Rozdział XXII "Echo przeszłych dni"

Witajcie Moi Drodzy Czytelnicy!

W ramach kilku słów wstępu, chciałam Was przeprosić za

drobną zmianę terminu publikacji, która po części wynika z mojej winy, a po części z przyczyn niezależnych ode mnie. Nie mniej jednak, chciałam dodać, że teraz rozdziały będą pojawiać się pod koniec każdego miesiąca i trzymajcie kciuki, bym dała radę przy tym wszystkim, co aktualnie się dzieje, utrzymać to tempo. 

Dziękuję za ostatnie komentarze pod ostatnim rozdziałem tym nielicznym osobom, które go skomentowały. Jesteście wspaniali i nie wiem, co bym bez Was zrobiła, bo było mi bardzo przykro z powodu tak słabego odzewu. Chyba wolałabym czuć frustrację, ale najwidoczniej nie mam na nią siły. Jest mi potwornie przykro i jestem zawiedziona, ale nie wiem, czy jest sens o tym pisać. Pokazuje mi to jednak, na kogo mogę naprawdę liczyć. Dlatego z całego serca dziękuję!;*

Betowała Faceless za co ślicznie jej dziękuję;*

Mam też prośbę o cierpliwość do Czytelników, którzy zapraszali mnie na swoje blogi. Odwiedzę je na pewno. Potrzebuje jednak czasu, którego obecnie mi brakuje. Linki do Waszych historii tkwią na mojej liście czytelniczej i przy najbliższej okazji postaram się nadrobić zaległości.

To chyba wszystko:)

Zapraszam na rozdział XXII. Mam nadzieję, że najbliższe 26 stron, wynagrodzi Wam okres czekania:)

Ściskam ciepło,

Villemo.

ROZDZIAŁ XXII „Echo przeszłych dni”

Draco niczym w letargu pokonał drogę prowadzącą do gabinetu Harry’ego. Jego myśli wciąż krążyły wokół tego, czego doświadczył na tamtym korytarzu. Przez chwilę był pewien, że wyczuwa jej charakterystyczny zapach i to znajome, elektryzujące uczucie, ilekroć ona znajdowała się w pobliżu. Nie potrafił tego racjonalnie wytłumaczyć. Całym sobą reagował na jej osobę. Dlatego nie mógł zrozumieć, dlaczego tym razem instynkt go zawiódł. Jeszcze nigdy nie zdarzyło mu się pomylić. Powoli nabierał pewności, że to zmęczenie, stres i lęk przed utratą ukochanej rozchwiały jego zmysły do tego stopnia, że zaczynał mieć urojenia. Zupełnie jakby jej cień stał tuż obok i śledził każdy jego krok. Przez jedną, potwornie długą minutę wierzył, że ją odnalazł. Wszystko jednak okazało się złudzeniem, gdyż jego palce natrafiły na chłodną, pustą ścianę. Coś jednak nie dawało mu spokoju. Spojrzał na swoją pobrudzoną zakrzepłą krwią dłoń i ponownie nabrał pewności, że ten karierowicz musiał mieć coś wspólnego ze zniknięciem Hermiony. Głębokie nacięcie na jego dłoni było tego namacalnym dowodem.

Stał w głównym Atrium, czekając na przyjazd windy i przeglądał ze znudzeniem „Proroka Codziennego”. Skrzywił się z niesmakiem, gdy natrafił na obszerny artykuł Rity Skeeter na temat ich ostatniej, zakończonej fiaskiem akcji w Górach Skalistych. Mimo że misja odbyła się tydzień temu, Rita zawzięcie trzymała się tego wątku i co chwila podgrzewała atmosferę wokół wspomnianego zdarzenia. Z konsternacją zwinął gazetę w rulon i wcisnął niedbale do podręcznej teczki. Z kamiennym wyrazem twarzy odpowiadał na powitania współpracowników i wymuszone uśmiechy grzecznościowe. Oddałby swoją skrytkę w Banku Gringotta, że większa ich połowa tylko czekała, aż powinie mu się noga, by dać upust swoim frustracjom i by cieszyć się, że wreszcie dosięgła go sprawiedliwość. Niewiele jednak obchodziło go zdanie szarej, bezimiennej masy, która tak naprawdę nic o nim nie wiedziała.

Drzwi windy rozsunęły się bezszelestnie i z ulgą ruszył do środka wraz z trzema starszymi kobietami, które mierzyły go nieprzychylnym spojrzeniem. Kurtuazyjnie przepuścił je przodem i uśmiechnął pod nosem, gdy jedna z nich wygłosiła pod jego adresem dwuznaczny komentarz o lisie w kurniku. Podobne uwagi niezmiernie go bawiły, choć na przykład Zabini, który spotykał się z podobnymi „uprzejmościami”, twierdził że są niesprawiedliwe i na dłuższą metę uciążliwe. Wielokrotnie ktoś odmawiał leczenia lub żądał zmiany magomedyka, gdy dowiadywał się, że ma zajmować się nim były Śmierciożerca. I choć z biegiem czasu podobne incydenty były rzadkością, to dalej raniły wyczulone ego jego przyjaciela. Draco jednak przypuszczał, że mężczyźnie chodzi o coś innego niż urażona duma. Blaise obecnie starał się o awans i brał udział w konkursie na ordynatora, ale jak twierdził, jego szanse w porównaniu do konkurenta, właśnie ze względu na takie sytuacje, były znacznie niższe.

- Proszę poczekać! Jeszcze ja!

Słysząc wysoki, kobiecy krzyk, odruchowo zablokował zasuwające się drzwi. Rozpoznał ją nim jeszcze zobaczył znajomą plątaninę jej brązowych loków.

- Dziękuję – wysapała, prostując się i normując przyspieszony od intensywnego biegu w szpilkach oddech.

- Ależ nie ma za co, Granger – odparł głębokim, szarmanckim głosem, starając się jednocześnie ukryć rozbawienie na widok jej mało przytomnej miny.

- Malfoy – wyszeptała bezbarwnym głosem i wyprostowała się jak struna.

- Cieszę się, że po wczorajszym wieczorze twój ośrodek pamięci działa bez zarzutu – zakpił, uśmiechając się przy tym złośliwie.

Hermiona zaczerwieniła się, będąc jednocześnie zawstydzoną i złą z powodu bezczelnych aluzji blondyna. Rzuciła speszone spojrzenie trzem pozostałym kobietom w windzie, które po mało dyskretnej uwadze mężczyzny z niezdrową ciekawością przyglądały się szatynce. Hermiona zadarła dumnie głowę i, najspokojniej jak potrafiła, zwróciła się do rozbawionego Aurora.

- Nie twój interes, co robię po godzinach pracy.

- Ależ źle zinterpretowałaś moje słowa! - Hermiona zmrużyła oczy, słysząc jego idealnie odegrane oburzenie, a pozostałe panie całkowicie skupiły uwagę na towarzyszącej im parze. - Moje zainteresowanie wynika wyłącznie z troski o twoje dobro – wyjaśnił dla odmiany poważniejąc i nawiązując przy tym do ich wczorajszej kłótni.

- A od kiedy niby stałeś się specjalistą od uszczęśliwiania mnie? – Warknęła, zaprzestając masowania skroni, co, jak się domyślił, miało złagodzić tępe pulsowanie spowodowane wypiciem zbyt dużej ilości wina i spojrzała na niego wyzywająco.

- Staram się po prostu cię chronić.

Hermiona zdusiła w sobie jęk protestu i obdarzyła go beznamiętnym spojrzeniem.

- Już ci to mówiłam, Malfoy. Moje życie, moje wybory – ucięła, zaskakująco spokojnym głosem.

Winda zatrzymała się na pierwszym piętrze i towarzyszące im kobiety zostały zmuszone do jej opuszczenia. Na ich twarzach malował się widoczny zawód, że nie poznają więcej szczegółów, które potem przekułyby do rangi gorącej plotki. Gdy tylko drzwi zasunęły się ponownie, mężczyzna zatrzymał windę. Hermiona prychnęła z pogardą, komentując posunięcie swojego towarzysza. Nie miała jednak zamiaru dać się wyprowadzić z równowagi, ani tym bardziej grać w jego gierki. Skrzyżowała ręce na piersiach i unikała spojrzenia Dracona. Ten zaś dla odmiany przyglądał się kobiecie z niezdrową fascynacją. Zastanawiał się, jak miał jej wytłumaczyć, że ta cała zabawa w poważny związek z Krumem to jej życiowa pomyłka. W dodatku złośliwy głosik w jego głowie, podpowiadający mu, że jego zainteresowanie tą sprawą ma zupełnie inne podłoże, wcale mu nie pomagał. Nie chciał się kłócić, wiedząc że nic tym nie zyska. Wczoraj jego wysiłki skończyły się gigantyczną awanturą i po wyjściu kobiety nie czuł się najlepiej. Dlatego starał się za wszelką cenę panować nad gniewem. Nerwowo przeczesał palcami włosy i oparł się plecami o chłodną ścianę windy.

- Czego ty ode mnie chcesz, Malfoy? – Zapytała niespodziewanie, patrząc na niego z ponurą determinacją na twarzy.

- To proste. Próbuję cię zrozumieć, żeby móc odnaleźć się w nowej roli, którą mi narzuciłaś. Dlatego chcę poznać kierujące tobą motywy – odparł szczerze, przekrzywiając głowę i świdrując ją zaciekawionym spojrzeniem szarych oczu.

