ROZDZIAŁ 8 "Zniewoleni"

Kochani,

przed Wami kolejna część "Rozbitków", ale zanim zaczniecie czytać pozwólcie, że tradycyjnie już napiszę parę słów od siebie;)

Jak podoba Wam się szablon? To arcydzieło zawdzięczamy utalentowanej Shy;) Dziękuję Ci moja graficzna Czarodziejko!

Po pierwsze, chciałabym serdecznie podziękować za nominację na blog miesiąca na Stowarzyszeniach dhl. To dla mnie ogromne wyróżnienie, którego się nie spodziewałam. Wyróżnieniem jest również grono autorów wśród których się znalazłam. Jestem wdzięczna tym bardziej, że ostatnio zachowuje się jak okropna jędza i ciągle mam jakieś żale o to, że nie komentujecie itp. Niestety nie wiem, kto sprawił mi tą przemiłą niespodziankę i nie wiem komu za to dziękować...Dlatego też ten rozdział dedykuje w podziękowaniu Czytelnikowi, który zgłosił mojego bloga do konkursu. Dziękuję;)

Po drugie, dziękuję mojej kochanej Face za ekspresowe betowanie;)

Po trzecie,  witam wszystkich nowych Czytelników! Dziękuję Wam, że zdecydowaliście się ujawnić i naskrobać kilka miłych, budujących słów. Jak już wspominałam, dzięki temu, że się ujawniacie mam poczucie swego rodzaju więzi z Wami i stajecie się kimś ponad bezosobowy tłum przechodniów. Cieszę się, że postanowiliście dołączyć do ekipy Rozbitków i mam nadzieję, że wytrwacie ze mną do końca;)

Po czwarte, dziękuję  starym...-chociaż może stałym brzmi ładniej;)- Czytelnikom, którzy są i wspierają mnie pod każdą notką. Zajmujecie szczególne miejsce w moim serduchu i zawsze z niecierpliwością wyczekuję Waszych opinii. Bardzo liczę się z Waszym zdaniem. Dziękuję, że mimo moich humorów, gorszych i lepszych momentów, chwil zwątpienia i rezygnacji nie porzuciliście mnie i wytrwale pokazujecie mi, że nie należy się poddawać.

Po piąte,....no dobrze nie będzie już kolejnego wyliczenia;D Czytajcie Duszki moje;) Mam nadzieję, że ten rozdział Was nie rozczaruje...

Z niecierpliwością czekam na Wasze opinie na temat rozdziału;)

Ściskam mocno,

Wasza Villemo;*

Rozdział 8 „Zniewoleni”

- Już prawie zapomniałam, jak seksowna jest ta twoja arogancja – wymruczała, patrząc kpiąco na mężczyznę, który w odpowiedzi uniósł wyzywająco podbródek.

- Daruj sobie te gierki, Evo. Oboje wiemy, że nie po to mnie wzywałaś.

- Zawsze podobało mi się w tobie to, że jesteś konkretny – oznajmiła z drwiącym uśmiechem, na co mężczyzna posłał jej beznamiętne spojrzenie.

Czarownica przechyliła na bok głowę i z wyrafinowaniem przyjrzała się swojemu rozmówcy. Wyglądał na rozluźnionego i pewnego siebie, lecz ona wiedziała, że to jedynie słabo udawana poza. Przez pełną napięcia chwilę między nią a Jasonem panowała niczym niezmącona cisza, w którą nieśmiało wkradał się szum rozszalałych fal, rozbijających się o nieustępliwe mury wieży oraz świszczące podmuchy wiatru, zwiastujące nadchodzący sztorm.

- Chyba nie boczysz się dalej o nasz mały epizod? – Zapytała w końcu brunetka, a widząc reakcję mężczyzny, roześmiała się z niedowierzaniem. – Kto by pomyślał, że jesteś tak sentymentalny, Jasonie – oznajmiła ze szczerym zdziwieniem i pokręciła teatralnie głową. – Nie bierz tego do siebie, ale nie interesują mnie poważne związki. Nie oznacza to oczywiście, że na swój sposób cię nie kochałam…

-Ty nie jesteś zdolna do miłości, Evo - wszedł jej w słowo mężczyzna, a w jego oczach można było dostrzec długo skrywany żal i urazę. -  Manipulowałaś mną i wykorzystywałaś moją miłość do ciebie…

- Wykorzystywałaś, manipulowałaś…Zaczynasz brzmieć jak odrzucony, żałosny kochanek z tragedii Shakespeare’a.  Skończ roztkliwiać się nad sobą, bo nie jestem w nastroju na wysłuchiwanie gorzkich żali twojego urażonego ego – warknęła zirytowana, a wyraz jej twarzy wyrażał czystą pogardę.

