Rozdział 14 "Zielone światło"

Kochani,

witam Was bardzo  serdecznie! Mam nadzieję, że wciąż ze mną jesteście i pomimo mojej długiej nieobecności nie zwątpiliście we mnie. Nie będę Wam smęcić o powodach długiego milczenia. Nie mniej jednak wiedzcie, że jest mi niezmiernie przykro, że dopiero teraz dodaję rozdział. Uwierzcie jednak, że wcześniej nie byłam w stanie. Dlatego przepraszam.

Powoli też zacznę nadrabiać zaległości na Waszych blogach. Starałam się czytać opowiadania na bieżąco ale niewykluczone, że w ferworze pracy i ostatnich wydarzeń mogło mi coś umknąć. Jeśli tak, to proszę się śmiało upominać;)

Z ogłoszeń parafialnych powiem jeszcze tyle, że rozdziały będą krótsze, ale za to poprawi się ich częstotliwość.

Rozdział według mnie słaby. Ciężko jest wrócić do pisania po tak długiej przerwie. Dlatego wybaczcie mi jego jakość. Mam nadzieję, że dość szybko uda mi się wrócić do normy. 

Mimo wszystko ślicznie proszę o komentarze. Potrzebuje ich, jak nigdy dotąd. Pamiętajcie też, że szanuje Was wszystkich i każdego z osobna i nigdy nie zostawiłabym bloga bez uprzedzenia. 

Dziękuję Face za ekspresowe zabetowanie;*

Nie będzie dedykacji, bo rozdział jest za słaby. Będą za to gorące podziękowania dla wszystkich wspierających mnie komentujących Czytelników! Każde Wasze słowo jest niczym najcenniejszy skarb, który noszę zawsze przy sobie, który daje mi siłę by pokonywać chwile zwątpienia i który inspiruje mnie do pisania. Dziękuję, że jesteście;*

I na koniec, Duszki moje, chciałabym Wam życzyć naprawdę udanych wakacji! 

A teraz zapraszam do lektury.

Pozdrawiam ciepło,

Villemo.

ROZDZIAŁ 14 „Zielone światło”

- Hermiona! Hermiona, pozwól mi wyjaśnić…ja…to nie tak jak myślisz… - krzyki Wiktora prześladowały ją przez całą drogę do szpitala. Wchodząc na właściwe piętro, kątem oka dostrzegła na końcu korytarza Dracona i Pansy, którzy przyciszonymi głosami rozmawiali o czymś z Blaisem i towarzyszącą mu uzdrowicielką.

- Hermiona, skarbie… 

- Przestań! – Warknęła, odwracając się na pięcie i stając twarzą w twarz z mężczyzną.

- Kochanie, wszystko ci wytłu… - zaczął, wyciągając rękę, aby dotknąć jej ramienia, lecz szatynka zrobiła unik i nie dała mu skończyć. 

- Owszem wytłumaczysz, ale nie tu i nie teraz – oznajmiła twardo. Przez chwilę mężczyzna przyglądał się jej bez słowa, po czym jakby podjął jakąś trudną decyzję i polubownie pokiwał głową. 

- Dobrze… Skoro tak wolisz… 

- Wolę – potwierdziła nieustępliwym tonem. - Wolałabym też, żebyś poczekał na mnie w domu – dodała już ciszej, ciasno oplatając się ramionami i nie patrząc mu w twarz.

- Ale...To twój przyjaciel...Nie zostawię cię w takim momencie. Chcę być przy tobie i cię wspierać - odparł, marszcząc czoło i starając się zbliżyć do kobiety. Zachowywał się tak, jakby niczego nie rozumiał. 

