Rozdział 7 "Diabelskie sidła"

 Kochani,

po pierwsze dziękuję za ostatnie komentarze. Mimo, że jest ich niewiele, to chcę żebyście wiedzieli, że każdy z osobna, jest jak porządna dawka endorfin, wyzwalająca chęć pisania;)

Pojawiły się pytania, co do opisania wywiadu Ginny z Blaisem. Wezmę to poważnie pod uwagę. Wydaję mi się, że nie ma przeciwwskazań, do dołączenia tego fragmentu do opowiadania. A Wy, co o tym myślicie?;)

Z kolei jeśli chodzi o zamieszczenie na blogu informacji o bohaterach, to moja odpowiedź brzmi...NIE. Dlaczego? Bo według mnie jest to zbędne;) Kochani, przecież gdy czytacie książkę, to nie ma w niej suplementu z opisem bohaterów. O postaci dowiadujecie się z fabuły, czyż nie?

Kolejna sprawa. W jednym komentarzu pojawiła się opinia, że opowiadanie jest ciężkie do czytania. Dziękuję za zgłoszenie tego;) Nie mniej jednak, chciałabym dowiedzieć się DLACZEGO? Jeżeli mam coś poprawić, aby zwiększyć Wam komfort czytania, to jest to dla mnie istotna informacja;) Na przyszłość nie rzucajcie proszę Waszych uwag hasłowo tylko napiszcie w czym jest problem. Ułatwi nam to komunikację;)

Betowała, jak zawsze niezawodna Faceless, której ślicznie dziękuję! ;*

A teraz życzę przyjemnej lektury i nie ukrywam liczę na Wasze komentarze;)

Do następnego,

V.;*

ROZDZIAŁ 7 „Diabelskie sidła”

-Dobrze się spisałeś, Theodorze – oznajmiła cichym głosem, nie spuszczając oczu z przygarbionego starca, klęczącego na kamiennej posadzce. -  Możesz odejść.

- Moja pani – brunet ukłonił się z szacunkiem i bezszelestnie opuścił komnatę.

-Garricku… znów się spotykamy – zaczęła lekkim tonem, wyciągając rękę, aby pomóc mężczyźnie dźwignąć się na nogi.

Przez ułamek sekundy czarodziej analizował swoją sytuację, po czym z wyraźnym ociąganiem przyjął pomocną dłoń. Nieufne spojrzenie bladoniebieskich oczu skanowało ciemne pomieszczenie, jakby spodziewał się, że ktoś rzuci się na niego z któregoś kąta. Kobieta usiadła na swoim kamiennym tronie, okrytym wełnianą narzutą, neutralizującą nieco chłód i gestem wskazała starcowi miejsce naprzeciwko. Czarodziej usiadł sztywno na brzegu ławy i spojrzał na swoją rozmówczynię z wyczuwalną rezerwą.

- Dobrze wyglądasz – zaczęła niemal życzliwym tonem, za którym kryła się chłodna kalkulacja stanu zdrowia starszego mężczyzny. - Słyszałam, że przekazałeś sklep córce? Krążą plotki, że dziewczyna jest równie utalentowana, co jej ojciec - powiedziała i urwała na moment, napawając się widokiem paniki, malującej się na pooranej zmarszczkami twarzy swojego rozmówcy. – Mam nadzieje, że wtajemniczyłeś ją w obowiązki Strażnika?

- Karma nie jest jeszcze gotowa – zaznaczył dobitnie czarodziej i ignorując kpiący uśmiech kobiety, dodał – Jej czas jeszcze nie nadszedł.

- Jesteś tego pewien, przyjacielu? – Zapytała, mrużąc swoje zielone oczy i patrząc na swojego rozmówcę z uprzejmym zainteresowaniem.

Po słowach brunetki Ollivander zmarszczył czoło i poruszył się niespokojnie. Cała jego postawa wyrażała napięcie i ostrożną rezerwę wobec siedzącej przed nim czarownicy.

