ROZDZIAŁ 17 "List"

Witajcie kochani!

Przynoszę Wam kolejny rozdział "Rozbitków". Mam nadzieję, że spodoba się Wam dzisiejsza ich odsłona. Nim jednak przystąpicie do lektury, chciałabym Was poprosić, żebyście zapoznali się z zakładką "Prorok Codzienny". Dzięki temu unikniemy nieporozumień przy ostatnim rozdziale. Macie jeszcze trochę czasu, bo do końca jeszcze daleko więc Ci, którzy się zmobilizują poznają zakończenie ;) Dla jasności- nie kończę tej historii! Mam tyle pomysłów na to opowiadanie, że bardzo prawdopodobnie powstanie drugie tyle treści;) Nie mniej jednak od teraz obowiązuje jedna zasada: czytasz = komentujesz. Uważam, że to nie jest zbyt duże poświęcenie dla kogoś, kto i tak poświęca swój cenny czas na lekturę rozdziału ;) Natomiast jeśli jesteś zbyt leniwy/a, by naskrobać kilka zdań, to lepiej nie wciągaj się w tę historię, bo nie poznasz jej zakończenia. Chcę, żeby to stało się jasne. Nie będzie żadnych odstępstw i wyjątków od reguły. Nie mam na celu robić komukolwiek na złość. Chcę natomiast uświadomić Ci, Drogi Czytelniku, jak wiele Ty i Twoja opinia znaczysz dla autora opowiadania.

W ramach ogłoszeń, chciałabym zasygnalizować, że utalentowana i obiecująca autorka poszukuje szczerej i sumiennej Bety. Jeśli ktoś byłby zainteresowany współpracą z Ginger, to możecie śmiało pisać do niej na blogu. 

Oto link:

http://blaskwtunelu.blogspot.com/

Ginger będzie bardzo wdzięczna za pomoc w tworzeniu jej własnego magicznego świata;)

Ślicznie dziękuję zapracowanej Faceless za ekspresowe zabetowanie rozdziału, ogromne wsparcie i wszystkie nasze długie rozmowy. Dziękuję Ci, Skarbie;*

Rozdział z dedykacją dla Was, bo to Wy jesteście powodem, dla którego ta historia się pisze.

A teraz zapraszam do lektury. Jestem ciekawa Waszych opinii;)

Ściskam mocno,

Villemo.

ROZDZIAŁ 17 „List”

Odwróciła nieobecne spojrzenie od swoich szczupłych palców, obejmujących kubek z zimną już kawą. Dźwięk pukania do drzwi wyrwał ją z odrętwienia, w którym trwała, odkąd Hermiona poszła wziąć prysznic. Poprzedniej nocy kobiety niewiele spały. Dużo za to rozmawiały. Ginny była wdzięczna przyjaciółce za jej wsparcie i za to, że nie pozwoliła jej pogrążyć się w rozpaczy. Granger wlewała w nią nadzieję, że Molly na pewno żyje i wróci do domu. Sama obecność szatynki dodawała jej otuchy i sił. Ona i Blaise byli filarami, które nie pozwalały jej runąć w przepaść, gdy traciła grunt pod stopami. Pukanie stało się bardziej natarczywe i Ginny westchnęła ze zrezygnowaniem. Wygładziła swój czarny, elegancki kostium i niechętnie otworzyła drzwi.

- Wiktor? –Zapytała, nie kryjąc zaskoczenia wizytą Bułgara.

- Witaj Ginny. Wiem, że już późno, a ty śpieszysz się na pogrzeb. Obiecuję jednak, że zajmę ci tylko chwilę – wytłumaczył szybko brunet.

Rudowłosa otrząsnęła się z zaskoczenia i uchyliła szerzej drzwi, zapraszając go do środka. Krum wyglądał na zdenerwowanego i równie zmęczonego co ona. Widząc wahanie mężczyzny, domyśliła się, że ten z jakiegoś powodu nie chce zobaczyć się z jej przyjaciółką. Jego zachowanie było dziwne i budziło podejrzenia. Stłumiła jednak ciekawość i oznajmiła wciąż zachrypniętym od płaczu głosem, że Hermiona szykuje się na górze. Wiktor przez chwilę analizował słowa kobiety, po czym pokręcił z determinacją głową i posłał jej blady uśmiech. Ginny westchnęła jedynie z irytacją i zamknęła drzwi, wychodząc na klatkę schodową.

- Masz świadomość, że zachowujesz się więcej niż dziwnie? – Upewniła się, obrzucając go uważnym spojrzeniem.

- Wyjeżdżam – oznajmił, ignorując jej uwagę, a widząc jak rudowłosa ściąga brwi, dodał – do Bułgarii. Chciałbym, żebyś przekazała coś ode mnie Hermionie.

- Dlaczego sam jej tego nie dasz? – Zapytała nieufnie, obserwując jak mężczyzna wyjmuje z wewnętrznej kieszeni marynarki kopertę.

- To skomplikowane, Ginny – wyjaśnił brunet, przybrawszy nieprzeniknioną maskę.

- Hermiona też ciągle mówi, że to skomplikowane. Może tylko wam takie się to wydaje? Uważam, że powinieneś z nią porozmawiać, zamiast częstować ją żałosnymi wyjaśnieniami w liście – sapnęła z irytacją nad uporem pary. Powoli sama zaczynała dochodzić do wniosku, że wszystko, co dotyczy tej dwójki, jest więcej niż skomplikowane.

- Czasami łatwiej jest coś napisać, niż powiedzieć – odparł ze smutkiem Wiktor, a po chwili zamyślenia dodał – Powiedz jej, że ją kocham.

