Rozdział XXIII "Nowy Ład"

Witajcie Kochani!

Uff! Zdążyłam! Wiem, że jest późno, ale lepiej późno niż wcale, prawda?:)

Tym bardziej, że przynoszę złe nowiny. Prawdopodobnie w maju nie będzie rozdziału. Kolejny ukaże się na przełomie czerwca/ lipca lub w lipcu;( Przepraszam, ale nie jestem w stanie fizycznie tego udźwignąć. Wszystko mam już zaplanowane, ale mój grafik pokazuje, że nie będę mieć wystarczająco dużo czasu, aby przelać to na "papier". Dlatego bardzo Was proszę o wyrozumiałość. Jeśli coś się zmieni, to umieszczę stosowną informację w Proroku Codziennym. 

Dziękuję za wszystkie komentarze pod ostatnim rozdziałem i witam nowych Czytelników, którym również ślicznie dziękuję za pozostawienie swoich opinii. Nawet nie wiecie, ile radości dają mi Wasze słowa. Dziękuję;*

I tym miłym akcentem zapraszam do lektury poniższego rozdziału:) Mam nadzieję, że uda Wam się przebrnąć przez te 21 stron;)
Betowała, jak zawsze, niezastąpiona Faceless;) Dziękuję!;*

Ściskam Was bardzo mocno!!!

I oby do szybkiego zobaczenia;)

Wasza V.

Rozdział XXIII „Nowy Ład”

- Proszę, proszę… Oto Harry Potter we własnej osobie – wymruczała Eva z szerokim uśmiechem, odsuwając od siebie makietę z planami i wychodząc na powitanie zbliżającym się w jej kierunku gościom, którym towarzyszyła jej straż przyboczna. – Długo czekałam na moment, by cię poznać, Harry. Nie mieliśmy okazji się spotkać, ale w obliczu tego, że moglibyśmy być sobie bardzo bliscy, uznałam, że należy to naprawić i zacieśnić więzi – kontynuowała, niczym ktoś, kto odnalazł zaginioną rodzinę i chce nadrobić stracony czas. - Eva Meadows, choć, gdyby nie nieszczęśliwy obrót zdarzeń, znałbyś mnie pod nazwiskiem Black - przedstawiła się, wyciągając rękę w stronę bruneta. - Widzę, że nie jesteś zaskoczony – mruknęła, uważnie obserwując twarz mężczyzny. - Cieszę się, że Molly zaznajomiła cię z faktami, biorąc pod uwagę presję czasu… Cieszę się też, że przyjąłeś moje zaproszenie – oznajmiła niezrażona tym, że Harry zignorował jej wyciągniętą dłoń.

- Nie pozostawiłaś mi dużego wyboru – zauważył beznamiętnie, a kobieta obdarzyła go szelmowskim półuśmiechem. - Dostałaś to, czego chciałaś więc daruj sobie te sztuczne uprzejmości i oddaj mi antidotum – powiedział sucho, przechodząc do przyczyny, dla której przyjął zaproszenie czarownicy.

- W plotkach na twój temat jest ziarno prawdy. Nie należysz do cierpliwych osób – zauważyła, przyglądając się mu z zainteresowaniem. – Po co jednak ten pośpiech? - Droczyła się z przekornym uśmiechem.

- Wybacz, ale nie mamy czasu na twoje gierki. Wydaje mi się, że wystarczająco długo bawiłaś się z nami w podchody. Dlatego teraz powinnaś zrozumieć nasze zniecierpliwienie – sarknął Draco.

- Dracon Malfoy… Nie przypominam sobie, żebym zapraszała i ciebie… Choć oczywiście czułam, że wasz nierozłączny duet zjawi się razem - rzuciła z przekąsem, zwracając wreszcie uwagę na drugiego z mężczyzn, który świdrował ją lodowatym spojrzeniem. - Dlatego przygotowałam dodatkową atrakcję – dodała po krótkiej pauzie i uśmiechnęła się figlarnie.

- Draco przyszedł tu ze mną, żeby odnieść antidotum. Chcę się upewnić, że lek trafi na czas w odpowiednie ręce, bo tak się składa, że i ja miałem przeczucie, że zechcesz mnie…UGOŚCIĆ – wyjaśnił pospiesznie Harry, akcentując z sarkazmem ostatnie słowo, na co Eva roześmiała się.

- Umiesz się bawić! To dobrze… Choć musisz wiedzieć, że mam ograniczone poczucie humoru - powiedziała z szerokim uśmiechem, lecz żaden z nich nie dał się na to nabrać. Obydwaj wiedzieli, że w tym zdaniu brunetka przesłała im zawoalowaną groźbę.

- Ciotka Bellatriks byłaby dumna z takiej kuzynki – rzucił z przekąsem Draco, patrząc na nią z niesmakiem, a przyjaciel spiorunował go spojrzeniem, lecz było już za późno na cofnięcie wypowiedzianych słów. – Byłabyś jej ulubienicą.

Wyraz twarzy Evy zmienił się diametralnie. Już się nie uśmiechała. Harry był nawet skłonny stwierdzić, że zastanawia się nad tym, jaką klątwę posłać w stronę Malfoya. Sam by go przeklnął, gdyby nie sytuacja w jakiej się znaleźli. Ostatecznie jednak Meadows zmierzyła Dracona przenikliwym spojrzeniem i zrobiła krok w jego stronę.

- Bellatriks Lestrange i Lucjusz Malfoy rozpętali Szatańską Pożogę nad pierwszą kwaterą Zakonu Feniksa, w której znajdowała się moja ciężarna matka. Gdyby Lestrange żyła, zapewniam cię, że osobiście zadbałabym o to, by duma była ostatnim uczuciem, które by czuła względem mnie – powiedziała przeraźliwie lodowatym tonem i przechyliła głowę na bok, przyglądając się intensywnie nieporuszonemu Malfoyowi. - Widzę twoją duszę, Draco – zaczęła po dłuższej chwili milczenia. - Jest przesiąknięta bólem….Trawi cię gorączka wywołana przez echo śmierci. Widzę każdą zbrodnię, jaką popełniłeś i każdą wykrzywioną strachem oraz cierpieniem twarz twoich ofiar…Walczysz ze swoimi demonami, ale to nie one są twoim wrogiem. Nie wszystko jest tym, czym wydaje się być… Towarzyszy ci śmierć. W twojej przyszłości widzę stratę i morze cierpienia… - szeptała, nie przerywając kontaktu wzrokowego z blondynem, który po jej słowach pobladł i zacisnął zęby.

- Skoro jesteś w stanie dostrzec tyle patrząc na mnie, zastanawiam się, co widzisz, gdy przeglądasz się w lustrze – sarknął, choć Harry wiedział, że przybrana poza wiele go kosztuje. Musiał przyznać, że i jego poruszyły słowa kapłanki.

- Wiem, po co tu przyszedłeś, Draco – oznajmiła, ignorując jego uwagę, przez co mężczyzna spiął się jeszcze bardziej. – Przeceniasz jednak swoje możliwości… Poza tym to nie przede mną powinieneś ją chronić, tylko przed sobą…

- Ciekawa teza – rzucił cierpko, a Eva uśmiechnęła się ze smutkiem.

- To nie ja odpowiadam za los. Widzę jedynie to, co już było i to, co może się wydarzyć – wyjaśniła z prostotą i wzruszyła ramionami.

- W takim razie wiesz już, że twój kres nadchodzi wielkimi krokami – powiedział blondyn poirytowanym tonem.

- Każdy zmierzch zwiastuje nowy świt – odparła z tajemniczym uśmiechem.

- Jeśli tkniesz Granger to śmiem twierdzić, że go nie doczekasz – warknął, przeszywając ją morderczym spojrzeniem.