-Nic nikomu nie powiedziałem. Przysięgam, że nie złamałem prawa – wydusił, zaciskając duże dłonie na swoich kościstych kolanach.

-Och oczywiście, że nic nie powiedziałeś. Gdyby było inaczej, nie rozmawialibyśmy w tak miłej atmosferze - odparła beztrosko czarownica, choć w jej oczach można było dostrzec niewypowiedziane ostrzeżenie. – Mam nadzieję, że mimo osiemdziesięciu lat, masz nie tylko sprawny umysł, ale i dość sił, aby przeprowadzić ceremonię – na chwilę zawiesiła głos, lustrując starca z chłodnym wyrachowaniem. -  W przeciwnym razie Karma, przygotowana lub nie, będzie musiała zająć twoje miejsce w Zakonie – dodała tonem nieznoszącym sprzeciwu.

- Nie będzie takiej potrzeby, pani – odparł z nerwowym uśmiechem, a czarownica posłała mu pobłażliwe spojrzenie. – A teraz, jeśli pozwolisz, pani, chciałbym się przygotować do rytuału – dodał, podnosząc się z niewygodnej ławy i patrząc na brunetkę z wyczekiwaniem.

- Naturalnie, Garricu. Możesz odejść – oznajmiła, dając mu niedbały znak ręką, że może się oddalić.

Czarodziej ukłonił się sztywno, po czym, utykając, ruszył w stronę wyjścia z komnaty. W zamyśleniu odprowadziła wzrokiem Ollivandera do drzwi i jeszcze długo po jego wyjściu nie ruszyła się z miejsca. Oparła podbródek na dłoni i w skupieniu utkwiła wzrok w płomieniach ognia, tańczących w prowizorycznym kominku, który został stworzony na potrzeby komunikacji w Strażnicy. Ogień w palenisku przywołał niechciane wspomnienia, a wraz z nimi piekący ból. Zamknęła oczy, chcąc pozbyć się niechcianych łez. Nie mogła się teraz rozpraszać. Musiała być silna i skupiona, a zdradzieckie emocje nie były jej sojusznikami w tej bitwie. Chęć zemsty paliła ją od środka, niczym bezlitosny ogień trawiący wszystko, co napotyka po drodze. Wiedziała jednak, że na wymierzenie sprawiedliwości jest za wcześnie. Czekała tyle lat, poczeka jeszcze tych parę tygodni. Pośpiech jest niewskazany. Będzie działać według planu, natomiast zemsta na tej zdrajczyni będzie jego zwieńczeniem.

- Wejść – oznajmiła, słysząc ciche pukanie i prawie z ulgą przeniosła spojrzenie z tańczących płomieni ognia na drewniane wrota, w których ukazała się głowa jej prawej ręki, generała Gwardii Zakonu, dbającego o jej bezpieczeństwo.

- Wybacz, wiem, że miałem nie przeszkadzać, ale twój gość właśnie dotarł do wieży – powiedział mężczyzna, dbając by zachować służbowy ton, i posłał czarownicy wyczekujące spojrzenie.

- Wobec tego powitajmy naszego honorowego gościa, Oliwerze – uśmiechnęła się, rozkładając ręce w zapraszającym geście, a mężczyzna skinął głową i odwrócił się z zamiarem wyjścia i wykonania rozkazu. – To nie wszystko – zawołała, czym ponownie skupiła na sobie jego uwagę.

Czarownica wstała ze swojego tronu i podeszła do niego. Oliwer był wysokim mężczyzną o atletycznej budowie, dużych przenikliwych granatowych oczach i brązowych włosach. Szlachetne rysy twarzy, tak jak postawa i maniery podkreślały arystokratyczne pochodzenie mężczyzny. Położyła dłoń na jego policzku, rezygnując tym samym z narzuconego dystansu. Jeśli Oliwer był zdziwiony jej zachowaniem, to nie dał tego po sobie poznać. Pozostał niewzruszony, mimo że jego zdradzieckie serce zabiło szybciej.

- Chcę żebyś przyprowadził do Alcatraz córkę Garrica.

