczelności! Wszyscy tego chcemy jednak teraz najważniejsze jest życie mojej matki więc z łaski swojej…

- Ginny… - upomniała ją łagodnie Molly, wyciągając rękę w jej stronę.

Weasley zmełła w ustach soczystą wiązankę przekleństw i z naburmuszoną miną podeszła do łóżka chorej. Dopiero, gdy na nią spojrzała, jej rysy złagodniały, a na twarz powrócił smutek i niepokój.

- Macie rację – oznajmiła Molly po dłuższej chwili ciszy. – Moja wolność miała swoją cenę. Ale musicie wiedzieć, że zrobiłabym to ponownie, byleby tylko móc was zobaczyć – kontynuowała cichym głosem i uśmiechnęła się przez łzy. – Mogłam wybrać to jak umrę i nawet jeśli Eva miała w tym swój interes, to jestem jej wdzięczna za tę możliwość - powiedziała z napięciem na twarzy.

- Pani Weasley – zaczął Harry, przeszywając ją przenikliwym spojrzeniem. – Czego zażądała w zamian za tą możliwość? Czego nam pani nie mówi?

Przez chwilę w sali panowała pełna napięcia cisza, w czasie której pani Weasley i Harry toczyli niemą rozmowę. Potter widział wahanie, ale i determinację na twarzy kobiety. Nie mógł znaleźć logiki w postępowaniu Evy, ale wiedział, że za zwróceniem wolności i chorobą pani Weasley kryje się coś więcej. Intuicja podpowiadała mu, że musi poznać prawdę, bo tylko ona pozwoli mu na kolejny krok.

- Pani Weasley, możemy wygrać tę walkę! Nie zrobimy tego jednak bez pani! - Zniecierpliwił się Potter, podchodząc do łóżka i kucając tak, że jego twarz znalazła się na równi z twarzą rudowłosej.

- Harry… ja nie mogę was tak narażać… to… nie mogę – wyjąkała Molly, drżącym głosem, a brunet zacisnął usta w wąską linię.

- Nie jesteśmy już dziećmi, pani Weasley i nie potrzebujemy ochrony – odparł twardo, starając się stłumić rosnącą złość.

Czasami Molly Weasley zapominała, że nie ma do czynienia z uczniakami. Jej troska była czymś ujmującym, lecz w pewnych chwilach potrafiła doprowadzić do szału. Już otwierał usta, by kontynuować próby wyciągnięcia z niej prawdy, gdy maszyny monitorujące funkcje życiowe organizmu zaczęły niepokojąco pikać. Blaise natychmiast znalazł się przy pacjentce i zaczął ją badać, jednocześnie obserwując parametry na monitorze. Harry i Draco odsunęli się pod okno, a Ginny, jeszcze bledsza niż poprzednio, z przerażeniem obserwowała poczynania ukochanego. Potter nerwowo przeczesał dłońmi włosy i co chwila zerkał na dochodzącą do siebie Molly, a Malfoy z nieprzeniknioną miną, ze spokojem obserwował całą scenę.

- Przykro mi, ale pacjentka musi odpocząć. Koniec przesłuchania – oznajmił Zabini nieustępliwym tonem, obrzucając mężczyzn ostrym spojrzeniem.

Harry zmrużył oczy i już otwierał usta, aby zapytać go, w jaki sposób ma zamiar pomóc kobiecie, skoro nawet nie wie, co zażyła, gdy poczuł silny ucisk na przedramieniu. Rzucił zirytowane spojrzenie swojemu partnerowi, lecz widząc jego minę zmełł w ustach przekleństwo i z zaciekawieniem patrzył, jak blondyn wymija mulata i podchodzi do łóżka rudowłosej, która dzięki masce z tlenem zaczęła lżej oddychać.

- Proszę być spokojną. Nie mam zamiaru nakłaniać pani, by wybrała życie zamiast powolnego i zapewne bolesnego umierania – oznajmił chłodnym, cichym głosem, a Ginny sapnęła z oburzenia i już podnosiła się z krzesełka, by własnoręcznie wypchnąć go z sali, gdy napotkała ostrzegawczy wzrok Harry’ego.  Potter pokręcił głową, dając jej znak, że ma pozwolić działać Draco, a ona otworzyła szeroko oczy z niedowierzania. Natychmiast przeniosła spojrzenie na Blaise’a, szukając u niego wsparcia, jednak ten nawet nie zaszczycił jej spojrzeniem, tylko z widocznym napięciem przyglądał się blondynowi.