- Jesteś taki monotematyczny, Draconie… Powoli zaczynasz mnie nudzić – westchnęła, patrząc na mężczyznę z politowaniem. – Wyjaśnijmy sobie coś jednak – zaczęła łagodnym tonem, choć w głębi jej chłodnego spojrzenia kryło się okrucieństwo i wyrachowanie. – Panna Granger złożyła przysięgę wieczystą…

- Łżesz! – Warknął, wchodząc jej w zdanie. – Hermiona nigdy nie zrobiłaby takiego głupstwa – dodał, choć coś w jego podświadomości mówiło mu, że Eva nie kłamie.

- Byłeś znakomitą motywacją, Malfoy – odparła, uśmiechając się z triumfem na widok udręki na jego twarzy.

- Zmusiłaś ją do tego – wycedził lodowatym głosem, a Harry rzucił mu pełne napięcia spojrzenie.

Obawiał się reakcji przyjaciela. Na nim ta informacja nie zrobiła wrażenia, ponieważ już dawno zaczął podejrzewać coś podobnego. Natomiast Draco był tak zaabsorbowany wyrzutami sumienia i pochłonięty obsesją odnalezienia jego przyjaciółki, że nie wziął tego pod uwagę. Tym razem jednak Potter nie czuł satysfakcji z powodu potwierdzenia swoich przypuszczeń. Przysięga wieczysta wszystko komplikowała. Nie można było jej zerwać bez konsekwencji. Gdyby Hermiona ją złamała, przypłaciłaby to życiem. Jedynym pocieszeniem było to, że póki co kapłanka jej potrzebuje, a to dawało mu jeszcze trochę czasu, by obmyślić nową strategię wyciągnięcia jej stąd. W tym momencie poczuł jednak przeraźliwy chłód, bo zdał sobie sprawę z tego, że i jego życie znajduje się w rękach czarownicy. Jeśli go zabije, to nie będzie mógł pomóc przyjaciółce.

- Cel uświęca środki – zakpiła i gdyby nie Potter, Draco rzuciłby się na nią z gołymi rękoma.

Eva uniosła wysoko brwi i uśmiechnęła się prowokująco, a Harry mocno zacisnął rękę na przedramieniu przyjaciela.

- Skoro chodzi ci tylko o projekt Inferno, to po co ci Hermiona? – Zapytał brunet, chcąc odwrócić uwagę kobiety od przyjaciela i dyskretnie dał mu znak, by trzymał nerwy na wodzy.

- Już wkrótce sam się przekonasz, Harry. Dlatego nie będę psuć ci niespodzianki – odparła wymijająco, rzucając mu przelotne spojrzenie. – Marnujecie tylko swój czas. Hermiona mnie nie zdradzi, bo wie, że wtedy przypieczętowałaby wyrok na nim – zakpiła ponownie, przenosząc spojrzenie na blondyna, który wyglądał tak, jakby z trudem kontrolował swoje emocje. - Nie zastanawiałeś się, dlaczego przeżyłeś? – Zapytała, doskonale bawiąc się jego uczuciami. – Żyjesz, ale nie dlatego że okazałam ci łaskę, a dlatego że taki był warunek Hermiony. Dopóki będzie lojalna i użyteczna, ty będziesz mógł spokojnie wieść swoją żałosną egzystencję. Póki żyję i obowiązuje mnie pakt, jaki zawarłyśmy, jesteś nietykalny – powiedziała, patrząc na mężczyznę z mieszaniną pogardy i rozbawienia.

- Wobec tego chętnie zrezygnuję z tego przywileju – warknął z zimną furią wymalowaną na twarzy i, nim ktokolwiek zdążył zareagować, rzucił w jej stronę jednym z zatrutych sztyletów.

- Protego Maxima! – Dźwięczny baryton, przeciął powietrze, a rzucony sztylet odbił się od swojego celu.

Straż przyboczna natychmiast rzuciła się na Dracona, a Harry odwrócił się na pięcie i ujrzał, wchodzącego przez otwarte wrota mężczyznę odzianego w swego rodzaju czarną zbroję. Jasnobrązowe, zmierzwione włosy i powiewająca za nim długa, czarna peleryna dodawały jego postawie demonicznego wyglądu. Jego blada twarz wyrażała ogromną wściekłość, a oczy ciskały gromy w kierunku unieszkodliwionego już mężczyzny. Gdy był już blisko, część straży usunęła się mu z drogi i pochyliła głowy z szacunkiem. Ten jednak w ogóle nie zwrócił na to uwagi. Był całkowicie skupiony na Malfoyu, który z kolei zadarł dumnie głowę i posłał mu wyzywające spojrzenie.

- Zejdź mi z drogi, Potter – powiedział ze spokojem, co brzmiało zaskakująco w porównaniu z groźnym wyglądem mężczyzny.

Po jego słowach, straż automatycznie ruszyła na Harry’ego, lecz mężczyzna powstrzymał ich władczym gestem. Potter wyciągnął różdżkę, przeklinając głupotę swojego partnera i stanął w pozycji bojowej. Mężczyzna nawet nie wyciągnął różdżki tylko w milczeniu pokonał tych kilka ostatnich metrów i stanął naprzeciwko bruneta. Przez chwilę panowie mierzyli się nieustępliwymi spojrzeniami. W chwili, gdy Harry z napięciem czekał na jego ruch, odniósł dziwne wrażenie, że jego przeciwnik wygląda znajomo. Nie miał jednak szans, by głębiej się nad tym zastanowić, gdyż napiętą atmosferę między nimi przerwała Eva.

- Wystarczy – powiedziała władczym tonem, rzucając znaczące spojrzenie w stronę swojego towarzysza, który wyglądał tak, jakby bez względu na wszystko, miał zamiar usunąć przeszkodę w postaci Pottera i dostać się do trzymanego przez straż Malfoya.

- Oliwerze – rzuciła ostrzegawczo, a ten obrzucając Harry’ego chłodnym spojrzeniem, odwrócił się i spojrzał na kapłankę.

- Moja pani – powiedział dużo bardziej łagodnym tonem i skłonił się nie przerywając kontaktu wzrokowego.

Przez chwilę patrzyli na siebie w milczeniu, co z boku wyglądało tak, jakby wymieniali się myślami bez słów. Następnie mężczyzna, ruszył w stronę swej pani i stanął po jej prawej stronie, zachowując minimalny dystans między nimi. Eva uśmiechnęła się do niego i Harry przez chwilę nie mógł oprzeć się wrażeniu, że pomiędzy tą dwójką jest coś więcej niż stosunki służbowe. Oliwer stał dumnie wyprostowany z maską obojętności na twarzy, choć w jego oczach dalej szalała burza. Tym razem jednak wyjął różdżkę, którą trzymał w pogotowiu.

- Grożenie mi na moim własnym terytorium to oznaka głupoty, jednak zaatakowanie mnie to niewątpliwie akt szaleństwa, graniczącego z przejawem desperacji – powiedziała ze złudnym spokojem.

- Cel uświęca środki – wychrypiał Draco, cytując jej własne słowa i uśmiechając się kpiąco.

Harry jęknął w duchu i zgromił go spojrzeniem, lecz Malfoy był w takim stanie, że nawet nie zwrócił na niego większej uwagi, całkowicie skupiając ją na rozgniewanej czarownicy.  Potter wiedział, że musi coś zrobić, by nie pogarszać ich sytuacji i jak najszybciej dostać antidotum dla pani Weasley.

– Ten akt będzie was drogo kosztował i przekonacie się, że lepiej jest być moim przyjacielem niż wrogiem – dodała ze stalowym błyskiem w oku, a następnie dała znak straży i dwójka mężczyzn, kłaniając się, opuściła salę.  – Okazałam wiele wyrozumienia, wpuszczając tu Malfoya, nie każąc odbierać wam różdżek i tolerując fakt, że przybyliście z oddziałem aurorów – ciągnęła coraz bardziej poirytowana, a Harry poczuł, jak jego ciało tężeje. – Jak myślisz, Draco… Co powie Hermiona, gdy dowie się, że przez ciebie zginęli kolejni niewinni ludzie? Jak się poczuje z myślą, że mężczyzna, którego ocaliła przed śmiercią, tak odpłaca jej się za poświęcenie i dar życia? – Zapytała, kierując pytanie bezpośrednio do ciężko oddychającego blondyna. – Jak będziesz się czuł ze świadomością, że odpowiadasz za śmierć swoich kompanów?