- To by oznaczało, że muszę cię opuścić i zostawić bez ochrony, a na to nie mogę pozwolić – zaprotestował zdecydowanym tonem, patrząc na czarownicę z niedowierzaniem pomieszanym z troską.

- Oliwerze…Kochany… - zaczęła z czułym uśmiechem. - Wiem, że zależy ci na moim bezpieczeństwie i obiecuję ci, że jeśli sprowadzisz tu Karmę, to już nigdy nie odeślę cię od siebie – oznajmiła, patrząc na mężczyznę ze smutkiem. – Nie ufam temu zdziwaczałemu starcowi i jestem pewna, że bez odpowiedniego bodźca nigdy nie złoży mi przysięgi wierności.

-Ale… - zaczął mężczyzna, lecz kobieta położyła mu swoją zimną dłoń na ustach.

- Garric składał wierność Zakonowi i Najwyższej Kapłance. Póki ona żyje, nigdy jej nie złamie. Tak został wyszkolony. Łączą ich, tak jak nas, więzy krwi i pradawna magia.

- Wobec tego, po co ci dziewczyna? Skoro nie da się złamać więzi, to krzywdzenie niewinnych jest bezcelowe.

- Sądzisz, że chce ją skrzywdzić? – Zapytała z niedowierzaniem wymalowanym na twarzy, a w jej oczach zabłysły łzy. – Nie jestem bezdusznym potworem, Oliwerze… Jeszcze nie - oznajmiła zduszonym głosem, odwracając się do mężczyzny plecami i obejmując się ciasno ramionami.

- Nie, ja…przepraszam…nie to miałem na myśli… - zreflektował się i z lekkim zawahaniem położył ciepłe dłonie na drobnych ramionach kobiety. W odpowiedzi brunetką wstrząsnął cichy szloch, a na twarzy mężczyzny pojawił się słabo zamaskowany grymas rezygnacji.

- Dobrze… skoro dziewczyna jest dla ciebie taka ważna, to sprowadzę ją tu – oznajmił zmęczonym głosem, odwracając czarownicę w swoją stronę i zaglądając w jej błyszczące od łez oczy. – Nie płacz już proszę, bo łamiesz mi serce. Wiesz przecież, że dla ciebie zrobiłbym wszystko – wyszeptał i zamknął kobietę w czułym uścisku.

Czarownica wtuliła się mocniej w jego ramiona i oparła brodę na jego barku.

- Wiesz, że mi na tobie zależy, Oliwerze, prawda? – Zapytała cicho, muskając ustami szyję mężczyzny.

- Wiem.

- Nie chcę się z tobą rozstawać, ale tylko tobie ufam. Wróć do mnie szybko…

- Nawet nie zauważysz, a znów będę obok – obiecał i wtulił twarz w miękkie włosy kobiety.

Brunetka w odpowiedzi uśmiechnęła się z zadowoleniem, po czym delikatnie wyswobodziła z objęć mężczyzny.

- W takim razie ruszaj natychmiast - oznajmiła, wracając do oficjalnego tonu, na co Oliwer jedynie skinął głową i opuścił komnatę.

W momencie, w którym za generałem zamknęły się drzwi, z twarzy czarownicy zniknęły wszelkie ślady emocji. Szorstkim ruchem starła z policzków łzy i podeszła do drewnianego stolika przy tronie, na którym obok srebrnej misy z owocami stała karafka czerwonego wina i kielich, który najpierw napełniła krwistoczerwonym płynem, a potem jednym tchem opróżniła go do dna. Czując słodki smak wina, uśmiechnęła się błogo i opadła na miękkie siedzenie. Uwielbiała to uczucie ciepła rozlewającego się po ciele, gdy alkohol rozgrzewał krew krążącą w żyłach. Z lubością oblizała wargi z pozostałości wina i w tym samym czasie po komnacie ponownie rozległo się donośne pukanie.

- Wejść – zawołała, a w następnej sekundzie wrota się otworzyły i do środka wślizgnęła się wysoka postać owinięta długą, czarną peleryną.