- To niezdrowa ciekawość, Malfoy – powiedziała sucho, a on wzruszył ramionami.

Hermiona westchnęła ciężko i rzuciła mu niepewne spojrzenie. Przyglądał się jej, jak bijąc się z myślami przygryza dolną wargę, aż w końcu kapitulując podjęła z oporem.

- Naprawdę nie wiem, czego oczekujesz, ale jeśli dzięki temu mam mieć święty spokój, to niech ci będzie. Miejmy to za sobą.

- Staram się za tobą nadążać, ale ty, świadomie lub nie, utrudniasz mi to… To nieczyste zagranie, nie uważasz?

- Nie wiem, o czym mówisz…

- Doskonale wiesz, o czym mówię – wszedł jej w słowo, a kobieta jeszcze bardziej się spięła. – Ostatnio twierdziłaś, że to był błąd, bo nie jesteś gotowa na związek…

- Widocznie mi się odmieniło – sarknęła ze słabo skrywaną złością.

- Najwidoczniej… - przyznał cierpko. - Ale dlaczego?

-To chyba jasne – odparła, unosząc wysoko brwi.

- Nie dla mnie. To znaczy mam kilka teorii, ale potrzebuję informacji ze źródła, by je zweryfikować i nabrać pewności – rzucił niedbale, nie spuszczając wzroku z jej twarzy.

- Teorii? – Zdziwiła się. - Dotyczących mojego związku z Wiktorem? – Roześmiała się, po raz pierwszy szczerze rozbawiona dochodzeniem Malfoya, a Draco uśmiechnął się krzywo na widok reakcji kobiety.

- No dobrze…Więc słucham – opanowała się, widząc jego minę. - Do jakich wniosków doszedłeś? – Zapytała, przyglądając się mu z mieszaniną pobłażania i irytacji.

Podszedł bliżej szatynki i nonszalancko oparł się jedną ręką o boczną ściankę windy tuż obok panelu sterującego. Granger spięła się i jeszcze bardziej przylgnęła do ściany. Całe jej rozbawienie prysło niczym bańka mydlana. Draco przechylił na bok głowę i spojrzał jej prosto w oczy.

- Przez cały ten czas skutecznie spławiałaś każdego, kto próbował się z tobą umówić, w czym nie raz sam ci pomagałem. Nie przeczę, że było to całkiem zabawne. Przynajmniej do pewnego momentu – urwał, rzucając jej przeciągłe spojrzenie, które zignorowała, a jedynym dowodem na to, że zrozumiała jego aluzję, był pogłębiony rumieniec na policzkach. – Zapominasz, że miałem okazję obserwować cię w różnych sytuacjach i, chcąc nie chcąc, nauczyłem się wielu rzeczy o tobie. Dzięki temu wiem, kiedy się denerwujesz, gdy coś cię trapi, gdy coś analizujesz, gdy jesteś zawstydzona i gdy kłamiesz – kontynuował, a Granger rzuciła mu zaintrygowane spojrzenie z ukosa. – Mnie tak łatwo nie oszukasz, mała.

-Po co miałabym to robić? – Zapytała ze znużeniem, chcąc jak najszybciej uciąć tą rozmowę.

- Otóż to! Po co? To jest właściwe pytanie, które spędza mi sen z powiek! – Odparł z zadowoleniem, a Hermiona w odpowiedzi przewróciła oczami.

- Możesz mówić jaśniej? – Zapytała z przesadną uprzejmością, a on westchnął ciężko i spojrzał na nią z wymuszonym uśmiechem.

- Długo masz zamiar bawić się w podchody z Krumem?

- Nie muszę ci się spowiadać ze wszystkiego – odparła, uśmiechając się z pobłażaniem i ignorując jego oskarżycielski ton.

- Fakt. Nie musisz.  – zauważył z nieprzeniknionym wyrazem twarzy, a Hermiona ściągnęła brwi, patrząc na niego podejrzliwie. - Wiesz, co myślę? – Zapytał, a kobieta z wahaniem pokręciła głową. – Myślę, że znowu uciekasz. I co gorsze, wykorzystujesz tego naiwnego barana, jako tarczy między sobą, a tym kimś, przed kim uciekasz.

- Mylisz się, Draco – zaoponowała, na co uśmiechnął się ironicznie.

- Czyżby? – Zakpił, a kobieta zacisnęła usta w wąską linię. – Zapominasz, że doskonale wiem, jak działa ten mechanizm. W końcu sam niejednokrotnie byłem twoją tarczą… - dodał z nutką goryczy w głosie. – Mam też dziwne wrażenie, że to przede mną uciekasz… Popraw mnie, jeśli się mylę?

- Śmiały wniosek – rzuciła z cierpkim uśmiechem.

- Lubię jasne sytuacje – odparł z szelmowskim uśmiechem. – Poza tym wszystko przemawia za tym, że mam rację. Dlatego możesz zakończyć tą szopkę. Najlepiej natychmiast – oznajmił stanowczo, a Hermiona zmrużyła niebezpiecznie oczy i założyła ręce na piersi. – Jeśli chcesz, sam mogę rozwiązać twój problem – zaproponował, gdy szatynka przez dłuższą chwilę przyglądała się mu z oburzeniem, które odebrało jej głos.

- Problem? – Wycedziła, odzyskując zdolność mówienia.

- Mam na myśli Kruma. Zajmę się nim – wyjaśnił ze spokojem.

- Nikim nie będziesz się zajmował! Czy już do reszty cię popieprzyło? Jeśli chcesz się kimś zajmować, to zacznij od siebie i nie waż się ingerować w moje życie! – Wyrzuciła z siebie ze złością i dźgnęła go palcem w tors.

- Granger, obydwoje wiemy, jak to się skończy. Prędzej czy później i tak go zostawisz. A potem będziesz tonąć w wyrzutach sumienia i… – ciągnął cierpliwie, jakby tłumaczył coś niezwykle upartemu dziecku.

- Tym razem będzie inaczej – ucięła wyniosłym tonem, a Draco uniósł powątpiewająco lewą brew. – Tym razem nie mam zamiaru uciekać – dodała stanowczo, a Malfoy odpowiedział jej wymuszonym uśmiechem.

- Mam dziwne wrażenie, że już to kiedyś słyszałem – zakpił, nie robiąc sobie nic z malującej się w jej oczach wściekłości.

- Nie pomagasz…

- Wręcz przeciwnie! Ile razy już to przerabialiśmy, Granger? Zawsze kończy się tak samo. Gdy robi się zbyt poważnie, gdy ktoś za bardzo się do ciebie zbliży, ty uciekasz – drążył nieubłaganie, ignorując fakt, że sprawia jej przykrość. – Chodzi mi wyłącznie o twoje dobro….

- Chodzi ci o mnie, czy o siebie? – Zapytała celnie, wchodząc mu w zdanie.

Zmierzył ją nieprzeniknionym spojrzeniem, jednocześnie zastanawiając się nad jej pytaniem. Bo czy rzeczywiście nie kierował się egoistyczną potrzebą posiadania jej na wyłączność? Od dłuższego czasu miał Granger tylko dla siebie i nie musiał się nią z nikim dzielić. Tymczasem od jakiś dwóch tygodni ona nie miała dla niego nawet chwili. Fakt ten niezmiernie go irytował, zwłaszcza że nie znosił, gdy ktoś go ignorował.

- O nas – uściślił po chwili namysłu. - I cieszę się, że dostrzegłaś swoje dwulicowe postępowanie – sarknął, uśmiechając się z przekąsem.

- Że co proszę? – Roześmiała się z niedowierzaniem, co on zignorował.

- Ignorujesz mnie – oznajmił chłodnym tonem, zbijając ją z tropu.

- Ja… Po prostu jestem ostatnio bardzo zajęta… - odparła wymijająco, zakładając niewidzialny kosmyk włosów za ucho, co jak wiedział było oznaką zdenerwowania.

- Dla Pottera zawsze znajdujesz czas – zauważył z nutką oskarżenia.

- On jest moim przyjacielem - odparła ostrożnie, rzucając mu niepewne spojrzenie.

- A kim w takim razie jestem ja? – Zapytał, przypierając ją tym pytaniem do muru.

- A kim chciałbyś być? – Zapytała nieśmiało po chwili zawahania, czym go zaskoczyła, bo zdał sobie sprawę, że nie potrafi odpowiedzieć na jej pytanie. A może po prostu bał się jej reakcji na to, co chciałby jej powiedzieć. Już teraz przed nim uciekała, a wolał nie myśleć, co by się stało, gdyby poznała prawdę.

- Kimś, przed kim nie będziesz uciekać – powiedział wymijająco aczkolwiek szczerze.

- Nie uciekam przed tobą, Draco…Tylko… - zaoponowała mało przekonującym tonem i urwała, jakby nie wiedziała, jak ubrać swoje myśli w słowa.

- Tylko co, Hermiono? – Zapytał, gdy cisza między nimi się przedłużała.

- Staram się ułożyć sobie jakoś życie – wyznała w końcu, nie patrząc mu w oczy.

- Ale dlaczego z Krumem? – Wypalił bez zastanowienia.