W tym samym czasie przez wrota weszło pięciu Śmierciożerców, prowadzących przed sobą taką samą liczbę, związanych członków Brygady Uderzeniowej. Harry poczuł, jak jego serce zatrzymuje się z przerażenia. Zaklął w duchu, myśląc gorączkowo nad rozwiązaniem ich nieciekawej sytuacji, a w tym czasie Oliwer dał znak i dwóch strażników pochwyciło go za ramiona.

- Nie musisz tego robić. Oni są tylko naszą… - zaczął pewnym siebie głosem, starając się wyszarpnąć ze stalowego uścisku, unieruchamiającego mu ramiona.

- Trzeba było myśleć o towarzyszach zamiast o tym, jak wbić mi sztylet w plecy – przerwała mu, obrzucając lodowatym spojrzeniem. - I nie łudźcie się, że reszcie uda się uciec. Wysłałam kilku dementorów na łowy, a po zmroku dołączą do nich wampiry – oznajmiła, wychodząc na środek sali i stając plecami do rzuconych na kolana i unieruchomionych przez Śmierciożerców aurorów. – Teraz pokaże wam, dlaczego lepiej mnie nie denerwować – wysyczała, rozkładając ręce na szerokość ramion i zamykając oczy.

Harry z rosnącym niepokojem i szybko bijącym sercem obserwował, to co się działo. Eva stała bez ruchu niczym rzeźba, a salę wypełniała nienaturalna cisza, która dodawała grozy całości przedstawienia, które szykowała dla nich kapłanka. Otworzył usta, by błagać ją o łaskę dla brygadzistów, lecz nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Przestraszony spróbował ponownie, ale bez rezultatu. Rzucił spojrzenie za siebie na Dracona, lecz i ten z bezsilną wściekłością próbował wyrwać się z silnego uścisku. Jedynym, co przerywało panującą ciszę, były przyspieszone oddechy przyprowadzonych aurorów. To, co działo się potem, było nie do opisania. Eva powoli zaczęła unosić ręce, a zaniepokojeni mężczyźni jeden po drugim zaczęli łapać się za gardło, kaszleć, spazmatycznie łapać powietrze i upadać na zimną posadzkę. Harry z bólem serca patrzył, jak oczy jego towarzyszy zachodzą łzami, a oni robią się czerwoni na twarzy. Szarpnął się ponownie, targany wściekłością i chęcią pomocy, lecz wiedział, że jest bezsilny. To jeszcze bardziej go dobijało i zawył bezgłośnie, słysząc jęki towarzyszy i patrząc na krew wyciekającą z oczu, nosa i uszu aurorów. Ludzi, którzy mu zaufali, którzy pozwolili mu się poprowadzić, a których on zawiódł. To on ich tu przyprowadził, łudząc się, że to na nim skoncentruje się cała uwaga kobiety. Tymczasem za jego błąd i głupotę, płacili niewinni ludzie. Gdy ostatnie, targane drgawkami ciało zamarło, Eva powoli uchyliła powieki i nawet nie patrząc przez ramię ruszyła w stronę Dracona. Oliwer, który dotychczas trzymał się na dystans, błyskawicznie do niej dołączył. Harry otworzył usta, chcąc jakoś ją zatrzymać, lecz w dalszym ciągu nie potrafił wydobyć żadnego dźwięku. Domyślił się, że to wina zaklęcia uciszającego, którym musiał zostać niepostrzeżenie potraktowany. Eva wyminęła go bez słowa, całą swoją uwagę skupiając na Malfoyu.

Draco, widząc zbliżającą się w swoją stronę czarownicę, szybko się pozbierał po niedawnym horrorze, którego był świadkiem. Żałował, że za jego błąd zapłacili inni. Jednakże nie żałował próby unicestwienia kobiety i był pewny, że jeśli po raz kolejny nadarzy się taka okazja, bez wahania ją wykorzysta. Wiedział, do czego zmierza czarownica. Wielokrotnie widział, jak Czarny Pan i Śmierciożercy gnębili swoje ofiary, zabijali w nich wolę walki i chęć życia. Wzbudzanie poczucia winy i odrazy do samego siebie było tylko rozgrzewką. Nie wątpił, że Eva przygotowała dla niego dużo bardziej spektakularny koniec. Nie chcąc dać jej satysfakcji, przybrał jedną ze swoich masek i ze spokojem czekał na to, co się wydarzy.

- Zrozumiałeś swój błąd? – Zapytała, niczym nauczyciel naprowadzający ucznia na właściwe rozwiązanie zadania.

- Jeśli w ten sposób przyjmujesz gości, to nie dziwię się, że wytrzymują z tobą same szumowiny – powiedział z niesmakiem, czując że odzyskuje władzę nad głosem.

- Licz się ze słowami – warknął towarzyszący kobiecie mężczyzna, doskakując do niego i łapiąc go za poły płaszcza przyłożył mu nóż do gardła. – Daj mi tylko powód, a bez wahania i z rozkoszą poderżnę ci gardło. Dla Evy możesz być nietykalny, ale ja wciąż mogę…

- Oliwerze, nie!

Słysząc rozpaczliwy, kobiecy krzyk wszyscy odwrócili się w stronę wejścia, w którym stał Theodor Nott w towarzystwie pobladłej Hermiony.

- Hermiona – wyszeptał Draco, nie wierząc że ją widzi, a jego serce przyśpieszyło swój rytm.

Szatynka ogarnęła spojrzeniem całą salę, a widząc rozgrywającą się scenę, poczuła, jak nogi zaczynają niebezpiecznie jej drżeć. Wokół pełno było ciał i po ich stanie wiedziała, kto odpowiada za tę zbrodnie. Czując narastające mdłości odwróciła wzrok od martwych aurorów i przeniosła je na swojego przyjaciela, który niczym spetryfikowany stał i wpatrywał się w nią z mieszaniną ulgi i żalu. Na końcu spojrzała na Dracona, który również patrzył na nią, lecz robił to w ten specyficzny sposób, za którym tak tęskniła. Gdyby nie silny uścisk na ramieniu, już dawno by tam podbiegła i odepchnęła od niego Wooda. Nie uszło jej uwadze, że Eva przez chwilę przyglądała się jej w zamyśleniu, a następnie przeniosła wzrok na Malfoya. Jej przebiegły uśmiech wywołał na jej plecach nieprzyjemny dreszcz, lecz w tej chwili zignorowała swoje przeczucie. Ponownie szarpnęła ręką, chcąc się uwolnić od swojego strażnika, a gdy to nie poskutkowało, posłała mu miażdżące spojrzenie. Theodor ukłonił się z szacunkiem, a następnie odgarnął poły długiego płaszcza i pokazał czerwoną teczkę, którą Hermiona wyniosła z Ministerstwa Magii.

- Znakomicie – mruknęła usatysfakcjonowana Eva, uśmiechając się pod nosem. – Możecie zacząć przygotowania. Dołączę do was najszybciej, jak się da i wtedy złożysz mi raport – rozkazała, obdarzając Notta łaskawym uśmiechem, na co ten pokłonił się jeszcze niżej.

Hermiona wykorzystała ten moment i szarpnęła się mocno, tym razem uwalniając ramię spod uścisku Śmierciożercy. Nie czekając na jego reakcję, rzuciła się biegiem w stronę Wooda, lecz w połowie drogi dopadł ją rozwścieczony Theodor, łapiąc w pół i starając się odciągnąć od reszty.

- Zostaw ją, Nott – wysyczał Harry, piorunując mężczyznę spojrzeniem i ignorując Śmierciożerców, którzy pchnęli go na kolana, by móc go utrzymać.