Hermiona przygryzła dolną wargę i mocniej zacisnęła palce na ramionach, słysząc w jego głosie szczerość oraz autentyczną chęć pomocy. Wiktor miał rację. Potrzebowała go bardziej niż kiedykolwiek. Niestety żal i gorzki smak zawodu sprawiały, że jednocześnie był on ostatnią osobą, którą chciała teraz widzieć. Tak bardzo bolała ją świadomość, że Wiktor ją okłamał. Nie potrafiła zrozumieć jego zachowania. Dlaczego nie powiedział jej o wszystkim? I dlaczego nie było go przy niej? Bo skoro nie był na zgrupowaniach, to gdzie się wtedy podziewał? Gdzie wyjeżdżał przez cały ten rok? Nie chciała teraz o tym myśleć. Za bardzo bała się wniosków, do których mogłaby dojść. Poza tym teraz jej myśli krążyły wokół Shacklebolta.

- Hermiona… Powiedz coś, skarbie.

Udręczony głos narzeczonego sprawiał, że czuła się jeszcze gorzej. Nie chciała go ranić, ale nie mogła też przejść nad tym wszystkim do porządku dziennego.

- He…

- Idź już, Wiktorze – powiedziała cicho, rzucając mu krótkie spojrzenie.

 Mężczyzna wciąż stał przed nią z miną porzuconego psiaka. Poczucie winy i skrucha emanowały z całej jego postawy. Nie mogąc znieść smutku na twarzy narzeczonego, spuściła głowę, walcząc już nie tylko ze łzami, ale i z ochotą, aby przytulić się do niego. Wiedziała, że swoim zachowaniem i słowami bardzo go rani. Jednakże i Wiktor bardzo zranił ją. Poczucie zdrady, żal oraz niepewność były zbyt świeże.

- Harry - poczuła niepokój i jednoczesną ulgę na widok przyjaciela, który wyglądał tak, jakby zderzył się z górskim trollem. Ignorując wciąż stojącego obok niej narzeczonego, wyszła naprzeciw Potterowi i chwilę później znalazła się w jego opiekuńczych ramionach.  

- Chyba rzeczywiście jestem tu zbędny - mruknął Wiktor, zaciskając dłonie w pięści i obrzucając parę przyjaciół ponurym spojrzeniem.  

Hermiona zamknęła oczy, gdy mężczyzna wyminął ich i wolnym krokiem ruszył w stronę klatki schodowej. Harry odprowadził go zaskoczonym spojrzeniem, a gdy ten zniknął z zasięgu jego wzroku szepnął konspiracyjnie - Możesz już patrzeć.

Szatynka westchnęła głośno i spojrzała na zatroskaną twarz przyjaciela.

- Nic ci nie jest? – Zapytała, uważnie lustrując jego sylwetkę, na co brunet pokręcił głową. 

- Mnie nie, a tobie? – Zapytał, łapiąc ją za rękę, gdy ta, widząc pokaźnego siniaka, chciała dotknąć jego czoła. 

- Nic, z czym sobie nie poradzę - zapewniła z delikatnym uśmiechem. – Co się stało, Harry?

- Zaraz dowiesz się wszystkiego. Dołączmy do reszty i sprawdźmy, co z Shacklebolt’em.

Skinęła głową i oboje ruszyli w kierunku stojących na końcu korytarza osób. Słysząc ich kroki, zebrani odwrócili się w ich stronę. Pansy na widok Harry’ego od razu rzuciła się mu na szyję i zaczęła wyrzucać z siebie milion trudnych do zrozumienia słów. Hermiona odwróciła wzrok od pary i rzuciła przelotne spojrzenie w stronę Malfoya. Blondyn jednak nie zwrócił na nią uwagi, gdyż zajęty był rozmową z uzdrowicielką, którą z daleka wzięła za pielęgniarkę, a która okazała się byłą narzeczoną Dracona. Hermiona zmierzyła kobietę zaciekawionym spojrzeniem. Pani magomedyk była wysoką i smukłą czarownicą o długich, blond włosach, które opadały jej na ramiona miękkimi falami. Duże, ciemnoniebieskie oczy otoczone kaskadą gęstych rzęs i wąskie usta, układające się w smutny uśmiech, gdy pocieszająco gładziła ramię blondyna, stanowiły jej niewątpliwy atut. Na pierwszy rzut oka widać też było, że nie łączą ich tylko i wyłącznie stosunki zawodowe. Hermiona odwróciła głowę od pary i napotkała przeszywające spojrzenie Zabiniego.

