ROZDZIAŁ 11 "Sen o przeszłości"

Witajcie Kochani!
Czas najwyższy na następny rozdział, nieprawdaż? ;>
Początkowo miał pojawić się we wtorek. Niestety z powodu imprezy urodzinowej, kumulacji spraw niecierpiących zwłoki i chronicznego już braku czasu publikuję go dopiero dzisiaj. Mam nadzieję, że wybaczycie mi ten okres zwłoki...
Mam dla Was dwie wiadomości. Zacznę chyba od tej złej? Jestem zmuszona poinformować Was, że od tej pory do odwołania rozdziały będą ukazywać się z częstotliwością 1 x miesiąc. To póki co optymalna wersja i mam nadzieję, że nie będę musiała zawieszać historii z powodu braku czasu na jej spisywanie. W zamian za to możecie być pewni, że rozdziały nie będą krótsze niż 10 stron. Jakby teraz było inaczej ;p Mam nadzieję, że zrozumiecie moją decyzję i mimo wszystko zostaniecie ze mną do końca...A przynajmniej ja mam taką nieśmiałą nadzieję:)
Na osłodę dodam, że rozdział 12 pod roboczym tytułem: "Piętno" jest w trakcie przygotowania i ma już 5 str. Wydaje mi się, że wobec tego nie będziecie musieli czekać na niego tak długo jak na dwa ostatnie posty. 
Jak podoba Wam się nowy szablon? Za jego wykonanie ślicznie dziękuję Arianie, która dzielnie zniosła moje plastyczne fanaberie dotyczące serduszek i kwiatków;) musicie wiedzieć, że jestem beznadziejnie wybrednym konsumentem;> Dlatego raz jeszcze dziękuję;*
Co do samego rozdziału, to nie jestem z niego zadowolona. Stwierdzam jednak z przykrością, że nie mam już ani siły, ani czasu, żeby pisać go po raz kolejny. Dlatego ocenę zostawiam Wam. 
Betowała jak zawsze niezawodna Faceless- dziękuję Ci za ekspresową korektę :)
Rozdział ze specjalną dedykacją dla Patrycji, która dzielnie znosi moje humory i przez ostatnie tygodnie wierciła mi dziurę w brzuchu ustawicznymi pytaniami pt: "Kiedy rozdział? / Napisałaś już rozdział?";p Dziękuję za motywację i wsparcie ;*
O! Na tym kończę swój przydługi monolog :)
Z drżącym serduchem zapraszam do lektury i czekam na Wasze opinie:) [jeżeli bd chcieli zostawić komentarz, a mam nadzieję, że będziecie...;>...to "klikamy" w prawy, górny róg posta, a nie jak poprzednio u dołu strony. Taka mała zmiana ze str Ariany].

Ściskam Was bardzo mocno.

Wasza V.

Rozdział  11 „Sen o przeszłości ”

- Długo to będzie jeszcze trwać? – Zapytał Oliwer rozdrażnionym tonem, po raz kolejny palcami przeczesując swoje rozczochrane włosy.

- Niestety nie wiem – zaczął starzec, rzucając młodemu mężczyźnie przepraszające spojrzenie, po czym zmoczył biały ręcznik w zimnej wodzie. – Eva wchłonęła bardzo dużo magii, być może za dużo - dodał szeptem i zawiesił głos, marszcząc czoło, jakby właśnie przypomniał sobie coś niemiłego.

- Co chcesz przez to powiedzieć?! Chyba nie sugerujesz, że ona może nie przeżyć?! – Zapytał zachrypniętym głosem, obserwując jak Garric ociera rozpaloną twarz ukochanej zwilżonym ręcznikiem.

- Z czarną magią należy postępować ostrożnie… Zwłaszcza, gdy sięga się do starej religii – powiedział, ważąc każde słowo. – Eva zachwiała równowagę i teraz ponosi konsekwencje.

- Nie można jej jakoś pomóc?

- Tę walkę musi stoczyć sama, Oliwerze. My możemy jedynie czekać i modlić się, by starczyło jej sił na pokonanie jej własnych demonów.

Słowa starszego czarodzieja nie uspokoiły go. Wręcz przeciwnie, tylko spotęgowały niepokój i lęk przed utratą ukochanej. Posłał w jej stronę udręczone strachem i niepewnością spojrzenie. Wyglądała na zupełnie bezbronną i kruchą w tym olbrzymim łóżku i pośród tylu wielkich poduszek. Spojrzał na jej porcelanowo bladą twarz, delikatne sińce pod oczami i niezdrowe rumieńce na policzkach. Nie dopuszczał do siebie myśli, że mogłaby nie przeżyć. Poświęcił wszystko, co miał i kim był dla niej, dla nich. Dlatego to nie mogło skończyć się w ten sposób.