Weasley zacisnęła spierzchnięte usta w wąską linię i popatrzyła chłodno na mężczyznę. Stał wciąż przed nią z tą samą nieprzeniknioną miną i pochmurnym spojrzeniem. Dłoń z kopertą w dalszym ciągu wyciągnięta była w jej stronę. Ginny miała ochotę powiedzieć mu, co myśli o jego zachowaniu, lecz w ostatniej chwili powstrzymała cisnące się jej na usta słowa. To i tak niczego by nie zmieniło. Nie spuszczając wzroku z jego twarzy, bez słowa odebrała list.

- Dziękuję, Ginny. Wiem, co teraz o mnie myślisz, ale…

- Zapewniam cię, że nie masz pojęcia o tym, co myślę – zaoponowała rudowłosa, obrzucając Wiktora nieprzychylnym spojrzeniem. – Nie opuszcza się ukochanej osoby, gdy ta najbardziej cię potrzebuje – dodała chłodnym tonem, a Krum w odpowiedzi uśmiechnął się smutno.

- Przykro mi z powodu Molly. Mam nadzieję, że aurorzy szybko odnajdą twoją mamę – oznajmił ciepłym, współczującym głosem.

Na wspomnienie o rodzicielce, Ginny poczuła bolesną gulę w przełyku. W odpowiedzi skinęła jedynie głową i odwróciła się od mężczyzny.

- Dbaj o nią… i o siebie – dodał Wiktor, gdy trzymała już rękę na klamce.

Odwróciła się, chcąc odpowiedzieć, lecz bruneta już nie było. Pokręciła ze zrezygnowaniem głową i wzięła głęboki, uspokajający oddech. Weszła do środka i o mało nie podskoczyła, widząc Hermionę opartą o framugę drzwi od kuchni. Jej blada twarz nie wyrażała żadnych emocji, lecz Ginny wiedziała, że szatynka słyszała każde słowo, jakie wymieniła z Krumem. Granger bez słowa wyciągnęła rękę po list. Szatynka przez chwilę przyglądała się kopercie, po czym zdecydowanym ruchem wrzuciła ją do trzymanej w dłoni czarnej kopertówki.

- Powinnyśmy już wychodzić – oznajmiła wypranym z emocji głosem i narzuciła na siebie cienki, czarny płaszczyk.

- Nie chcesz tego przeczytać? – Zapytała niepewnie Ginny, patrząc na nią spod oka i, biorąc przykład z przyjaciółki, założyła płaszcz.

- Nie – zdecydowanie w głosie i zacięta mina nie pozostawiały wątpliwości, że Hermiona nie chce rozmawiać o swoim narzeczonym.

Rudowłosa nie znała bardziej upartej osoby od swojej przyjaciółki. Gdy ta coś postanowiła, to nic nie było w stanie odwieść jej od zrealizowania swoich zamiarów. Z doświadczenia wiedziała, że jeśli kobieta będzie chciała z nią porozmawiać, to sama do niej przyjdzie. Dlatego chcąc nie chcąc i widząc ponaglające spojrzenie Granger, Ginny jedynie pokręciła głową z rezygnacją i ruszyła za szatynką.

***

Gęsta, biała mgła, wydobywająca się z bezdennej przepaści, otulała kamienne mury fortecy tak, że widoczne stawały się jedynie jej dwie strzeliste wieże. Ulewny deszcz przecinał powietrze, tworząc swego rodzaju zasłonę. Ponura pogoda jakby odzwierciedlała aurę tego miejsca. Niebezpieczny las Angrobotha otaczał fortecę z trzech stron i odgradzał ją od oceanu. Ludzie, którzy zapuścili się w te rejony, już nie wrócili, nigdy też nie odnaleziono zaginionych ciał, a ci nieliczni, którym udało się opuścić las, postradali zmysły. Zarówno wśród mugoli, jak i czarodziejów funkcjonowało przekonanie, że miejsce to jest nawiedzone. Eva, odkąd tylko zdobyła Alcatraz, pamiętała, że las wydawał jej się martwym. Nigdy nie słyszała docierających stamtąd odgłosów życia zwierzyny, nie widziała ptaków szybujących nad pysznymi, ciemnozielonymi koronami drzew. Las zawsze wypełniała głucha, wywołująca gęsią skórkę cisza.

Odwróciła wzrok od okna i spojrzała krytycznie na dzieło swojej trzygodzinnej pracy. Antymagiczna, ciasna klatka zwisała z grubego łańcucha. Jej żelazne kraty lśniły złotą poświatą, która z minuty na minutę zanikała. Na górze i na dole przytwierdzone były kajdany. Jednoosobowe więzienie, stworzone wyłącznie z jej magii, z pozoru wyglądało jak zwykła klatka. I tylko Eva wiedziała, że w rzeczywistości to śmiercionośna pułapka. Jej plan B. Uśmiechnęła się zadowolona z efektów i przesunęła palcem po kratach. Czuła własną magię, która rozpoznawała i ją.  Czarny kruk wydał złowrogi odgłos i nastroszył pióra. Wyglądało na to, że również Hermes wyczuwał złowrogą aurę. Czarownica wyciągnęła władczo rękę, a ptak posłusznie sfrunął na jej przedramię.

- Jesteśmy prawie gotowi, przyjacielu – wyszeptała, gładząc błyszczące skrzydło i patrząc prosto w paciorkowate oczy zwierzęcia. – Już niedługo wszystkie pionki staną na swoim miejscu – dodała bardziej do siebie niż do niego, a ptak przekrzywił łepek. – Wejść – oznajmiła, gdy rozległo się donośne pukanie, a chwile potem wrota otworzyły się z głośnym skrzypnięciem.