-Wobec tego, czego ode mnie oczekujesz? – Zapytał opanowanym głosem, jak gdyby słowa czarownicy nic dla niego nie znaczyły.

- Prawdę mówiąc, wezwałam cię, bo zaczynam się o ciebie poważnie martwić, Jasonie - zaczęła melodyjnym głosem, który mężczyzna tak dobrze znał i który nigdy nie wróżył nic dobrego.

Blackwell całą siłą woli nakazywał sobie spokój. Wiedział, że jego opór i wszelkie akty nieposłuszeństwa sprowadzą na niego tylko niepotrzebne cierpienie. Może i minęło parę lat od ich ostatniego spotkania, jednakże jednego był pewien. Z tą kobietą lepiej było nie zadzierać. Dlatego też nie chcąc bez potrzeby prowokować czarownicy zdobył się jedynie na pytające spojrzenie, posłane w jej kierunku. Wiedział, że gdyby zdecydował się na niesubordynację, mógłby za nią słono zapłacić.

- Nie radzisz sobie – oznajmiła, nie starając się nawet ukryć pretensji w głosie.

- Bzdura! – Podniósł głos, zapominając o tym, że za wszelką cenę miał zachować stoicki spokój. -  Nad wszystkim panuję. Nie wiem skąd…

- Ja też nie wiem – przerwała mu ostrym jak brzytwa tonem i podniosła się ze swojego miejsca. - Myślałam, że ty mi wyjaśnisz, dlaczego puściłeś sznurki i teraz jedna z twoich pacynek sabotuje twoje decyzje? - Zapytała z pozoru opanowanym głosem i niby od niechcenia zaczęła bawić się swoim sztyletem.

- Jedna…Co? Nie rozumiem? – Jason czuł się zbity z tropu i zbyt zdezorientowany widokiem znajomego sztyletu w rękach kobiety.

Przełknął ślinę, czując jak zasycha mu w gardle. Całe jego opanowanie diabli wzięło. Wspomnienia tortur były zbyt świeże, a blizny na jego ciele stanowiły bolesne przypomnienie, kto tu był panem, a kto uległym sługą. Przeklinał się w duchu za swoją słabość i brak asertywności. W tym momencie cała jego pewność siebie, którą tak skrupulatnie budował przez lata, rozsypała się jak zamek z piasku. Drgnął nieznacznie, gdy wściekła czarownica z dużą siłą wbiła ostrze w drewniany postument, na którym leżał opasły, pożółkły wolumin, lecz kobieta wydawała się tego nie zauważać.

- Kingsley wraz z bandą tych swoich rycerzy z magicznymi patyczkami i szlamą z Działu Odkryć chcą ukończyć eliksir! Miałeś do tego nie dopuścić Blackwell…

-Ależ nie dopuściłem! Cofnąłem jej dotacje!  Dałem pozwolenie na rozbudowę Czarnej Wieży! Wykonałem wszystkie rozkazy… - mężczyzna próbował się tłumaczyć, lecz zamilkł momentalnie, gdy srebrny sztylet ze złowieszczym świstem minął jego twarz zaledwie o centymetr, by z głośnym echem odbić się od kamiennej ściany i upaść z łoskotem na posadzkę.

- Więc teraz wykonasz kolejny i pozbędziesz się Shacklebolta – wysyczała tuż przy jego twarzy, a minister spojrzał na czarownicę z niedowierzaniem pomieszanym ze strachem w niebieskich tęczówkach.

-Chcesz, żebym… Mam…Mam go zabić? – Zapytał głuchym z otępienia głosem i spojrzał na Evę z nieskrywaną nadzieją, że ta cofnie wydany przed chwilą wyrok.

- Nie interesuje mnie, JAK to zrobisz – oznajmiła chłodnym tonem i wróciła na miejsce. -  Kingsley ma zniknąć z powierzchni ziemi. I lepiej żebyś nie nawalił i tym razem – zaznaczyła, upijając łyk wina i nie zaszczycając mężczyzny nawet przelotnym spojrzeniem.