- Draco…

- Już wychodzę. Nim jednak to zrobię, to powiem, że to, co pani robi, nie jest ani szlachetne, ani potrzebne. To, co pani wyrabia jest egoistyczne i głupie. Zupełnie nie podobne do tak odważnej i walecznej kobiety, jaką widziałem w trakcie wojny – oznajmił ze stoickim spokojem, patrząc Molly prosto w oczy. – Uparcie pcha się pani w ramiona śmierci i nie widzi, że ta ofiara nic nie da. Tamta kobieta już pokazała, że gdy czegoś lub kogoś chce, to nie zawaha się przed niczym, by to dostać….Chce pani śmierci? Proszę bardzo, nie mam zamiaru tracić czasu na nakłanianie pani do walki o siebie, swoją rodzinę, przyjaciół… Bo podczas gdy my marnowaliśmy czas na znalezienie pani, a teraz na nakłonienie pani do pomocy, nasz wróg rośnie w siłę. Nie mam zamiaru czekać aż pierwszy uderzy…

- Wystarczy, Malfoy – przerwała mu drżącym głosem Ginny. – Nie masz prawa zwracać się do niej w ten sposób.

Draco przeniósł swoje stalowe spojrzenie na twarz młodej Weasleyówny i przez chwilę przyglądał jej się w milczeniu bez cienia jakichkolwiek emocji.

- Pani śmierć przyniesie więcej zła niż dobra, Molly Weasley – powiedział lakonicznie, nie odrywając wzroku od oczu Ginny i ruszył w stronę wyjścia, w drzwiach prawie zderzając się z Ministrem Magii.

- Molly – wykrztusił pobladły Artur, szeroko otwartymi oczami lustrując sylwetkę żony.

Draco obrzucił Molly wymownym, powłóczystym spojrzeniem, a następnie bez słów opuścił jej salę.

- Wróciłaś – wyszeptał łamiącym się ze szczęścia głosem i na miękkich nogach podszedł do jej łóżka.

Pani Weasley uśmiechnęła się z czułością do męża, a ten ujął jej twarz w swoje duże dłonie i przyglądał się jej z coraz szerszym uśmiechem.

- Merlinie, wróciłaś – powtarzał, jakby nie mogąc uwierzyć, że to naprawdę jego żona. – Nie wiem, co bym zrobił, gdybym cię stracił – wyszeptał, przytulając mocno Molly i oparł podbródek na jej głowie. – Nigdy więcej masz mnie nie zostawiać, Dygotko… Masz mi to obiecać.

- Arturze – wyjąkała zawstydzona, czerwieniąc się jak piwonia, na co pan Weasley uśmiechnął się czule, a Harry odwrócił zakłopotany wzrok i bąknął coś o poczekaniu na zewnątrz.

Lecz gdy był już przy drzwiach, usłyszał zachrypnięty, aczkolwiek zdecydowany głos Molly.

- Ona chce ciebie, Harry…W zamian za antidotum chce spotkania z tobą… w Alcatraz – oznajmiła zdławionym głosem, nim rozpłakała się na dobre.

Harry zatrzymał się, stojąc do reszty plecami i czując, jak zimny dreszcz przebiega mu po linii kręgosłupa. Jednocześnie coś na kształt ulgi rozlało się po jego spiętym ciele, a kolejne puzzle wskoczyły na swoje miejsce, dokładając przy tym kolejne niewiadome do układanki.

- Skoro tak bardzo pragnie spotkania ze mną, to nie każmy jej czekać – powiedział ze stoickim spokojem, który wypełnił go wraz z pojawieniem się konkretnego celu. – Ile mam czasu, Blaise? – Zapytał z pozoru lekkim tonem, rzucając brunetowi spojrzenie przez ramię.

- Dwanaście godzin… maksymalnie dobę, jeśli wirus ponownie się nie zmutuje. Odsuniemy wszystkie leki poza eliksirem wzmacniającym i będziemy monitorować zachowanie bakterii, ale nie możemy przewidzieć, czy nie dojdzie do kolejnego wyrzutu – oznajmił bezradnie Zabini, na co Potter skinął sztywno głową.

- Harry, nie musisz tego robić. Ta kobieta jest bardzo niebezpieczna… - zaczęła Molly, lecz umilkła pod spojrzeniem Pottera.

- Harry… - zastygł z ręką na klamce, słysząc głos Ginny, która chwilę później znalazła się tuż za nim. – Powodzenia – powiedziała, odwracając go w swoją stronę i zaglądając w oczy. - I dziękuję – dodała, przytulając go, a on odwzajemnił uścisk.