- Długo kazałeś mi na siebie czekać, Jasonie – oznajmiła oskarżycielskim tonem, delektując się smakiem winogrona.

- Wybacz, jeśli nie powiem, że również cieszy mnie twój widok, ale żywiłem nadzieję, że nasze ścieżki już nigdy się nie skrzyżują, Evo – oznajmił mężczyzna, zsuwając kaptur i patrząc na swoją dawną kochankę beznamiętnym wzrokiem.

***

Czując rozkoszne ciepło rozchodzące się po całym ciele, uśmiechnęła się delikatnie i wtuliła twarz w miękką poduszkę. Drgnęła, czując twardą powierzchnię pod policzkiem i otworzyła oczy. Jej oddech przyśpieszył, gdy wzrok zarejestrował męska sylwetkę rozłożoną w wygodnej pozie na ciemnofioletowym narożniku, stojącym w salonie. Uśmiechnęła się z czułością widząc swojego narzeczonego tuż obok. Podparła się na łokciach, aby móc przez chwilę na niego popatrzeć. Zupełnie jakby chciała się upewnić, że nie jest on jedynie wymysłem jej wyobraźni. Najwidoczniej jednak to nie był ani sen, ani omamy, gdyż Wiktor tu był. Spał przy niej, mogła chłonąć jego ciepło, słyszeć miarowy oddech i czuć dotyk jego umięśnionych rąk, które znajdowały się na jej talii. Odetchnęła z ulgą i pokręciła głową z pobłażaniem dla swoich wymysłów. Mężczyzna niespodziewanie otworzył oczy i spojrzał na nią ciepło, a ona po tak długim czasie niewidzenia go, mogła zatonąć w jego ciemnych tęczówkach, które tak uwielbiała.

- Hej – mruknął zachrypniętym szeptem i uśmiechnął się z czułością do swojej ukochanej.

- Hej – wymruczała, unosząc się trochę wyżej i trącając pieszczotliwie jego nos. – Tęskniłam – dodała, przytulając swój policzek do jego twarzy, którą pokrył delikatny zarost.

- A ja umierałem ze strachu – oznajmił poważnym głosem.

Hermiona odchyliła się nieznacznie, aby móc spojrzeć mu w twarz. Widziała w jego spojrzeniu troskę i ogrom uczuć, które sprawiły, że w jej gardle uformowała się bolesna gula. W takich chwilach jak ta żałowała, że nie potrafi kochać swojego narzeczonego, tak jak on na to zasługuje. Zależało jej na nim i potrafiła odnaleźć się w związku z Wiktorem, lecz nie potrafiła odwzajemnić jego uczuć. Mężczyzna nie osaczał jej i zostawił dużą przestrzeń, szanując jej wybory i decyzje. Podobnie ona, nie jeździła za nim na każde zgrupowanie, nie miała pretensji z powodu częstych wyjazdów i długich okresów rozłąki. Jej mama twierdziła, że w ten sposób nie można zbudować niczego trwałego. Jednak im się to udało. Szanowali się, wspierali i troszczyli o siebie. W dodatku w ubiegłym roku zaręczyli się. Hermiona starała się przekonać siebie, że to musi o czymś świadczyć. Miała także nadzieję, że gdy przejdą do kolejnego etapu, coś się zmieni. Nie pomyliła się, choć nie o taką zmianę jej chodziło.

Tuż po ich ślubie miały rozpocząć się Mistrzostwa Świata w Quidditchu. Wiktor, po poważnej kontuzji i ciężkiej rehabilitacji, robił wszystko, by wrócić do podstawowego składu drużyny. Kibicowała mu i wspierała go w tych staraniach, ignorując rosnące poczucie samotności i rozczarowania. Z czasem przyzwyczaiła się do jego nieobecności, przestała czekać na listy i rzuciła się w wir pracy byleby nie siedzieć w pustym mieszkaniu.