Jason wiedział, że w ten sposób Eva daje mu do zrozumienia, że ich rozmowa dobiegła końca. Był jednak zbyt oszołomiony tym, co przed chwilą usłyszał, żeby móc myśleć o tym, że dla własnego bezpieczeństwa powinien podwinąć ogon i usunąć się spod zasięgu rażenia wyprowadzonej z równowagi czarownicy. Poza tym Kingsley był dla niego autorytetem. To dzięki niemu tak szybko awansował na fotel Ministra Magii, to dzięki jego poparciu i dobrym radom był tym, kim był i to za jego sprawą zyskał autorytet i sympatię magicznej społeczności. Może i ostatnio temperatura ich relacji spadła poniżej zera, ale to, że akurat w tym momencie są w opozycji do siebie, nie oznaczało, że uważał iż jego poprzednik zasługiwał na śmierć. Na samą myśl o tym po jego kręgosłupie rozchodził się nieprzyjemny, lodowaty dreszcz.

- Ale… - zaczął niepewnie, starając się aby głos nie zdradził jego zdenerwowania. - Może wystarczyłoby go gdzieś zamknąć albo…

Eva zaśmiała się szyderczo, zbijając mężczyznę z tropu. Był to bezlitosny i zimny śmiech, który przyprawiał Jasona o gęsią skórkę i nie pozostawiał wątpliwości, co do odpowiedzi kobiety na jego sugestię.

- W tej wojnie nie przewiduję jeńców…Ale twoja troska o tego starca jest doprawdy wzruszająca – oznajmiła z pozoru lekkim tonem i teatralnym gestem otarła nieistniejącą łzę rozbawiania.

- Po prostu nie wydaje mi się, żeby to było konieczne… Kingsley to porządny i utalentowany czarodziej…

- My chyba się nie zrozumieliśmy, Jasonie – weszła mu w słowo, mrużąc oczy. Po dawnym rozbawieniu nie było śladu. -  Ja nie proszę, ja ŻĄDAM. I nie każ mi po sobie sprzątać. I bez tego mam dużo pracy – ucięła lodowatym głosem, nie zostawiając mężczyźnie żadnych złudzeń na to, że zmieni zdanie. - Aaa… - dodała, gdy Jason ze spuszczoną głową odwrócił się na pięcie z zamiarem opuszczenia tego przeklętego miejsca. – Z łaski swojej pozbądź się tych irytujących barier antymagicznych. Bardzo utrudniają mi życie w Strażnicy – poskarżyła się z miną godną pięciolatki, której nie pozwolono obejrzeć ulubionej bajki.

Jason spojrzał na czarownice pustym wzrokiem. Nie mógł uwierzyć, że do niedawna kochał tego potwora. Ilu ludzi wykorzystała na drodze do swoich matactw, knowań i ciemnych interesów. Ilu mężczyzn zmanipulowała swoją urodą do tego, aby byli na każde jej skinienie, na najmniejszą zachciankę i kaprys. Czuł obrzydzenie do siebie. A na myśl o tym, co miał zrobić, jego nienawiść do swojej osoby sięgała zenitu. Zastanawiał się, czy po tym, jak zabije Shacklebolta, będzie w stanie spojrzeć sobie w twarz? Pytanie tylko, czy zdobędzie się na to, aby zamordować przyjaciela z zimną krwią, gdy będzie patrzył mu prosto w oczy?

***

Wychodząc z gabinetu magomedyka, odetchnęła z ulgą. Miała serdecznie dość tych eksperymentów Zabiniego na jej organizmie. Z drugiej strony, dzięki wizycie kontrolnej, uniknęła porannego spotkania z Wiktorem, który wyjeżdżał dzisiaj na przedostatnie zgrupowanie przed powołaniem ostatecznego składu reprezentacji. Po wczorajszej nocy, nie mogłaby spojrzeć mu w oczy. Wyraźnie czuła, że coś się zmieniło. Zupełnie, jakby w ich wspólną przestrzeń wkradł się niewidzialny mur, który za każdym razem, gdy się rozstają, pogłębiał przepaść między nimi.