- Co z Kingsley’em? – Zapytała, ignorując palące ukłucie w brzuchu i jednocześnie chcąc odwrócić uwagę dyrektora od obszaru jego aktualnych domysłów. 

- Podejrzewamy, że jest pod działaniem czarnomagicznej klątwy. Choć nie wykluczamy też innego scenariusza. Tak naprawdę bardzo mało wiemy. Przeprowadziliśmy podstawowe badania i czekamy na wyniki. Niewykluczone jednak, że konieczna będzie operacja, choć w stanie Kingsleya to bardzo ryzykowne. Wprowadziliśmy go w śpiączkę, żeby unormować jego stan. Amelia próbowała z nim porozmawiać, ale… - Blaise urwał i zacisnął usta. Hermiona ściągnęła brwi w geście niezrozumienia.  Zabini wziął głęboki wdech i dodał bezbarwnym tonem. – Błagał, żebyśmy pozwolili mu umrzeć.

Poczuła jak coś w jej wnętrzu zaciska się boleśnie. Nawet nie chciała sobie wyobrażać, przez co przeszedł czarodziej, że teraz błagał o śmierć. Przełknęła bolesną gulę, formułującą się w gardle, i nieśmiało chwyciła Blaise’a za dłoń. Zaskoczony jej gestem spojrzał niepewnie najpierw na ich złączone dłonie, a potem na jej twarz. Wyglądał na bardzo zmęczonego i przygnębionego. Hermiona uśmiechnęła się do niego pokrzepiająco. Blaise i ona może nie byli przyjaciółmi, ale w tym momencie mężczyzna wyglądał jak ktoś pokonany, kto potrzebuje czyjegoś wsparcia, słów dających mu wiarę w to, że da radę. Chciała go jakoś wesprzeć na duchu i okazać swego rodzaju solidarność. Zabini po chwili odwzajemnił jej uśmiech, a Hermiona poczuła, że między nimi zawiązała się pewna nić porozumienia.

 - Za chwilę będą tu aurorzy – oznajmił niespodziewanie Harry, podchodząc bliżej nich z Pansy, która ze zdziwieniem patrzyła na ich złączone dłonie.

- Wydam swojemu personelowi odpowiednie dyspozycje – oznajmił Blaise, a Potter skinął głową. Przez chwilę dyrektor przyglądał się intensywnie aurorowi i wyglądał przy tym jakby walczył z samym sobą. W końcu na jego twarzy pojawił się wyraz determinacji, gdy podjął decyzję i zapytał – Co z Weasley? 

- Z Ginny? – Upewniła się Hermiona, przesuwając zaniepokojonym wzrokiem po twarzy zebranych, pilnując się jednak, aby nie spojrzeć na Malfoya, który również dołączył do nich razem z piękną uzdrowicielką. Szatynce nie umknął fakt, że stali bardzo blisko siebie. Zdecydowanie za blisko jak na ludzi, którzy rozstali się w tak burzliwych okolicznościach. 

- Sytuacja opanowana. Podejrzewam, że kończy artykuł – odparł Harry, a w jego głosie zabrzmiała stalowa nuta. 

- Artykuł? – Hermiona drgnęła na dźwięk tego lekko zachrypniętego głosu. – Wydaje mi się, że winien nam jesteś dłuższe wyjaśnienia, Potter – dodał Draco, a brunet skinął głową i opowiedział im o wszystkim, co się wydarzyło, od chwili gdy razem z Ginny znaleźli Kingsleya. Specjalnie jednak pominął drastyczne szczegóły, aby zaoszczędzić reszcie udręki.  Po jego słowach zapadła długa cisza, w trakcie trwania której każde z nich na swój sposób starało się oswoić z ostatnimi wydarzeniami.  

- Żądam wyjaśnień! – Zagrzmiał Minister Magii, idąc ku nim szybkim, sztywnym krokiem w eskorcie czterech aurorów. Był blady jak kreda, a wyostrzone rysy jego twarzy dodawały mu upiornego wyrazu.