W tym okresie wiele razy myślała o rozstaniu. Zawsze jednak, gdy patrzyła na pierścionek zaręczynowy, nie była już taka pewna, czy byłaby to dobra decyzja.  Zupełnie jak teraz, gdy widziała, z jakim uczuciem patrzy na nią Wiktor. Uczuciem, które uleczyło jej złamane serce i dało nadzieję na szczęście. W takich momentach ufała, że wszystko się ułoży i to umacniało jej wiarę w ich związek.

Przygryzła dolną wargę, starając się opanować drżenie ust i przejechała kciukami po pionowej zmarszczce między ściągniętymi brwiami mężczyzny. Pod wpływem jej dotyku Wiktor przymknął oczy i westchnął cicho. W zamyśleniu sunęła palcami po jego wystających kościach policzkowych, orlim nosie i mocno zaznaczonej linii żuchwy.

- Zostaw te badania – znieruchomiała, słysząc apodyktyczną nutę w głosie narzeczonego.

-Co powiedziałeś? – Poczuła jak coś zimnego opada jej na dno żołądka i wywołuje nieprzyjemne mrowienie w dole brzucha.

Nie sądziła, że po tak długim okresie rozłąki pierwszym, co usłyszy od swojego narzeczonego będą akurat te słowa. Radość z powodu jego powrotu szybko zamieniła się w gorzki zawód i złość.

- Chce żebyś porzuciła pracę nad eliksirem – zdecydowany, męski głos, formułujący się w autorytarny rozkaz sprawił, że Hermiona spojrzała na ukochanego z niedowierzaniem. W czarnych tęczówkach Wiktora malowała się determinacja i coś jeszcze, czego w tej chwili nie była w stanie zdefiniować.

- Jak możesz wymagać ode mnie, że porzucę tyle lat ciężkiej pracy? – Zapytała cicho, starając się wyswobodzić z opiekuńczych ramion szukającego reprezentacji Bułgarii, lecz ten jej na to nie pozwolił. Po krótkiej szamotaninie ustąpiła i spojrzała na niego z wyrzutem.

-Nie patrz na mnie w ten sposób - poprosił, patrząc ze skruchą na swoją przyszłą żonę i uniósł dłoń z zamiarem pogłaskania jej po policzku, lecz szatynka strąciła jego rękę.

-Możesz zająć się czymś innym, skarbie. Mniej niebezpiecznym… – przekonywał cierpliwym głosem, jakby tłumaczył coś wyjątkowo krnąbrnemu dziecku.

- Ty nic nie rozumiesz, prawda? – Zapytała z zawodem. – Wymagasz ode mnie, abym porzuciła dorobek mojego życia. I to teraz, gdy jestem krok od mety. To lekarstwo, może pomóc milionom ludzi wrócić do normalnego życia. To coś, co…

- …Co może cię zabić – wszedł jej w słowo.

 Przez chwilę, oboje mierzyli się wzrokiem, po czym Hermiona westchnęła ciężko i pokręciła głową ze zrezygnowaniem.

-To był wypadek, Wiktorze. Takie rzeczy się zdarzają – oznajmiła uspokajającym tonem, jednak Krum nie wyglądał na przekonanego.

- I to dlatego przyznali ci ochronę? – Bardziej stwierdził niż zapytał, na co zacisnęła usta w wąską linię.

- To akurat wymysł Malfoya – odparła niechętnie, a on zmarszczył czoło.

- A co mu do ciebie? – Zapytał podejrzliwie. – Myślałem, że dał ci spokój.

- To on prowadzi śledztwo – wyjaśniła, wzruszając ramionami.

- Czyli jednak jest śledztwo?

- To… zwykła procedura…

- Nie ufam mu i nie podoba mi się, że…

- Wiktorze – przerwała mu, obejmując dłońmi jego ciepłą twarz i patrząc prosto w oczy. – To bez znaczenia – zapewniła, a gdy po dłuższej chwili pokiwał głową, uśmiechnęła się delikatnie. - Nienawidzę się z tobą kłócić – wyszeptała, przymykając powieki i wzdychając ciężko.

- Więc nie rób tego – powiedział poważnym głosem, świdrując narzeczoną palącym spojrzeniem.