Zapinając płaszcz, kątem oka zarejestrowała znajomą, platynową czuprynę i ruszyła w stronę mężczyzny. Z każdym kolejnym krokiem starała się zignorować wątpliwości i podszepty rozsądku, wmawiając sobie, że postępuje słusznie.

- Wszystko w porządku? – Zapytała, patrząc niepewnie na blondyna, który siedział na jednym z krzeseł na korytarzu z twarzą ukrytą w dłoniach.

Malfoy wyglądał na przygnębionego i zmęczonego. Przez ułamek sekundy Hermiona miała ochotę do niego podejść i najzwyczajniej w świecie przytulić. Wiedziała, że mężczyzna jest częstym gościem w Szpitalu Świętego Munga. Była też pewna, że stan blondyna musi mieć związek z jego matką.  

Draco, słysząc jej głos, uniósł głowę i spojrzał na szatynkę zamglonym wzrokiem, który po chwili, jak gdyby mężczyzna zdał sobie sprawę z tego, kto przed nim stoi, pociemniał, a rysy jego twarzy wyostrzyły się w gniewie. Hermiona odruchowo zrobiła krok do tyłu i zmarszczyła brwi, widząc gwałtowną reakcję blondyna. Żałowała, że nie ugryzła się w język. Przecież gdyby siedziała cicho, mogłaby wymknąć się niezauważalnie i teraz nie musiałaby znosić humorów mężczyzny.

- Co ty tu robisz? – Warknął, patrząc na nią z napięciem.

- Byłam na kontroli… - zaczęła z rezerwą, zaskoczona jego zachowaniem.

- Sama? – Zapytał ostrym tonem, a ona, domyślając się o co mu chodzi, zacisnęła usta w wąską linię.

Obrzuciła mężczyznę chłodnym spojrzeniem, zła na siebie, że uległa impulsowi, by go pocieszyć. Miała zamiar wygarnąć mu, co o nim myśli i zaznaczyć, że nie pozwoli się tak traktować. Widząc jednak nieprzejednaną minę blondyna, uświadomiła sobie, że nie chce zaczynać dnia od kłótni. Z tą myślą zasunęła torbę i zapięła płaszcz z zamiarem powrotu do ministerstwa.

- Zadałem ci pytanie, Granger – warknął ponownie, stając naprzeciwko kobiety tak, że ta była zmuszona zadrzeć głowę, aby móc odwzajemnić jego spojrzenie.

- A ja je zignorowałam – odparła wyniosłym tonem i butnie uniosła podbródek, wytrzymując twardy wzrok blondyna, który przez chwilę czujnie skanował przestrzeń dookoła nich, jakby spodziewał się kogoś zobaczyć, po czym z powrotem spojrzał na czarownicę.

- Nie igraj ze mną, Granger – ostrzegł ją poirytowanym głosem. – Nie możesz poruszać się bez ochrony….

-Słucham?! – Pisnęła ze złością, z trudem powstrzymując się, aby nie przyłożyć mu swoją torebką, która nawiasem mówiąc do najlżejszych się nie zaliczała.

- Przestań robić sceny. Uzgodniliśmy, że Greg i Scott będą dbać o twoje bezpieczeństwo – oznajmił, widząc, że panna Granger już otwiera usta, aby uraczyć go wiązanką niewybrednych epitetów.

Hermiona, cała czerwona ze złości, spojrzała na blondyna z oburzeniem. Zmrużyła oczy i przez chwilę rozważała możliwość nasłania na niego magicznych ptaszków. Ostatecznie jednak, postanawiając nie tracić swojego czasu na tą bezsensowną wymianę zdań, odwróciła się na pięcie z zamiarem jak najszybszego oddalenia się od tego irytującego osobnika.

-Nie dotykaj mnie - warknęła przez zaciśnięte zęby, gdy palce mężczyzny zacisnęły się na jej ramieniu, uniemożliwiając ucieczkę. Zirytowana jego zachowaniem, szarpnęła się próbując uwolnić rękę z uścisku blondyna. – Zgodziłam się na tą śmieszną ochronę w domu, ale nie godziłam się na to, żeby łaziła za mną para przerośniętych, dwunożnych, napakowanych, goryli! Słyszysz, Malfoy?! Nie masz prawa mnie śledzić i kontrolować każdego mojego kroku! – Wyrzuciła poirytowana, starając się bezskutecznie uwolnić z uścisku mężczyzny. – A teraz zabieraj łapska zanim stracę cierpliwość i zmuszę cię do tego za…- zaczęła podniesionym głosem, mrużąc groźnie oczy, lecz jej dalsze krzyki zostały skutecznie stłumione przez ciepłą dłoń mężczyzny.

