ROZDZIAŁ 6 "Krucze pióro"

 Dla Faceless, Anny, Justyny i Karoliny. Za to, że jesteście i mnie wspieracie. Dziękuję!

A teraz już, bez zbędnych słów zapraszam na rozdział szósty.

Pozdrawiam,

Villemo.

ROZDZIAŁ 6 „Krucze pióro”

Jason Blackwell czuł się człowiekiem sukcesu. Ciężko harował, aby znaleźć się w miejscu, w którym jest obecnie. Poświęcił całe swoje prywatne życie na budowanie odpowiedniej pozycji w ministerstwie i prestiżu w magicznym świecie. Od momentu, gdy Tiara Przydziału przydzieliła go do Ravenclawu wiedział, że jest stworzony do wielkich czynów. Był gotów do najkrwawszych rewolucji, byleby wcielić swoją wizję idealnego społeczeństwa. Skrupułów wyzbył się już dawno temu. Władza nigdy nie szła w parze z sentymentami. A on, jako przywódca, wiedział o tym najlepiej. Kiedyś może i kierował się naiwnymi przesłankami o równości, miłości i sprawiedliwości. Teraz jednak nie miał już złudzeń. Ludzie nie potrzebują kogoś, kto będzie się do nich uśmiechał i głaskał ich po głowie. Społeczeństwo pragnie charyzmatycznego przywódcy, który będzie rządził magicznym wymiarem twardą ręką. Chcą władcy, który wprowadzi żelazne zasady i nikt nie odważy się ich kwestionować. Dlatego już wkrótce podporządkuje sobie cały Wizengamot i stanie się przywódcą absolutnym. Stanie się królem.

Skinął uprzejmie głową swojej asystentce i pewnym krokiem przeciął korytarz, prowadzący do jego gabinetu. Przeczesał dłonią mokre, ciemne włosy i przeklął w myślach angielską pogodę. W gabinecie panował dotkliwy chłód, od którego dostał gęsiej skórki. Jednym machnięciem różdżki rozpalił kominek i ruszył w stronę majestatycznego biurka. Wszystkie meble i dekoracje w pomieszczeniu przesiąknięte były przepychem i świadczyły o wysokiej pozycji właściciela. Z dumą spojrzał na swój własny portret, stanowiący centralny punkt na ścianie i odłożył teczkę. Dopiero wtedy jego wzrok zarejestrował czarne, krucze pióro, obwiązane dwukrotnie czerwoną wstążką. Poczuł, jak jego kolana uginają się pod wpływem przytłaczającego ciężaru, jaki wywołał znajomy widok.

Drzwi do jego gabinetu otworzyły się szeroko, a do środka weszła szczupła, wysoka blondynka, niosąca tacę z kawą. Aromatyczny zapach nieco rozluźnił napięte nerwy mężczyzny, lecz nie wyeliminował uczucia paniki, która zawładnęła jego umysłem.

- Potrzebuje pan jeszcze czegoś? – Zapytała uprzejmie sekretarka, stawiając przed nim parującą filiżankę.

- Dziękuję Ann. Poproś do mnie Cormaca i powiedz mu proszę, że to pilne – oznajmił zachrypniętym głosem, starając się opanować drżenie rąk.

Gdy blondynka wyszła, jego pięść huknęła o blat biurka. Pod wpływem siły uderzenia kilka kropel kawy zleciało na znajdujące się obok filiżanki sprawozdania. Przeczesał nerwowo włosy, po czym zacisnął dłonie na udach. Sądził, że uwolnił się od tej kobiety raz na zawsze. Miał nadzieję, że już nigdy nie zobaczy tego demona w spódnicy. Najwidoczniej jednak się mylił. Powinien wiedzieć, że przeszłość się o niego upomni. Dlaczego jednak robiła to w tym momencie? Czuł się tak, jakby zagubione sny z przeszłości ciągnęły go w dół przepaści, wprost w ciemną otchłań, w której miał odpokutować w agonii za grzechy młodości.

Spojrzał z odrazą na kruczoczarne pióro, jak gdyby stanowiło ono źródło najgorszych znanych mu plag. Czerwona wstążka odcinała się na tle ciemnych, lśniących piór i bezlitośnie przypominała mu o przysiędze, którą kiedyś złożył. Wtedy jeszcze nie wiedział, że w ciemności można tak łatwo zabłądzić. W tamtym okresie był zbyt podniecony faktem, że został wybrany. Gdyby tylko mógł cofnąć czas i zawrócić z tego przeklętego zaułka.