- Mogłem się spodziewać, że tutaj cię znajdę.

Kobieta uśmiechnęła się, słysząc nutkę pobłażania i irytacji w głosie mężczyzny. Oliwer niespiesznym krokiem podszedł do niej i krótko pocałował. Kruk w ramach protestu zaskrzeczał i ponownie nastroszył pióra. Mężczyzna uśmiechnął się szeroko i pogłaskał ptaka, a ten polubownie przeniósł się na jego ramię, wczepiając pazury w naramiennik zbroi.

- Pozwól mi iść z tobą – poprosił, choć jego ton wskazywał bardziej na rozkaz.

- Uważasz, że sama nie poradzę sobie z watahą wilkołaków? – Zapytała rozbawionym tonem, unosząc prowokacyjnie brew i odgarnęła z czoła mężczyzny niesforne kosmyki. – Poradzę sobie – dodała, widząc jak Oliwer zaciska szczękę. – Piłeś eliksiry? – Zmieniła temat, dając mu do zrozumienia, że tamta sprawa jest zamknięta.

- Nie podoba mi się to, Evo – nie ustępował i, nie pozwalając kobiecie odsunąć się od siebie, otoczył jej talię rękoma.  – Pakt z wampirami był niebezpieczny, sojusz z dementorami był szaleństwem, ale samotna wyprawa na spotkanie z watahą wilkołaków w nocy i to w dodatku w czasie pełni… - kontynuował, patrząc na nią z dezaprobatą i urwał, jakby szukając odpowiednich słów. - Nawet sam nie wiem, jak to określić.

- Uznaj to za akt desperacji – wyszeptała zmysłowym tonem, uśmiechając się i musnęła wargi blondyna. Zamruczała z aprobatą, gdy po chwili oporu oddał jej pocałunek z większą zachłannością. – Zaufaj mi, Oliwerze.

- Ufam ci, Evo. To im nie ufam – odparł, patrząc prosto w błyszczące, szmaragdowozielone oczy ukochanej.

- Gdzie masz bransoletę? – Zapytała ostrym tonem, dostrzegając lewy nadgarstek mężczyzny, a tym samym odwracając jego uwagę od wilkołaków.

- Chyba została w komnacie. Tak spieszyłem się, żeby złapać cię przed podróżą, że musiałem ją tam zostawić – wyjaśnił przepraszającym tonem, widząc karcącą minę kobiety.

- Nie wolno ci o niej zapominać, Oliwerze. Ta bransoleta chroni cię przede mną! Ostatnim razem mogłam cię zabić! A co, gdybym teraz straciła kontrolę nad swoją mocą?!

- Jesteś na najlepszej drodze do tego – wtrącił, uspokajającym głosem, patrząc na nią ze znaczącą miną.

Słysząc jego uwagę, zmarszczyła czoło i posłała mu piorunujące spojrzenie. W odpowiedzi uśmiechnął się jedynie i wygładził dłońmi jej czoło. Zamknęła oczy i zacisnęła wargi, starając się stłumić rozpalający się w niej gniew.

- Spójrz na mnie – poprosił cichym szeptem, a Eva z ociąganiem uchyliła powieki. – Przepraszam, że cię zdenerwowałem. Nie chciałem wystawiać cię na próbę. Dobrze rozumiem twój lęk o moje bezpieczeństwo. Obiecuję, że od dzisiaj będę pamiętać o bransolecie. Jeśli chcesz, mogę nawet zacząć w niej spać – oznajmił poważnym tonem, choć przy ostatnim zdaniu dodał do niego żartobliwą nutę. – Musisz zrozumieć, że to działa w obydwie strony, Evo. Ja też się martwię. I nie chodzi o to, że nie wierzę w twoją moc. Doskonale wiem, jak potężną kapłanką jesteś. Boję się jednak, że coś pójdzie nie tak. Ten plan jest jak spacer po linie nad przepaścią. Jeden fałszywy krok i wszystko przepadnie… Przez lata żyłem w przekonaniu, że straciłem cię na zawsze. Siostry nie udzielały żadnych informacji. Powiedziały mi tylko, że pomyślnie przeszłaś rytuał i teraz czeka cię szkolenie. Ucieszyłem się, że żyjesz. Pierwszy raz płakałem ze szczęścia. A potem pojawiła się Pierwsza Kapłanka i powiedziała mi, że dla mnie jesteś martwa… - urwał, a kobieta dostrzegła w jego oczach rozpacz graniczącą z szaleństwem. Dobrze znała te uczucia, gdyż sama doświadczyła tego w murach zakonu. Wtedy i ona usłyszała od Pierwszej Kapłanki, że Oliwer jest dla niej martwy.  – Nigdy nie czułem takiej pustki…To było… - głos mu się załamał, więc urwał i odetchnął głęboko.

- Garric powiedział mi, że tylko ty możesz uratować mnie przed zatraceniem – wpadła mu w słowo, wykorzystując moment, gdy on starał się odzyskać kontrolę nad głosem. -  Z początku nie rozumiałam tego. Myślałam, że to kolejna z jego opowiastek o potędze miłości i tego typu farmazonach. Znaczenie jego słów pojęłam dopiero wtedy, gdy o mały włos cię nie zabiłam. Wtedy coś we mnie pękło… - urwała i uniosła zaszklony wzrok na twarz mężczyzny. – Myśl o tym, że mogłabym cię stracić, sprawiła mi gorsze cierpienie, niż próby bólu, jakich musiałam doświadczyć, żeby wyniesiono mnie na stanowisko Pierwszej Kapłanki.