- Jak anioł - przeszło mu przez myśl i od razu przypomniała mu się chwila, gdy pierwszy raz ujrzał ją w lesie nad jeziorem, gdzie opłukiwała zioła z błota. Przypominała mu mityczną nimfę wodną. Do tej pory nie był pewien, czy ta kobieta jest prawdziwa. Prawdziwym było jednak uczucie, którym do niej pałał. To w jego imię miał zamiar zrealizować pomysł ukochanej, nawet jeśli niekoniecznie popierał metody, którymi się ona posługuje. Cel uświęca środki… Ich cel z pewnością był wart tego wszystkiego. To prawda, że od czasu rytuału Eva się zmieniła. Stała się twardsza, silniejsza i bardziej bezwzględna. Był jednak pewien, że po wszystkim znów będzie jak dawniej. Bo to przez tą cholerną ceremonię wszystko się skomplikowało.

Spazmatyczne dreszcze przechodziły jej ciało, gdy starała się unormować oddech. W ustach czuła słony smak łez zmieszanych z piaskiem. Zimna, chropowata powierzchnia kamiennej płyty, do której została przykuta żelaznymi kajdanami, przyjemnie chłodziła jej rozgrzane od wysiłku ciało. Jednak świadomość tego, co za chwilę miało nastąpić, przyćmiewała uczucie ulgi, którą poczuła, gdy kapłanki opuściły kaplicę. Zamknęła oczy, próbując odsunąć myśl o tym, co nieuniknione. Jej opór i walka zdały się na nic. Za chwilę straci wszystko i będzie zmuszona spędzić resztę życia w tych przeklętych, zimnych murach zakonu. Zakuta w magiczne kajdany zniewolenia. Wszystkie jej plany na przyszłość, marzenia o wolności i miłości przestaną mieć jakiekolwiek znaczenie. Za chwilę będzie liczyć się tylko posłuszeństwo Pierwszej Kapłance i ochrona pradawnej mocy.

Żałowała, że nie była ostrożniejsza. Nie powinni tak ryzykować i to tuż pod nosem nowo mianowanej Pierwszej Kapłanki. Musiała być szalona, jeśli wierzyła, że ta nie zorientuje się w jej zamiarach. Powinna była odmówić Oliwerowi i zostać w swojej komnacie. Wtedy chociaż on byłby bezpieczny. A tak nawet nie wiedziała, co z nim zrobiono…

Wytężyła wszystkie zmysły, gdy dobiegło ją echo cichych kroków i delikatnego szurania szaty o podłogę. Bardziej czuła, niż wiedziała, że ktoś jej się przygląda. Zupełnie tak, jakby jej oprawca oceniał jej siły. Wstrzymała oddech, widząc zbliżający się cień wysokiej postaci. Zacisnęła dłonie w pięści, tłumiąc jęk bólu, gdy żelazne kajdany otarły się o zdarte ze skóry nadgarstki.

- Och, Evo… Twój widok łamie mi serce.

Aksamitny głos, w którym troska i ból mieszały się z gniewem i żalem sprawił, że w jej oczach na nowo pojawiły się niechciane łzy. Nienawidziła tego miejsca, a jeszcze bardziej nienawidziła tej odzianej w biel kobiety, która najpierw odebrała jej matkę, a teraz zamierzała odebrać jej człowieczeństwo.

- Gdyby tak było w istocie, to uwolniłabyś mnie – wydusiła, mrugając zawzięcie, aby nawet maleńka kropla nie wydostała się z jej oczu.

- Gdybym to zrobiła, moje dziecko, nie wyniosłabyś żadnej lekcji ze swojej niesubordynacji…

- Miłość nazywasz niesubordynacją?! – Pisnęła z niedowierzaniem nim zdążyła się powstrzymać.

- Miłość nie istnieje, Evo! A w szczególności ten rodzaj miłości! Przykład twojej matki powinien ci to dobitnie uzmysłowić – oznajmiła ostrym jak brzytwa głosem i odgarnęła z jej spoconej twarzy skołtunione włosy. – Miłość to tylko złudzenie naszych osamotnionych, słabych umysłów, które łakną bezpieczeństwa i ponad wszystko potrzebują kogoś, kto uwolni ich od ciężaru, jakim jest wolna wola i umiejętność podejmowania decyzji. Miłość okalecza…Obdziera nas z naszej siły, ujawnia słabe punkty w naszej zbroi - zaczęła z pasją, głaszcząc kobietę po głowie. – Na naszym bractwie ciąży zbyt duża odpowiedzialność, aby któraś z nas pozwoliła sobie na głupie miłostki kosztem osłabienia kręgu. Zostało nas zbyt mało… A ty, moja droga masz do odegrania ważną rolę…Twój los został przypieczętowany wraz z twoimi narodzinami…

- Nikt nie pytał mnie o zdanie, czy chce do was należeć! – Wytknęła z goryczą w głosie. – Jestem zwykłą transakcją, jakiej dokonałaś.