-Wuju?

Głos bratanka wyrwał go z ponurych myśli. Gestem zaprosił go do środka i nakazał zająć mu miejsce. Mężczyzna, będący idealną kopią swojego ojca, posłał mu zaciekawione spojrzenie i w milczeniu rozsiadł się wygodnie w fotelu.

-Muszę wyjechać na jakiś czas. Podejrzewam, że nie będzie mnie do końca tygodnia – zaczął służbowym tonem, poprawiając i tak idealnie ułożone sprawozdania.

- A gdzie jedziesz?

- Nie zadawaj pytań! – Zagrzmiał, na co Cormac spojrzał na niego szeroko otwartymi oczami, co sprawiło, że minister natychmiast się zreflektował. - Chciałbym żebyś pod moją nieobecność dopilnował kilku ważnych spraw – dodał mniej agresywnym tonem.

Perspektywa sprawowania rządów musiała wydać się dla McLaggena kusząca, gdyż podejrzliwość na jego twarzy szybko ustąpiła miejsca przymilnej służalczości.

- Cały ojciec. Sprzedałby duszę diabłu, gdyby widział w tym dla siebie korzyść – pomyślał z pogardą o swoim przybranym bracie.  

- Jak sobie życzysz, wuju – zapewnił gorliwie blondyn z błyskiem w oku.

- Masz mieć uszy dookoła głowy. Zbliżają się wybory i nie chcę żadnych niespodzianek.

- Możesz być spokojny. Nic takiego nie będzie mieć miejsca. Nie, gdy ja będę na posterunku – zaczął Cormac pewnym głosem, lecz Blackwell uciszył go niecierpliwym machnięciem ręki.

- Jest jeszcze coś… - oznajmił, mrużąc oczy. – Miej na oku Granger. Mam wrażenie, że ta mała nie jest z tych, co szybko się poddają. Nie może skończyć eliksiru. Pilnuj jej, Cormac.

- Możesz na mnie liczyć, wuju.

….

Nienawidziła szpitali. Sam ich specyficzny zapach przyprawiał ją o ból głowy. I nie miało znaczenia, czy chodziło o zwykłą mugolską klinikę, czy magiczny oddział w Mungu. Przez ostatnią godzinę cierpliwie znosiła zabiegi magomedyków z nadzieją, że w końcu pozwolą jej wrócić do pracy. Wolała sobie nawet nie wyobrażać, co zastanie po wejściu do laboratorium. Szczerze wątpiła, by któryś z pracowników Działu Technicznego obszedł się delikatnie z jej przedsięwzięciem.

To, co wydarzyło się podczas próby, nie dawało jej spokoju. Nie rozumiała, co mogło pójść nie tak, zwłaszcza, że powtarzała doświadczenie w piątek przed wyjściem z ministerstwa. Musiała raz jeszcze prześledzić notatki i powtórzyć eksperyment. Przez nieuwagę mogła przecież pomylić coś z temperaturą albo stężeniem. Takie rzeczy czasami się zdarzają. Gdyby tylko miała ze sobą wykres mogłaby zmienić proporcje, a tak była zmuszona bezczynnie obserwować zabiegi magomedyków, którzy przejmowali się jakąś tam wysypką, która pojawiła się na jej ciele. Doprawdy, któż by się spodziewał, że zwykła reakcja alergiczna może sprawiać taką trudność wykwalifikowanemu personelowi medycznemu.

- A cóż to się wydarzyło mojej ulubionej pacjentce? – Zawołał od progu dyrektor Świętego Munga i uśmiechając się szeroko, sięgnął po kartę choroby szatynki.

Hermiona westchnęła zniecierpliwiona i posłała Blaise’owi ponaglające spojrzenie.

- Ojoj, to się porobiło – zacmokał, rzucając okiem na informacje w karcie – pokaż no się, Granger – powiedział, sprawdzając jej reakcję na światło i oglądając wysypkę na ciele.

- Naoglądałeś się już, Zabini? – Zapytała z sarkazmem, podczas gdy mężczyzna w milczeniu notował coś w karcie. – Bo jak tak, to może przestaniecie traktować mnie jak rzadko spotykany gatunek zwierzęcia i dacie mi ten cholerny wypis? Mam masę pracy, która z każdą kolejną minutą bezczynności tutaj się pomnaża.