- Nie wiemy nic ponad to, co panu napisałem – oznajmił Harry zadziwiająco opanowanym głosem. 

- Co z Shacklebolt’em? Żyje? Mówił coś?

- Wprowadziliśmy go w śpiączkę i zrobimy wszystko, co w naszej mocy, aby pacjent wrócił do zdrowia – zapewnił Zabini chłodnym tonem.

- Przeżyje… - wyszeptał słabo Blackwell i, o ile to możliwe, zrobił się jeszcze bledszy niż dotychczas.  

- Panie ministrze? Dobrze się pan czuje? – Zapytała uzdrowicielka, podchodząc do mężczyzny i kierując go w stronę krzesełek pod ścianą. Hermiona ku swojemu niezadowoleniu odnotowała, że kobieta ma niesamowicie kojący, wręcz hipnotyzujący głos.

- To nic…To…Kingsley to mój przyjaciel… - zaczął nieskładnie tłumaczyć mężczyzna, jednocześnie rozluzowując swój krawat.  

- Pański przyjaciel jest w dobrych rękach, panie ministrze. Proszę się uspokoić i oddychać głęboko. Przyniosę panu coś na uspokojenie – oznajmiła blondynka łagodnym głosem. – Draco, pójdziesz ze mną? Przy okazji dokończymy rozmowę – zwróciła się do milczącego i trzymającego się z tyłu mężczyzny. Hermiona wstrzymała oddech. Sposób, w jaki Amelia wymówiła imię Malfoya, nie pozostawiał jej żadnych złudzeń. Czuła jak jej serce wyrywa się z klatki piersiowej, gdy blondyn skinął głową i, nawet na nią nie patrząc, ruszył w stronę gabinetu uzdrowicielki. To było irracjonalne. Przecież skończyła z nim. Kazała mu zniknąć ze swojego życia. Wobec tego dlaczego teraz miała ochotę zatrzymać go przy sobie za wszelką cenę? Drgnęła, czując dyskretny uścisk ciepłej dłoni. Z wahaniem delikatnie odwzajemniła gest Blaisea, odnotowując, że musi bardziej nad sobą panować. Przecież to normalne, że Draco nie pozostanie kawalerem do śmierci. Czas najwyższy, aby zaczęła oswajać się z tą myślą. 

- Chyba powinnam sprawdzić co z Ginny – westchnęła, wyswobadzając dłoń z uścisku Zabiniego i jednocześnie posłała mu wdzięczny uśmiech, co ten skwitował porozumiewawczym mrugnięciem. Pożegnała się ze wszystkimi i ruszyła w stronę schodów.

- To twoja wina, Granger – usłyszała pełen wyrzutu i złości głos, gdy przechodziła obok siedzącego na krześle ministra. – Całe to bagno to twoja wina - powtórzył Blackwell nieco głośniej tak, że wszyscy teraz skupili na nim swoją uwagę. – Zakazałem ci pracy nad serum, odebrałem ci dotacje, a po wypadku kazałem zniszczyć wszystko, co miało związek z projektem Inferno, ale dla upartej panny Granger to nie stanowiło większego problemu. Jesteś zbyt zaślepiona własnym geniuszem, by pomyśleć o konsekwencjach, Granger. To ty wciągnęłaś Kingsleya w ten cyrk z badaniami i to przez ciebie został zaatakowany. Kończąc eliksir, podpisałaś na nas wyrok. 

Słowa mężczyzny zalewały jej umysł niczym jad bazyliszka i odbijały się echem w jej głowie. Ich sens zupełnie ją obezwładnił. Nie była w stanie wydobyć z siebie choćby słowa na odparcie ataku Blackwella. Bo czy w jego oskarżeniach nie było ziarnka prawdy? Przecież mógł mieć rację. Wszystko zaczęło się komplikować od czasu, gdy projekt Inferno wszedł w decydującą fazę badań. Może rzeczywiście powinna odpuścić, gdy nie otrzymała pozwolenia. Może Blackwell przewidział ewentualne konsekwencje, podczas gdy ona była zbyt zaślepiona, aby je dostrzec. Ale przecież nie chciała nikogo skrzywdzić.