***

Siedziała przy barze i sączyła swojego drinka, od czasu do czasu rzucając ponure spojrzenia w stronę parkietu, gdzie Ron i Gabrielle poruszali się w takt jakiegoś żywiołowego kawałka. Prychnęła, widząc słodkie uśmiechy, jakie wila rzucała w stronę jej byłego chłopaka i, odrzuciwszy swoje brązowe włosy na ramię, ponownie upiła łyk drinka. Złość, żal i rozgoryczenie pulsowały w jej żyłach wraz z krwią, a wypity alkohol tylko pogarszał jej paskudny nastrój. Nie miała pojęcia, po co tu przyszła. Przecież nie jest masochistką, by zadręczać się widokiem faceta, który zamiast czekać na nią, jak obiecał, przy pierwszej lepszej okazji pocieszył się jakąś blond trzpiotką, która znana była przede wszystkim ze świecenia tyłkiem na modowych wybiegach. Zresztą abstrahując od jej anorektycznego wyglądu, jak dla Hermiony, panna Delacour była zdecydowanie za słodka. Szatynkę mdliło od tego jej ckliwego, rozmarzonego spojrzenia i trzepotania rzęsami oraz irytującego szczebiotania łamaną angielszczyzną.

- Niby co ona takiego ma, czego nie mam ja – mruknęła pod nosem, chwytając za solonego orzeszka i przyglądając mu się intensywnie, jakby czekała na jego odpowiedź.

- Hmmm… pomyślmy – usłyszała ironiczny, ale i zmysłowy głos przy uchu. – Nie jesteś wilą.

Odkręciła się w stronę mężczyzny z krzywym uśmiechem i zmierzyła go mało przyjaznym spojrzeniem.

- Też za tobą tęskniłam, Malfoy – sarknęła, trzepocząc uwodzicielsko rzęsami i uśmiechając się zalotnie, co blondyn skwitował irytującym uśmieszkiem.

- Nie przejmuj się. Jestem pewny, że nadrobimy stracony czas – rzucił z drapieżnym spojrzeniem i oparł się nonszalancko o bar.

- Hmmm… Nie wiem, czy dasz radę dotrzymać mi kroku, Malfoy – powiedziała słodkim głosem, bawiąc się kołnierzykiem od jego błękitnej koszuli, podkreślającej szary kolor oczu mężczyzny.

- Podejmuję wyzwanie, Granger – wymruczał, podnosząc palcem jej podbródek, tak że musiała spojrzeć mu prosto w oczy.

- Dalej jesteś draniem, Malfoy – zaśmiała się, kręcąc głową i odwracając się w stronę baru.

- A ty dalej jesteś bezczelna i pyskata – odbił pałeczkę z kpiącym uśmiechem. - Słyszałem, że odnalazłaś rodziców – rzucił niby od niechcenia, gdy złożył zamówienie i rozsiadł się nonszalancko obok niej.

- Nie wiedziałam, że cię to obchodzi – mruknęła, na powrót bawiąc się szklanką z drinkiem i rzucając dyskretne spojrzenie w stronę parkietu.

- Bo jeszcze wielu rzeczy o mnie nie wiesz, Granger – oznajmił, wymawiając miękko jej nazwisko i przeszywając ją seksownym spojrzeniem.

-Możesz przestać? – Zirytowała się, zakładając zbłąkany kosmyk za ucho i piorunując go wzrokiem.

- Co mam przestać, Granger? – Zapytał tym samym tonem, robiąc niewinną minę, a gdy Hermiona prychnęła w odpowiedzi, uśmiechnął się kpiąco i odparł – Mogę, ale nie chcę.

- Bo? – Spytała zaczepnie, patrząc na niego wojowniczo.

- Bo lubię  – odparł tym samym zmysłowym głosem, przybliżając się do niej i przeszywając ją wyzywającym spojrzeniem. – Twoje zdrowie – wymruczał, stukając jej szklankę swoją i przechylił naczynie do dna, by chwile później dać znak barmanowi, by ten podał mu to samo raz jeszcze.- Wyluzuj, Granger. Mam ochotę się z kimś napić, a jako że Potter jest z tą swoją rudą złośnicą, a Zabini ma dyżur, zaszczyt umilania mi czasu przypadł tobie – zażartował, a Hermiona zmarszczyła czoło, przyglądając mu się z nieodgadnioną miną.

- Rzeczywiście kopnął mnie zaszczyt – burknęła, a gdy pojawił się przed nią kieliszek, posłała blondynowi pytające spojrzenie.

- No co? Chyba mogę postawić ci drinka?

- Dziwnie się zachowujesz – powiedziała, skonfundowana jego nietypowym nastrojem.  Co prawda ich stosunki już jakiś czas temu znacząco się poprawiły, a ostatnio ich relacje uległy metamorfozie, ale Hermiona nie wierzyła, że może to trwać dłuższy czas. Była pewna, że prędzej czy później znów zaczną się kłócić i skakać sobie do gardeł. Westchnęła i zerknęła kolejny raz w stronę parkietu. Wstrzymała oddech, gdy jej spojrzenie skrzyżowało się na dłuższą chwilę ze wzrokiem Rona. Niemy wyrzut i złość w jego oczach sprawiły jej niemałą satysfakcję więc z premedytacją odwróciła głowę w stronę Dracona, który od jakiegoś czasu przyglądał się jej w zamyśleniu.