Bezpardonowo została przyparta do zimnej ściany i dodatkowo unieruchomiona przez umięśnione ciało Dracona, który aktualnie przewiercał ją stalowym, surowym wzrokiem. Przez chwilę próbowała wyswobodzić się z nieustępliwej pułapki jego ramion, lecz czując, że tylko niepotrzebnie marnuje siły, zaprzestała szarpaniny i spojrzała wymownie na blondyna.

- Obiecaj, że nie będziesz wrzeszczeć – zastrzegł tonem nieznoszącym sprzeciwu, a Hermiona poczuła nagłą chęć, aby go ugryźć, tak że odechciałoby się mu kneblować ją za każdym razem, gdy ma ochotę wygarnąć mu, jak wielkim jest dupkiem. Nie mając jednak większego wyboru, niechętnie skinęła głową. – Grzeczna dziewczynka – pochwalił ją Draco i uśmiechnął się czarująco.

- Nienawidzę cię, Malfoy – wycedziła, patrząc blondynowi wyzywająco w oczy, na co ten uniósł lewą brew.

- Czuję się zaszczycony, że darzysz moją osobę tak palącym i głębokim uczuciem – odparł ironicznym tonem, a Hermiona mogłaby przysiąc, że mężczyzna bawi się przednio, mogąc nad nią górować.

- Nie tak się umawialiśmy, Malfoy – zaczęła ignorując zaczepną minę mężczyzny. – Mieliśmy współpracować. A ja nie wiem, co się dzieje. Specjalnie mnie unikasz, żeby móc działać na własną rękę!

- Granger, przywołuję cię do porządku. Jesteś w szpitalu więc pohamuj swój temperament i…

- Och, doprawdy! Nie ty będziesz mnie pouczał, jak mam się zachowywać – wysyczała zjadliwie, lecz ton jej głosu opadł prawie do szeptu.

Hermiona była wściekała. Na siebie, na Malfoya, na Kingsleya, na Malfoya, na tego ich urojonego zamachowca no i oczywiście na Malfoya. Zaczynała wierzyć, że ten facet ma wbudowany genetyczny kod, aby móc ją denerwować, zawstydzać, denerwować, pociągać i denerwować. I to wszystko w przeciągu zaledwie kilku minut rozmowy.

- Nie przypominam sobie, żebyśmy się na coś umawiali, Granger. Musisz zaakceptować fakt, że do końca śledztwa będziesz pod ochroną – odparł Malfoy, uśmiechając się cierpko, co sprawiło, że Hermiona zacisnęła usta w wąską linię. – I rzeczywiście cię unikałem. Jak zapewne zauważyłaś, od ponad roku nie robiłem nic innego. Zaskakujące, że dopiero teraz zaczęło ci to przeszkadzać – powiedział z przekąsem, starając się ukryć gorycz w głosie. – Zawsze jednak możesz poprosić o zmianę Aurora – zasugerował beznamiętnym tonem.

- A powinnam? – Odbiła piłeczkę, patrząc mu wyzywająco w twarz.

Draco uśmiechnął się pod nosem i odwzajemnił spojrzenie kobiety. Przez chwilę przyglądał się jej w milczeniu, jakby intensywnie myślał nad odpowiedzią na jej pytanie.

- Jeśli tego właśnie chcesz – odparł zdawkowym tonem, odgarniając z jej czoła zbłąkany kosmyk.

Hermiona przymknęła powieki, starając się stłumić tą irracjonalną tęsknotę, którą przez ostatni rok udawało jej się wypierać. Przeklinała się w myślach za to, że teraz nie potrafi go odepchnąć. Tak jak kiedyś, gdy zrozumiała, że nic dla niego nie znaczy.

- Jeśli masz problem, to sam to zrób. Poproś ładnie o odsunięcie od sprawy. Kto wie, może Kingsley uwolni cię od tego problemu – zripostowała, starając się zachować obojętną minę.

- Granger – westchnął ciężko i przechylił głowę. – Moim jedynym problemem jesteś ty – wyszeptał, muskając skroń kobiety.