- Evo…

- Nie, Oliwerze! Musisz zrozumieć – przerwała mu nieznoszącym sprzeciwu głosem, a mężczyzna polubownie skinął głową. – Robię to dla nas. Nigdy w to nie wątp – oznajmiła stanowczo, a widząc, jak otwiera usta, by zaoponować, dodała pospiesznie - Wiem, że masz wątpliwości. Widzę to w twoich oczach, ilekroć na mnie patrzysz. Dostrzegasz moją metamorfozę i dobrze. Musisz ją dostrzegać i zaakceptować. Tylko w ten sposób mnie nie znienawidzisz… Poświęciłam własną duszę, żebyśmy mogli być razem. Tylko ty mnie trzymasz. Tylko dzięki tobie nie zatracam się we własnym szaleństwie – kontynuowała zduszonym głosem, ignorując łzy obficie spływające po policzkach.

Oliwer poruszony słowami ukochanej przyciągnął ją do siebie i mocno przytulił. Eva nie opierała się. Wtuliła się ufnie w ramiona mężczyzny, czerpiąc z jego bliskości pociechę i siłę na to, co było nieuniknione. Wiedziała, że jest już za późno, aby się wycofać. Poza tym ona nie chciała rezygnować. Jej wnętrzności trawiła gorączka i tylko zemsta mogła ją ugasić. Brakowało już tylko trzech figur. Dzisiejszej nocy zdobędzie dwie z brakujących elementów, a nim minie trzecia doba wszystkie pionki na jej szachownicy będą ustawione w odpowiednim miejscu.

***

Od ponad piętnastu minut patrzyła tępo w wygniecioną przez siebie kopertę, którą Wiktor zostawił Ginny. List wciąż był zapieczętowany. Hermiona bała się go otworzyć. Zastanawiała się nad tym, co mógł kryć. Westchnęła głośno i rozejrzała nieprzytomnie po parku, w którym rozstała się z Ginny po zakończeniu uroczystości pogrzebowych.

Pożegnanie Kingsleya Shackelbolta i Jasona Blackwella przyciągnęło uwagę masy czarodziejów z kraju i zagranicy. Mistrz ceremonii używał wielkich słów, by uczcić pamięć dwóch wielkich osobistości. Poświęcenie, niestrudzona walka o lepszy świat, honor, uczciwość, szlachetne serce i wiele innych określeń z całą pewnością oddawało znakomitość i bohaterstwo mężczyzn. Dla wielu ludzi stali się oni symbolem wolności i pokoju. Hermiona miała jednak wrażenie, że cała ta pompatyczna oprawa ceremonii odarła zmarłych z pierwiastka człowieczeństwa. Widziała, jak Harry rzuca ponure spojrzenie w kierunku mównicy zupełnie tak, jakby sam miał zamiar tam wejść i opowiedzieć o prawdziwym Kingsleyu. Znała to spojrzenie, gdyż widziała je już na pogrzebie Dumbledorea. Ostatecznie Potter wraz z innymi aurorami został przy trumnie Shackelbolta, by oddać mu ostatni hołd.

Otuliła się szczelniej płaszczem, a jej wzrok spoczął na Gregu i Scoccie, dwójce jej przyszywanych cieni. Mężczyźni rozglądali się czujnie po otoczeniu i trzymali się w bezpiecznej odległości gotowi, by w razie zagrożenia odpowiednio zareagować. Szatynka wiedziała, że to nie jej jedyna ochrona. Harry dał jej do zrozumienia, że czuwa nad nią cały sztab ludzi, jednak dla jej komfortu psychicznego zgodził się, by tylko Scott i Greg stanowili jej straż przyboczną. Zaśmiała się histerycznie, czym przyciągnęła uwagę ochroniarzy. Ukryła twarz w dłoniach i otarła łzy z policzków. Nie mogła sobie pozwolić na mazgajstwo. Problemy nie rozwiążą się same. Musi stawić czoło rzeczywistości, nawet jeśli do końca nie wie, co powinna zrobić. Dawno już nie czuła się tak bezradna i przytłoczona. Miała wrażenie, że wszystko, co utrzymywało w jej życiu równowagę i dawało poczucie bezpieczeństwa, wyślizguje jej się z rąk. Ponownie spojrzała na kopertę i złamała pieczęć. Ze wstrzymanym oddechem wyjęła list i ostrożnie go rozwinęła.

- Masz ochotę na spacer? – Podskoczyła wystraszona, słysząc męski baryton tuż koło ucha i pospiesznie złożyła pergamin.

- Nie uważasz, że spacer na smyczy jest ostatnią rzeczą, na jaką mam ochotę? – Rzuciła z przekąsem i, starając się uspokoić, oparła wygodnie o oparcie ławki, nad którą z tyłu nachylał się Draco.

- Miałem na myśli spacer bez nadzoru – oznajmił zdawkowo blondyn i przekręcił na bok głowę, uważnie lustrując twarz szatynki.

- A czy to nie będzie zbyt niebezpieczne? – Sarknęła z obojętną miną i sekundę później wstrzymała powietrze, bo twarz Malfoya znalazła się kilka cali od jej.

- Nie, bo będziesz ze mną – uciął jakby to wyjaśniało sprawę.

- I to niby ma mnie uspokoić – powiedziała na wdechu, a Draco w odpowiedzi uśmiechnął się łobuzersko i mrugnął do niej.