- Czego? – Mruknęła, speszona intensywnością jego spojrzenia.

- Postąpiłaś słusznie – oznajmił z powagą, co zbiło ją nieco z tropu. – Zwróciłaś mu wolność i dałaś możliwość wyboru – wyjaśnił krótko, po czym upił łyk whisky.

- Czasami, gdy się kogoś kocha, trzeba pozwolić mu odejść – westchnęła, patrząc prosto w oczy.

- A co, gdy ta druga strona nie gra fair?- Dopytywał, nie przerywając kontaktu wzrokowego i Hermiona była pewna, że za tym pytaniem leży drugie dno.

- Dobre pytanie, Malfoy – odparła, wzruszając ramionami. – Myślę jednak, że prawdziwe uczucie poznasz wtedy, gdy dasz wolność osobie, na której ci zależy, a ona mimo tego nie będzie chciała odejść – powiedziała po chwili z nieobecnym wzrokiem, a Draco posłał jej zaintrygowane spojrzenie. – Czemu tak mi się przyglądasz? – Zapytała podejrzliwie, upijając łyk drinka.

Draco przez chwilę jeszcze przyglądał się jej z trudną do rozszyfrowania miną, a gdy szatynka rzuciła mu ponaglające spojrzenie, uśmiechnął się rozbrajająco i nachylił delikatnie w jej stronę.

- Bo mogę – odparł nonszalancko, puszczając jej perskie oko, na co ona tylko wywróciła oczami z pobłażaniem i, chcąc zamaskować uśmiech, przygryzła dolną wargę.

- Hermiona! Tak bardzo cię przepraszam za spóźnienie, ale Harry uparł się, że w moim stanie nie mogę się teleportować, bo to nam zaszkodzi i musiałam użyć sieci fiu! Doprawdy, chyba przejął się za bardzo rolą taty, bo jest tak upierdliwy w tej swojej trosce o nas, że momentami mam ochotę go udusić! Zupełnie jakbym była poważnie chora, a to tylko początek szóstego miesiąca ciąży! – Lamentowała Ginny, całując szatynkę w policzek i nie zaprzestając swojej tyrady. Dopiero gdy Hermiona dyskretnie zwróciła jej uwagę na przysłuchującego się Dracona, który nie krył swojego rozbawienia, umilkła i spojrzała na blondyna.

- Witaj, Draco, nie zauważyłam cię – przywitała się z blondynem. – Nie muszę ci też mówić, że jeśli coś, z tego co przed chwilą wyznałam, trafi do uszu Harry’ego, to potraktuję cię swoim upiorogackiem? – upewniła się ze słodkim uśmiechem, a Malfoy uniósł ręce w geście poddania, co rudowłosa skwitowała pełnym zadowolenia uśmiechem. – Może przeniesiemy się w jakieś bardziej ciche miejsce? Od tych basów aż mnie mdli – zaproponowała, skarżąc się z teatralnie zbolałą miną, co Hermiona skwitowała wesołym śmiechem i skinęła głową na znak zgody. – No dobra, to tylko szepnę dwa słówka Ronowi i możemy iść – powiedziała, rozglądając się za rudą czupryną swojego brata i skrzywiła się, gdy dostrzegła obok niego Gabrielle, która do niedawna próbowała swojego czaru na Harrym.

Hermiona odprowadziła ją spojrzeniem i z podziwem patrzyła, jak jej ciężarna przyjaciółka radzi sobie z rozstępującym się przed nią tłumem.

- Też będę się zbierał. Skoro Weasley jest tu, to znaczy, że Potter ma wolny wieczór – oznajmił Malfoy, regulując rachunek za siebie i mimo jej oburzenia za nią, a następnie nachylił się niebezpiecznie blisko niej i musnął jej policzek ustami. – Też za tobą tęskniłem, Granger – szepnął jej z rozbawieniem do ucha, nim się odsunął.- Musimy to częściej powtarzać, mała – dodał z rozbrajającym uśmiechem i nim zdążyła wyjść z szoku i uraczyć go jakąś ripostą, puścił oczko powracającej Ginny i przerzucając marynarkę przez ramię, wyszedł.

-Palant – mruknęła skonsternowana, odprowadzając go oburzonym spojrzeniem do wyjścia.

- Nie pierwszy i nie ostatni w twoim życiu – skwitowała Ginny, również odprowadzając Malfoya pełnym uznania spojrzeniem.

- Ginny! – Ofuknęła ją szatynka, gdy dostrzegła, na jakiej części ciała zatrzymał się wzrok przyjaciółki.