- A dlaczego nie?! Jest lojalny, czuły, inteligentny, pracowity, daje mi poczucie bezpieczeństwa, stałości i kocha mnie! Czego chcieć więcej? To idealny materiał na…

- Rozumiem… - odparł z przekąsem i uśmiechnął się z przymusem. - Boisz się, że Weasley miał rację i teraz starasz się udowodnić wszystkim i samej sobie, że ten palant się mylił – powiedział bezbarwnym tonem, a Hermiona spojrzała na niego z mieszaniną niedowierzania i urazy.

Miał świadomość, że łamie dane jej słowo, ponieważ obiecał, że nigdy nie będzie wracał do tamtego okresu i że nie wykorzysta tych informacji przeciwko niej. Przez chwilę bił się z wątpliwościami, czy aby nie wycofać się z tego grząskiego gruntu, jakim był temat Ronalda Weasleya, lecz potem przypomniał sobie, co czuł, gdy dowiedział się, że powodem, dla którego Granger go spławiała, była bułgarska sława quidditcha i to skłoniło go do brnięcia dalej.

- Nic nie wiesz o moich uczuciach, Malfoy – przerwała mu cichym, aczkolwiek stanowczym głosem.

- Wiem o tobie więcej niż myślisz, Granger – drążył, a Hermiona zamknęła oczy. – Twoja urażona ambicja stwierdziła, że nie tylko kariera ma być perfekcyjnie zrealizowana. Życie prywatne też zaczęłaś traktować jak zadanie, z którego musisz uzyskać wybitny? – Zapytał, czując jak fala różnorodnych uczuć rozlewa się po jego ciele. -  Zdradzę ci pewien sekret. Życie nie jest pracą domową. Nie da się go zaplanować i iść według wytycznych. Po drodze możesz natknąć się na przeszkody, które zburzą twój misterny plan. W trakcie tej drogi otworzy się przed tobą wiele drzwi, inne zostaną bezpowrotnie zamknięte. Wtedy też może okazać się, że to, czego pragniesz naprawdę, zostało za którymiś z tych zatrzaśniętych drzwi, a to kreowane przez ciebie od lat perfekcyjne szczęście jest wyłącznie iluzją…

- Dlaczego mi to mówisz? – Zapytała drżącym głosem, nie otwierając oczu.

- A dlaczego ty mnie skreślasz? –Zapytał, chcąc sprowokować ją do jakiejkolwiek reakcji. Od pewnego czasu Granger trzymała go na dystans i zupełnie zamknęła się przed nim. Na swój sposób brakowało mu jej obecności, ich rozmów, sprzeczek, wspólnych obiadów. Starał się zrozumieć, skąd ta nagła zmiana w zachowaniu kobiety i zamierzał się tego dowiedzieć, nawet jeśli musiałby ją zamknąć w tej windzie na cały dzień. – Cholera, Granger, porozmawiaj ze mną! – Warknął, gdy ta wciąż uparcie milczała. – Powiedziałem coś? Zraniłem cię? Ktoś powiedział coś, co sprawiło, że postanowiłaś odciąć się ode mnie? – Dopytywał, starając się złapać jej spojrzenie.

- Nie – powiedziała cicho, obejmując się ciasno ramionami.

- Chodzi o tamtą noc? – Dopytywał, a ona spojrzała na niego z mieszaniną czegoś, czego nie potrafił zdefiniować.

- Nie – wydusiła w końcu, gdy uparcie przewiercał ją spojrzeniem.

- To dlaczego mnie tak traktujesz? Nie masz dla mnie czasu, odkąd wróciłem z misji. Praktycznie w ogóle nie rozmawiamy… Myślałem, że… - zaciął się, nie wiedząc, jak miałby nazwać to, co działo się między nimi. – Musisz mi pomóc, Granger, bo szczerze mówiąc wyczerpały mi się pomysły – zażartował, lecz nie wywołało to żadnej reakcji u kobiety. – Spójrz na mnie – poprosił łagodnie i dotknął jej policzka, a Hermiona pod wpływem tego gestu podniosła na niego wzrok. - Martwię się o ciebie i brakuje mi twojego wymądrzania – dodał ciepłym tonem, gdy ich spojrzenia wreszcie się spotkały. Zaskoczył go nagły strach w jej oczach, który został szybko wyparty przez nieuzasadnioną w jego odczuciu złość.

- I dlatego wpieprzasz się w nie swoje sprawy? – Zirytowała się, strącając jego dłoń i mierząc go lodowatym spojrzeniem. – Bliskie sobie osoby wspierają się, pomagają sobie, cieszą się szczęściem osób, na których im zależy! Nie układają im życia i nie oceniają ich wyborów. Po prostu są…

- Doprawdy? – Przerwał jej z mieszaniną niedowierzania i urazy. – Bo gdybyś nie zauważyła, to przez kilka ostatnich miesięcy nie robię nic innego i mam wrażenie, że tego nie dostrzegasz.

- Uwierz mi, że twojej obecności nie da się przeoczyć, Malfoy – wytknęła mu ze znaczącą miną.

- Odnoszę wrażenie, że tobie jakimś cudem udaje się to notorycznie. W innym przypadku nie przypominałbym ci o swojej skromnej osobie – odparował z ironicznym uśmiechem, co spowodowało że kobieta spiorunowała go spojrzeniem.

- O ile pamiętam, nie prosiłam cię o zabawę w mojego psychoterapeutę? – Sarknęła, ignorując jego jawną zaczepkę i wracając do sedna sprawy.

- Nie śmiałbym. Spełniam tylko obowiązki przyjaciela – zauważył z nutką goryczy, na co Hermiona uniosła wysoko brwi.

- Zdecydowanie wykraczasz poza granice przyjaźni – westchnęła z rezygnacją i pokręciła głową, gdy nie doczekała się dalszych wyjaśnień.

- Nawet gdybym to robił, to ty skutecznie przypominasz mi o tej granicy – oznajmił ze spokojem i słabo skrywaną nutą żalu.

- Bredzisz, Malfoy. Widocznie jeszcze nie wytrzeźwiałeś – zmieszana jego szczerością próbowała żartować, a gdy nie zareagował, spoważniała i wzięła głęboki, uspokajający oddech. – Draco… Ja… - urwała, starając się zebrać rozbiegane myśli. – Wtedy… Nie potrafię przejść nad tym wszystkim do porządku dziennego. Popełniliśmy błąd… - powiedziała cicho, rzucając mu krótkie spojrzenie, jakby licząc że zaprzeczy. – To nie powinno mieć miejsca. Muszę się zdystansować, żeby … - dodała, gdy nie zareagował na jej słowa.

- A Krum? – Wszedł jej w słowo, czując jak każde jej słowo tnie niczym brzytwa.

– Wiktor… Zabrzmi to dziwnie, ale on w pewien sposób oswaja mój lęk.

- Kochasz go? – Drążył, starając się nie pokazać, ile wysiłku kosztuje go zachowanie spokoju.

- Ja… Nie wiem, Draco. Ale chciałabym, żeby nam wyszło – odpowiedziała, starając się zamaskować skrępowanie.

- Nie kochasz go – stwierdził, uważnie lustrując jej twarz, a Hermiona posłała mu zaskoczone spojrzenie. – Nie kochasz – powtórzył z uporem, odpowiadając na jej zirytowaną minę.

- Twoja bezczelność nie ma granic. Nie mam zamiaru cię przekonywać. Wierz, w co chcesz – powiedziała, odwzajemniając jego spojrzenie i zaciskając usta w wąską linię.

- Gdybym nie miał racji, nie wściekałabyś się tak – zauważył przytomnie, patrząc na szatynkę z dystansem.

- Wściekam się, bo przekraczasz pewną granicę – zaoponowała, zakładając ręce na piersi. – Co ty wyprawiasz?! – Zapytała, gdy winda ponownie ruszyła, a on po raz kolejny ją zatrzymał.

- Zyskuję na czasie – odparł z przekąsem, na co Hermiona sapnęła ze złości.

- To widzę. Zastanawiam się tylko, po co to robisz? Nawet, jeśli masz rację, to nie twoja sprawa – zaperzyła się, na co Draco zaśmiał się szczerze rozbawiony jej uporem.

- Nie do końca, Granger – zaoponował, poważniejąc. – Twoje fanaberie odbijają się rykoszetem we mnie, więc sama rozumiesz, że nie mogę tego tak po prostu zostawić – odparł, robiąc bezradną minę, a Hermiona spojrzała na niego z niedowierzaniem.

- Do czego zmierzasz?

- Wiem, że mieliśmy do tego nie wracać, ale naprawdę nie potrafię przejść nad tym do porządku dziennego, zwłaszcza gdy ty zachowujesz się w ten sposób, dając mi wyraźnie do zrozumienia, że zrobiłem coś nie tak – wyjaśnił, lustrując ze spokojem jej nieprzeniknioną twarz. – Staram się, ale nie potrafię – dodał, a Hermiona przygryzła dolną wargę, a w jej wzroku dostrzegł coś, co pozwoliło mu mieć nadzieję, że i dla niej nie jest to obojętne wspomnienie. – Nie wiem, czy to coś zmieni, ale uznałem, że powinnaś o tym wiedzieć – powiedział, pragnąc by Granger dała mu choć mały znak, że i dla niej to coś znaczy. – Miałem nadzieję, że gdy wrócę, będę mieć więcej czasu, żeby to rozgryźć i że ty mi w tym pomożesz… A gdy zobaczyłem cię z… - urwał, przełykając kwiecistą obelgę pod adresem bułgarskiego szukającego. – On zabiera mój czas…

- Próbujesz przez to powiedzieć, że chcesz, żebym zostawiła Wiktora, bo nie mam czasu dla ciebie? – Zapytała z niedowierzaniem, a on po chwili wahania z rozbrajającym uśmiechem wzruszył ramionami. – Do reszty cię popieprzyło, Malfoy – oznajmiła z przekonaniem, przyglądając mu się z niesmakiem.