- To mnie nie zmuszaj – odparła z rozbawieniem, trącając jego orli nos swoim.

- Jak to jest, że twoje zawsze musi być na wierzchu? – Zapytał z pobłażaniem i przyciągnął kobietę bliżej, tak że między ich ciałami nie było najmniejszej wolnej przestrzeni.

- Lata praktyki, kochanie – oznajmiła i zarzuciwszy ręce na szyję swojego przyszłego męża, posłała mu kokieteryjny uśmiech.

Wiktor roześmiał się głośno, a w jego policzkach pojawiły się seksowne, według niej, dołeczki. Odetchnęła z ulgą widząc, że narzeczony póki co zaniechał próby namówienia jej do porzucenia pracy nad eliksirem. Mimochodem przeszło jej przez myśl, że Malfoy na pewno tak łatwo nie dałby za wygraną i cała rozmowa skończyłaby się zapewne kosmiczną awanturą zakończoną nieziemskim seksem na zgodę. Zarumieniła się, gdy dotarło do niej, że jej myśli krążą wokół tego tlenionego buca. Ostatnio zbyt często o nim myślała. Po tym, gdy zostawił ją w szpitalnej sali, nie miała okazji z nim porozmawiać. Nie przeszkadzało jej to jednak w analizowaniu ich ostatniej rozmowy i gamy różnorodnych emocji, jakie wtedy czuła. Zupełnie, jakby ostatni rok nie istniał. Przez chwilę byli tak blisko siebie, że przeszło jej przez myśl, że Draco miał zamiar ją pocałować. Najbardziej przerażające w tym wszystkim było jednak to, że gdyby zdecydował się to wtedy zrobić, to ona oddałaby ten pocałunek. Była tego pewna. Wiedziała też, że powinna czuć się z tym źle. I zapewne, gdzieś głęboko, a nawet bardzo głęboko w środku wyczerpanego umysłu, jej sumienie właśnie przygotowuje pustą szufladę na wyrzuty sumienia i poczucie winy. Bo przecież nie powinna pragnąć innego mężczyzny, a już na pewno nie powinna pragnąć TEGO mężczyzny. Ich rozdział był już definitywnie zamknięty.

- Rumienisz się, skarbie – wymruczał Wiktor, unosząc delikatnie podbródek kobiety i zaglądając jej głęboko w oczy.

- To twoja wina, rozpraszasz mnie – skłamała gładko, przygryzając dolną wargę.

- Naprawdę? Wobec tego proponuję wzmocnić twoją reakcję na moją skromną osobę – dodał z tajemniczym błyskiem w oku i przesunął dłonią po kręgosłupie szatynki, wywołując przyjemny, aczkolwiek nie tak samo elektryzujący jak dawniej, dreszcz.

- Co proponujesz? – Uśmiechnęła się zalotnie i nie musiała długo czekać na odpowiedź.

Wiktor wpił się w jej usta. Pocałunek był brutalny i gwałtowny. Hermiona była zaskoczona jego zaborczością, lecz po chwili zupełnie poddała się doznaniom. Wsunęła dłonie pod beżowy sweterek swojego narzeczonego, a jego mięśnie spięły się pod wpływem jej dotyku. Zdecydowanym ruchem pozbyła się zbędnej garderoby mężczyzny. Ten jednak nie pozostał jej dłużny. Wkrótce po nim i ona została już w samej bieliźnie. Nie przerywając pocałunków Wiktor uniósł ją delikatnie, a Hermiona oplotła go nogami w pasie. Odchyliła głowę, aby zaczerpnąć oddech i przygryzła wargę żeby nie jęknąć, gdy usta mężczyzny pieściły jej piersi. Błądziła dłońmi po jego nagich plecach, umięśnionych ramionach i udach. Desperacko pragnęła poczuć go w sobie, aby pozbyć się niechcianych myśli. Wychodziła naprzeciw jego namiętnym pocałunkom i rozpalającym jej ciało dłoniom. Pożądanie wręcz paliło ją od środka, a jej świadomość jak na złość utwierdzała ją w przekonaniu, że tylko jeden mężczyzna mógłby ugasić ten żar. Żar, który trawił ją od tamtego pamiętnego bankietu. Jęknęła, gdy dotarło do niej, do jakich rewirów prowadzą jej myśli. Wiktor najwidoczniej błędnie zinterpretował jej reakcję, gdyż z większym zaangażowaniem zaczął pieścić jej ciało, uwalniając ją tym samym od niechcianych myśli. Chciała czuć go bardziej, mocniej, intensywniej. Pragnęła znów poczuć, że warto o nich walczyć.