- No co? Malfoy może być palantem, ale tyłek ma niezły.

- O fuj! Ty tak serio? – Skrzywiła się teatralnie, a Ginny z niewinnym uśmiechem wzruszyła ramionami.

- Nie muszę ci jednak przypominać, że jeśli coś z tego, co powiedziałam, dotrze do uszu Harry’ego, to będę…

- Tak wiem, będziesz zmuszona potraktować mnie swoim upiorogackiem – sarknęła szatynka, przewracając oczami.

- Dokładnie. Wiedz jednak, że byłaby to dla mnie straszna tragedia, dlatego mam nadzieję, że mnie do tego nie zmusisz – oznajmiła śmiertelnie poważnym głosem, na co Hermiona parsknęła śmiechem, a Ginny obdarzyła ją przerysowanie oburzoną miną.

- Widzę, że ciąża wyostrzyła twoje poczucie humoru, rudzielcu.

- Niekoniecznie. Dzięki niej jednak mogę bezkarnie je okazywać – pochwaliła się Weasley i posłała przyjaciółce szelmowski uśmiech, na co Hermiona tylko pokręciła głową z pobłażaniem.

Otworzyła szeroko oczy, słysząc podniesione głosy i ciężkie kroki za drzwiami. Nie pamiętała już, ile czasu spędziła leżąc w pozycji embrionalnej, wylewając łzy w poduszkę i grzebiąc w swoich wspomnieniach. Wiedziała, że to bezcelowe. Ona jednak potrzebowała tych wspomnień. Dawały jej siłę i nadzieję na przetrwanie tego piekła. Wnosiły do jej aktualnej sytuacji coś dobrego, coś, czego mogła się rozpaczliwie chwytać, by pamiętać, o kogo walczy. Eva zażądała od niej stu fiolek eliksiru blokującego magię i antidotum. Nie obchodziło jej, że to drugie serum nie zostało przetestowane, twierdząc, że ma pod dostatkiem królików eksperymentalnych. Nie wyjaśniła, po co jej mikstura, a Hermiona nie pytała, bojąc się odpowiedzi. Po tym, jak Eva bez skrupułów zabiła własną matkę i wypatroszyła na jej oczach człowieka, nie chciała wiedzieć więcej niż powinna. Nie chciała oddać projektu Inferno w ręce tej kobiety, jednak wiedziała, że jej opór jest bezcelowy. Na chwilę obecną jedyne, co mogła zrobić, to odroczyć jak długo się da przygotowanie eliksiru. Wiedziała, że sabotując plany czarownicy wiele ryzykuje, jednak na chwilę obecną nie potrafiła wymyślić niczego, co mogłoby ją powstrzymać. Przez moment łudziła się, że Oliwer przejrzy na oczy i jej pomoże. Szybko jednak okazało się, że jego irracjonalne uczucie do Pierwszej Kapłanki jest tak silne, że mężczyzna nie jest w stanie dostrzec prawdziwej natury ukochanej.

Drgnęła, gdy drzwi do jej komnaty otworzyły się z hukiem, a do środka weszła Eva w towarzystwie Oliwera i Theodora Notta, którego szatynka znała z czasów szkolnych oraz czynnej i oddanej służbie Lordowi.

- Wstawaj, bo nie mam czasu na cackanie się z tobą – powiedziała brunetka, podchodząc do niej i szorstkim ruchem wciskając na jej nadgarstek bransoletkę, która niczym wąż oplotła jej rękę i zalśniła na błękitny kolor.

Hermiona najpierw poczuła przeszywające zimno, a potem ból. Zbyt zaskoczona, nie zdołała stłumić okrzyku cierpienia, gdy metal wżarł się jej w ciało. Pieczenie nie trwało długo, lecz było tak intensywne, że zachwiała się i opadła na łóżko. Zmarszczyła czoło i przyjrzała się wątpliwemu prezentowi. Nie byłoby w nim nic nadzwyczajnego, gdyby nie zawiłe runy wygrawerowane na szerokiej, srebrnej bransolecie. Na usta cisnęło jej się wiele pytań, które dla własnego bezpieczeństwa stłumiła. Nie było sensu dociekać sensu chaotycznych działań kapłanki. Była pewna, że i tak dowie się tylko tyle, ile tamta uzna za stosowne.

- W szafie masz strój podróżny. Przebierz się. Tylko się nie guzdraj – rozkazała poirytowanym tonem.

- Wychodzimy? – Zapytała, rzucając niepewne spojrzenie w stronę czarownicy.

- Ty i Nott urządzicie sobie małą wycieczkę do Ministerstwa Magii – wyjaśniła, nie zaszczycając Granger nawet spojrzeniem.