- Puszczaj mnie natychmiast!  - Zażądała, usilnie starając się odepchnąć boleśnie wczepiające się w jej ciało palce mężczyzny.

- Zabieraj od niej swoje łapska! – Warknął Draco, lecz Wood zamknął dłoń na jego karku i docisnął nóż, tak że pod wpływem jego gwałtownego ruchu ostrze nacięło delikatną skórę, co tylko spotęgowało przerażenie Hermiony.

- Mamy umowę, pamiętasz?! Złożyłaś przysięgę! – Krzyczała tym razem kierując swoje słowa do kapłanki i starając się za wszelka cenę powstrzymać łzy. – Jeśli skrzywdzisz, któregoś z nich, możesz zapomnieć o eliksirze!

Prawda jednak była taka, że przysięga dotyczyła wyłącznie Dracona i obowiązywała tylko Evę. Reszta jej bandy bez mrugnięcia okiem mogłaby skrzywdzić obydwu mężczyzn i szatynka wiedziała, że żaden z nich nie poniósłby konsekwencji. Harry stojący bliżej niej również bezskutecznie starał się uwolnić, lecz im bardziej się opierał, tym uścisk za plecami stawał się silniejszy.

- Theodorze wystarczy – powiedziała cicho, aczkolwiek stanowczo Eva, przerywając całą szarpaninę.

Nawet jeśli Nott nie wyglądał na przekonanego, to nie śmiał kwestionować rozkazu swojej pani i zwolnił uścisk z talii kobiety. Hermiona starając się unormować oddech, posłała zaskoczone spojrzenie w stronę kapłanki i niepewnie ruszyła w ich kierunku, przyśpieszając dopiero wtedy, gdy upewniła się, że nikt jej nie zaatakuje. Widząc, że Eva daje znak Oliwerowi, by odsunął się od Dracona, rzuciła się na szyję Harry’emu, zamykając go w niedźwiedzim uścisku. Łzy, które dzielnie powstrzymywała do tej pory, wypłynęły strumieniami na jej zaróżowione z wysiłku policzki. Harry wtulił twarz w jej włosy, oddychając z ulgą. Pragnął ją przytulić, lecz strażnicy uniemożliwili mu to. Hermiona odsunęła się nieznacznie od przyjaciela i ujęła jego twarz w dłonie. Przez chwilę przyglądali się sobie z mieszaniną smutku i czułości, po czym zetknęła ich czoła razem, przymykając powieki.

- Cieszę się, że żyjesz – wyszeptał, tak by tylko ona to słyszała.

- Czy ty zawsze musisz bawić się w bohatera? – Zapytała pół żartem pół serio, ignorując palące spojrzenie kapłanki, która po dłuższej chwili zastanowienia, dała znak strażnikom, by zrobili jej przejście i szepnęła coś na ucho Woodowi.

Oliwer wyglądał na wytrąconego z równowagi, lecz nie kwestionował tego, co powiedziała mu Eva. Skinął sztywno głową, po czym, obrzucając Malfoya trudnym do rozszyfrowania spojrzeniem, ponownie stanął obok swojej pani.

Harry odpowiedział jej smutnym uśmiechem, a ona pogłaskała go po policzku.

- Wymyślę coś – wyszeptała mu dyskretnie do ucha, ponownie go przytulając, a gdy przyjaciel skinął głową, odsunęła się od niego i ruszyła w stronę Evy, która stanęła między nią, a Malfoyem.

Gdy znalazła się naprzeciwko kapłanki, ta zmierzyła ją wyniosłym spojrzeniem. Szatynka z trudem wytrzymała jej wzrok, który był niczym promienie rentgena, prześwietlające jej umysł i duszę. Znała ten wyraz twarzy. Widziała go ilekroć w Alcatraz odbywały się igrzyska, a Eva miała wydać wyrok. To był wzrok pana życia i śmierci. Kogoś, kto ma w rękach władzę nad losem przeciwnika i ma świadomość swojej przewagi.

- Przysięgałaś… - wyszeptała, patrząc na nią błagalnym wzrokiem. Miała gdzieś, że płaszczy się przed swoim wrogiem. Była w stanie zrobić o wiele więcej, by uratować mężczyzn.

- I słowa dotrzymam – odparła spokojnie czarownica i, posyłając jej przeciągłe spojrzenie, rzuciła w kierunku strażników – Uwolnijcie go.

Hermiona spojrzała na nią z mieszaniną niedowierzania i ulgi, a gdy ta usunęła jej się z drogi, ujrzała upadającego na kolana Dracona.

- Możesz się pożegnać – dodała łaskawie, a szatynka bez wahania rzuciła się w jego stronę, klękając obok i mocno przytulając.

- Hermiona – wyszeptał, zachrypniętym głosem, odwzajemniając uścisk.

Wtulił twarz w jej włosy, rozkoszując się tą krótką chwilą jej bliskości. Hermiona zamknęła oczy i ukryła twarz w zagłębieniu jego szyi, podczas gdy on błądził po jej plecach rękoma. Szatynka była na granicy histerii. Cały dotychczasowy ból, tęsknota, strach i bezsilność uderzyły w nią ze zdwojoną mocą, burząc tamę i znajdując ujście. Tak bardzo za nim tęskniła i bała się, że już nigdy nie będzie mogła czuć jego dotyku, ciepła i zapachu. Zignorowała rozkazy wydawane przez Evę i wszelkie inne dźwięki. Dla niej liczyła się tylko ta krótka chwila, która mogła zostać przerwana w każdym momencie.

- Ciii…nie płacz – szeptał, uspokajająco, całując ją w skroń i mocniej przytulając, na co szatynka odpowiedziała niekontrolowanym już szlochem. – Hermiona – zaczął, odsuwając ją delikatnie od siebie i kładąc dłoń na jej mokrym od łez policzku. – To nic… - oznajmił, gdy kobieta ujęła jego dłoń i musnęła palcami opatrunek.

- Ja wiem, Draco – powiedziała, łamiącym się głosem. – Wiem, co zrobiłeś Cormac’owi – wyjaśniła, unosząc głowę i patrząc mu prosto w oczy.

Draco spojrzał na nią z nieprzeniknioną miną. Otworzył usta, lecz po chwili je zamknął. Nie wiedział, co ma powiedzieć. Miał świadomość tego, jak Hermiona pogardza czarną magią i że poniekąd ją zawiódł. Nie miał jednak zamiaru się tłumaczyć. Nie czuł dumy, ale i nie żałował. Jeśli chodziło o nią, był gotowy na wszystko i nie miał zamiaru za to przepraszać.

Szatynka uniosła jego dłoń i wtuliła w nią policzek, mrużąc oczy i uśmiechając się delikatnie. Draco ściągnął brwi i spojrzał na nią niepewnie, gdy musnęła ustami wewnętrzną część jego dłoni, w miejscu gdzie znajdował się opatrunek.

- Znam cię, Draco. Nie jesteś taki – wyszeptała z pewnością w głosie i spojrzała na niego z czułością.

Niezauważalnie wypuścił powietrze, wraz z którym ulotniły się wszelkie jego obawy i wątpliwości. Zrozumiała go. Nie oceniała, nie robiła wyrzutów, nie krytykowała. Po prostu zaakceptowała. Nie odtrąciła go i tylko to się liczyło. Odwzajemnił jej uśmiech i przez chwilę po prostu patrzył na jej twarz. Miał jej tyle do powiedzenia, a w tej chwili nie potrafił wydusić z siebie słowa. Był na nią taki wściekły. Jednocześnie jednak czuł ulgę, że żyje. Myśl, że z jego powodu naraziła swoje życie była niczym niekończący się Cruciatus, a wiedza o tym, że złożyła przysięgę wieczystą, by go uratować niczym trucizna zadająca powolną i bolesną śmierć.