Hermiona wypuściła wolno powietrze, gdy Malfoy oddalił się i poinstruował jej ochroniarzy. Spojrzała na wciąż nieprzeczytany list, który trzymała w rękach i przygryzła dolną wargę. Wiedziała, że powinna go przeczytać i że w końcu będzie zmuszona stawić czoła jego treści. Nie mogła odkładać tego w nieskończoność. Widząc jednak zbliżającego się mężczyznę, wsunęła pośpiesznie kopertę do torebki i założyła za ucho niesforny kosmyk włosów. Blondyn przez chwilę przyglądał się jej w zamyśleniu, po czym wyciągnął rękę. Niepewnie chwyciła jego dłoń i zarumieniła się, czując znajome mrowienie. Draco uśmiechnął się pod nosem i przyciągnął ją bliżej siebie, obejmując pewnie w talii.

- Mieliśmy spacerować – powiedziała z teatralnym wyrzutem i starała się uspokoić szalone bicie serca wywołane jego dotykiem.

- I będziemy. Uznałem tylko, że tak będzie bezpieczniej – odparł z przekonaniem, a Hermiona przewróciła oczami, jednak nie odsunęła się od blondyna.

Cieszyła się tą krótką chwilą normalności. Choć nie była pewna, czy spacer w objęciach Malfoya mogła uznać za coś zwyczajnego. Zastanawiała się, czy kiedykolwiek przyzwyczai się do jego elektryzującego dotyku, specjalnego uśmiechu przeznaczonego tylko dla niej, niespodziewanych porywów szczerości, zaskakujących gestów, wprawiających ją w zakłopotanie i pocałunków, które sprawiały, że czuła się tak, jakby unosiła się nad ziemią.

- Nie jest ci zimno? – Zapytał, gdy oparła głowę o jego ramię.

- Nie. A Tobie?

W odpowiedzi otrzymała tylko pobłażające spojrzenie, od którego jeszcze bardziej się zarumieniła. W przeciwieństwie do niej, mężczyzna ubrany był stosownie do pogody. Na szczęście Draco powstrzymał się od kąśliwych uwag na ten temat i za pomocą czarów otoczył ich magiczną bańką, w której powietrze było cieplejsze niż na zewnątrz. Uśmiechnęła się delikatnie i spojrzała z troską na bladą i zmęczoną twarz mężczyzny.

- Jak się czujesz? – Zapytała łagodnym tonem.

 Draco westchnął ciężko i nie patrząc na nią wzruszył ramionami. Hermina mocniej się do niego przytuliła, chcąc tym gestem przekazać mu swoje wsparcie. Wiedziała, że mężczyzna nie należy do osób, które z łatwością rozmawiają o swoich uczuciach. W tej jednej rzeczy byli do siebie bardzo podobni.

- On nie zasłużył na taką śmierć – powiedział cicho, utkwiwszy nieobecny wzrok w miejscu, gdzie przed chwilą stali jej ochroniarze.

- Wiem – odpowiedziała, wiedząc że nie ma słów, które złagodziłyby ten rodzaj bólu po stracie kogoś bliskiego. – Pamiętaj jednak, że on dalej będzie żywy w twoich wspomnieniach – dodała łagodnym tonem i pogłaskała jego policzek. Gest ten sprawił, że blondyn w końcu na nią spojrzał i uśmiechnął się z trudem.

- Nie – zaoponowała szatynka, kręcąc głową i ujmując twarz mężczyzny w dłonie. – Nie udawaj silniejszego niż jesteś. Kingsley był dla ciebie kimś ważnym i masz prawo do żalu po jego stracie. To nie jest oznaka słabości, Draco. To pokazuje, jak silną miłością potrafisz obdarzyć bliskich ci ludzi – powiedziała z przekonaniem i uśmiechnęła się przez łzy.

Malfoy przyglądał się nieufnie kobiecie, starannie ważąc jej słowa. W końcu wziął głęboki oddech i uśmiechnął się niepewnie z wdzięcznością. Hermiona odwzajemniła gest i mocno go przytuliła. Nie potrzebowała słów, by wiedzieć co teraz dzieje się z mężczyzną. Nie chciała go też zmuszać do rozmowy o uczuciach. Przede wszystkim pragnęła okazać mu wsparcie i dać do zrozumienia, że choćby nie wiem co, ona będzie trwać u jego boku.

- Dziękuję – wyszeptał, wtulając twarz w jej włosy i przymknął powieki, chłonąc ciepło i siłę ukochanej. Hermiona mocniej go przytuliła na znak, że rozumie i pogłaskała go po głowie. – Powiesz mi, od kogo ten list? – Zapytał, zmieniając temat i dając jej subtelnie do zrozumienia, że nie chce dłużej rozmawiać o zmarłym przyjacielu.

- Od Wiktora – odparła ostrożnie, odsuwając się nieznacznie od mężczyzny.

-Co napisał? – Zapytał z pozoru neutralnym tonem, choć jego spojrzenie mówiło zupełnie coś innego.

- Nie wiem – westchnęła szatynka, wzruszając ramionami, a widząc minę mężczyzny, wyjaśniła – Nie przeczytałam go jeszcze.

- Nie widziałem go dzisiaj na pogrzebie – Ciągnął, gdy wznowili wolny marsz i widać było, że zżera go ciekawość na temat jej stosunków z Krumem.

- Bo wyjechał – odparła wymijająco, czując się niezręcznie pod ostrzałem pytań Dracona.