- Jesteś darem, Evo! Twoje życie jest darem! Twoja matka musiała umrzeć, abyś ty mogła żyć – przerwała jej kobieta z przekonaniem, kucając tak, aby ich twarze znalazły się na tej samej wysokości. Wszystko, co zrobiłam, było z myślą o tobie.

Przez chwilę Eva wpatrywała się niczym zahipnotyzowana w czarną próżnię pod kapturem. Nie widziała jej twarzy od czasu, gdy kapłanka przywdziała białe szaty. Pamiętała jednak, że gdy była mała, często patrzyła zafascynowana na urodę kobiety. Jej duże, zielone oczy w kształcie migdałów, długie, brązowe loki, szczupłą sylwetkę otuloną czarną szatą, pod którą, jak wiedziała, skrywał się ślad po pożarze, z którego tylko cudem umknęła śmierci. Wtedy jeszcze czuła się przy niej bezpiecznie.

- Jesteś moją uczennicą, a w przyszłości to ty poprowadzisz Zakon. Ciąży nad tobą ogromna odpowiedzialność, która wymaga wielu poświęceń – kontynuowała Pierwsza Kapłanka już łagodniejszym głosem, w którym czaiła się pewna doza namaszczenia. – Pisane jest ci inne życie, moje dziecko… Przykro mi, że nie możemy poczekać do twoich dwudziestych pierwszych urodzin... Wiedz jednak, że to twoja wina. Złamałaś prawo, dlatego musisz ponieść konsekwencje.

- Myślisz, że robiąc ze mnie niewolnicę, ukształtujesz ze mnie przywódczynię? – Zapytała z pogardą.

 Czuła, jak niewidzialne macki strachu muskają jej napiętą skórę, gdy usłyszała szczęk otwieranego zamka od szkatuły, w której znajdowały się magiczne amulety.

- Nie. W ten sposób nauczę cię pokory, drogie dziecko – odparła z prostotą kobieta, rozpalając w kamiennej czarze niebieski ogień, a następnie rozcięła sobie wewnętrzną stronę dłoni i zacisnęła pięść nad naczyniem tak, by krople krwi z cichym sykiem zniknęły w płomieniach. – Po przywództwo sięgniesz sama… - dodała tajemniczym głosem, wrzucając jeden z amuletów do ognia i szepcząc niedosłyszalnie inkantację zaklęcia.

Eva poruszyła się niespokojnie, gdy kapłanka rozcięła sztyletem tył jej szaty, odsłaniając plecy. Zadrżała w oczekiwaniu na to, co za chwilę miało nastąpić.  Nie sprzeciwiała się, gdy kobieta szorstkim ruchem wlała jej do ust paskudną, ziołową miksturę, która jak wiedziała miała zapobiec zakażeniu i przyśpieszyć gojenie.

- Złożyłam przysięgę wieczystą i zamierzam ją wypełnić, Evo – powiedziała kapłanka surowym tonem, patrząc w pusty wzrok kobiety. – Esmatos dis tei….- zaczęła inkantację, unosząc żelazny pręt zakończony magicznym splotem zwieńczonym rozgrzanym do czerwoności amuletem. – Esmatos dis tei, dosmatos mon tei…Piur astra nox tei… Inscendia.

Zamknęła powieki pogodzona z tym, co nieuniknione. Wielokrotnie była świadkiem tego okrutnego rytuału, gdy kapłanki, niewoląc wybrane przez kamień runiczny kandydatki, odbierały im to, co ona sama określała mianem człowieczeństwa. Ukryta w cieniu górnej loży wsłuchiwała się w krzyk cierpienia napiętnowanych kobiet, które stawały się posłusznymi marionetkami w rękach swoich pań do czasu, aż te uznały, że są one przygotowane do służby pradawnemu zakonowi. Krzyk ten przywodził jej wtedy na myśl protest niewolonej duszy. Za chwilę i jej dusza zostanie zapieczętowana runą nieskończoności i nic już nie będzie takie samo – myśl ta wwiercała się w jej zmęczony umysł i okaleczone serce.