- Do Ministerstwa? – Zapytała, czując jak jej serce przyspiesza.

- Skoro, jak twierdzisz, jesteś jedyną osobą, która jest w stanie dostać się do planów i je wykraść, to nie mam wyjścia – sarknęła i Hermiona domyślała się, że to rozwiązanie nie jest jej na rękę. Taka była jednak prawda. Czytnik do laboratorium reagował tylko na jej magię. - Dzięki tej bransolecie po opuszczeniu Alcatraz będziesz widoczna tylko dla tych, którzy zostali z nią połączeni. Jeśli nie wywiniesz jakiegoś numeru, to nikt niepowołany nie dowie się o twojej niezapowiedzianej wizycie – wyjaśniła Eva, rzucając jej przelotne spojrzenie znad pergaminu, który studiowała odkąd tylko przekroczyła próg jej więzienia.

- Zapewne – oznajmiła kwaśno, patrząc z niesmakiem na bransoletę, która wyglądała jakby ktoś wtopił ją w skórę. – Jego jednak nie sposób nie rozpoznać i to może pokrzyżować twój misterny plan – rzuciła z przekąsem nim zdążyła ugryźć się w język.

Eva zmrużyła wściekle oczy i wymierzyła jej siarczysty policzek, a następnie chwyciła ją za włosy i zbliżyła jej twarz do swojej.

- Pamiętaj, Granger, że nie ma ludzi niezastąpionych – wysyczała wprost do jej ucha i mocniej pociągnęła za włosy tak, że szatynka musiała mocno zacisnąć zęby by nie wydać jakiegokolwiek jęku.

Hermiona miała wrażenie, że Oliwer drgnął nieznacznie, lecz ostatecznie nie stanął w jej obronie. Theodor natomiast uśmiechnął się pod nosem i z satysfakcją przyglądał się szatynce.

- Nie prowokuj mnie do tego, żebym cię zabiła, bo wtedy gwarantuje ci, że Malfoy pożałuje, że nie zabił go gaz trujący. Czy to jest jasne? – Wycedziła, ciągnąc ją za włosy i piorunując surowym spojrzeniem.

W odpowiedzi szatynka krótko skinęła głową, a wtedy uścisk na jej włosach rozluźnił się i była wolna. Spuściła wzrok nie chcąc, by Eva dostrzegła jej nienawiść do niej i chęć buntu. Tamta jednak nie poświęciła jej więcej uwagi, którą aktualnie skierowała na Notta.

- Łącznik będzie na was czekał w nieużywanych magazynach. Upewnij się, że to on. Nie chcę żadnych komplikacji.

- Nie zawiodę cię, moja pani – oznajmił Theodor, kłaniając się z szacunkiem.

***

Świstoklik przeniósł ich do starych, nieużywanych magazynów pod gmachem ministerstwa. W powietrzu unosił się zapach stęchlizny, smaru, moczu i rdzy. Dookoła porozrzucane były kartony i dawno nieużywane sprzęty oraz śmieci. Wszystko pokryte było grubą warstwą brudu i kurzu. Hermiona skrzywiła się z niesmakiem i ukryła nos w czarnym szalu, który znalazła wraz z rękawiczkami, długą czarną peleryną, skórzanymi spodniami, długimi kozakami, koszulą i czarną kamizelką wyszywaną srebrnymi nićmi. Nie tak wyobrażała sobie niewolę. Myślała, że wrzucą ją do jakiegoś zimnego, wilgotnego lochu i będą karmić wodą i czerstwym chlebem. Tymczasem jej więzienie okazało się wygodną komnatą z przyboczną łazienką, a posiłki, w jakich uczestniczyła, gdyby nie te bestialskie rzezie, przypominały jej swoją okazałością uczty w Hogwarcie. Domyślała się, że taki stan rzeczy najprawdopodobniej utrzyma się do czasu, aż jej użyteczność spadnie i wtedy Eva bez żalu pozbędzie się niewygodnego balastu. Hermiona nie wiedziała, co jest lepsze – życie na łasce Pierwszej Kapłanki, czy też śmierć z jej ręki? Pewne było tylko to, że tak długo, jak czarownica była zadowolona z jej usług, tak długo nie musiała martwić się o życie Dracona. Jej posłuszeństwo kupowało mu bezpieczeństwo. Wiedziała, że po jej porwaniu, Harry zapewni jej rodzicom, Wiktorowi i bliskim jeszcze lepszą ochronę, jednak wiedza ta nie zmniejszyła jej strachu o nich. Postanowiła, że zrobi wszystko by przetrwać to piekło, poznać wroga, jego słabe i mocne strony oraz plany, by przy najbliższej okazji przekazać te informacje Harry’emu. Codziennie przed snem powtarzała sobie to postanowienie niczym modlitwę. Wszystko po to, by pamiętać, że nie może się poddać, że musi walczyć. Niestety każdy kolejny dzień w Alcatraz wysysał z niej chęć życia, a oglądane okropności prześladowały ją w koszmarach sennych. Zamknęła oczy, wypuszczając wolno powietrze i objęła się ciasno ramionami.