- Jeśli tak się stało, to wyłącznie twoja wina, Granger – wytknął jej ze stoickim spokojem.

- Moja wina? – Zapytała, a on skinął głową, potwierdzając swoje wcześniejsze słowa. – Mam cię dość… - westchnęła, mierząc go trudnym do rozszyfrowania wzrokiem.

- Ostatnio mówiłaś coś innego…

- Widocznie miałam chwilowy paraliż myślenia – weszła mu w słowo, rumieniąc się intensywnie, na co uśmiechnął się pod nosem.

- Nie chcę się znowu kłócić. Myślałem, że mamy to za sobą… - oznajmił polubownie, widząc, że jest o krok od wyprowadzenia jej z równowagi.

- To może się bardzo szybko zmienić, jeśli się nie opamiętasz – zagroziła z przekąsem, a on odpowiedział jej trudnym do rozszyfrowania spojrzeniem. - Malfoy? – Zaczęła niepewnie, gdy przez dłuższą chwilę przyglądał jej się z dziwnym wyrazem twarzy.

- Umów się ze mną – wypalił, wprawiając ją w stan przedzawałowy.

- Ty tak na poważnie? – Zapytała, gdy Draco wciąż patrzył na nią z mieszaniną determinacji i głęboko skrywanej niepewności. – O słodka Roweno, ty rzeczywiście pytasz poważnie – wyszeptała z przerażeniem, gdy ten skinął z powagą głową.

- To cię tak dziwi? – Zapytał chłodno z nutką urazy, na co Hermiona zmieszała się jeszcze bardziej.

- A ciebie to dziwi? – Odparowała, chcąc zyskać na czasie.

- A powinno? – Zapytał zaczepnie, unosząc lewą brew.

- Możesz przestać się wydurniać? Staram się z tobą rozmawiać – warknęła, rozdrażniona jego zachowaniem i przerażona jego propozycją.

- Granger, czemu musisz wszystko tak utrudniać? – Westchnął, gdy ta założyła ręce na piersiach i wbiła w niego zniecierpliwione spojrzenie. – Nie proszę cię o rękę tylko o jedną randkę…

- Wystarczy – przerwała mu, jakby w obawie, że za chwile naprawdę uklęknie przed nią i się oświadczy.

Spojrzał na nią z mieszaniną konsternacji i pobłażania. Nie lubił, gdy ktoś wchodził mu w zdanie, a ta kobieta robiła to bez przerwy. Posłał jej ponaglające spojrzenie, gdy przez chwilę przyglądała mu się w milczeniu.

- Nie – powiedziała, kręcąc wolno głową i patrząc mu prosto w oczy.

- Co nie?

- Nie, nie umówię się z tobą… Przepraszam, ale nie – oznajmiła spokojnie, rzucając mu trudne do rozszyfrowania spojrzenie.

- Powiesz mi, dlaczego? – Drążył zaskoczony zarówno jej odmową, jak i prawdziwym uczuciem zawodu.

- A ty? Powiesz mi, dlaczego akurat teraz postanowiłeś się ze mną umówić? – Zapytała, przechodząc do ataku, a gdy ten przez dłuższą chwilę milczał, dodała – Sam widzisz… - powiedziała, a on mógłby przysiąc, że jej głos zabarwiony był nutą zawodu.

- Odgrywasz się na mnie? – Zapytał, wypowiadając głośno swoje wątpliwości.

- Nie. Udowadniam ci tylko, że nie grasz fair, Draco. Jeśli potrzebujesz rozrywki, to jestem pewna, że nie brakuje kobiet, które ci ją zagwarantują. Ja jednak już nigdy więcej nią nie będę – powiedziała ze smutkiem, a on poczuł się tak, jakby go spoliczkowała. – Poza tym teraz spotykam się z Wiktorem i nie mam zamiaru tego zmieniać – ucięła bardziej stanowczym tonem.

- Znowu Krum – skrzywił się z niesmakiem. – Masz zamiar zasłaniać się nim, żeby unikać spotkań ze mną?- Warknął, przeszywając ją lodowatym spojrzeniem.

- Jeśli masz zamiar się tak zachowywać, to… tak – odpowiedziała ostrożnie, zaskoczona zmianą jego nastroju.

- A jak mam się zachowywać, gdy staram się na każdym kroku, a ty udajesz, że nic nie widzisz i przy pierwszej okazji lecisz w ramiona tej Kuternogi? – Wypalił, nim zdążył zastanowić się nad tym, co mówi.

- A więc to cię boli?! Twoja urażona duma nie może przełknąć faktu, że dostała kosza?! – Wytknęła mu z mieszaniną satysfakcji, złości i niedowierzania, a on zmarszczył czoło, analizując słowa kobiety.

- A nawet jeśli, to co? – Burknął, nie potrafiąc znaleźć kontrargumentu dla zarzutu szatynki. - Czym różni się zainteresowanie moje od tego, którym darzy cię Krum? - Zapytał zirytowany, na co kobieta nieco się zmieszała.

-Właśnie to jest odpowiedź na twoje pytanie. Chodzi właśnie o twoje zainteresowanie, Malfoy! – Wyjaśniła ze złością, a potem spuściła z rezygnacją głowę unikając jego wzroku.

- Wytłumacz mi – nalegał zaintrygowany jej zachowaniem, lecz kobieta pokręciła stanowczo głową, co sprawiło, że do głowy przyszła mu jeszcze inna hipoteza. – Chodzi o to, że byłem Śmierciożercą, prawda? Uznałaś, że ktoś z taką przeszłością nie może być częścią twojego perfekcyjnego życia? Powinienem wpaść na to, że nie jestem wystarczająco godny, by spotykać się z perfekcyjną, nieustraszoną i nieskalaną Hermioną Granger. O to chodzi? – Zapytał lodowatym tonem, a szatynka spojrzała na niego wstrząśnięta wysuniętym wnioskiem. – Więc to o to chodzi? Wybór sławnego, szanowanego i równie nieskalanego Wiktora Kruma ma być częścią twojego perfekcyjnego planu na życie…. A ja przez chwilę uwierzyłem, że to, co zaszło między nami jest prawdziwe. Jesteś tak samo…

Ręka Hermiony powędrowała w kierunku jego twarzy, lecz refleks szukającego uchronił go przed siarczystym policzkiem. Granger otworzyła szeroko oczy. W zaszklonych tęczówkach dostrzegł mieszaninę niedowierzania, strachu, gniewu i smutku. Starał się zachować niewzruszony wyraz twarzy, lecz sam przed sobą musiał przyznać, że gwałtowna reakcja kobiety go zaskoczyła. Bardziej jednak zaskoczyły go jego własne słowa, których szybko pożałował. Odrzucenie i marginalizacja w magicznym wymiarze nigdy aż tak bardzo nie bolały. Odmowa ze strony szatynki przypomniała o piętnie Śmierciożercy. Żałował, że stracił nad sobą kontrolę. Nie spodziewał się tak silnych emocji u siebie, ani tego że sprowokuje kobietę do tego stopnia. Po minie Hermiony wnioskował, że i nią wstrząsnęło to, co usłyszała i co chciała zrobić. Dopiero po chwili zdał sobie sprawę z tego, że dalej trzyma jej nadgarstek w silnym uścisku więc go puścił.

- Przepraszam… - powiedział, widząc jak Granger, unikając jego wzroku, rozciera nadgarstek.

- To ja przepraszam… Nie chciałam cię uderzyć… Cieszę się, że mnie powstrzymałeś – odparła nieśmiało drżącym głosem, wciąż nie patrząc mu w twarz.

– Nie chciałem tego powiedzieć… ani zrobić ci krzywdy – dodał bardzo cicho, podchodząc bliżej i sięgając po jej rękę.

W skupieniu przejechał chłodnymi opuszkami palców po zaczerwienionym fragmencie jej skóry, gdzie odcisnęły się jego palce i zacisnął usta w wąską linię. Z ciężko bijącym sercem spojrzał na twarz kobiety, która przyglądała się jego poczynaniom z trudną do rozszyfrowania miną. Nim zdążył pomyśleć nad tym, co robi, wyciągnął rękę i przejechał kciukiem po jednej ze ściągniętych brwi szatynki, a na skutek jego gestu napięte mięśnie na jej twarzy wygładziły się.  

- Muszę pamiętać, żeby zachowywać przy tobie stałą czujność. Zrobiłaś się strasznie agresywna – zażartował, z zadowoleniem zauważając, że kąciki ust kobiety zadrżały i by zapanować nad uśmiechem, przygryzła dolną wargę. Uśmiechnął się łagodnie, kiedy się zarumieniła, gdy uwolnił jej wargę. W odpowiedzi zobaczył delikatny, aczkolwiek przekorny uśmiech kobiety.

- A ja muszę nieustannie pamiętać o tym, że jesteś prowokującym dupkiem – zripostowała, co wywołało łobuzerski uśmiech Malfoya.

Winda po raz kolejny ruszyła, a zimny, kobiecy głos poinformował ich, że dotarli na piętro, na którym znajduje się Biuro Aurorów. Nim drzwi rozsunęły się, Draco niespodziewanie przyciągnął ją do siebie i mocno przytulił.