- Posłuchaj mnie, Draco – zaczęła, poważniejąc. - Musisz odejść – powiedziała cichym aczkolwiek stanowczym głosem, a czując jak jego ciało tężeje, pokręciła ze smutkiem głową. Miała świadomość, że tym razem nie przeżyje tej walki. Taka była cena. Pocieszało ją jednak, że jeśli umrze, to zabierze ze sobą Evę. – Proszę, nie przerywaj mi – powiedziała pospiesznie, gdy mężczyzna otworzył usta. – Ja już nie wrócę, Draco – oznajmiła dobitnie. – Dlatego musisz zacząć od nowa. Obiecaj mi, że na przekór wszystkiemu i wszystkim będziesz szczęśliwy.

- Granger… - tylko tyle zdołał powiedzieć, słysząc prośbę kobiety.

- Nie utrudniaj tego – poprosiła, wiedząc że mają mało czasu i żałując że nie może go zatrzymać.

- Nie wiem, co planujesz, ale nie zostawię cię tu – zaoponował, świdrując ją pełnym niedowierzania i niepokoju spojrzeniem. – Musisz dać mi tylko trochę czasu…

- Nie możesz żyć z moim cieniem – wyjaśniła wymijająco, a on ściągnął brwi. - Zapomnij i idź do przodu… - powiedziała, zmuszając się do uśmiechu, by pokazać mu, że chce jego szczęścia i nie obwinia go o to, co się stało.

- Zamknij się, Granger – warknął, patrząc kobiecie przenikliwie w szeroko otwarte, zaszklone oczy i ujął jej twarz w dłonie. – Zamknij się i słuchaj – zażądał i, upewniwszy się, że Hermiona mu nie przerwie, dodał - Nie zostawię cię. Jeśli będzie trzeba to zawrę pakt z diabłem, a wydostanę cię stąd. Obiecuję, że wrócę po ciebie. A ty obiecaj, że nigdy się nie poddasz i nie zwątpisz we mnie…

- Z całego serca chciałabym wierzyć, że tak będzie, ale… - wyszeptała, zdławionym głosem, w którym dominowała rezygnacja.

- Więc uwierz – przerwał jej z naciskiem, patrząc głęboko w oczy.

- Kocham cię, Draco – powiedziała, a on ściągnął brwi. – Chciałam, żebyś choć raz to usłyszał – wyjaśniła, gładząc jego policzek i uśmiechając się z wysiłkiem.

- Dlaczego mam wrażenie, że to pożegnanie? – Zapytał, przeszywając ją zagubionym wzrokiem. – Dlaczego? – Zapytał, gdy Hermiona zamiast odpowiedzi uśmiechnęła się smutno przez łzy.

- Oddaje ci wolność – powiedziała, zamykając oczy, by powstrzymać łzy.

Draco pokręcił głową. Nie chciał nawet dopuszczać do siebie myśli, że mógłby z niej zrezygnować. Zbyt długo na nią czekał i za bardzo ją kochał, by jej na to pozwolić.

- Nie chcę wolności – powiedział dokładnie dobierając słowa i cały czas patrząc w podkrążone oczy ukochanej. – Bez ciebie nie ma ona dla mnie żadnej wartości… Pragnę tylko…

- Ja też, Draco – wydusiła z siebie, dotykając z czułością jego policzka, a on przymknął powieki pod wpływem delikatnego dotyku kobiety i powtarzając jej gest, pocałował wewnętrzną część jej dłoni. – Pragnę tego z całego serca, ale to niemożliwe…

- A co jeśli jest inaczej? – Zapytała głośno Eva, która od jakiegoś czasu przysłuchiwała się rozmowie pary.

- Co chcesz przez to powiedzieć? – Zapytał ostrożnie Draco, przygarniając jeszcze bliżej siebie szatynkę i mierząc kapłankę podejrzliwym wzrokiem.

- To, co powiedziałam – odparła z prostotą, uśmiechając się tajemniczo. – Oczywiście wszystko ma swoją cenę… Ale przecież sam powiedziałeś, że jesteś w stanie zawrzeć pakt z diabłem, by odzyskać ukochaną – zakpiła, mierząc go wyzywającym spojrzeniem.

- Nie – odparła stanowczo Hermiona, próbując podnieść się z kolan, lecz Malfoy jej na to nie pozwolił. – Nie zgadzam się! Nie taka była umowa! Draco miał być NIETYKALNY!

- Hermiona… - zaczął ostrożnie blondyn, starannie analizując słowa kapłanki.

- NIE! – Ucięła, piorunując go spojrzeniem. – Nie wiesz, do czego ona jest zdolna! Umowa z nią to nie zabawa! To bilet w jedną stronę. I zapewniam cię, że nie jest to przejażdżka pierwszą klasą…

- Zapominasz, że nie…

- Nie pozwalam ci!

- Ty nie pytałaś się mnie o zdanie – uciął stanowczym głosem, wytrzymując jej spojrzenie.Hermiona

- Czy możemy zakończyć tę szopkę i przejść do konkretów? Bo domyślam się, że jesteś w trakcie planowania kolejnego diabolicznego planu, a i nam, jeśli mam być szczery, trochę się spieszy – wtrącił się Harry, biorąc tym samym stronę przyjaciela, za co Hermiona obdarzyła go niedowierzającym spojrzeniem.

- Celna uwaga, Harry… - odparła Eva z triumfalnym uśmiechem. – Oliwerze odprowadź Granger do jej komnaty…

- Nigdzie nie pójdę! – Zaprotestowała gwałtownie, a widząc wzrok Evy mocno się zmieszała. – To znaczy… Nie odsyłaj mnie – poprosiła, schodząc z tonu i instynktownie przysuwając się bliżej Dracona, który objął ją mocno.

- Dzisiaj już drugi raz mi się sprzeciwiasz – powiedziała z pozoru spokojnym głosem, a Hermiona przygryzła dolną wargę doskonale wiedząc, co jej grozi za niesubordynację. Eva nie tolerowała nieposłuszeństwa i surowo je karała. – Pójdziesz teraz do swojej komnaty, gdzie przygotujesz się do pracy. Ktoś wkrótce odprowadzi cię do laboratorium – powiedziała, dając znak Woodowi, by wykonał rozkaz.

- Hermiono – powiedział łagodnie Oliwer, stojąc naprzeciw niej i posyłając kobiecie naglące spojrzenie.

Szatynka podniosła wzrok na Dracona i wyszeptała błagalnie – Nie rób tego. - Wood ujął ją delikatnie pod ramię, odciągając od Malfoya, więc w akcie desperacji złapała poły jego kurtki, przyciągając go do siebie. – Draco, jeśli mnie kochasz, to nie… - nie dane jej jednak było skończyć, gdyż Oliwer pociągnął ją bardziej zdecydowanie w stronę siebie.

Na ułamek sekundy ujrzała w oczach ukochanego stalowy błysk, gdy spojrzał na generała, a następnie błyskawicznie do niej doskoczył i musnął jej wargi.

- Z całego serca. Pamiętaj. I nigdy w to nie wątp – wyszeptał szybko, nim został odciągnięty przez straż, tak że oprócz niej słyszał to tylko Wood.

Nim zaskoczona Hermiona zdążyła jakkolwiek zareagować strażnicy odsunęli ich od siebie, a ona siłą została wyprowadzona przez generała, który widząc zniecierpliwienie i irytację Evy, postanowił interweniować, by nie narazić szatynki na konsekwencje jej gniewu.