- Proszę liczyć się ze słowami – zimny głos Harry’ego oderwał ją na chwilę od ponurych rozmyślań, a potem poczuła, jak przyjaciel staje obok niej. Zupełnie tak jakby myślał, że sama jego bliskość może obronić ją przed niesprawiedliwymi oskarżeniami.

- Nie wtrącaj się, Potter! Ktoś w końcu musi pokazać tej przemądrzałej smarkuli, gdzie jej miejsce! Przez nią mógł zginąć człowiek! – Warknął minister, a Harry tracąc resztki opanowania rzucił się na mężczyznę i przytrzymując go za poły szaty przyparł do ściany.

- Harry, nie! – Krzyknęła Pansy, przerażona obrotem sytuacji i ruszyła w jego stronę, lecz Blaise uniemożliwił jej to. Widać było, że i na nim słowa ministra zrobiły duże wrażenie i gdyby nie wyprzedził go Potter, sam rzuciłby się na Blackwella.

- Puść go, szefie –oznajmił jeden z aurorów i wraz z kolegami nie bez trudu odciągnęli mężczyzn od siebie.

- Taka jest prawda, Potter! To przez ten pieprzony eliksir wszyscy mamy kłopoty – darł się Blackwell, a potem odwrócił swoją rozwścieczoną twarz w stronę szatynki i wysyczał z obłędem – Masz krew na rękach, Granger!

Tego było dla niej dość. Odwróciła się na pięcie i rzuciła biegiem przed siebie, głucha na nawoływanie przyjaciół. Łzy utrudniały jej widoczność, więc biegła na oślep, byle najdalej od tych wszystkich zarzutów i poczucia winy, które wraz z rzuconymi oskarżeniami paliły jej wnętrze. Po drodze potrącała ludzi, lecz nawet nie odwracała się, aby ich przeprosić. Chciała uciec i zniknąć. Byle dalej od tego miejsca i słów. Łzy coraz obficiej spływały po jej twarzy, a szloch wydobywający się z ust przerodził się w głośne zawodzenie. Fala chłodnego powietrza uderzyła ją w rozgrzaną od płaczu twarz, gdy opuściła szpital. Czując drżenie nóg, osunęła się po chropowatej ścianie budynku i ukryła twarz w dłoniach. Nie obchodziło jej to, że musi wyglądać jak wariatka i swoim zachowaniem zwraca uwagę przechodniów. Świadomość, że naraziła niewinne osoby na niebezpieczeństwo była zbyt przerażająca, by mogła teraz myśleć o czymś innym.

- Hermiona? – Nie zareagowała słysząc niepewny głos nad sobą.

Chciała zostać sama. Dlaczego nikt nie potrafił tego zrozumieć? Nie chciała, żeby ktoś ją teraz pocieszał. Nie potrzebowała litości i współczucia. Mocniej zacisnęła powieki, błagając Merlina, aby intruz sobie poszedł, by mogła wypłakać się w samotności. Czy prosiła o tak wiele? W pewnym momencie poczuła, jak ktoś wbrew jej woli podnosi ją do pionu. Otworzyła oczy, chcąc przegonić intruza i wyładować na nim swój gniew, lecz gdy napotkała znajomy zatroskany wzrok, poczuła jak cała wściekłość ustępuje całkowitemu zaskoczeniu. 

- Heej, już dobrze maleńka, już dobrze… - mężczyzna mylnie interpretując szok na twarzy kobiety, przygarnął ją do siebie i zamknął w żelaznym uścisku.

Niczym w amoku docierały do niej wszystkie bodźce. Nie miała pojęcia, jakim cudem mężczyzna znalazł się tu, ani w jaki sposób ją odnalazł. Po tym jak rozstali się w gniewie, myślała że minie długi czas, nim będzie w stanie mu wybaczyć. Teraz jednak to się nie liczyło. Już nic nie miało znaczenia. Najważniejsze, że on tu był.

- Ron… - wyszeptała jakby bojąc się, że gdy wypowie jego imię głośniej, ten zniknie.