- Wiem, że bywam dupkiem, ale nie odtrącaj mnie – wyznał z pozoru neutralnym głosem, zaciskając dłonie na jej talii oraz karku i zanurzając twarz w jej włosach.

Hermiona niepewnie odwzajemniła jego uścisk. Była zaskoczona gestem i zaborczością mężczyzny. Jednocześnie czuła się niespodziewanie dobrze w jego ramionach.

- Nie uciekaj przede mną, bo i tak nie pozwolę ci odejść – westchnął, uspokojony faktem, że kobieta go nie odepchnęła.

- Skąd pewność, że będę chciała zostać? – Zapytała cicho, nie do końca pewna, czy kieruje to pytanie do niego czy do siebie.

- Podejmuję wyzwanie, Granger – oznajmił z enigmatycznym uśmiechem, muskając nosem jej skroń i wyszedł z windy nim drzwi ponownie się zasunęły.

***

Hermiona wypuściła głośno powietrze. Czuła, że jej skorupa zaczyna pękać. W słowach Dracona było wiele prawdy. Nie chciała angażować się w kolejny skomplikowany związek, by potem cierpieć. I wszystko szło zgodnie z planem, do momentu jej powrotu do Anglii i ponownego spotkania z Malfoyem. Wbrew rozsądkowi i po części na złość Ronaldowi zakopała z nim topór wojenny i zaczęli od nowa. Jednak im dłużej go poznawała, tym więcej niepokojących uczuć budziło się w niej. Wiedziała, do czego to zmierza i była przerażona, gdy jej przypuszczenia się potwierdziły. Wiedziała, że Malfoya nie interesują poważne związki. Natomiast ona coraz bardziej uzależniała się od jego osoby. Czuła przerażenie na myśl, że mogłaby się w nim zakochać, a on pobawiłby się nią i zostawił, tak jak to robił z innymi kobietami. Dlatego musiała jak najszybciej zdusić ten kiełkujący zarodek uczucia do blondyna. Po bolesnym rozstaniu z Ronem nie chciała już więcej cierpieć. Nie była pewna, czy po kolejnym takim doświadczeniu dałaby radę się pozbierać. Wielokrotnie zastanawiała się, czy podjęłaby inną decyzję, gdyby tamtej nocy reakcja Dracona była inna. Czy podjęłaby ryzyko, gdyby ją zatrzymał, zaprzeczył i powiedział, że mu zależy? Nie zrobił tego, czym utwierdził ją w przekonaniu, że postępuje właściwie.

Nie chciała zapuszczać się w rejony mglistych przypuszczeń. Postanowiła działać i wtedy, jak na lekarstwo, pojawił się Wiktor. Po części i tu Draco się nie mylił. Bułgar był jej ucieczką przed niechcianym, lecz z dnia na dzień coraz bardziej realnym uczuciem. Zaczęła się z nim spotykać, spławiając blondyna i ignorując wyrzuty sumienia. Nie miała pojęcia, że z czasem ta farsa stanie się czymś więcej niż ucieczką. Bo tak też się stało. Wiktor skutecznie zagłuszył to, co zaczynała czuć do Malfoya. Z czasem zaangażowała się na tyle, by nauczyć się funkcjonować w nowym związku i nawet myślała, że przywiązanie i sympatia przerodzą się w głębsze uczucie. W pewnym momencie uwierzyła nawet, że jest gotowa na nową miłość. Niestety mimo podwójnych starań, nie potrafiła rozpalić w sobie tej iskry, która trawiła jej ciało i duszę przy Draconie. Tłumaczyła sobie jednak, że tak jest lepiej, ponieważ w razie rozstania z Wiktorem, nie rozsypałaby się na milion kawałeczków. Wszystko to sprowadzało się do błędnego koła. Im bardziej Wiktor otaczał ją miłością, tym bardziej ona odsuwała się od Malfoya i na tym więcej ataków ze strony blondyna była narażona. Cieszyła się jednak z takiego obrotu sprawy. A gdy przyjęła zaręczyny bułgarskiego szukającego, jej relacje z arystokratą powróciły do tych z okresu przed zakopaniem topora wojennego. Dzięki temu znacznie łatwiej przyszło jej zneutralizowanie tego niemądrego uczucia do byłego Ślizgona. I tylko Ginny, która była powiernikiem jej sekretów, znała prawdę i dlatego sceptycznie patrzyła na jej związek z Wiktorem. I mimo że nie podobało jej się, co przyjaciółka robi z własnym życiem, to nie osądzała jej. Po prostu była. I dlatego tylko panna Weasley wiedziała, że pomimo usilnych starań Hermiony i wbrew wszystkiemu, co mówiła, poniosła klęskę. Jej plan na perfekcyjny związek legł w gruzach, bo mimo dwóch lat razem, nigdy nie nauczyła się kochać Wiktora Kruma. Jej uczucie było jedynie iluzją, w którą sama nauczyła się wierzyć.

***

Wydawało mu się, że to właśnie od tamtego momentu uświadomił sobie, jak ważną rolę w jego życiu odgrywa Hermiona Granger. Spełnił swoją obietnicę i mimo wzlotów i upadków w ich stosunkach, nie pozwolił jej odejść. Chwilę załamania przeżył po niespodziewanych oświadczynach Kruma w czasie Balu Charytatywnego tuż przed Bożym Narodzeniem. Była to impreza organizowana przez Ministerstwo Magii, a zebrane środki trafiały do potrzebujących rodzin. Wiktor wylicytował wtedy pierścień goblińskiej roboty, wystawiony przez Bank Gringotta, a właściwie przez Erikę Mason, która objęła prezesurę po zamordowanym Thomasie Nelsonie. Draconowi przeszła wówczas myśl, że Gobliny musiały nie być zadowolone ze zmiany dowództwa, które od tak pozbywało się ich cennych klejnotów. Bułgar, tuż po odebraniu wylicytowanego pierścienia, prosto ze sceny oświadczył się Granger. Długo zastanawiał się, czy Hermiona zgodziła się, bo tego chciała, czy może ugięła się pod presją spojrzeń zgromadzonych osób. Bez względu jednak na pobudki, powiedziała „tak”, a wraz z tym krótkim słowem, jego świat runął mu na głowę. Wściekłość, jaką czuł, potęgował widok pierścionka zaręczynowego na jej smukłym palcu, ilekroć mijał ją na korytarzu. W takich momentach nie potrafił zachować obojętności i wykorzystywał każdą okazję, by zademonstrować jej gamę uczuć, która w ciągu prawie roku ich zaręczyn, dręczyła jego umysł. Dopiero niedawno ktoś bliski pomógł mu uświadomić sobie, że jeśli nie weźmie się w garść, to straci Hermionę na zawsze. Potem słowa Blaise’a powtórzyła Pansy i dzięki temu postanowił walczyć do końca. Po rozmowie z przyjacielem dotarło do niego, jak bardzo skomplikował swoje relacje z Granger, która wydawała się wyprzeć z pamięci te kilka lat pokoju. Wiele miesięcy zajęło mu odbudowanie tego, zburzonego przez swoją urażoną dumę i zazdrość, mostu. A gdy już mu się udało i wszystko wskazywało na to, że mogą być razem, pojawiła się ta piekielna baba i odebrała mu centrum jego świata, do którego zmierzał tyle czasu, często błądząc i zbaczając z właściwej drogi.

Pchnął drzwi do dawnego gabinetu Kingsleya i z zaskoczeniem stwierdził, że jest on wypełniony Aurorami i członkami Brygady Uderzeniowej. Wszyscy jak jeden mąż odwrócili się w jego stronę, sądząc zapewne, że to Potter. Draco obrzucił zebranych pochmurnym spojrzeniem i bez zbędnych słów ruszył w stronę biurka Harry’ego, by zająć jego fotel.

- Panie Malfoy…pańska ręka… - zaczął niepewnie jeden z mężczyzn i Draco dopiero wtedy zorientował się, jak musi wyglądać w pogniecionej i zakrwawionej szacie oraz ze zranioną dłonią. Nie czuł jednak potrzeby, żeby się tłumaczyć. Nigdy tego nie robił. Jedyny człowiek, któremu składał wyjaśnienia został zamordowany, a jego oprawca odpowiadał również za porwanie Hermiony. Dlatego w odpowiedzi posłał zgromadzonym jedynie lodowate spojrzenie sprawiając, że mężczyźni szybko stracili nim zainteresowanie.

Kwadrans później drzwi gabinetu otworzyły się ponownie, a do środka wszedł bledszy niż zwykle Harry. Z jego miny trudno było coś wyczytać. Najpierw bez słowa przesunął wzrokiem po twarzach zebranych, a potem rzucił krótkie spojrzenie w stronę swojego biurka, jakby chcąc się upewnić, że zastanie tam przyjaciela. Przez chwilę przyglądał mu się z ponurą miną i to był właściwie jedyny sygnał, że dostrzega jego obecność. Dracona zaintrygowało zachowanie partnera. Ten jednak wydawał się to ignorować, ponieważ zaraz po zamknięciu drzwi przystąpił do wydawania poleceń i przydzielania zadań. Dopiero, gdy w gabinecie została jedynie Brygada Uderzeniowa wyciągnął ze spodni pogniecioną kartkę papieru, na której, jak się okazało, były naszkicowane w pośpiechu plany i strategia działania, mająca na celu odbicie Hermiony i innych, potencjalnych zakładników. Draco przyglądał się przyjacielowi i słuchał jego wyjaśnień z niemałym podziwem. Zastanawiał się, jakim cudem tak szybko udało mu się ułożyć to wszystko.