- Przykro mi Hermiono, ale twoja praca będzie musiała poczekać – oznajmił stanowczo, nie odrywając wzroku od karty, na której cały czas coś bazgrał.

- Poczekać?! To nie może poczekać! – Zaprotestowała histerycznym głosem. - Zabini, czy ty nie rozumiesz, że ci idioci mogli wszystko popsuć? Oni nie mają pojęcia, jak cenne rzeczy znajdują się w moim laboratorium! Nie wyobrażasz sobie, jak…

- Może i nie – przerwał jej twardym głosem. – Ty natomiast nie wyobrażasz sobie, jakie skutki uboczne występują po nawdychaniu się oparów wywaru z Asmodeusa i Kaliope.

Po słowach mężczyzny Hermiona ściągnęła brwi, a na jej twarzy odmalowała się słabo kamuflowana konsternacja.

- To musi być jakaś pomyłka – zaśmiała się, patrząc na dyrektora z niedowierzaniem. - Sama ważyłam ten eliksir i nie ma tam ani grama Asmodeusa lub Kaliope – oznajmiła pewnym tonem, lustrując uważnie poważną minę dyrektora szpitala. – Blaise, to że nie jestem wykwalifikowanym magomedykiem nie oznacza, że jestem odmóżdżona. Nigdy nie popełniłabym tak dziecinnego błędu i nie zmieszała tych dwóch składników ze sobą – zaperzyła się, całkowicie wytrącona z równowagi.

- Uspokój się, Granger – zażądał łagodnym tonem. - Nie musisz mi przypominać, że wiesz więcej niż przeciętny pacjent, ale jak sama raczyłaś zauważyć, z nas dwojga to JA jestem wykwalifikowanym specjalistą, a TY masz to szczęście, że jesteś moim PACJENTEM – zaczął opanowanym głosem, a kobieta zgromiła go wzrokiem.  – A skoro wyjaśniliśmy sobie już, kto wydaje polecenia, a kto ich słucha, to przejdźmy do meritum – dodał, widząc że szatynka otwiera już usta, aby zaoponować.

Blaise uśmiechnął się szelmowsko, gdy policzki Hermiony poróżowiały z tłumionej złości. Niektóre rzeczy nigdy się nie zmienią – przemknęło mu przez myśl.

- Podamy ci teraz eliksiry, które złagodzą swędzenie i miejmy nadzieję sprawią, że jutro znów będziesz śliczna.

Nie mógł powstrzymać szerokiego uśmiechu cisnącego mu się na usta, gdy do jego uszu dobiegło pełne oburzenia prychnięcie jego pacjentki.

- Zdaje się przyjacielu, że to jest ta scena, w której masz ostatnią szansę na to, aby uniknąć strasznych męczarni z rąk rozwścieczonego gryfa.

Mężczyzna odwrócił się, słysząc rozbawiony głos swojego przyjaciela. Draco ze skrzyżowanymi rękoma opierał się nonszalancko o futrynę i lustrował go prowokującym wzrokiem, jak gdyby rzucał mu nieme wyzwanie.

- Zdaje się, że miałeś na mnie poczekać w gabinecie, PRZYJACIELU.

-Nudziło mi się – wytłumaczył blondyn, wzruszając ramionami, na co Blaise popatrzył na niego z politowaniem.

– I to był powód, dla którego postanowiłeś poprzeszkadzać mi w pracy? – Zapytał z wysoko uniesionymi brwiami.

- Wyobraź sobie, Zabini, że dzień, w którym zacznę się za tobą uganiać, będzie wytworem twojej chorej wyobraźni albo nadmiaru procentów we krwi.

- Pomarzyć zawsze można – odparł z przekąsem brunet, na co Hermiona parsknęła tłumionym śmiechem, zwracając na siebie uwagę obu mężczyzn.

- Korzystając z tego, że ty mnie zignorowałeś, przyszedłem do Granger – dodał Draco, skupiając swoją uwagę na kobiecie.