- Mam nadzieję, że na zawsze – burknął Malfoy i mocniej objął kobietę.

- A ja nie – powiedziała cicho Hermiona i poczuła, jak mięśnie mężczyzny spinają się. – Wolałabym najpierw z nim porozmawiać – wyjaśniła, zmuszając mężczyznę do zatrzymania się. Położyła dłoń na jego klatce piersiowej i uśmiechnęła delikatnie, widząc zawziętą minę blondyna. – Draco… - przywołała go, gdy dłuższy czas nie reagował. W końcu westchnął ciężko i spojrzał na nią. Uśmiechnęła się z pobłażaniem i odgarnęła z jego czoła niesforne kosmyki, które rozwiał wiatr. – Nie będziesz się teraz do mnie odzywał, bo Wiktor napisał do mnie list? – Zapytała na wpół rozdrażniona, na wpół rozbawiona, a widząc, że nie przyniosło to spodziewanej reakcji, nachmurzyła się.

- Wciąż nosisz pierścionek od niego – powiedział obojętnym tonem, a ona uniosła brwi w geście zdziwienia.

- Bo wciąż mam narzeczonego – rzuciła z przekąsem, zła za jego dziecinny upór. Chciała się odsunąć, lecz jej na to nie pozwolił. – Co z tobą, Malfoy?!

- Nie igraj ze mną, Granger – powiedział, patrząc na nią z trudną do rozszyfrowania miną. Przez chwilę zastanawiała się, o co mu chodzi. Zachowywał się irracjonalnie, zupełnie jak nie on. I nagle spłynęło na nią olśnienie. Nie mogąc się powstrzymać, uśmiechnęła się szeroko, wspięła na palce i pocałowała go mocno. Draco w odpowiedzi przyciągnął ją bliżej i odpowiedział zaborczo na pocałunek.

- Jesteś idiotą, Draco – wyszeptała prosto do jego ust w przerwach między pocałunkami.

Po jej słowach mężczyzna odsunął ją delikatnie, tak by patrzeć jej prosto w oczy.

- A ty jesteś moja – powiedział z powagą, a widząc jak ściąga brwi, ujął jej twarz i pochylił się, zaglądając głębiej w jej piwne tęczówki. – Jesteś moja, Granger – powtórzył z większą stanowczością. – I tym razem nie pozwolę ci odejść… 

***

Niespiesznym krokiem przemierzała wąski leśny trakt, prowadzący do serca puszczy. To tam ukrywała się sfora. Krajobraz z każdej strony wyglądał tak samo. Wysokie, wiekowe drzewa rzucały nieprzyjemne cienie i zasłaniały niebo. Było coś upiornego w tym miejscu i Eva z chęcią by zawróciła. Zamiast tego upewniła się, że jej bariera ochronna jest nienaruszona i zastanawiała się, jak daleko jeszcze będzie musiała iść. Wyczuwała obecność śledzących ją intruzów, jednak nie dała po sobie poznać, że o nich wie.  Wolała zachować dla siebie element zaskoczenia, na wypadek gdyby negocjacje nie szły po jej myśli. Leśna, wysuszona ściółka trzeszczała pod jej ciężarem, a wilgotny, orzeźwiający zapach lasu przyjemnie rozbudzał. Po kolejnym kwadransie marszu dostrzegła majaczące z oddali światło, a do jej nozdrzy dotarł zapach dymu. Przybrała nieprzeniknioną minę i szybszym krokiem pokonała ostatni odcinek. Zaledwie przekroczyła granicę obozu, a została otoczona przez dziesięciu strażników, którzy dotychczas ją śledzili. Zdusiła pełne politowania prychnięcie i uniosła wyniośle podbródek. Wszyscy oni ubrani byli w szare uniformy i ciemnozielone peleryny, a przy ich pasach tkwiły zatrute ostrza, które służyły za idealną broń, gdyż wystarczyło draśnięcie, by wyeliminować zagrożenie. Zagęściła powietrze wokół zewnętrznej osłony, by opóźnić ewentualny atak przeciwnika i dać sobie czas na rzucenie zaklęcia. Przesunęła władczym wzrokiem po sylwetkach strażników. Jako, że nasunęli na głowy kaptury, nie mogła dostrzec ich twarzy i poznać myśli. Wiedziała jednak, że czekają na rozkaz dowódcy. I gdy już miała kazać mu się ujawnić, z półokręgu wystąpił jeden z mężczyzn.  Zsunął kaptur, ukazując opaloną, poznaczoną bliznami, ponurą twarz. Strażnik nie wyglądał na człowieka, którego łatwo można było zastraszyć. Eva pomyślała, że nie bez powodu wybrano go dowódcą.

- Mamy rozkaz doprowadzić cię do Rady Starszych – zmrużyła oczy, słysząc jego arogancki ton i brak jakiegokolwiek szacunku. Jednocześnie zaskoczyło ją, że Rada spodziewała się jej przybycia.

- Prowadź więc. Pamiętaj jednak, że jeśli jeszcze raz zwrócisz się do mnie w ten sposób, to gorzko tego pożałujesz – oznajmiła lodowatym tonem i podgrzała temperaturę swojej osłony tak, że strażnicy tłoczący się wokół niej odsunęli się z sykiem i zacisnęli dłonie na zatrutych ostrzach.

Mężczyzna zacisnął szczękę i rzucił jej wściekłe spojrzenie, które Eva odwzajemniła ze stoickim spokojem. Strażnik wyglądał tak, jakby miał zamiar rzucić się jej do gardła, lecz po chwili opanował się i uśmiechnął z wysiłkiem.