- Puść mnie – powiedziała cicho, wiedząc że musi trzymać go na dystans.

Drugi raz nie pozwoli wciągnąć się w tą grę.

- Dlaczego? Czyżbyś miała jakiś problem? – Zapytał niskim barytonem, ponownie muskając jej ucho.

- Malfoy… - zaczęła ostrzegawczym tonem i urwała, gdy Draco spojrzał jej w oczy.

Pod wpływem jego spojrzenia, wszystkie słowa uleciały jej z głowy. Nie potrafiła już myśleć logicznie. Przerażało ją, że pomimo dystansu, jaki narzuciła, jej uczucia w dalszym ciągu są tak intensywne. Wstrzymała oddech, czując jego palce muskające jej ramię. Dotyk, który burzył całe jej opanowanie i spokój. W tym momencie już sama nie wiedziała, czego bardziej pragnie.

- Wystarczy, że ładnie poprosisz – wyszeptał jej do ucha, kładąc dłoń na talii.

- A jeśli tego nie zrobię?

Czuła, jak mężczyzna się uśmiecha i przeklinała się za swoją słabość. Oblizała spierzchnięte wargi i zacisnęła mocniej pięści, starając się zignorować jego ciepły oddech, drażniący jej skórę.

- Jeśli tego nie zrobisz, mogę się nie powstrzymać – wyszeptał wprost do jej lekko rozchylonych ust.

Czując jego delikatny dotyk na podbródku, otworzyła oczy. Stalowe tęczówki Dracona milimetr po milimetrze przesuwały się po jej twarzy, na ułamek sekundy dłużej zatrzymując się na jej oczach. Widziała, jak kącik jego ust unosi się delikatnie, gdy pokonywał te ostatnie milimetry, które ich dzieliły, a każdy pokonany milimetr przywoływał echo przeszłości, od której starała się uciec.

***

- I co?! – Krzyknęła Ginny, wlepiając swoje chciwie oczy wielkości talerzy w skuloną na jej kanapie przyjaciółkę, która uparcie milcząc dla odmiany wbiła wzrok w swój kieliszek. – POCAŁOWAŁ CIĘ?! – Dopytywała Weasley, wiercąc się w fotelu i patrząc na szatynkę, jak na ciekawy obiekt badawczy. – POCAŁOWAŁ! – Krzyknęła z triumfem rudowłosa i zaniosła się głośnym śmiechem.

- Nie, Gin, nie pocałował – burknęła pod nosem, posyłając przyjaciółce zdegustowane spojrzenie i upiła łyk słodkiego wina.

- Jak nie pocałował? Jesteś pewna? – Zapytała rudowłosa, marszcząc w konsternacji swój lekko zadarty nos i ponownie skupiła spojrzenie na Hermionie. Ta w odpowiedzi posłała Ginny jedynie spojrzenie wygłodniałego bazyliszka. – No co? Może Malfoy całuje tak, że… - zgrywała się Weasley, lecz umilkła na skutek zderzenia z poduszką, którą panna Granger posłała w jej kierunku za pomocą zaklęcia. Na widok zdezorientowanej miny rudowłosej, kobieta parsknęła śmiechem – Ej! To było nie fair! – Oburzyła się Ginny, na co szatynka wywróciła jedynie oczami. – Co się stało? – Drążyła niezrażona niechęcią do zwierzeń starszej od siebie kobiety. Jako dziennikarka była przecież przyzwyczajona do pracy z trudnymi rozmówcami.

- Uciekłam – westchnęła ciężko Hermiona, a oczy Ginewry, o ile to w ogóle możliwe, stały się jeszcze większe.

- U…uciekłaś? – Zapytała tępym głosem, patrząc na przyjaciółkę, jakby ta oznajmiła jej, że co najmniej właśnie wzięła potajemny ślub w Vegas z nieznajomym, którego poznała trzy godziny wcześniej. – Ale jak to?

- Tak to – ucięła zirytowana szatynka i z głośnym brzdękiem odstawiła pusty kieliszek.

- Ja cież pierdzielę, Hermiona no! Nie możesz przerwać akurat teraz, w najciekawszym momencie – jęknęła Ginny z jawną pretensją w głosie i posłała przyjaciółce błagalne spojrzenie.