Po słowach blondyna Hermiona posłała mu zaintrygowane spojrzenie. Przez pełną napięcia chwilę czekała, aż Malfoy uśmiechnie się złośliwie, albo rzuci jakąś uwagą w stylu aroganckiego arystokraty z przerostem własnego ego nad rozumem, jednak nic takiego się nie stało. Dracon przyglądał się jej z chłodnym spokojem wymalowanym na twarzy, co jeszcze bardziej podsyciło jej ciekawość. Zmarszczyła brwi, zastanawiając się, czego jaśnie panicz od niej chciał i była tak pochłonięta własnymi myślami, że dopiero, gdy Blaise wlał jej bez pardonu do ust jakiś gorzki eliksir, wróciła do rzeczywistości.

- Masz kwadrans zanim eliksir słodkiego snu zacznie działać – oznajmił rzeczowym tonem Zabini, podchodząc do przyjaciela i lustrując go poważnym wzrokiem, a gdy blondyn nie zaszczycił go nawet spojrzeniem, położył mu dłoń na ramieniu – Bądź milszy niż zwykle, to moja pacjentka – dodał ze znaczącym uśmiechem, na co Draco wzniósł oczy ku górze, a Hermiona zacisnęła usta w wąską linię.

Po wyjściu Blaisea między pozostałą dwójką zapanowało niezręczne milczenie. Napięcie między nimi było wręcz namacalne. Hermiona nie mogąc znieść nieprzeniknionego wzroku Aurora, zmieszana odwróciła głowę. Czuła się niezręcznie w towarzystwie mężczyzny. Jego zachowanie w dziwny sposób ją onieśmielało. Było to dla niej niekomfortowe doświadczenie, zwłaszcza że zwykle przebywając ze sobą w jednym miejscu dłużej niż dziesięć sekund, nie potrafili powstrzymać się od dziecinnych docinek i złośliwości. Oczywiście było jej to na rękę. Zdecydowanie bardziej wolała takie wydanie Malfoya i tylko czasami żałowała, że wrócili do punktu wyjścia w swoich relacjach. W pewnym momencie Hermiona uświadomiła sobie, że była poniekąd uzależniona od ich słownych utarczek. Drocząc się z mężczyzną, pozbywała się negatywnego napięcia i całej frustracji, a jednocześnie wciąż zachowywała namiastkę jego obecności. Poza tym odczuwała czystą przyjemność, mogąc bezkarnie wyprowadzać Malfoya z równowagi. Satysfakcja, jaka ją ogarniała w momencie, gdy arystokrata zrzucał tą swoją wyćwiczoną, nieprzeniknioną maskę, była porównywalna do uczucia towarzyszącego otrzymaniu Wybitnego na SUMACH.

Widząc zbliżającego się w jej stronę Dracona, ze zdenerwowania przygryzła dolną wargę i zacisnęła palce na chłodnej, szpitalnej kołdrze. Malfoy z wrodzoną sobie gracją usiadł na brzegu jej łóżka i przeczesał dłonią włosy.

- Długo jeszcze będziesz się zastanawiał nad stosowną do mojego wyglądu uwagą? – Zapytała zaczepnym głosem, nie mogąc znieść panującej między nimi ciszy.

Ze skonsternowaniem zauważyła, że kąciki ust mężczyzny zadrgały nieznacznie.

- Cieszę się, że te opary nie uszkodziły twojego ciętego języka, ale dzięki Zabiniemu nie mamy czasu, aby sprawdzić, czyje słowo będzie na wierzchu, dlatego proponuję chwilowe zawieszenie broni – oznajmił poważnym głosem, mimo że w jego oczach tliło się rozbawienie.

- W twoich ustach brzmi to jak groźba, Malfoy – powiedziała z przekąsem, na co mężczyzna uśmiechnął się łagodnie, zupełnie jak dawniej. – Przyszedłeś mnie przesłuchać? – Zapytała wciąż lekko zdezorientowana i jednocześnie zaintrygowana nagłą zmianą w zachowaniu blondyna. – Bo jeśli tak, to nie mogę ci pomóc. Nie wiem, co mogło pójść nie tak… Nie rozumiem tego… - oznajmiła cichym głosem, marszcząc czoło w próbie przeanalizowania każdego swojego ruchu.

- Przeszukałem laboratorium zaraz po tym, jak Dział Techniczny pozbył się toksycznego dymu – zaczął ostrożnie, lustrując uważnie twarz szatynki. – W klatce wentylacyjnej znalazłem wypalony detonator. Z ekspertyz wynika, że był on wypełniony trującym gazem…

- Asmodeus i Kaliope - Hermiona weszła mu w słowo, a mężczyzna po chwili wahania skinął głową. – Blaise powiedział mi, że alergia jest skutkiem nawdychania się oparów z tej mieszanki - wyjaśniła, widząc że Draco otwiera usta, aby zadać pytanie.