- Wiktorze…

Chwilę później mężczyzna zawisł nad nią i z wyrazem szczerego uwielbienia i pożądania na twarzy wpił się w jej lekko rozchylone usta, pocałunkiem tłumiąc cichy jęk, gdy stawali się jednością. Wspólnie odnajdywali jeden intymny rytm, by rozpocząć tylko sobie znany, zmysłowy taniec ciał przy muzyce wirującego między nimi pożądania.

***

Klnąc pod nosem na dowcipy George’a i swoje szpilki, w biegu pokonywała długie korytarze redakcji. Poprzysięgła sobie, że, jak tylko wróci do domu, odpłaci bratu pięknym za nadobne. Jak mógł przestawić jej budzik, wiedząc że ma dzisiaj zebranie. Najgorsze jednak w tym wszystkim było to, że przez swoją nieobecność znów da tej jędzy powód do złośliwości. Pokonując kolejny zakręt, prawie zderzyła się z obiektem swoich niedawnych rozmyślań.

Starając się robić dobrą minę do złej gry, uśmiechnęła się uprzejmie i przywitała. Modliszka, jak zwykła nazywać swoją szefową, poprawiła swoje prostokątne okulary w jadowicie zielonych oprawkach i patrząc z satysfakcją na swoją pracownicę, posłała jej sztuczny uśmiech.

- Mam nadzieję, że masz dobre wytłumaczenie na swoją nieobecność na zebraniu, Ginewro.

Redaktor naczelna „Proroka Codziennego”, jednego z najpopularniejszych pism w czarodziejskim świecie, spojrzała na swoja podwładną z uprzejmym zainteresowaniem.

-Wybacz, skończył mi się proszek fiu i musiałam się teleportować – wyjaśniła, starając się wyglądać na skruszoną.

Starsza kobieta uniosła wysoko brwi, dając jej do zrozumienia, że nawet, gdyby mówiła prawdę, to i tak jej to nie obchodzi.

- Mam nadzieję, że w ramach kary nie karzesz mi pisać o najnowszych trendach w modzie? – Próbowała żartować, by rozładować atmosferę.

- Nie kręć, Weasley – zacmokała Rita, wyraźnie czerpiąc przyjemność z faktu, że udało jej się przyłapać pracownicę na spóźnieniu. – Prorok to poważne pismo…

 Nie odkąd ty nim rządzisz - pomyślała rudowłosa, ostentacyjnie ignorując tyradę swojej szefowej i błagając Merlina o pakiet cierpliwości i samokontroli, aby nie oderwać głowy tej wyfiołkowanej, starej pudernicy. Zachowując kamienną maskę, wysłuchała moralizatorskiego gadania szefowej, ignorując niepochlebne komentarze pod swoim adresem. Wiedziała, że Rita chce pozbyć się jej z gazety i szuka tylko pretekstu, aby ją zwolnić. Dręczyła ją odkąd dostała nagrodę i awans. Nie byłaby pierwszą dziennikarką, która odeszła z pracy z powodu mobbingu Rity. Redaktor naczelna pozbywała się w ten sposób konkurencji.

- Nie pozwolę, żeby jakaś smarkula, która zasłynęła z bycia etatową kochanką słynnego Wybrańca, szargała dobre imię mojej gazety! – Wysyczała Skeeter, wcześniej upewniając się, że są same na korytarzu.