- Jesteś strasznie wścibska, Weasley – oznajmiła złośliwie kobieta, a Ginny z bezwstydnie szerokim uśmiechem zgodziła się z nią kiwając głową, by chwilę później przysiąść się bliżej przyjaciółki, jakby w obawie, że ta może uciec zanim Weasley poznałaby zakończenie tej historii.

- Pojawiła się jego eks, a ja wykorzystałam moment i dyskretnie się ulotniłam – oznajmiła zwięźle, wzruszając ramionami i za wszelką cenę unikając wzroku rudowłosej kobiety.

- Patrz, ta flądra to zawsze znajdzie sobie moment na opuszczenie swojej nory – odparła Ginny filozoficznym tonem i pokręciła głową z niedowierzaniem.

Przez chwilę w przytulnym salonie panny Weasley jedynym dźwiękiem było tykanie zegara wymieszane z nostalgiczną muzyką świerszczy za otwartym oknem. Hermiona, ilekroć wracała wspomnieniami do chwil sprzed południa, czuła okropne zażenowanie na przemian z frustracją. Przecież ona właśnie o mały włos nie całowała się z Malfoyem! Co więcej, ona chciała tego pocałunku! Miała mętlik w głowie. A gdy dołożyć do tego wszystkiego Wiktora i fakt, że była w stanie świadomie go zdradzić, czuła jak jej wnętrzności skręcają się z poczucia winy. Przecież obiecała sobie, że zrobi wszystko, by wyplenić z siebie to irracjonalne uczucie.

- Ginny przecież ja za trzy miesiące wychodzę za mąż! – Wyrzuciła z siebie bliska histerii i posłała przyjaciółce bezradne spojrzenie.

- Też jestem zaskoczona – sarknęła z nietęgą miną i upiła łyk wina, a widząc bezradne spojrzenie przyjaciółki, dodała - Herm, znasz moje zdanie na temat twojego… nazwijmy to związkiem z braku odpowiedniejszego określenia – zaczęła rudowłosa, patrząc z troską na szatynkę, a widząc, że ta już otwiera usta, dodała – Nie można stworzyć poważnego związku, gdy nie ma w nim miłości. Nie wiem, dlaczego z nim jesteś. Od dłuższego czasu zachodzę w głowę, po co brniesz w tę farsę, skoro go nie kochasz. Komu i co próbujesz udowodnić, skazując się na życie u boku kogoś, kogo prędzej czy później unieszczęśliwisz, bo nie będziesz w stanie odwzajemnić jego uczuć? Jak długo masz zamiar jeszcze uciekać przed Malfoyem? – Zaperzyła się rudowłosa, patrząc z konsternacją na przyjaciółkę.

- Nie uciekam – zaoponowała mało przekonującym głosem.

- Czyżby?- Zapytała Ginny, przewiercając ją wymownym spojrzeniem. – Nie wierzę, że to mówię, ale to mi nie wygląda na grę…Ok, masz rację! – Przyznała, widząc minę przyjaciółki. - Zachował się jak dupek. I zmarnował swoją szansę. Ale umówmy się, że niczego mu nie ułatwiłaś, Herm – dodała, łagodnym głosem.

- Tak jest lepiej – ucięła zmęczonym głosem szatynka. – Wbrew temu, co wszyscy sądzicie, zależy mi na Wiktorze. Wiem, że tego nie rozumiesz i nie oczekuję tego – oznajmiła cichym głosem, patrząc w zatroskane oczy przyjaciółki. – To tylko nic nieznaczący epizod – dodała bezbarwnym tonem i spuściła zaszklony wzrok na swoje palce, gdzie na jednym z nich dumnie prezentował się złoty pierścionek zaręczynowy z niewielkim rubinowym oczkiem.

- Krum? – Zapytała z przekąsem Ginny, a Hermiona pokręciła głową.

- Malfoy.

- Wiesz, że nie zabrzmiało to zbyt przekonująco? – Stwierdziła z przekąsem rudowłosa, a widząc zbolały wzrok przyjaciółki, zapytała - Wiesz, co to oznacza?

- Tak – odparła bardziej stanowczo szatynka. – To oznacza, że za mało wypiłam – w odpowiedzi Ginny wywróciła z rozbawieniem oczami, by następnie, bez zbędnego komentarza, dolać do podstawionego jej przez Hermionę pod nos kieliszka wina.

***

CZYTASZ = KOMENTUJESZ