Gdy drzwi do sali zamknęły się za Hermioną, Eva przez dłuższą chwilę milczała, starając się stłumić gniew. Gdyby nie plan, który za wszelką cenę chciała wprowadzić, już dawno ukarałaby tą upartą, pyskatą dziewuchę. Nie zamierzała tolerować nieposłuszeństwa i podważania jej autorytetu. Dlatego jeszcze tej nocy planowała przypomnieć pannie Granger o panujących zasadach i przy okazji miała zamiar dać jej lekcję pokory. Teraz musiała zająć się ważniejszymi sprawami i lepiej by było dla Hermiony Granger, gdyby swoim smętnym gadaniem nie pokrzyżowała jej planów. Dała znak strażnikom, by odstąpili od mężczyzn i opuścili salę. Nie chciała omawiać przy nich ważnych kwestii, a jednocześnie chciała pokazać Potterowi, że daje im kredyt zaufania po niedawnym incydencie. Poza tym teraz zamierzała być bardziej ostrożna, dlatego zapobiegawczo stworzyła wokół siebie barierę ochronną.

Harry skrzywił się po tym jak strażnicy go puścili i przyglądając się podejrzliwie Evie, zaczął rozcierać zdrętwiałe i obolałe ramiona, przywracając im normalne krążenie. Wymienił się krótkim, porozumiewawczym spojrzeniem z Draconem, zaklinając i jego i samego Salazara Slytherina, by nie dopuścił do tego, aby jego partner ponownie stracił nad sobą panowanie. Wolał nie myśleć o ewentualnych konsekwencjach.

- Wybacz, Harry, jeśli poczułeś się zaniedbany – odpowiedziała skruszonym głosem, który był tak autentyczny, że, gdyby nie okoliczności, mężczyzna mógłby się nabrać. – Zaproponowałabym wam coś do picia, ale już ustaliliśmy, że bardzo się wam spieszy… - westchnęła teatralnie i wyjęła z kieszeni flakonik z przezroczystym płynem. – Dam wam antidotum, ale i wy musicie mi coś dać – oznajmiła rzeczowym tonem, uśmiechając się pod nosem.

- Myślałem, że dotrzymujesz słowa. Pani Weasley dotrzymała umowy i przekazała wiadomość. Nie było mowy o dodatkowych atrakcjach – zauważył Harry.

- Owszem i ja również to zrobię. Niemniej jednak miałeś być sam. Ty tymczasem nie dość, że przybyłeś w eskorcie aurorów i pana Malfoya, to jeszcze pozwoliłeś mu mnie zaatakować. Chyba nie sądzisz, że tak łatwo puszczę taką zniewagę w zapomnienie? – Odparła, przeszywając bruneta przenikliwym spojrzeniem.

- Co mam zrobić? – Zapytał niecierpliwie, ponownie przeklinając w duchu.

- Ty? Och ty, Harry dotrzymasz mi towarzystwa w czasie, gdy Draco odszuka dla mnie akta związane z pewnym innowacyjnym projektem – wyjaśniła beztrosko, machając ręką. – Oczywiście mam nadzieję, że nie muszę wam przypominać o konsekwencjach w przypadku, gdy któryś z was ponownie mnie rozczaruje – zaznaczyła ostrzegawczym tonem.

- Co to za dokumenty? – Zapytał podejrzliwie Draco.

- Zapewne pamiętasz, za co twoja matka została postawiona przed Wizengamotem – oznajmiła, przyglądając się uważnie twarzy blondyna.

- Ona nie miała z tym nic wspólnego – wycedził przez zaciśnięte zęby, na co Eva uśmiechnęła się ze zrozumieniem.

- Naturalnie… Niemniej jednak sąd skazał ją za przechowywanie niebezpiecznych artefaktów czarnomagicznych oraz posiadanie pewnych niepokojących dokumentów…

- To własność Czarnego Pana. Moja matka nie wiedziała, co znajduje się w jej prywatnej skrytce u Gringotta – warknął blondyn, czym wywołał pełen politowania uśmiech czarownicy.

- Tak, zgadzam się, że Voldemort niezbyt dobrze lokował swoje skarby – rzuciła cierpko, na co blondyn zacisnął szczękę. – Cieszę się, że tak szybko wyciągasz wnioski z własnych błędów – oznajmiła po dłuższej chwili, gdy Draco nie dał się sprowokować. – Wracając jednak do sedna sprawy, Voldemort wpadł na genialny pomysł podporządkowania sobie czarodziei…

- Voldemort był obłąkany potrzebą władzy i kompleksem wyższości socjopatą, którego geniusz sprowadzał się jedynie do niszczenia wszystkiego co wartościowe. Dowodem tego jest projekt, o którym mówisz, a który wraz z innymi rzeczami należącymi do Voldemorta został zniszczony – odparł chłodno brunet, chcąc jak najszybciej odzyskać antidotum i porozmawiać o cenie wolności przyjaciółki.

- Te dokumenty nie mogły zostać zniszczone, Harry. Voldemort zadbał o to, by je odpowiednio zabezpieczyć. Wasz minister... – wyjaśniła, robiąc efektywną pauzę, po czym się poprawiła - Och chyba powinnam powiedzieć świętej pamięci minister… twierdził, że znajdują się w tajnym archiwum, gdzie od wieków gromadzone są podobne projekty.

- W Ministerstwie Magii nie ma składu czarnomagicznego złomu – zirytował się Draco, nie dając po sobie poznać, że wzmianka o Blackwellu zrobiła na nim wrażenie.

- Jason twierdził inaczej… Nim zakończyliśmy współpracę, dał mi nawet wskazówkę, gdzie można je znaleźć – rzuciła tajemniczo, a mężczyźni wymienili między sobą porozumiewawcze spojrzenia. – Departament Tajemnic – wyjaśniła, uśmiechając się z wyższością.

- Nawet, jeśli to prawda, to skąd pewność, że ci je przyniosę? – Zapytał Draco, choć w głębi duszy znał już odpowiedź.

- Bo będziesz miał dobry powód – wymruczała i zmrużyła oczy, a chwilę później między mężczyznami wystrzeliły języki ognia.

Mężczyźni odskoczyli od oddzielającej ich bariery, a kobieta podeszła do kamiennego postumentu, z którego podniosła klepsydrę.

- Bardzo mi dzisiaj podpadłeś, Draconie – oznajmiła, przedłużając sylaby i bawiąc się urządzeniem. – Powiedzmy, że twój urok osobisty jest wyzwaniem dla mojej cierpliwości, a z racji tego, że obowiązuje mnie przysięga wieczysta, lepiej będzie, jak opuścisz nasze grono i nie będziesz wystawiał mnie na próbę – dodała z czarującym uśmiechem, lecz jej oczy pozostały chłodne. – A jeśli chcesz jeszcze zobaczyć pana Pottera żywego, to radzę ci wrócić z moim projektem do chwili przesypania się piasku w klepsydrze – dodała już ostrzejszym tonem i przybierając władczą pozę.

- A co z antidotum? – Zapytał Potter, widząc że przyjaciel otwiera już usta, a w jego oczach płonie żądza mordu.

- Oddam go Draconowi, tak jak obiecałam. Molly wywiązała się z naszego układu, a tym samym zasłużyła na lekarstwo.

- Zgoda – odparł bez wahania.

- Co?! Nie! Zwariowałeś?! – Sprzeciwił się Draco, lecz ten go nie słuchał. Całą uwagę skupił na kobiecie, która uśmiechała się z samozadowoleniem.

- Oddasz antidotum Blaise’owi. To priorytet. Dopilnuj, żeby pani Weasley dostała lekarstwo – mówił spokojnie, patrząc stanowczo na twarz przyjaciela. - I nie dyskutuj ze mną, Malfoy. To rozkaz! – Uciął, widząc że blondyn chce dalej polemizować.

- Obaj wiemy, że to czyste wariactwo! Nie ma szans, że zdążę dostarczyć na czas antidotum i dotrzeć do tego cholernego składu papierzysk! – Warknął, przeczesując swoje włosy w oznace frustracji i zdenerwowania.

- Wiem – oznajmił Harry, uśmiechając się blado do przyjaciela, który spojrzał na niego z mieszaniną złości i niedowierzania. – I pamiętaj, co mi obiecałeś – dodał nieco ciszej, tak że Draco zasznurował usta i skinął sztywno głową.