Lecz nic takiego się nie stało. Ron wciąż tu był i mocno ją do siebie przytulał, szepcząc do ucha pocieszające słowa.

– Ron – załkała na wpół szczęśliwa, że widzi mężczyznę, a na wpół zrozpaczona, z powodu powracającego ciężaru prawdy. 

- Cii…jestem tu. Już nic ci nie grozi.

***

- Podoba ci się nowa sztuczka, Jasonie? Dopiero niedawno ją opanowałam…Jest niezwykle przydatna i ułatwia mi życie. Z przyjemnością pokażę ci, co jeszcze potrafię. Bo w przeciwieństwie do ciebie ciężko pracowałam…

Blackwell z trudem uniósł obolałą głowę i posłał swojej oprawczyni na wpół przytomne spojrzenie. Niewiele pamiętał po incydencie, jaki miał miejsce w Mungu. Kojarzył, że był tak wściekły, że udał się do Dziurawego Kotła na szklaneczkę Ognistej Whisky i opuścił lokal dopiero wtedy, gdy barman oznajmił mu, że zamykają. To wtedy dopadli go jej ludzie.

 - Na przykład wystarczy, że zrobię tak – zaszczebiotała czarownica i wyciągnęła w jego stronę otwartą dłoń - i bardzo się skoncentruje, a krew w twoich żyłach zacznie wrzeć. Jak myślisz, ile czasu potrzebuje, żeby ugotować w niej twój bezużyteczny mozg? – Zapytała zwodniczo lekkim tonem, jakby zastanawiała się, co przyrządzić na obiad.

Jason uchylił powieki całkowicie pogodzony z własnym losem. Z rany na jego czole ściekała krew, a zaklęcie Evy hamowało jakikolwiek ruch. Zerknął w bok na swoją przełamaną różdżkę i uśmiechnął się smutno.

- Czas zapłacić za błędy – pomyślał, śmiejąc się w duchu nad własną głupotą, gdy kobieta nachyliła się nad nim i cofnęła zaklęcie tak, że opadł bezsilnie na posadzkę poplamioną jego własną krwią.

- Jakieś ostatnie życzenie, Jasonie? – Zapytała, niemal pieszczotliwie odgarniając mu z twarzy posklejane kosmyki włosów. 

Mężczyzna wydał z siebie chrapliwy śmiech i zaniósł się kaszlem. Czuł bolesne ukucie w płucach, a z kącika jego ust popłynął strumyk krwi zmieszanej ze śliną. Czując ogarniającą go senność ostatni raz spojrzał na Evę, prosto w jej szmaragdowozielone oczy, które do niedawna jeszcze stanowiły centrum jego wszechświata.

- Idź do diabła – wychrypiał, stwierdzając z zadowoleniem, że udało mu się ją rozzłościć.

- Cóż za oryginalność – zironizowała kobieta, patrząc z pogardą na zanoszącego się kaszlem czarodzieja. – Wobec tego do zobaczenia w piekle, Jasonie. I jak już tam będziesz, to prześlij gospodarzowi pozdrowienia i nie zapomnij powiedzieć, kto mu cię przysłał – dodała, zamykając oczy i powoli zaciskając dłoń w pięść. – Wiecie, co robić – rzuciła krótko w stronę pobladłej straży, gdy z ciała Ministra Magii uleciało życie. - Tylko tak, żeby ci idioci z ministerstwa nie musieli go szukać. Ty nie, Nott – dodała, gdy mężczyźni zaczęli opuszczać sale tronową wraz z bezwładnym ciałem Blackwella. – Musisz naprawić błąd Jasona. I żeby było jasne, Theodorze – oznajmiła ze stalowym błyskiem w oku. -  Zabij tego starca, albo zgiń, próbując to zrobić…