I choć była przygotowana na ból, to nie przypuszczała, że będzie to taki rodzaj bólu. Nie słyszała własnego, rozdzierającego krzyku, gdy rozpalone żelazo znaczyło jej skórę na krzyżu. Nie czuła łez, które zalały jej twarz i rozmyły widoczność. Liczył się tylko ten nieludzki ból, a potem była już tylko ciemność…

-Ciii… Już dobrze maleńka… Przezwyciężysz to. Jesteś silniejsza od tego. Dasz radę…Walcz, Evo - szeptał Oliwer łamiącym się głosem, kołysząc w ramionach drżące, drobne ciało brunetki.

Ollivander wyszedł po jakieś eliksiry do swojej komnaty, a on odchodził od zmysłów. Od samego początku wiedział, że pomysł Evy był szalony. Jednak przystał na niego, bo ją kochał. Zbyt długo czekali na ten moment. Eva musiała być silniejsza. W tej chwili jednak wolał, aby kobieta przeżyła. Tylko to się liczyło.   

***

Poniedziałek – nienawidziła tego dnia. To znaczy, zazwyczaj nie miała nic przeciwko poniedziałkom. Tego jednak szczerze nie znosiła. Ostatni weekend był koszmarny. Gdyby nie rodzice i przyjaciółki, to prawdopodobnie przez całe dwa dni nie wychyliłaby nosa spod kołdry. Ich wsparcie i sam fakt, że są, bardzo podniosły ją na duchu. Nie była jednak jeszcze wystarczająco przygotowana na konfrontację z rzeczywistością. Nie wiedziała, jak się zachowa, gdy przypadkiem wpadnie na Cormaca. Rzuci się na niego z nadzieją, że uda jej się go wykastrować, przed tym jak ją odciągną i zamkną za niepoczytalność, czy też ucieknie ze spuszczoną głową i ukryje się w swoim gabinecie?  Póki co, obie opcje wydawały jej się równie kuszące.

Poczuła swoisty niepokój na samą myśl o spotkaniu z tym łajdakiem. Rozejrzała się nerwowo w poszukiwaniu dwóch znajomych sylwetek, które od ostatniego piątku były jej irytującym cieniem. Tym razem jednak odetchnęła z ulgą widząc ich niedaleko, skupionych i uważnie skanujących przestrzeń. Przy nich przynajmniej nie musiała obawiać się starcia z McLaggenem. Chociaż tyle dobrego z tego całego zamieszania z ochroną, jakie wokół niej zrobili Kingsley i Malfoy.

- Hermiona, zaczekaj!

Słysząc głos przyjaciela, zatrzymała się i odwróciła w stronę źródła dźwięku. Na widok biegnącego w jej stronę Pottera i jego bardziej niż zwykle rozwichrzonych włosów uśmiechnęła się pod nosem. Mężczyzna lawirował między pracownikami ministerstwa, a z racji tego, że w głównym atrium było tłoczno, gdyż wszyscy zmierzali do pracy, co chwila kogoś potrącał i popychał. Ludzie syczeli i prychali, a potem odprowadzali przepraszającego ich winowajcę dobrodusznym spojrzeniem.

- Przywilej bycia słynnym Potterem – sarknęła, gdy Harry wreszcie dobiegł do niej, za co w odpowiedzi otrzymała pełen zadowolenia uśmiech mężczyzny.

- Co na to poradzę, że czasami tak fajnie być mną? – Odparł niewinnym tonem i wzruszył bezradnie ramionami, na co szatynka parsknęła śmiechem. – Jak się czujesz? – Zapytał poważniejąc i skanując kobietę jednym z TYCH spojrzeń, które sprawiały, że Harry przypominał jej, jak bardzo są sobie bliscy.

- Lepiej, dziękuję – oznajmiła, posyłając przyjacielowi ciepłe spojrzenie.

Wiedziała, że mężczyzna zrozumie, że dziękuje mu za coś więcej niż troska o samopoczucie, czy wysłanie „grupy wsparcia”, jak Pansy określiła siebie i Ginny. Uśmiechnęła się, gdy Potter skinął głową.

- A teraz powiedz mi, co jest tak pilne, że nie mogło poczekać do porannej kawy?

- Nie co, lecz kto – poprawił przyjaciółkę, a widząc, że ta posyła mu pytające spojrzenie, dodał – Pansy.

- Nie wiem, czy jestem gotowa na to, co wymyśliła Pan przed spożyciem kofeiny – zaznaczyła ostrożnie szatynka, mając w pamięci poprzednie doświadczenia. Do pomysłów Parkinson należało odnosić się z dużym dystansem.