To stało się w ułamku sekundy. Ręka Ginny ze świstem przecięła powietrze i z głośnym plaśnięciem wylądowała na policzku starszej kobiety, zostawiając na nim okazały, czerwony ślad. Rita złapała się za pulsujące miejsce i szeroko otwartymi oczami spojrzała na najmłodszą latorośl Weasleyów.

- Jesteś skończona – warknęła z tłumioną furią. – Zapewniam cię Ginewro, że póki ja kieruję tą gazetą, twoja noga nie przestąpi progu żadnej znaczącej redakcji. W dziennikarstwie jesteś skończona – wysyczała, zbliżając purpurową ze złości twarz do twarzy rudowłosej.

- Zachowaj swoje groźby dla kogoś, na kim robią wrażenie - głos Ginny był opanowany i spokojny, podczas gdy Rita aż się trzęsła od tłumionych wewnątrz siebie emocji.

- Jak śmiesz?! Masz czelność jeszcze pyskować…

- Mam. I ostrzegam cię, że dłużej nie będę tolerować twojego mobbingu.

- Nie bądź śmieszna, Ginewro. Nikt nie uwierzy w twoje bajki – zakpiła, mierząc rudowłosą pogardliwym spojrzeniem.

- Być może – zgodziła się. – Zapominasz jednak, że znam twój mały sekret – wyszeptała konspiracyjnie najniewinniejszym tonem. – Bycie etatową kochanką Wybrańca miało pewne plusy, jak widzisz – dodała chłodnym tonem, a Rita odpowiedziała jej nienawistnym spojrzeniem.

- To jeszcze nie koniec, Ginewro.

- Tego akurat jestem pewna. Nie jestem aż tak naiwna, by wierzyć, że się opamiętasz – oznajmiła chłodnym tonem i wstrzymała oddech, gdy redaktor naczelna podeszła do niej i wcisnęła jej do rąk grubą teczkę.

- To twoja praca na ten tydzień. Do przerwy na lunch chcę tekst na jutro – oznajmiła nieznoszącym sprzeciwu głosem i uśmiechnęła się perfidnie.

Następnie ostatni raz obrzuciła Ginny nieprzychylnym spojrzeniem i z wysoko uniesioną głową ruszyła do swojego gabinetu.

Znikając za zakrętem, Rita zatrzymała się i zacisnęła dłonie w pięści. Długie, czerwone paznokcie boleśnie wbijały się w delikatną skórę, lecz ona tego nie czuła. Wściekłość na tą przemądrzałą pannicę była zbyt silna, aby była w stanie odczuwać coś innego. Nikt nie będzie zadzierał z Ritą Skeeter. Ginewra jeszcze zapłaci za swoją bezczelność i butę. Już ona o to zadba.

- Szefowo! Poczta do pani – z zamyślenia wyrwał ją głos ich kuriera, który machał jej przed nosem dużą, brązową kopertą.

Bez słowa odebrała pocztę i pokwitowała, a następnie ruszyła do swojego gabinetu. Zdenerwowana wiedziała, że musi odreagować upokorzenie, jakiego doświadczyła ze strony tej zarozumiałej pannicy. Znała tylko jeden sprawdzony sposób. Przekręcając klucz i upewniając się, że nikt nie będzie jej przeszkadzał, wyjęła ze swojego biurka butelkę Ognistej Whisky i nie zważając na konwenanse przechyliła spory łyk bursztynowego płynu prosto z butelki.  Dopiero, gdy zaczęło jej się nieco kręcić w głowie, odsunęła butelkę na bok i sięgnęła po brązową kopertę. Wprawnym ruchem rozerwała ją i wyciągnęła z niej niewielki plik fotografii. Jej wąskie usta rozciągnęły się w szerokim uśmiechu, gdy z obłędem w oczach przeglądała zdjęcia.

- No, no, no… Kto by pomyślał – zaśmiała się, pociągając kolejny łyk whisky i przejeżdżając koniuszkiem języka po swoich krwistoczerwonych ustach. – Nie tylko ja mam sekrety, Weasley…

 ***

CZYTASZ = KOMENTUJESZ