- Proszę, proszę… - dobiegł ją znajomy głos, przesiąknięty jadem i satysfakcją. - Wygląda na to, że ptaszyna wpadła w sidła.

Hermionę zmroziło, gdy spojrzała na twarz łącznika. Od dnia, w którym Cormac próbował ją zgwałcić, nie spotkała go ani razu. Wtedy wielokrotnie zastanawiała się nad tym, co będzie czuła, gdy spojrzy mu w twarz i jak się zachowa. Teraz znała już odpowiedź. Czuła wściekłość i pogardę. Gdyby nie Nott, kurczowo trzymający jej ramię z pewnością znalazłaby ujście dla negatywnych emocji, które spalały ją od środka.

- Wiesz, co masz robić, McLaggen? – Zapytał Nott, upewniając się, że łącznik wie na czym polega jego zadanie.

- Nie martw się, Nott. Już ja dopilnuję, żeby nasza lwica zdobyła to, czego pragnie nasza pani – odparł, lustrując sylwetkę kobiety z lubieżnym uśmiechem.

Hermiona odpowiedziała mu wyniosłym spojrzeniem, myśląc mściwie, że już nie może się doczekać, gdy zostanie z Cormaciem sam na sam.

***

Zmęczony przetarł szczypiące oczy i wszedł do swojego, pogrążonego w półmroku gabinetu. Odłożył teczkę na biurko i podszedł do skórzanej kanapy, na której niespokojnie spała Ginny. Tuż po wyjściu Harry’ego, Blaise zabrał ją tu, by odpoczęła. Niechętnie przystała na jego pomysł, lecz chcąc dać rodzicom odrobinę prywatności, ugięła się pod jego prośbami. Teraz spała wtulona w jego marynarkę, a brązowy koc, którym ją przykrył, leżał na podłodze. Podniósł go i ponownie okrył nim ukochaną, kucając przy kanapie i patrząc z czułością na jej pogrążoną we śnie twarz. Delikatnie odgarnął kilka zbłąkanych kosmyków i pogładził ją po policzku. Ginny poruszyła się niespokojnie, zmarszczyła nos i powoli otworzyła oczy. Uśmiechnął się łagodnie, gdy przez chwilę w milczeniu oswajała się z rzeczywistością.

- Coś z mamą? – Zapytała, nagle przytomniejąc i zrywając się do pozycji siedzącej.

- Spokojnie, jej stan jest stabilny – odparł kojącym głosem i delikatnie pchnął ją z powrotem na kanapę.

- Ale powiedziałbyś mi, gdyby działo się coś złego? – Upewniła się, patrząc na niego z napięciem, a Blaise skinął w odpowiedzi głową.

- Wprowadziliśmy Molly w stan śpiączki, przez co spowolniliśmy pracę jej organizmu. Odstawiliśmy też wszystkie antybiotyki i regularnie podajemy eliksir wzmacniający. Wygląda na to, że wirus przestał mutować po tym, jak my przestaliśmy go zwalczać. Zadziwiające jest to, że zachowuje się on jak myśląca istota i odpowiada na każdy nasz ruch - powiedział zamyślony, siadając na kanapie i kładąc sobie nogi kobiety na kolanach. – W laboratorium starają się odtworzyć jego strukturę, ale przez to, że jest ona tak niestabilna i zmienna…- urwał, czując jak Ginny zsuwa swoje nogi i zmieniając pozycje siada obok niego.

- Wiem, że robisz wszystko, co w twojej mocy, by pomóc mamie. Dziękuję – powiedziała zachrypniętym od płaczu głosem i położyła dłoń na jego pokrytym zarostem policzku. – Mama jest silna. Wytrzyma do powrotu Harry’ego – dodała z nieobecnym wzrokiem, jakby chciała sama siebie przekonać, że tak właśnie będzie.

- Zupełnie jak ty – powiedział z czułością, zanurzając swoją dłoń w jej miękkich, prostych włosach, a gdy ukochana posłała mu zdezorientowane spojrzenie, wyjaśnił z delikatnym uśmiechem błąkającym się w kącikach ust – Już teraz wiem, po kim jesteś tak silna, odważna… i uparta.

- Nie wiem, czy taka jestem, Blaise – westchnęła, wzruszając bezradnie ramionami. – Teraz na przykład czuję się tak bezsilna i bezużyteczna…

- To nieprawda, Gin – przerwał jej, a ona spojrzała na niego z pobłażaniem.