- Tym razem chodzi o zwykłą kolację – oznajmił uspokajająco Harry, a Hermiona posłała mu powątpiewające spojrzenie.

- „Zwykłe” w przypadku twojej narzeczonej brzmi jak tsunami na pustyni – odparła z przekąsem.

- Dopóki ja nie muszę brać udziału w przygotowaniach, dopóty nie mam zastrzeżeń – oznajmił przedrzeźniając przyjaciółkę.

- Pantoflarz – wytknęła mu szatynka, a on z poważną miną pokręcił głową.

- Strateg – poprawił ją, a Hermiona popatrzyła na niego z pobłażaniem.

- Niech ci będzie. To kiedy mamy się stawić? – Zapytała, kapitulując i ze wszystkich sił starając się ignorować jej ochroniarzy, którzy od weekendu deptali jej po piętach, ilekroć wychyliła nos zza drzwi lub gdy ktoś za bardzo się do niej zbliżył.  – Doprawdy, jakby Harry spróbował zaatakować mnie w Ministerstwie przy tylu świadkach – pomyślała z rozdrażnieniem.

- Jutro o osiemnastej… - zaczął brunet, lecz nie dane mu było skończyć, ponieważ jeden z aurorów z widocznym napięciem na twarzy wszedł mu w zdanie.

- Panie Potter, musi pan udać się niezwłocznie do swojego gabinetu. Wrócił oddział adeptów – oznajmił przyciszonym głosem.

 Harry przyjrzał mu się uważniej. Widocznie i w nim zachowanie mężczyzny wzbudziło niepokój, bo z jego twarzy znikło wcześniejsze rozbawienie, a na czole pojawiła się podłużna zmarszczka, którą Hermiona widziała za każdym razem, gdy Wybrańca coś trapiło.  

- Zaraz przyjdę. Powiedz Malfoyowi, żeby poczekał na mnie chwilę…

- Ale…

- Co znowu? – Zapytał Harry, mając po dziurki w nosie zastępowanie Kingsleya. - Że też zachciało mu się chorować akurat dzisiaj - pomyślał z rozdrażnieniem.

- Chodzi o to, że pan Malfoy i jeden z adeptów jest w Mungu… - oznajmił nieśmiało, speszony rozdrażnieniem swojego przełożonego, który zazwyczaj przecież nawet w trakcie akcji był przykładem opanowania i stoickiego spokoju, przez co młodsi aurorzy patrzyli na niego z podziwem.

- Na Merlina, dlaczego dowiaduję się o tym dopiero teraz?! – Warknął brunet, piorunując mężczyznę surowym wzrokiem.

Hermiona nie słuchała dalej. Zimny dreszcz przeszedł po jej plecach, a nogi zrobiły się podejrzanie giętkie. Przytrzymała się czyjegoś ramienia i okazało się, że to Scott w porę znalazł się przy jej boku.

- Panno Granger? Dobrze się pani czuje? – Zapytał, lustrując jej pobladłą twarz niespokojnym wzrokiem.

- Nic mi nie jest…

- Może pani usiądzie? – Zaproponował ostrożnie mężczyzna, czujnym wzrokiem obserwując pobladłą kobietę.

Hermiona w roztargnieniu pokręciła przecząco głową i rozejrzała się nieprzytomnie po otoczeniu w poszukiwaniu swojego przyjaciela. Harry jednak zniknął. – Musiał pobiec do gabinetu – z tą myślą ruszyła w stronę windy, a stamtąd prosto do siedziby głównej aurorów. Już z daleka słyszała wściekły głos mężczyzny, który wrzeszczał na zgromadzonych wewnątrz adeptów. Stojąc pod drzwiami, niepewnie przygryzła wargę i dopiero po chwili wahania otworzyła drzwi. Zrezygnowała z pukania, pewna, że Harry jest tak wściekły, że nie zwróci na to nawet uwagi. Nie myliła się. Zbesztani mężczyźni stanowili żałosny widok. Harry zdawał się jednak tego nie dostrzegać. Już dawno nie widziała go w takim stanie.

- Czy po to wydajemy krocie na wasze szkolenia, żebyście przy pierwszej nadarzającej się okazji zapominali o wszystkim, co wiecie?! Czy przed każdą misją trzeba wam kłaść do tych tępych łbów, jak ważna jest umiejętna ocena sytuacji?! Gram brawury jest dopuszczalny, ale tona to zdecydowane przedawkowanie! To nie symulacja do cholery! Tam nie stanowicie oddzielnych jednostek! Jesteście jednym ciałem! Macie się wzajemnie ubezpieczać i atakować z głową! A przede wszystkim macie bezwzględnie słuchać dowódcy!