- Jakieś pytania? – Zapytał, gdy skończył swój wywód i obrzucił wszystkich uważnym spojrzeniem.

- Plan ma pewne… - zaczął ostrożnie dowódca Brygady, pocierając swój podbródek.

- Wiem, Lucke – przerwał mu niecierpliwie Potter. – Ale na jego ułożenie miałem cały pieprzony kwadrans. Nie mamy czasu na długie planowanie. Chcę tylko, żebyście podzielili się i otoczyli wyspę. Bariera zostanie ściągnięta na pięć minut przed godziną zero i kwadrans przed północą, żebyśmy mogli się deportować. Macie pozostać w ukryciu dopóki nie dostaniecie sygnału – oznajmił, unosząc złoty galeon, który kiedyś służył mu do zwoływania ćwiczeń Gwardii Dumbledore’a, a dziś stanowił doskonały węzeł komunikacji z Aurorami, gdy byli podzieleni na mniejsze jednostki.

- Nie podoba mi się, że pójdziesz tam sam. Nie będziemy mogli pomóc ci w murach Alcatraz.

- Wasze zadanie nie będzie polegać na chronieniu mojego tyłka, tylko na odnalezieniu i odbiciu zakładników. Odciągnę uwagę przeciwnika na tak długo jak się da, a wam nawet niech nie wpadnie do głowy, żeby sprawdzać co ze mną, jasne? To rozkaz.

- Jak uważasz. Zrobimy, co każesz, ale i tak sądzę, że to nierozsądne pchać się do jaskini lwa bez jakiegokolwiek wsparcia – drążył nieprzekonany Lucke, ignorując rozdrażnienie przełożonego.

-Bo nie jest – zgodził się z nim Harry i przez dłuższą chwilę mierzył się z dowódcą brygady twardym spojrzeniem.

- Niech ci będzie. Zastosujemy się do twojej wariackiej misji samobójczej – skapitulował z konsternacją Lucke, widząc że nie przemówi swojemu szefowi do rozsądku.

Lucke Cadge był doświadczonym Aurorem, który od czterech lat dowodził szeregami Brygady Uderzeniowej. Został awansowany zaraz po tym jak Philip Banner przeszedł na zasłużoną emeryturę. Cadge słynął ze swojego stalowego uporu, skuteczności i niekonwencjonalnych metod. Mężczyzna cenił również dobrze przygotowany plan walki, ponieważ, jak twierdził, pozwalał on uniknąć przykrych niespodzianek i bezsensownych strat w ludziach. Przy tym wszystkim był znakomitym strategiem, utalentowanym czarodziejem oraz lojalnym kompanem.

- To dobrze – odparł polubownie Potter. - Mam tylko nadzieję, że dobrze się rozumiemy… Jeśli przed deportacją nie dotrę do was, macie się ewakuować. Nie czekajcie na mnie – dodał nieustępliwym głosem, a część zgromadzonych osób spojrzała po sobie nerwowo. Harry pokręcił głową, gdy cisza się przedłużała i z ciężkim westchnięciem opadł na blat biurka. – Wiem, że możecie nie zgadzać się z moim osądem, ale musicie mi zaufać inaczej z misji nici. Wybrałem was, bo znam możliwości każdego z was. Pracujemy razem od lat… Jeszcze nigdy nie zawiodłem się na was zarówno jako brygadzista, jak i wasz dowódca przez krótki okres współpracy. Muszę wiedzieć, że w tym względzie nic się nie zmieniło i że dalej mogę wam ufać i mieć pewność, że zrobicie wszystko, co w waszej mocy, by wykonać zadanie – powiedział spokojnym głosem, sunąc wzrokiem po twarzach zebranych brygadzistów.

- Brygada Uderzeniowa nie zawiedzie cię i tym razem. Zrozumieliśmy rozkazy – zapewnił po dłuższej chwili pewnym głosem Lucke i zasalutował, a po nim to samo uczyniła reszta oddziału.

- Dziękuję – oznajmił Harry i zdobył się nawet na cień uśmiechu. – W takim razie przygotujcie się. Za pół godziny wyruszamy.

Po jego słowach dowódca brygady skinął sztywno głową, zasalutował i wraz z towarzyszami opuścił gabinet Harry’ego.

Po ich wyjściu w gabinecie zapanowała pełna napięcia cisza. Wreszcie Potter wstał, obszedł biurko i z trzeciej szuflady od dołu wyjął średniej wielkości czerwone pudełko, które po otwarciu okazało apteczką.

- Daj rękę – powiedział ze spokojem i ponaglił blondyna gestem.

Draco nawet nie drgnął tylko w skupieniu przyglądał się twarzy przyjaciela. Harry westchnął ze zniecierpliwienia i odłożył apteczkę na biurko, lecz blondyn nawet na nią nie zerknął.

- Jeśli chcesz mi towarzyszyć, to radzę ci się ogarnąć, bo nie mam zamiaru czekać aż ruszysz swój tyłek nawet sekundy dłużej – zastrzegł, obrzucając partnera wymownym spojrzeniem.

- Myślałem… - zaczął zbity z tropu, lecz Harry nie dał mu skończyć.

- Że co? Że pozwolę ci utonąć w bagnie, do którego tak chętnie się wpieprzyłeś?

- Ale McLaggen…

- Nie stanowi już problemu – uciął krótko brunet, czując jak zaczynają puszczać mu nerwy.

- Skąd ta pewność? – Drążył coraz bardziej zaintrygowany blondyn.

- Bo wymazałem mu pamięć! Zadowolony? – Zirytował się Harry, a następnie poluzował krawat i odpiął górne guziki koszuli.

Draco był tak zszokowany, że przez dłuższą chwilę nie potrafił wydobyć z siebie głosu. Nie wiedział, co dokładnie czuje. Z jednej strony była to ulga, ogromna wdzięczność oraz niedowierzanie, że ktoś tyle dla niego zaryzykował. Natomiast z drugiej strony czuł kiełkującą złość na Pottera, że ryzykował tak wiele, by uratować mu tyłek oraz dziwne skrępowanie. Wiedział, że powinien coś powiedzieć, ale w gardle czuł wielką gulę i nie ufał swojemu głosowi. Harry najwidoczniej wyczuł, co się z nim dzieje, bo spojrzał na niego spokojnie i zdobył się na blady aczkolwiek szczery uśmiech.

- Nie musisz mi dziękować. Zrobiłbyś dla mnie to samo – wzruszył niedbale ramionami. - W końcu, w czasie zaprzysiężenia, obiecywaliśmy osłaniać swoje tyłki – zażartował, chcąc rozładować atmosferę, a Draco parsknął śmiechem.

- Jak tak dalej pójdzie to skończymy w więzieniu…

- W takim razie mam nadzieję, że dostanę osobną celę – odparł brunet, a Malfoy westchnął i, kręcąc głową z niedowierzaniem, uśmiechnął się z wdzięcznością do przyjaciela.

- Dość tych sentymentów. W apteczce masz dyptam. Zostało nam dwadzieścia minut

- Nie powiedziałeś mi, co z Cormackiem… - nie dawał za wygraną Draco i wyjął z pudełeczka fiolkę z eliksirem.

- Wszczepiłem mu fałszywe wspomnienie, a potem poleciłem kilku Aurorom nie odstępować go na krok – wyjaśnił cierpliwie Harry, wyciągając z pancernej szafy różnego rodzaju broń dla siebie i dla swojego partnera.

- Czyli mi wierzysz? – Zapytał z niekłamanym zaskoczeniem, ignorując szczypanie, towarzyszące leczeniu.

- Coś w tej historii mi nie pasuje. Nie jestem jeszcze pewien, co dokładnie i mam nadzieję, że Cormac udzieli mi na to odpowiedzi – powiedział wymijająco, patrząc bezwiednie na trzymany w ręku granat z gazem pieprzowym- ostatni wynalazek Georga, który po śmierci brata samotnie zajął się prowadzeniem sklepu. Obecnie jego działalność była dwutorowa. Z jednej strony sprzedawał mniej lub bardziej szkodliwe gadżety do robienia kawałów, a z drugiej strony produkował niezwykle skuteczną i niebezpieczną broń dla Ministerstwa.

- McLaggen jest w to zamieszany. Wiem to – powiedział cicho Draco, przyglądając się w zamyśleniu, jak skóra na jego dłoni zrasta się powoli.

- Dlaczego mi nie powiedziałeś? – Zapytał w końcu Harry, starając się, by w jego głosie nie było słychać pretensji.