- Widzisz? – Jakby na potwierdzenie wcześniejszych słów wskazała na swoje zaszklone oczy, z których chwilę później wypłynęły łzy.

Rudowłosa starła je pospiesznie, oblizała spierzchnięte wargi i przeczesała włosy ręką, zatrzymując ją na karku i unikając wzroku mężczyzny.

- Kocham cię, Ginny – powiedział, patrząc z czułością na ukochaną i zgarniając z jej policzka kolejną łzę. – Każdego dnia coraz bardziej - dodał z pewnością, gdy spojrzała na niego spod mokrych, sklejonych rzęs. – I jestem po to, byś mogła czerpać ze mnie siłę, gdy poczujesz, że ci jej brakuje, po to, by ocierać twoje łzy, nie pozwolić ci upaść, gdy się potkniesz, wywoływać uśmiech na twojej ślicznej twarzy – kontynuował, a rudowłosa uśmiechnęła się przez łzy. -  Kłócić się z tobą, przynosić ci kwiaty, rozpoczynać i kończyć każdy kolejny dzień, chodzić na spacery, tańce i w inne różne miejsca, dawać ci szczęście, poczucie bezpieczeństwa i stabilizacji. I nie wiem czy to wystarczy, ale nawet nie wiesz jak bardzo uszczęśliwia mnie fakt, że dałaś nam szansę. Wiem, że często błaznuje i cię irytuję jednak na każdym kroku staram ci się pokazać, jak bardzo mi na tobie zależy i jak bardzo cię potrzebuje w swoim życiu. Kocham cię i okazuję ci to tak, jak potrafię… Choć czasami z opłakanym skutkiem – zażartował chcąc rozładować tę pełną powagi atmosferę, jaką wprowadził swoją przemową.

Blaise czuł się niekomfortowo pod intensywnym, przeszywającym spojrzeniem ukochanej. Zastanawiał się nawet czy nie przegiął z romantyzmem, bo rzadko mu to wychodziło. W tamtej chwili poczuł jednak, że musi jej to wyznać. Sam był zaskoczony potokiem słów wypływających z jego ust, a jeszcze bardziej zaskoczyło go to, że Ginny go słuchała i ani razu mu nie przerwała, co było niewątpliwym sygnałem, że mimo zdenerwowania mówił z sensem. Jeszcze pewniej czułby się, gdyby jego ukochana przestała patrzeć na niego w ten sposób i skomentowała w jakiś sposób jego wypowiedź.

- Powiesz coś? – Zapytał, uśmiechając się nerwowo, a Ginny pokręciła głową z delikatnym uśmiechem. – Nie? – Zapytał zaskoczony, a rudowłosa ponownie pokręciła głową. – Nie. No… - zaczął zdezorientowany i urwał, gdy ukochana przysunęła się i wtuliła w niego, pocierając nosem jego szyję.

- Kochaj mnie tak, jak potrafisz, Blaise – wyszeptała, uśmiechając się z czułością i przymykając powieki, gdy mężczyzna objął ją mocno i zaczął gładzić po ramieniu i plecach.

- I to wystarczy? – Zażartował, kręcąc głową z rozbawieniem i jednocześnie czując niewyobrażalną ulgę.

- Na razie tak – odparła z przekonaniem, uśmiechając się szerzej, co wyczuł na swojej szyi.

- A potem? – Droczył się, a Ginny odchyliła się w jego ramionach tak, że jego głowa zawisła nad jej.

- To zależy od tego, czy mi się spodoba – odparła po chwili zastanowienia z prowokacyjnym uśmiechem.

- W takim razie już ja się postaram, żeby ci się spodobało – zagroził nachylając się nad nią i muskając jej usta nosem, by po chwili drażnienia obdarzyć ją czułym pocałunkiem.

- Na nic innego nie liczyłam – odparła, przygryzając jego dolną wargę i zarzucając ręce na kark, tak by jeszcze bardziej zmniejszyć przestrzeń między nimi.

Uwielbiała sposób, w jaki Blaise ją całował, gdy jednym dotykiem przeganiał wszystkie niechciane myśli, odganiał problemy oraz zmartwienia, gdy przenosił ją do własnego świata, w którym czuła się kochana, wyjątkowa i bezpieczna. I jeśli istniało coś, czego była pewna, to to, że sposób, w jaki kochał ją Blaise Zabini, wlewał w jej pogruchotane serce życie, pragnienie kochania i bycia kochaną.

 ***

I jak Wam się podoba? Jestem ciekawa, jakie są Wasze wrażenia:) I nie ukrywam, że po tej dłuższej przerwie, rozdział może Was rozczarować...

Ściskam Was wszystkich gorąco i zapraszam już 28.02 na następny rozdział,

Wasza Villemo:)