- Harry… - zaczęła delikatnie Hermiona, zwracając tym samym uwagę zebranych w pokoju na siebie. – Wydaje mi się, że oni już zrozumieli. Dostali już prawdziwą lekcję… daruj im resztę wykładu – zasugerowała kobieta, a adepci posłali jej blade uśmiechy wdzięczności, których jednak nie była w stanie odwzajemnić.

- Zejdźcie mi z oczu – warknął Potter, a mężczyźni zerwali się jak na komendę i najszybciej jak się dało opuścili gabinet szefa.

- Cholerne młodziki – wycedził przez zaciśnięte zęby i walnął pięścią w blat biurka.

- Harry… co z… aurorami? – Zapytała cicho, czując że głos więźnie jej w gardle.

- Wiem tylko, że jeden z aurorów jest w bardzo ciężkim stanie i magomedycy właśnie go operują, a drugi ma połamane żebra i parę siniaków… Sklejają go… Przeklęty Malfoy! Że też zawsze musi się popisywać… - oznajmił udręczonym głosem i przetarł dłonią zmęczoną twarz. – Czekam na informacje z Munga…

W bardzo ciężkim stanie… Słowa te sprawiły, że jej podświadomość podsuwała jej coraz to czarniejsze scenariusze. Oplotła się ciasno ramionami, czując przeraźliwe zimno, jakby weszła do lodowatej wody. Z tym, że to zimno wypływało z wnętrza jej ciała. Z trudem przełknęła ślinę, czując, jak gula w krtani powiększa się boleśnie. W głębi ducha próbowała się przekonywać, że to nie Malfoy jest w bardzo ciężkim stanie. - Przecież obiecał…- naiwnie trzymała się tej myśli, powtarzając ją niczym mantrę.

- Myślisz, że… - zaczęła ostrożnie, lecz nie dokończyła myśli, bo w tej chwili drzwi gabinetu się otworzyły, a do środka wszedł sam Dracon Malfoy.

W tym momencie dla niej czas stanął w miejscu. Wstrzymała oddech i otworzyła szeroko oczy, nie mogąc uwierzyć w to, co widzi. Mężczyzna, co prawda był w opłakanym stanie, ale żył i to było dla niej najważniejsze. Wiedziona irracjonalnym impulsem, ruszyła w jego stronę, rzucając mu się na szyję i zamykając go w żelaznym uścisku. Musiała się przekonać, że stojący przed nią mężczyzna nie jest jedynie wytworem jej podświadomości. Malfoy pod wpływem impetu, z jakim się na niego rzuciła, zachwiał się do tyłu, wpadając na ścianę, po czym niepewnie objął szatynkę zdrową ręką w talii. Zacisnęła mocno powieki, nie chcąc aby z jej oczu uwolniły się łzy. Ulga, jaka ją zalała, była porównywalna z tym, co czuła, gdy magomedykom udało się przywrócić pamięć jej rodzicom.

Liczyło się tylko to, że to był on - Draco Malfoy. Stał tu, czuła jego zapach, przyspieszone bicie serca i miarowy oddech. Przez chwilę była pewna, że go straciła, że już nigdy nie usłyszy tego irytującego „Granger” wypowiedzianego zaczepnym tonem, nie zobaczy tego ironicznego uśmiechu, który tak często wyprowadzał ją z równowagi, nie poczuje tego elektryzującego ciepła spowodowanego jego bliskością. Ogrom nieposkładanych, sprzecznych uczuć, których doświadczyła w przeciągu kilkunastu minut był zbyt przytłaczający, aby mogła poddać go analizie lub uporządkowaniu. Póki co nie chciała myśleć o tym, co czuje. Bała się tego, do czego mogłaby dojść.

- Na Godryka, Draco… - wykrztusił Harry, gdy otrząsnął się z podwójnego szoku na widok żywego przyjaciela i reakcji przyjaciółki. Czyżby Pansy jednak miała rację? Przede wszystkim jednak poczuł, jak ogromny ciężar, który nieoczekiwanie spadł na jego barki, zniknął na wieść o tym, że jego przyjaciel żyje.

- Też się cieszę, że cię widzę, Potter – zakpił słabym głosem blondyn, nie mogąc pozbyć się głupkowatego uśmiechu na widok pozbawiającej go tchu Granger.