- Nie zrozumiałbyś – odparł Malfoy po chwili wahania, a gdy ze strony przyjaciela nie dobiegła odpowiedź, dodał – wtedy sam chyba tego nie rozumiałem, choć podświadomie czuwałem nad nią od wielu lat. Działałem instynktownie. Wiedziałem tylko, że muszę zapewnić jej bezpieczeństwo…

- Mogłeś pozwolić mi złożyć oskarżenie…

- I uważasz, że w ten sposób pozbylibyśmy się go? – Sarknął blondyn i wziął uspokajający oddech. – Wylaliby go z Ministerstwa, a on zacząłby się mścić na Granger. Tylko tak mogłem ją chronić i mieć pewność, że ten padalec będzie trzymał łapy przy sobie – dorzucił z goryczą ze wzrokiem dalej utkwionym w swojej dłoni. – Nie przypuszczałem, że ośmieli się ją tknąć…

Harry przyglądał się mężczyźnie w skupieniu. Draco wyglądał tak, jakby na jego barki włożono zbyt duży ciężar. Znał go na tyle dobrze, by wiedzieć, że gryzie go coś więcej niż lęk o Hermionę i wyrzuty sumienia. Sam czuł gorzki posmak zawodu i rozczarowania. Nie potrafił zrozumieć, dlaczego Malfoy zataił przed nim coś takiego. Czyżby sądził, że ten go wyda? Być może przez jedną, przerażająco długą sekundę taka myśl zagościła w jego umyśle, ale szybko ją wyparł. Wierzył w Dracona. Wierzył w jego prawdziwe intencje. I choć użył czarnej magii, to zrobił to, by chronić kogoś bliskiego. Jak on mógł go osądzać, skoro sam dopuścił się morderstwa na niewinnej istocie, byleby uratować ukochaną osobę?

- Ginny, proszę… - wyszeptał zdławionym głosem, chcąc dotknąć dłoni ukochanej, lecz ta odsunęła rękę.

- Wyjdź. Wyjdź, bo nie mogę na ciebie patrzeć – powiedziała, wpatrując się uparcie w sufit.

Spojrzał na nią zaszklonym wzrokiem i zdusił szloch. Nigdy nie przypuszczał, że mógłby pokochać kogoś tak bardzo. Nigdy też, nawet w najgorszych koszmarach, nie śnił, że los po tylu poświęceniach i bólu, doświadczy go w ten sposób. Postawiono go przed niesprawiedliwym i okrutnym wyborem. Mógł uratować tylko jedno życie. Czuł do siebie odrazę, ale nie potrafił postąpić inaczej. Bez Ginny wszystko było bez znaczenia. Nie mógł jej stracić. I mimo, że wiedział, że ukochana nigdy mu tego nie wybaczy, to nie mógł pozwolić jej umrzeć.

- Kocham cię – wyszeptał, załamującym się głosem i urwał, gdy ten odmówił mu posłuszeństwa.

Ginny odwróciła głowę w jego stronę. Długie, rude kosmyki kontrastowały na tle trupio-bladej twarzy ukochanej. Ogromne podpuchnięte i zaczerwienione od płaczu brązowe oczy otoczone ciemnymi cieniami i kaskadą sklejonych od łez rzęs, wpatrywały się w niego bez cienia emocji. Jej wzrok był pusty i tak przerażająco zimny, że czuł, jak przez jego ciało przechodzi lodowaty dreszcz.

- Zabiłeś moje dziecko i śmiesz mówić, że mnie kochasz? – Wycedziła głosem nabrzmiałym bólem i odrazą.

- Ginny…

- Nie chcę cię więcej widzieć. Wynoś się – zażądała, a on poczuł, jak na jego policzki spływają łzy. – WYNOŚ SIĘ! SŁYSZAŁEŚ?! WYNOCHA! – Wydarła się rozdzierającym jego serce głosem, a gdy nie zareagował, zerwała się z łóżka i rzuciła na niego.

Nie powstrzymywał jej. Wiedział, że w ten sposób wyraża swój ból i wściekłość.

- To nie był twój wybór! Słyszysz?! Trzeba było pozwolić mi umrzeć! Bo z chęcią oddałabym życie za moje dziecko! Nie miałeś prawa! – Darła się, a łzy strumieniem zalewały jej naznaczoną cierpieniem twarz.

- Co tu się dzieje?

Do sali wszedł Blaise Zabini, który niedawno zakończył staż i dostał etat w Mungu. Harry nawet nie drgnął, gdy Blaise odciągał od niego Ginny. Jej nienawiść do niego była zbyt przytłaczająca i nie potrafił odnaleźć się w tej nowej sytuacji. Ukochana zdawała się być na skraju szaleństwa. Świadomość, że to on ją w ten stan wpędził, doprowadzała go na sam skraj przepaści.

- Przysięgałeś, że mi pomożesz! Że się nami zaopiekujesz! – Krzyczała, patrząc na niego oskarżycielsko. – Nienawidzę cię, Harry Potterze! Nienawidzę!

- Wyjdź, Harry – poprosił Zabini, z trudem utrzymując wrzeszczącą i rzucającą się na wszystkie strony kobietę. – Musisz wyjść, Harry! – Powtórzył z naciskiem, obdarzając go współczującym spojrzeniem.

Podniósł na niego nieprzytomny wzrok. Ginny wyła niczym zranione zwierzę, które desperacko walczy o przetrwanie, mimo że wie, że to są jego ostatnie chwile. I to on był powodem jej agonii. Na drętwych nogach ruszył w stronę wyjścia. Tuż przed opuszczeniem sali odwrócił się, by spojrzeć na ukochaną. Blaise’owi udało się ją jakoś uspokoić i teraz obydwoje klęczeli na podłodze. Zabini ze strapioną miną tulił do siebie płaczącą kobietę, pozwalając jej wylać swój ból wraz ze łzami. Harry’emu nie podobał się ten widok. To on chciał koić jej cierpienie, ocierać łzy i chronić przed całym złem tego świata. Tymczasem stało się inaczej, bo to on był powodem jej cierpienia.

- Przeraża mnie to.

Z bolesnych wspomnień wyrwał go pełen udręki głos przyjaciela. Odsunął od siebie widmo przeszłości, wiedząc że musi zachować czysty umysł i przeniósł pytające spojrzenie na blondyna, lecz ten wciąż siedział ze zwieszoną głową. Malfoy okazujący słabość i dzielący się swoimi lękami, był dla Harry’ego zupełną nowością. Nie wiedział, co ma powiedzieć. Sam czuł się przytłoczony ciężarem odpowiedzialności i gamą różnorodnych uczuć. Wiedział, że może nie wrócić z tej misji i że na wszelki wypadek powinien pożegnać się z Pansy. Ukochana musiała być teraz w fundacji, która już wkrótce miała zostać otwarta. Nie chciał jej niepokoić, zwłaszcza, że ostatnio powróciły do niej koszmary i ataki paniki. Dlatego zostawił coś zamiast tego na wypadek, gdyby to miała być jego ostatnia walka.

- Przeraża mnie, że nie będę w stanie pomóc kolejnej kobiecie, którą… - podjął po chwili Malfoy i urwał, jakby dotarło do niego, że wypowiedział swoje myśli na głos.

Harry ponownie skupił swoją uwagę na przyjacielu. Podszedł do niego i położył dłoń na ramieniu. Draco podniósł głowę i spojrzał na niego pustym wzrokiem.

- Tym razem będzie inaczej – zapewnił go, bezwiednie powtarzając słowa, które jakiś czas temu wypowiedziała Pansy, gdy znajdowali się na hogwardzkich błoniach. – Tym razem nasz wróg ma tylko jedno życie.

Draco posłał mu wymuszony uśmiech, a Potter trzepnął go w głowę. Na reakcję przyjaciela nie musiał długo czekać. Jego oczy rozszerzyły się w niedowierzaniu, by chwilę później zmrużyć się w oznace rozdrażnienia.

- Wróciłeś? To dobrze…bo mamy robotę – sarknął ze złośliwym półuśmiechem, gdy Malfoy otworzył usta, by uraczyć go jakimś niewybrednym epitetem.

- Możesz mi powiedzieć, co ty wyrabiasz? – Wysyczał blondyn ledwo panując nad głosem.

- Jak to co? Rządzę – odparł, z ironicznym uśmiechem, na co blondyn prychnął pod nosem.

- Widzę, że władza na dobre pomieszała ci w głowie, Potter – powiedział kąśliwie blondyn, łapiąc rzucony w jego kierunku pas z różnego rodzaju niebezpiecznymi eliksirami, granatami, mini detonatorami, fiolkami z antidotum, liną, wielofunkcyjnym scyzorykiem oraz podstawowym zestawem eliksirów leczniczych.

- Przyzwyczajaj się, Malfoy – zagroził, zakładając strój podróżny, jaki nosiły wyruszające w teren bojówki aurorów i zarzucił na to czarny płaszcz.

- Niedoczekanie Wybrańcu za pół knuta – mruknął, uśmiechając się pod nosem i zapinając pas.

- Trzymaj.

Draco z zaskoczeniem spojrzał na wyciągniętą w jego stronę rękę mężczyzny, który podawał mu dwukierunkowe lusterko oraz fiolkę wypełnioną jakąś białą, wirującą i mglistą substancją. Przeniósł pytające spojrzenie na zdeterminowaną twarz przyjaciela, rozpoznając w zawartości naczynia strzępy wspomnień.

- Oddaj to Pansy, jeśli…no wiesz, jeśli ni… – zaczął, gdy blondyn ociągał się z odebraniem od niego fiolki, lecz nie dane mu było skończyć zdania.

- Przestań pieprzyć, Potter – warknął, lecz Harry go nie słuchał.

- …jeśli nie wrócę – skończył z naciskiem i posłał przyjacielowi nieustępliwe spojrzenie.

Przez chwilę panowie toczyli ze sobą niemy bój na spojrzenia i w końcu Draco uległ. Niechętnie wziął fiolkę i schował ją do wewnętrznej kieszeni czarnej, skórzanej kurtki. Potter uśmiechnął się do niego z wdzięcznością, na co ten zacisnął tylko usta w wąską linię, powstrzymując się od komentarza.