- A jeśli wrócę na czas? – Upewnił się, patrząc z napięciem na stojącą z boku kobietę.

- Będziecie mogli odejść i dowiedziesz, że możesz być użyteczny, co otworzy naszą drogę do negocjacji – potwierdziła lakonicznie, taksując go chłodnym spojrzeniem.

- Skąd mam wiedzieć, że dotrzymasz słowa i nas nie pozabijasz? – Zapytał z goryczą, patrząc na nią z wyraźna niechęcią.

- Wciąż przecież żyjesz, a to najlepszy dowód na to, że dotrzymuję danego słowa…

***

- No i zostaliśmy sami, Harry…

Słysząc pełen zadowolenia głos Evy, odwrócił głowę od wrót, za którymi zniknął Draco i odpowiedział jej beznamiętnym spojrzeniem. Kobieta wyglądała tak, jakby bawiła ją zaistniała sytuacja. Wiedziała, że kontroluje bieg zdarzeń, a on chcąc czy nie, ułatwił jej tylko zadanie. I to nie tak, że nie miał świadomości ewentualnych konsekwencji oddania się w jej ręce. Doskonale zdawał sobie z nich sprawę. Nie mógł jednak pozwolić, aby ucierpiało więcej niewinnych osób. Przystanie na układ czarownicy gwarantowało otrzymanie antidotum dla Molly. Pani Weasley była dla niego jak matka. Dzięki niej i jej rodzinie miał szansę zobaczyć i poczuć, czym jest miłość, wsparcie, lojalność i przyjaźń. Nie miał zamiaru poświęcać ani jej, ani nikogo innego w imię większego dobra, jakim było pokonanie stojącej przed nim kobiety.

- Też nad tym ubolewam – odparł sucho, mierząc ją chłodnym spojrzeniem.

- Twoja szczerość rani moje uczucia, Harry – poskarżyła się, przekrzywiając kokieteryjnie głowę.

- W takim razie nie będę kłamać, że jest mi z tego powodu przykro – powiedział, uśmiechając się z przymusem.

Eva odpowiedziała mu rozbawionym spojrzeniem, po czym gestem wskazała w stronę zastawionego owocami stołu.

- Usiądźmy – zaproponowała i, nie czekając na reakcję towarzysza, zajęła swoje stałe miejsce u jego szczytu.

Harry zignorował zaproszenie kobiety i niespiesznym krokiem obszedł komnatę. Jego wzrok zainteresowała ogromna makieta, przy której zastał Evę, gdy weszli do sali. Przedstawiała ona olbrzymią budowlę, którą Harry widział po raz pierwszy. Jego ciekawość wzrosła, gdy zorientował się, że oprócz niej znajdują się tam także pionki reprezentujące określone jednostki uderzeniowe z wyznaczoną trasą.

- Podbijasz dla siebie kolejną twierdzę? – Zapytał mimochodem, czując na sobie palące spojrzenie zielonych tęczówek.

- Coś w tym stylu – odparła wymijająco Eva i napełniwszy dwa kielichy winem, podeszła do niego. – Choć to akurat tylko środek do większego celu – powiedziała, wręczając puchar mężczyźnie i wskazując na makietę.

- I to jest najbardziej intrygujące – oznajmił Harry. Miał zamiar wyciągnąć z niej jak najwięcej informacji, więc póki co nie zamierzał jej drażnić. To dlatego odebrał kielich i w ramach podziękowania skinął sztywno głową. Eva wyglądała na zadowoloną, choć trudno było mu ocenić, czy podobnie jak on gra, czy tak jest rzeczywiście. – Do czego dążysz? – Zapytał, odwracając się w jej stronę i przeszywając zaintrygowanym spojrzeniem.

- Wbrew wszystkiemu, co o mnie myślisz, nie jestem czarnym charakterem, Harry – powiedziała po dłuższej chwili zamyślenia. – Dążę do prawdy, sprawiedliwości i harmonii między światem mugoli i naszym magicznym wymiarem. To na tych wartościach chcę zbudować nowy ład - dodała, gdy w odpowiedzi Potter uniósł powątpiewająco lewą brew.

- Nowy ład? I masz zamiar budować go razem ze Śmierciożercami, siejąc terror i panikę wśród społeczeństwa? – Zapytał z nutką sarkazmu w głosie.

- Każdy władca potrzebuje armii, która najpierw pomoże mu zdobyć władzę, a potem ją utrzymać. Śmierciożercy może i są bezwzględni, ale pod moimi rozkazami nie będą siać już terroru, jak za czasów Voldemorta. Zresztą tylko nieliczni zasilili szeregi mojej straży.

- A co stało się z resztą?

- Przysłużyli mi się w inny sposób – odparła z tajemniczym półuśmiechem, na myśl o szeregach inferiusów, uśpionych w piwnicach Alcatraz.

- Śmierciożercy, wampiry i dementorzy – zaczął wyliczać, starając się nie pokazać swojego strachu. – Pominąłem kogoś? – Zapytał, a gdy zamiast odpowiedzi otrzymał kolejny uśmiech, dodał – Sądzisz, że zbudujesz nowy ład u boku armii bestii pozbawionych wszelkich skrupułów i ludzkich odruchów?

- Przypuszczam, że wkrótce sam się o tym przekonasz – ucięła, a on zrozumiał, że ten temat jest zakończony, a dalsze naciski z jego strony byłyby jak spacer po linie nad przepaścią.

- Dlaczego mnie tu ściągnęłaś? Bo chyba nie po to, żeby opowiadać mi o swoim planie podboju świata? – Zapytał zniecierpliwiony.

- I tak i nie… Bo widzisz, Harry, ostatnie doświadczenia pokazały mi, że nawet jeśli, cytując ciebie, podbiłabym świat, to nie wszyscy będą mi oddani. Z kimś takim jak ty na czele znajdą się buntownicy, którzy będą podburzać społeczeństwo, namawiać do rewolucji i burzyć nowy porządek - odparła ostrożnie, a Harry zmarszczył czoło. – Nazywają cię Wybrańcem, Ostatnią Nadzieją, Złotym Chłopcem, Bohaterem, Chłopcem, Który Przeżył i pokonał samą śmierć… Stałeś się symbolem zwycięstwa i dopóki żyjesz ludzie będą widzieć w tobie swojego lidera…

- Czyli zamierzasz pozbyć się konkurencji. Schlebiasz mi – rzucił cierpko, a ona uśmiechnęła się z przekąsem.

- Czasami trzeba wiele poświęcić w imię wyższego dobra. Coś o tym wiesz, prawda? – Odparła ze smutkiem i Harry zaczął na poważnie zastanawiać się, ile w tej kobiecie jest prawdy, a ile fałszu.

- Uważam, że zawsze można uniknąć bezsensownych ofiar. Poświęcenie nie zawsze jest rozwiązaniem. Czasami to przejaw zwykłej ignorancji.

- Starasz się myśleć uczuciami, Harry… A to błąd, który może cię w przyszłości wiele kosztować – odparła enigmatycznie, przeszywając go trudnym do rozszyfrowania spojrzeniem.

- Projekt Voldemorta i Inferno Hermiony też są środkiem do większego celu? – Zapytał, chcąc odwrócić jej uwagę od siebie i zdobyć jeszcze więcej informacji.

W szmaragdowozielonych oczach Evy było coś niepokojącego, czego nie potrafił zrozumieć. Wiedział, że nie można jej lekceważyć i że włada silną magią, o której słyszał legendy, ale osobiście nie znał nikogo, kto by się nią posługiwał. Czuł to na własnej skórze, przez co wiedział, że w postępowaniu z tą kobietą muszą być trzy razy bardziej ostrożni.

- O tak… Z umiejętnościami i umysłem panny Granger oraz z moją wizją i mocą stworzę nowy świat, zbudowany na trwałych fundamentach…

- Myślisz, że ludzie będą chcieli słuchać kogoś, kto założy im obrożę i będzie kontrolował ich magię?