Kilka sekund później jednak poczuł, jak kobieta spina się w jego ramionach, jakby właśnie dotarło do niej, co zrobiła. Cała czerwona na twarzy odsunęła się od niego tak, że ich spojrzenia spotkały się na ułamek sekundy. Wyczytał w nich panikę, niedowierzanie i coś, czego nie zdążył zidentyfikować, bo szatynka odwróciła szybko wzrok i bąkając coś pod nosem, pospiesznie opuściła gabinet.

Harry obserwował całą scenę w milczeniu. Zresztą i tak nikt nie zawracał sobie teraz głowy jego obecnością, więc spokojnie mógł przeanalizować to, co zarejestrowały jego oczy.

Nie był do końca przekonany, czy podoba mu się to, co widzi. Bo przecież tu chodziło o Hermionę! O kobietę, którą traktował jak siostrę i o której szczęście i dobro się troszczył. Znał też swojego partnera. I niekoniecznie podobało mu się to, jak panicz Malfoy traktował swoje kobiety. Zdecydowanie jednak nie mógł zaprzeczać temu, co było widać czarno na białym. Gdy drzwi za szatynką zamknęły się z trzaskiem, kolejny raz spojrzał na przyjaciela. – Obraz nędzy i rozpaczy – przemknęło mu przez myśl i ledwo się powstrzymał, aby nie parsknąć głośnym śmiechem.

- Niech stracę, opieprzę cię potem – westchnął z udawanym żalem, a gdy blondyn posłał mu nieprzytomne spojrzenie, pokręcił głową z konsternacją.  - No i na co czekasz, Malfoy?- Zapytał wciąż skonfundowanego mężczyznę. A gdy ten dalej stał jak słup soli, wywrócił oczami i z cwaniackim uśmieszkiem dodał dobitnie - Nie stój jak skonfundowany gumochłon, tylko leć za nią!

Draco odwrócił wzrok od zamkniętych drzwi i spojrzał na przyjaciela nieco przytomniej. Brunet posłał mu ponaglające spojrzenie i już otwierał usta, aby uraczyć go jakąś iście gryfońską ripostą, gdy do Malfoya jakby dotarł wysyłany przez przyjaciela bodziec w postaci komunikatu, bo chwilę później już go nie było.

- Merlinie bądź czujny, bo coś mi mówi, że będziesz potrzebny – westchnął Potter i wyszedł z biura, aby dokończyć rozprawiać się z młodymi adeptami. Był tak pochłonięty swoimi myślami, że nawet nie zauważył wysokiego mężczyzny, z którym prawie zderzył się w wąskim korytarzu.

- Cześć, Harry. Pracowity dzień? – Zagadnął go wesoły głos.

- Zgadłeś…Nie mogę się doczekać, kiedy wróci Kingsley. Nie ma go jeden poranek, a całe biuro staje na głowie – odparł, zbierając z podłogi rozsypane papiery, które wyślizgnęły mu się z ręki, gdy próbował nie dopuścić do zderzenia z jednym z biegnących na oślep współpracowników.

- W takim razie nie zatrzymuję. Szukałem Hermiony, bo dzisiaj idziemy na kolację do jej rodziców, a powiedziano mi, że jest u ciebie.

- Jest z Malfoyem – rzucił mało uprzejmym głosem, chcąc jak najszybciej zakończyć tę wymuszoną konwersację.

- Dzięki. I do zobaczenia!

- Taak…Pewnie – odparł roztargnionym głosem, podnosząc wreszcie wzrok na swojego rozmówce.

 Przez chwilę wpatrywał się w szerokie plecy mężczyzny, który z każdym charakterystycznym dla niego krokiem oddalał się od niego. I nagle olśnienie uderzyło w niego niczym błyskawica.

- Cholera jasna – warknął zły na siebie i szybkim krokiem ruszył za Krumem. Miał nadzieję, że uda mu się dogonić go, zanim ten nakryje Malfoya na próbie uwiedzenia mu jego narzeczonej…

***

- Granger!

Zatrzymała się w połowie czwartego stopnia schodów i odwróciła w stronę biegnącego ku niej mężczyzny. Z jakiegoś powodu nie była zaskoczona, że wybiegł za nią. Ze spokojem patrzyła na blondyna, gdy lekko utykając wspiął się na drugi stopień, tak że teraz był niewiele wyższy od niej.

- Powinieneś wrócić do domu i odpocząć – powiedziała, obrzucając zatroskanym wzrokiem jego podrapaną twarz, ogromne sińce pod oczami i rozcięty łuk brwiowy, który został opatrzony w szpitalu.