***

Cały dzień ukrywał się w pobliskich krzakach, skąd miał doskonały widok na dom, w którym mieszkał jego cel. W ciągu ostatniego miesiąca szpiegowania poznał harmonogram dnia ofiary, jej zwyczaje, rozkład domu oraz godziny, w których kobieta zostawała sama w budynku. Nikt nie zwracał uwagi na niemego żebraka, odwiedzającego pobliskie śmietniki i sypiającego na ławkach w parku albo w opuszczonych, walących się przybudówkach. Ludzie odwracali od niego wzrok, traktując jak mało atrakcyjny i nieprzyjemnie pachnący element przyrody. Po części mu to pasowało. Miał misję i nie mógł wzbudzać zbędnego zainteresowania. Dzięki tej roli mógł wtopić się w tłum i stać niewidzialnym. Przy okazji zaś bezkarnie mógł obserwować swój cel, który okazał się nieszkodliwą kurą domową.  Z drugiej jednak strony nie podobało mu się, że czarodzieje patrzą na niego, jak na jakiegoś robaka przenoszącego chorobę. Wspomnienie dni, gdy był ważnym członkiem kręgu Lorda Voldemorta, pomimo tego, że coraz bardziej mgliste i odległe, napawały go dumą i dawały poczucie wyższości. Wciąż też wierzył, że dni chwały czystokrwistych czarodziei powrócą, a wtedy to on będzie patrzył na tych wszystkich zdrajców krwi i szlamy jak na coś trędowatego.

Pilnowanie czarownicy nie należało do najciekawszych zajęć, dlatego też starał się urozmaicać sobie swój pobyt na tym zadupiu różnymi możliwymi sposobami. Miał uszy i oczy szeroko otwarte, dzięki czemu udało mu się zdobyć kilka cennych informacji, które zamierzał przekazać swojej pani. Był dyskretny, dlatego też poza jednym epizodem nie naraził się na zdemaskowanie. Dzięki Salazarowi szczęście go nie opuszczało. Kobieta okazała się skończoną idiotką. Przygarniając go pod swój dach, dokarmiając i litując się nad nim tylko podpisała na siebie wyrok. Nieświadomie dała mu alibi do bezkarnego odwiedzania i kręcenia się wokół jej domu. Dotychczas jednak nie mógł nic zrobić. Musiał czekać na zielone światło, które ku jego irytacji, nie zapalało się i nie pozwalało mu działać. Aż do dzisiejszego poranka.

Amycus zmiął w brudnych, kościstych dłoniach świeże wydanie Proroka Codziennego, które ukradł spod czyichś drzwi, a w jego oczach zapłonął szaleńczy blask. Tak długo czekał na tą informację. Z wytęsknieniem patrzył na okładki gazet w nadziei, że ujrzy nagłówek obwieszczający śmierć tego śmiecia, który zablokował jego magię i skazał na podłą egzystencję w Alcatraz. Teraz dostał za swoje. Z mściwą satysfakcją patrzył na zdjęcie przedstawiające gmach Ministerstwa Magii. Na szczycie budynku dumnie powiewała flaga, a na sztandarze niczym do krzyża przybite było ciało przywódcy czarodziejskiej społeczności.

- A, to ty. Nie było cię na śniadaniu. Chodź, zjesz coś – oznajmiła kobieta przyjaznym głosem i otworzyła szerzej drzwi w zapraszającym geście.

Amycus pomyślał, że to kolejny dowód na to, że bycie dobrym jest mało opłacalne. Bo kto jest na tyle głupi, aby ufać nieznajomemu włóczędze i zapraszać go do swojego domu? Mężczyzna uśmiechnął się złowieszczo i nim czarownica zdążyła zareagować wyciągnął dłoń i dmuchnął jej w twarz sproszkowanym eliksirem Słodkiego Snu, który udało mu się zdobyć na Śmiertelnym Nokturnie. Molly Weasley zachwiała się, tracąc przytomność i osunęła się w ramiona byłego Śmierciożercy.

- Nadszedł czas, by wymierzyć sprawiedliwość… - pomyślał Amycus, wyobrażając sobie nagrodę, jaka go czeka, gdy stanie przed swoją panią.

***

Mam nadzieję, że jakoś przebrnęliście przez ten rozdział.

Ślicznie proszę o komentarze;)