- Magia powinna być przywilejem i nagrodą. Nie wszyscy są godni, by nią władać – powiedziała z powagą i takim przekonaniem, że Harry poczuł zimny dreszcz na plecach.

- To szaleństwo – zdołał wykrztusić.

- Szaleństwem byłoby wtedy, gdyby Stella Mortis w dalszym ciągu stały na uboczu i przyglądały się, jak czarodzieje niszczą nasz świat, zabijają mugoli i terroryzują inne magiczne stworzenia, które uznają za mniej wartościowe od siebie. Jako nowa przywódczyni Zakonu mam zamiar wyjść z cienia, przywrócić nowy ład i dopilnować, by nikt go nie zachwiał – wyznała ze stalowym błyskiem w oku.

- Nigdy nie słyszałem o Stella Mortis – wypalił, czując jak całe odczuwane napięcie zaraz w nim eksploduje.

- Już w krótce usłyszysz – zapewniła z tajemniczym uśmiechem.

- Czyżby? Przecież masz zamiar mnie zabić – zakpił, a ona posłała mu pobłażliwe spojrzenie.

- Za wcześnie na zabijanie bohaterów – odparła z przekornym uśmiechem.

- Więc co ja tu robię?

- Chcę zaproponować ci pewien układ – powiedziała ostrożnie, badając uważnie reakcję bruneta.  – Pomimo swoich sztywnych przekonań jesteś człowiekiem czynu. W dodatku posiadasz liczne umiejętności, strategiczny umysł i cechy charakteru, które cenię. Takich ludzi potrzebuję w swoim państwie. Prawych, odważnych, lojalnych… Dołącz do mnie i bądź częścią nowego ładu, Harry. Pomóż mi zbudować sprawiedliwy świat dla dobrych ludzi. Razem strzeżmy równowagi między światem magii i mugoli…

– Proponujesz mi, żebym przyłączył się do ciebie, mimo że wiesz, że nie popieram twoich metod, gardzę Śmierciożercami i nie zawahałbym się cię zabić? Mimo tego, że porwałaś moją przyjaciółkę, zabiłaś masę ludzi, których znałem, ceniłem i którzy byli mi bliscy? – Zapytał z niedowierzaniem i rosnącą irytacją.

- Nie żałuj umarłych, Harry, a tych którzy żyją i którym możesz pomóc – powiedziała spokojnie, a mężczyzna drgnął.

Już słyszał podobne słowa. Tylko wtedy wypłynęły one z ust jego autorytetu, mentora i przyjaciela. Tym razem padły ze strony wroga. Nie mógł jednak oprzeć się wrażeniu, że zarówno wtedy, jak i teraz mają ten sam wydźwięk. Zamknął oczy, starając się opanować targające nim uczucia.

- Nie walcz z tym, Harry – otworzył szeroko oczy, słysząc kuszący szept przy uchu i czując ciepły oddech na skórze. – Uwolnij to… Pozbądź się uczuć i nie pozwól, by przyćmiły zdrowy osąd…

- Jeśli to zrobię, zapewniam cię, że nie będziesz zadowolona – wycedził, wzdrygając się, gdy poczuł jej palec, sunący po linii jego żuchwy.

- Skąd ta pewność? – Zapytała rozbawiona z ustami przy jego brodzie.

- Bo wtedy zabiję cię bez mrugnięcia okiem – powiedział bez cienia wątpliwości.

Eva zastygła w bezruchu. Przez chwilę panowała pełna napięcia cisza, która odbijała się w uszach wypowiedzianą przez niego groźbą.

- Zdradzę ci pewien sekret, Harry – powiedziała lodowatym tonem i ujęła jego podbródek, tak że teraz zmuszony był patrzeć jej w oczy. – Mnie nie można zabić magią - wyszeptała, a on poczuł intensywne ciepło, płynące z jej palców. – Chroni mnie moc silniejsza od wszystkiego, co jest ci znane – dodała, zaciskając mocniej palce, a on syknął czując ból, a potem swąd przypalanej skóry.

Eva odsunęła dłoń i spojrzała na niego z wyższością. Harry przyglądał się kobiecie ze ściągniętymi brwiami i starał się przetrawić jej słowa. Nie bardzo rozumiał, co nią kieruje i do czego to wszystko zmierza. Z rezerwą przyglądał się czarownicy, gdy ta ruszyła w stronę środka komnaty i zmierzyła go pełnym rezerwy spojrzeniem.

- Chyba cię przeceniłam, Harry Potterze. Myślałam, że zależy ci na ładzie i pokoju, ale widzę, że jesteś tak samo głupi i egoistyczny, jak reszta tych bałwochwalczych bohaterów.

-Wiele osób chciało zrobić ze mnie swoją maskotkę. Wiesz, że beze mnie nie pójdzie ci tak łatwo. Ale na mnie nie licz. Nie pozwolę na bezsensowne ofiary w imię wyższego dobra, które jest niczym innym jak planem szaleńca, który zamierza tyranizować społeczeństwo, by zaspokoić swoje nienasycone ambicje – odparł stanowczo Harry.

- Z tobą lub bez ciebie stworzę nowy ład. Natomiast ludzie wkrótce sami będą błagać o silnego przywódcę, który zapewni im bezpieczeństwo i wskaże im właściwy cel.  

- Ludzie nie potrzebują kata, który zafunduje im pranie mózgu. Potrzebują mądrego lidera, który będzie miał na uwadze ich dobro – zaoponował, coraz bardziej utwierdzając się w przekonaniu, że stojąca przed nim kobieta jest szalona.

- To się jeszcze okaże, gdy na świecie zapanuje chaos… Jesteś w stanie wyobrazić sobie, co się stanie, gdy dementorzy, inferiusy i wampiry wyjdą na ulicę? Gdy zaczną atakować niczego się niespodziewających ludzi? Strach nasili panikę, a bezsilność frustrację. Zgadnij proszę, kogo społeczeństwo zacznie obwiniać o aktualną sytuację? – Zakpiła, a Harry zacisnął pięści, walcząc z pokusą zaatakowania jej. – I w momencie, gdy stary bohater zawiedzie, a wszelka nadzieja zgaśnie, pojawi się nowy bohater, który położy kres chaosowi i zaprowadzi nowy ład. Ludzie sami wyniosą mnie na urząd i bez mrugnięcia okiem założą obroże, wiedząc że to dla ich dobra.

- Nie dopuszczę do tego – uciął, nie mogąc już słuchać jej urojeń na temat idealnego modelu władzy.

- Obawiam się, Harry, że nie masz w tym przypadku zbyt dużo do powiedzenia – zakpiła, mierząc bruneta pogardliwym spojrzeniem. – Skoro nie jesteś moim sojusznikiem, jesteś moim wrogiem. Odrzucając moją propozycję, przypieczętowałeś los swój i osób, które staną u twego boku.

- Cieszę się, że wreszcie to zrozumiałaś – powiedział, uśmiechając się do niej zimno.

- Żałuję, że ty niczego nie zrozumiałeś… Mogłeś uratować miliony istnień, a zamiast tego wypowiedziałeś mi wojnę, którą ostatecznie i tak przegrasz.

- To się jeszcze okaże – wycedził, rzucając jej twarde spojrzenie. – No chyba, że masz zamiar mnie zabić – sarknął z prowokującym uśmiechem.

- Och nie… - zaoponowała autentycznie zaskoczona tym pomysłem. - Na to za wcześnie. A poza tym nie chcemy zrobić z ciebie męczennika. Nie martw się jednak. Wszystko w swoim czasie – powiedziała, przeciągając wyrazy i lustrując sylwetkę mężczyzny wyniosłym spojrzeniem. – Mam jednak zamiar na twoim przykładzie pokazać światu, że lepiej być moim sojusznikiem niż wrogiem… - dodała z tajemniczym uśmiechem i niespodziewanie cisnęła w jego stronę kulą ognia.