- Jak sobie pani życzy. Za mną proszę – odparł ze sztuczną uniżonością, a następnie poprowadził ją okrężną drogą do namiotu Rady.

Eva wiedziała, że w ten sposób wataha próbuje zataić ich liczebność oraz rozkład obozu. Gdyby tylko wiedzieli, z jak marnym skutkiem. Jej szpiedzy, gdy tylko wytropili ich kryjówkę, oszacowali liczbę ich społeczności. Sama wydała szczegółowe rozkazy, gdyż przed sojuszem z nimi musiała upewnić się, że pakt będzie dla niej opłacalny. Nie miała zamiaru układać się z garstką banitów.

Gdy dotarli na miejsce jeden ze strażników odsunął płachtę namiotu, by kobieta mogła wejść do środka. Za nią weszło pięciu mężczyzn, reszta rozstawiła się na strategicznych pozycjach przed nim. Pogładziła swój medalion z symbolem Zakonu Stella Mortis i przesunęła wzrokiem po Radzie Starszych. W jej skład wchodziła trójka mężczyzn. Dwóch z nich było wysokich i muskularnych, ubranych w brązowe skórzane spodnie włożone w długie, czarne buty i białe lniane koszule, na które narzucone mieli kamizelki z tego samego materiału, co spodnie. Szerokie pasy na biodrach zawierały liczne wypchane kieszonki, a z niektórych pasów wystawała broń. Obydwaj mieli ciemne włosy do ramion i każdy z nich posiadał biały kieł w uchu. Opalone twarze przyglądały się jej bez wyrazu, choć z widocznym napięciem. Trzeci z mężczyzn był dużo starszy i już nie tak muskularny jak jego towarzysze. Długie siwe włosy zebrane w kucyk poprzetykane były piórami i tak jak pozostali członkowie rady posiadał kolczyk w uchu. Luźne lniane spodnie wisiały na jego długich, kościstych nogach, odsłaniając kostki i gołe stopy. Na ramionach miał wełnianą jasną pelerynę dosięgającą kolan, więc Evie trudno było ocenić, czy mężczyzna jest uzbrojony. Jego duże, niebieskie oczy przyglądały się jej ze spokojem i ponurą determinacją.

Eva skłoniła głowę przed Radą i mężczyźni pozdrowili ją w ten sam sposób. Następnie najstarszy z nich zajął miejsce przy wyściełanym skórami podium, a jego towarzysze usiedli po obu jego stronach.

- Nigdy nie sądziłem, że dożyję dnia, w którym ponownie spotkam Posłankę Rubinowej Róży – powiedział najstarszy z mężczyzn i uśmiechnął się smutno. – Wiem, po co przyszłaś kapłanko, lecz obawiam się, że nie mogę dać ci tego, czego żądasz. Rada nie zmieniła zdania. Wyjaśniłem ci powody, dla których odmówiliśmy, więc nie rozumiem, dlaczego trudziłaś się, by pokonać tak niebezpieczną podróż, żeby nas odnaleźć.

- Po prostu pomyślałam, że należy przypomnieć ci o ślubach, które złożyłeś Zakonowi. Masz dług wobec Stella Mortis, Dereku. Chyba nie zapomniałeś, ile zawdzięczasz Najwyższej Kapłance? – Zapytała zdawkowym głosem i posłała mężczyźnie znaczące spojrzenie.

- To decyzja Rady Starszych i nie ma związku z uchybianiem się od spłacenia długu – odparł chłodnym tonem, a rysy jego twarzy stężały.

- Czyżby? – zapytała powątpiewająco, a widząc, jak Derek wstrzymuje oddech, dodała - I to dlatego ukryłeś swój szczep w tej bezludnej, niebezpiecznej puszczy? Moje siostry wielokrotnie zastanawiały się, gdzie się ukrywasz.

- Nie ukrywam się! Dbam o bezpieczeństwo mojej rodziny! – Zaperzył się starszy i zacisnął dłonie na kościstych kolanach.

- Gdyby nie interwencja Najwyższej Kapłanki, nie miałbyś kogo bronić – oznajmiła twardo kobieta, ignorując poruszenie wśród straży.

- Nie po to ratowałem życie moich pobratymców, żeby teraz narażać ich na niebezpieczeństwo – wycedził przez zęby, wychylając się w jej stronę.

- Gdyby nie nasz dar…

- Wilkołaki nie służą czarodziejom! – Powiedział podniesionym tonem, a strażnicy położyli dłonie na pasach z bronią.

- Zważaj na ton, Dereku – ostrzegła mężczyznę, a jego dwóch towarzyszy popatrzyło na nią z oburzeniem i zaprotestowali, lecz starszy ich powstrzymał.

- Wybacz, pani. Moi towarzysze nie wiedzą, jak wielkim szacunkiem powinni cię obdarzać – zreflektował się przywódca, skłaniając głowę i spojrzał ostrzegawczo po twarzach swoich pobratymców.

- Zauważyłam – rzuciła z przekąsem i obrzuciła strażnika, który przyprowadził ją do namiotu, wyniosłym spojrzeniem.

- Nie szukamy waśni, pani – kontynuował Derek. – Chcemy żyć w pokoju z Zakonem Stella Mortis. Nie możemy jednak mieszać się w wojny czarodziejów. Wasze porachunki to nie nasza sprawa – tłumaczył pokornie i posłał czarownicy błagalne spojrzenie.