- Tylko się nie przyzwyczajaj – warknął, obrzucając partnera ponurym spojrzeniem. – Po powrocie nie mam zamiaru dać się tak wykorzystywać tylko dlatego, że jakiś dureń mianował cię moim szefem – mruknął, a zaskoczony Harry zaśmiał się pod nosem. – I zażądam podwyżki! – Dodał, gdy przyjaciel posłał mu ponaglające spojrzenie przez ramię.

***

- Były jakieś komplikacje? – Zapytał Nott, gdy wraz z wciąż oszołomionym Cormaciem weszła do zatęchłego, ciemnego magazynu.

Uśmiechnęła się dyskretnie, gdy bledszy niż zwykle McLaggen, pokręcił przecząco głową.

Cormac wyglądał jak ogłuszony Troll Górski, który doskonale wie, że coś jest nie tak, lecz jest zbyt ograniczony, by zorientować się co dokładnie. Po tym, jak Harry wyszedł z łazienki, Hermiona miała chwilę, by otrząsnąć się z szoku i zaplanować kilka następnych kroków. Dlatego, gdy McLaggen odzyskał przytomność i wyszedł z toalety, mogła bez trudu wcisnąć mu wyuczoną wcześniej wersję wydarzeń, którą mężczyzna, niechętnie bo niechętnie, ale zaakceptował.

- Rano byłeś bardziej wylewny – zakpił Theodor i obrzucił podejrzliwym spojrzeniem Hermionę, która zachowała beznamiętną minę. – Czyżby nasza mała szlama odgryzła ci język, McLaggen? – Rzucił z przekąsem, a szatynka skrzywiła się z odrazą na tak ordynarną aluzję.

Cormac obrzucił go chłodnym spojrzeniem i starając się zachować resztki godności, odpowiedział – Twoje zaczepki nie robią na mnie wrażenia, Nott. A o mój czas sam na sam z Granger nie musisz się martwić. Nie zmarnowaliśmy ani minuty.

Hermiona czuła mdłości patrząc na dwuznaczny, kpiący uśmiech blondyna, jednak nie dała po sobie niczego poznać. Musiała jednak niechętnie przyznać, że Cormac nie dał zbić się z tropu i idealnie maskował luki po incydencie w łazience. Dalej nie mogła uwierzyć w to, co zrobił Harry. Gdyby ktoś to odkrył, Potter miałby niezłe kłopoty i nie była pewna, czy miano Wybrańca uchroniłoby go przed konsekwencjami. Jej przyjaciel miał jednak niezwykłą umiejętność pakowania się w kłopoty i spadania na cztery łapy. Miała nadzieję, że i tym razem tak będzie.

- Zadanie wykonane – oznajmił z wyższością Cormac i uśmiechnął się wymuszenie do Theodora, który z zadowoleniem skinął głową. – To wszystko?

- W zasadzie, to jest jeszcze coś, co musimy sobie wyjaśnić, by oczyścić atmosferę – oznajmił tajemniczo, uśmiechając się pod nosem i nieznacznie zbliżając do mężczyzny.

- Nie bierz tego do siebie, Nott, ale nie bardzo interesuje mnie to, co masz mi do powiedzenia. Jako przyszły Minister Magii muszę dbać o… - zaczął z wyższością blondyn i urwał, bo przerwał mu szaleńczy, zachrypnięty śmiech.

Hermiona zmarszczyła czoło, obserwując mężczyzn. W postawie Notta było coś, co sprawiało, że miała złe przeczucia. Na miejscu Cormaca zachowałaby jak największy dystans i ostrożniej dobierała słowa.

- Alcatraz do reszty cię wykoleiło – powiedział blondyn, krzywiąc się z niesmakiem.

- Masz się za kogoś lepszego, McLaggen? – Zapytał niby od niechcenia i ponownie zbliżył się do mężczyzny.

- Chyba nie prosisz mnie o stwierdzenie faktu oczywistego w powszechnej opinii? – Zapytał z politowaniem, a na zapadniętych policzkach mężczyzny pojawiły się rumieńce złości. - I naprawdę nie bierz tego do siebie Nott, ale każdy jest lepszy od Śmierciożercy – powiedział ze sztucznym współczuciem, akcentując ostatnie słowo w taki sposób, jakby mówił o czymś odrażającym i niestosownym.

W oczach Theodora błysnęło coś na kształt zimnej furii i Hermiona dziwiła się, że Cormac niczego nie dostrzegł. Czyżby uważał, że fakt zablokowania magii Notta, sprawiał, że może czuć się zupełnie bezpiecznie w jego towarzystwie. Czy poczucie przewagi, wynikające z posiadania różdżki, skłaniało go do jawnego pomiatania Śmierciożercą? Jeśli tak, to musiała przedefiniować wyraz „głupi”, bo przypadek McLaggena wykraczał poza jego znane jej dotychczas ramy.

- Powiem ci coś, ty nadęty, wyfiołkowany karierowiczu… - powiedział zadziwiająco spokojnym głosem i zbliżył się do mężczyzny. – Był czas, gdy takie gnidy jak ty, zjadałem na śniadanie. I dalej by tak było, gdyby…

- Daruj sobie. Dni twojej świetności minęły, a ty jesteś skończony – przerwał mu znudzonym głosem Cormac i wycelował w niego różdżkę, gdy tamten zrobił w jego stronę gwałtowny krok. Hermiona musiała przyznać, że gdyby nie czuła do niego takiej odrazy, to zaimponowałby jej refleksem.

- Nasza pani w końcu zrozumie, kto zasługuje bardziej na jej uwagę. I zapewniam cię, że to nie będziesz ty – powiedział Cormac cichym głosem, a z jego twarzy zniknął pewny siebie, zadufany uśmiech. W tym momencie przesuwał różdżką po policzku Śmierciożercy, a Hermiona po raz pierwszy mogła zobaczyć jego prawdziwe oblicze. – Nie jestem zapatrzonym w siebie paniczykiem. Jestem kimś więcej… Choć nie ukrywam, że ta rola jest bardzo wygodna. Dzięki temu mogę realizować swoje plany, niepodejrzewany o zamiary.

- Wiesz, co myślę o takich zdradzieckich szczurach jak ty? – Zapytał Nott, gdy różdżka zjechała w okolice jego serca, a Cormac przechylił na bok głowę, jakby zastanawiał się, czy zabić go od razu, czy najpierw trochę się pobawić. – Że zasługują na najgorszy wymiar sprawiedliwości… - wycedził z szaleńczym błyskiem w oku i nim Hermiona zdążyła wydać z siebie choćby jęk, wykręcił rękę blondyna, tak że ten wypuścił różdżkę, a następnie podciął mu gardło.

Niebieskie oczy Cormacka rozszerzyły się w oznace szoku, bólu i niedowierzania. Krew z rany trysnęła, sprawiając, że McLaggen zaczął się dławić i dusić, lecz Nott nie zamierzał na tym kończyć. Hermiona zakryła dłońmi usta, by nie krzyczeć z przerażenia, jednak mimo że chciała zamknąć oczy, nie potrafiła odwrócić wzroku od tej makabrycznej sceny.

- Jesteś zadufanym w sobie idiotą, McLaggen, który jest tak zapatrzony w siebie, że daje się podejść i naraża coś, czego doniosłości nie rozumie – wycedził Theodor z obłędem w oczach, łapiąc za jego lewą rękę, i podnosząc ją na wysokość wzroku blondyna. – A więc pozwoliłeś, aby Malfoy cię zdemaskował – wymruczał, przejeżdżając brudnym paznokciem po ciemnej prędze na wewnętrznej stronie jego dłoni. – Nasza pani nie będzie zadowolona – powiedział z pozoru smutnym tonem, po czym uśmiechnął się z satysfakcją. – Myślę, że za taką nieostrożność, ukarałaby cię w dużo bardziej wyrafinowany sposób – zakpił, a następnie zarechotał z zadowoleniem. – Gdybyś ty widział, co ona potrafi zdziałać takim małym cackiem – zapiał z podziwu i poklepał wykrwawiającego się mężczyznę po policzku, jakby byli starymi znajomymi. – Ech ten Malfoy. Wieloletni wrzód na moim tyłku… Nie przejmuj się jednak, stary druhu. Jego też spotka zasłużona kara, bo jest tak samo zdradzieckim szczurem jak ty. Uciekł z tonącego okrętu, ale sprawiedliwość go dosięgnie – powiedział z mściwym uśmiechem. – Pozdrów ode mnie starego Shackelbolta. Ostatnio, gdy się widzieliśmy, nie był zbyt przytomny i mógł przeoczyć moje odwiedziny – zakpił z szerokim uśmiechem i ku przerażeniu Hermiony powoli, nasycając się cierpieniem swojej ofiary, rozciął Cormac’owi brzuch.

***

- Proszę, proszę… Oto Harry Potter we własnej osobie – wymruczała Eva z szerokim uśmiechem, odsuwając od siebie makietę i wychodząc na powitanie zbliżającym się w jej kierunku gościom, którym towarzyszyła jej straż przyboczna. –Długo czekałam na moment, by cię poznać, Harry… - wyznała z kokieteryjnym uśmiechem i spojrzała wprost w jego chłodne, zielone tęczówki.