- Nic mi nie będzie. Bywałem w gorszym stanie – oznajmił wymijająco, patrząc kobiecie prosto w oczy i zastanawiając się, jak rozegrać to, co planował od ich rozstania pod domem rodzinnym czarownicy. – Hermiona, musisz wiedzieć…Chcę ci powiedzieć, że przez…

- Cieszę się, że wróciłeś w jednym kawałku – przerwała mu i odgarnęła z jego czoła kilka zbłąkanych kosmyków.

- Przecież obiecałem – powiedział cicho zbity z tropu zachowaniem kobiety i przykrył jej dłoń, spoczywającą na jego policzku, swoją.

Po jego słowach Hermiona uśmiechnęła się delikatnie, a on ośmielony jej gestem, nie puszczając jej dłoni, ostrożnie zmniejszył odległość między nimi. Ku jego zaskoczeniu Granger nie cofnęła się jak ostatnim razem.

- HERMIONA! – Zacisnął usta w cienką linię, słysząc znienawidzony głos Bułgara.

Szatynka drgnęła i speszona odskoczyła od niego na bezpieczną odległość niczym winny przyłapany na gorącym uczynku. Miejsce, na którym do niedawna spoczywała dłoń kobiety, paliło go żywym ogniem. Chciał zaprotestować, gdy zabierała rękę, lecz prośba w jej oczach skutecznie go od tego powstrzymała. W trakcie tej krótkiej chwili, gdy wymienili się spojrzeniami, Wiktor pokonał dzielącą ich odległość i stanął obok narzeczonej, obejmując ją zaborczo w pasie.

- Malfoy…Dlaczego mnie to nie dziwi – westchnął sarkastycznie brunet uśmiechając się wymuszenie i muskając ustami skroń kobiety na przywitanie.  - Mam nadzieję, że nie dręczysz MOJEJ narzeczonej? Bo nie wiem, czy słyszałeś, ale ustaliliśmy datę? – Dodał niby mimochodem, akcentując dobitnie poszczególne wyrazy dla zwiększenia efektu przekazu.

- Doprawdy? – Zapytał z uprzejmym zainteresowaniem.

- Pobierzemy się w rocznicę naszych zaręczyn – wyjaśnił, obrzucając rywala triumfującym spojrzeniem.

- Cóż za romantyzm – sarknął, mierząc Kruma obojętnym spojrzeniem.

Przez chwilę Draco walczył z ochotą zmycia mu z twarzy tego triumfującego uśmiechu. Jeden Salazar wiedział, jak wiele kosztowało go pozostanie niewzruszonym i opanowanym. Kątem oka zauważył, jak Hermiona uśmiecha się sztucznie na potwierdzenie słów NARZECZONEGO. Miał ochotę prychnąć z pogardą. Zamiast tego, uśmiechnął się niczym kot szykujący się do uczty i z nieprzeniknioną miną odpowiedział.

- Żałuję, ale PLOTKI na ten temat jeszcze nie rozniosły się po ministerstwie.  Pozwól zatem, że jako pierwszy życzę wam szczęścia – powiedział oficjalnym tonem, podając dłoń mężczyźnie.

 Krum przez chwilę najwidoczniej zastanawiał się nad szczerością i intencjami blondyna, po czym z lekkim ociąganiem i wyraźną niechęcią uścisnął dłoń Dracona.

- Nie będziesz miał nic przeciwko, jeśli pogratuluję także Hermionie? – Zapytał neutralnym tonem, unosząc delikatnie brwi.

Mężczyzna zmrużył niebezpiecznie oczy, jakby próbując przejrzeć zamiary blondyna. W końcu, gdy Draco tracił już nadzieję, że ten się odezwie, Hermiona wywróciła oczami w geście zniecierpliwienia, choć Malfoy obstawiał bardziej na to, że szatynka jest zirytowana.

- Skoro musisz – powiedziała, posyłając mu ostrzegawcze spojrzenie, które tylko utwierdziło go w przekonaniu, że kobieta jest zła.

Hermiona wyciągnęła rękę w stronę Malfoya, a ten bardzo wolno wymienił z nią długi uścisk, cały czas patrząc jej prosto w oczy. Nie mógł powstrzymać uśmiechu satysfakcji, gdy się zarumieniła. Wiedział też, że ten gest rozzłości ją jeszcze bardziej. Tak też się stało. Lecz w momencie, gdy Granger chciała uwolnić swoją dłoń z uścisku, on przyciągnął ją do siebie, tak że kobieta praktycznie na niego wpadła i nie zastanawiając się dłużej nad konsekwencjami, wpił się zachłannie w jej usta.

***

CZYTASZ = KOMENTUJESZ