- Postawię sprawę jasno, Dereku. Odrzucając moją propozycję, podpisujesz na siebie i swój ród wyrok. Dlatego dobrze się zastanów nim podasz odpowiedź. Bo jeśli nie dołączysz do mnie i nie złożysz mi przysięgi wierności, staniesz przeciwko mnie. Wiedz, że w tej wojnie nie będzie neutralnych stanowisk…

- Jak śmiesz nam grozić?! Kim jesteś, by włamywać się na nasze terytorium, bezcześcić naszą ziemię i szantażować Radę Starszych?! – Wybuchnął ów strażnik, który już raz okazał jej brak szacunku.

- Bastianie, nie… - ostrzegł Derek, lecz było już za późno.

Eva odwróciła się w stronę strażnika i zmrużyła niebezpiecznie oczy. Strumień magii pomknął w stronę niespodziewającego się tego mężczyzny i powalił go na ziemie. Bastian zaczął przeraźliwe wrzeszczeć i skręcać się z bólu. Reszta strażników ruszyła mu na pomoc i rzuciła się w kierunku stojącej nad ich towarzyszem czarownicy. Eva rozgrzała zasłonę i zagęściła otaczające ją powietrze, a następnie odrzuciła pierwszą warstwę tarczy i unieruchomiła przeciwników. Rozłożyła ręce w bok, a następnie gwałtownie nimi szarpnęła i cztery ciała osunęły się bezwładnie na ziemię.

- Wystarczy! – Uciął ostro Derek, patrząc twardo na kapłankę torturującą jego współbratymca. – Odejdź stąd, córko Hekate, i nigdy nie wracaj – zażądał nieznoszącym sprzeciwu głosem. - Moja sfora nie będzie przelewać krwi w porachunkach między czarodziejami.

Eva niespiesznie podniosła na niego wzrok. Wszystko w niej gotowało się od powstrzymywanej wściekłości. Jeszcze nikt nie okazał jej takiego braku szacunku i nie śmiał podnieść na nią ręki, a tym bardziej wtedy, gdy była posłańcem Zakonu. Wiedziała też, że jeśli istniały jakiekolwiek szanse na zdobycie poparcia wilkołaków, to właśnie przepadły. A skoro nie mogła czerpać siły z magii sfory, to musiała wyeliminować zagrożenie. Derek znał Stella Mortis. Powinien złamać przysięgę i przyłączyć się do niej. Po wojnie pozwoliłaby mu wrócić do puszczy wraz z resztą bandy tych prymitywnych dzikusów. Tego wieczora jednak zaprzepaścił swoją szansę.

- Podjąłeś decyzję, Dereku. Tej nocy spłacisz swój dług – oznajmiła lodowatym, opanowanym głosem i, nie czekając na reakcję mężczyzny, opuściła namiot.

Przymknęła powieki, wdychając świeże powietrze. Nasunęła kaptur długiej, czarnej peleryny podróżnej i szybkim krokiem ruszyła przed siebie. Zimna furia szalała w jej wnętrzu. Nie sądziła, że Derek okaże się takim głupcem. Wspięła się na niewielką górkę, skąd miała doskonały widok na obóz sfory. Z oddali dobiegały ją odgłosy śmiechu ganiających się dzieci i nawoływania rodziców. Chwilę później usłyszała bębny i dzwony – sygnał alarmowy. Przez chwilę stała wśród drzew. Jej peleryna zlewała się z mrokiem. Wyciszyła zmysły, skupiając się na własnym oddechu. Moc skoncentrowała się w jednym punkcie i domagała się uwolnienia. Liście drzew poruszały się niespokojnie pod wpływem nasilającego się z każdą sekundą wiatru. W obozie nastąpiło poruszenie wywołane alarmem. Ludzie przekrzykiwali się wzajemnie i tłoczyli na placu wokół ogromnego ogniska. Na środek wyszedł Derek i jego dwóch młodszych towarzyszy. Z tej odległości Eva słyszała jego dźwięczny głos, lecz nie odróżniała słów. Nie miało to jednak dla niej znaczenia. Zacisnęła usta w wąską linię i wyciągnęła przed siebie ręce. Ułożyła palce tak, jakby trzymała niewidzialną piłkę i utkwiła w niej wzrok. Wiatr nieubłaganie uginał gałęzie i ciągle przybierał na sile. Kobieta coraz bardziej odsuwała od siebie dłonie, rozciągając w ten sposób koncentrowaną energię. W końcu uniosła ręce do góry i, nie przerywając kontaktu wzrokowego, powoli zaczęła je opuszczać, aż znalazły się na wysokości klatki piersiowej. Następnie z ogromnym wysiłkiem gwałtownie wypchnęła ręce przed siebie, odrzucając zmaterializowaną moc. Przez chwilę nic się nie działo, a potem płomienie w ognisku, znajdującym się na placu, wystrzeliły w górę. Pióropusz ognia rozdzielił się na cztery mniejsze płomienie i każdy z nich pomknął w inną stronę, otaczając obóz sfory i uniemożliwiając wilkołakom ucieczkę. Silne podmuchy powietrza kierowały ogień do środka poczwórnego pierścienia. Słysząc przeraźliwe krzyki, uśmiechnęła się mściwie, a gdy ognista kopuła wspomagana wiatrem zamknęła się nad swoimi ofiarami z uczuciem spełnienia i triumfu teleportowała się do Londynu. Przed przybyciem Najwyższej Kapłanki musiała zdobyć ostatni element. Tym razem jednak nie miała zamiaru wysługiwać się innymi. Uśmiechnęła się na myśl o tym, że nim zajdzie słońce, pionki na jej szachownicy będą stały na właściwym miejscu.