- Czy oprócz ciebie miał ktoś dostęp do twojej pracowni?

- Nie. I Malfoy, na Merlina, nie próbuj mi nawet wmawiać, że ktoś próbował mnie zabić, bo to szaleństwo – zaczęła stanowczo kobieta, widząc na twarzy mężczyzny ten specyficzny wyraz, który doskonale znała.

Nie raz widziała, jak Harry albo Ron wymyślają absurdalne teorie spiskowe, które w efekcie końcowym okazywały się jednym wielkim nieporozumieniem.

- Jestem pewna, że to pomyłka i istnieje jakieś logiczne wytłumaczenie tej… - zaczęła widząc nieprzekonaną minę blondyna, który przeczuwając, co za chwilę nastąpi wywrócił oczami w akcie pobłażania i zatkał usta kobiety dłonią, drugą rękę zanurzając w jej potarganych, miękkich włosach, aby unieruchomić głowę szatynki. Nie mógł pozwolić, aby Granger wpadła w swój słynny słowotok, zwłaszcza że eliksir słodkiego snu mógł w każdej chwili pozbawiać ją świadomości. Widząc jej piwne, szeroko otwarte oczy, posłał jej triumfalny, ironiczny uśmiech. Kobieta zmrużyła niebezpiecznie oczy, a jej ciepły oddech przyjemnie drażnił jego dłoń. Czuł przyjemne mrowienie w ciele, które tak dobrze znał, a które było reakcją na bliskość kobiety.

- Przykro mi, Granger, ale z tobą inaczej się nie da – wytłumaczył z udawaną skruchą, ignorując błyskawice i grzmoty ciskane z błyszczących oczu kobiety. – Chcesz wiedzieć, jak ja to widzę? – Zapytał przyciszonym, zachrypniętym głosem, patrząc jej prosto w oczy. – Stworzyłaś broń, której będą pożądać wszyscy idioci, mający manię na punkcie władzy i kontroli. Twój eliksir może dać władzę absolutną temu, kto będzie w jego posiadaniu. W niepowołanych rękach może to doprowadzić do zagłady. Bo musisz wiedzieć, Granger, że nie wszyscy będą widzieć w tej miksturze lekarstwo. Większości z nich stworzenie serum jest nie na rękę. Wielu będzie robiło wszystko, żeby nie dopuścić do jego produkcji. A aby tak się stało, będą chcieli zniszczyć recepturę…lub odkrywcę – nawet nie zauważył, gdy jego dłonie zwolniły uścisk i objęły delikatnie zaróżowione, gorące policzki szatynki. – Kingsley chce oddać ci część funduszy przyznanych na szkolenia młodych Aurorów, żebyś mogła ukończyć badania. Shacklebolt jednak obawia się, że ktoś może próbować ci w tym przeszkodzić, dlatego musisz być ostrożna. Będę miał na ciebie oko, ale musisz ze mną współpracować.

- Rozumiem, że jakikolwiek opór z mojej strony jest bezcelowy? – Bardziej stwierdziła, niż zapytała, a spojrzenie, jakie posłał jej Malfoy, tylko utwierdziło ją w przekonaniu, że miała rację. - Nie podoba mi się to – zaczęła, wytrzymując palący wzrok blondyna i, starając się zebrać rozbiegane myśli, zapytała – Jak miałaby wyglądać ta współpraca?

- Póki co, Granger, rób co mówię i nie waż się działać na własną rękę – zaznaczył stanowczym tonem i uśmiechnął się ironicznie.

- To nie jest współpraca, Malfoy! – Zaperzyła się, poruszając nieznacznie, czym nieświadomie zmniejszyła i tak niewielką przestrzeń między nimi.

- Nikt nie powiedział, że będzie łatwo, Granger – odparł zdawkowym tonem, czym jeszcze bardziej wytrącił Hermionę z równowagi.

- Zdążyłam się nauczyć, że łatwo i Malfoy, to dwa słowa, które wzajemnie się wykluczają. Jeżeli nasza pseudo współpraca ma być współpracą tylko w tytule, to się wypchaj! – Oznajmiła, zadzierając butnie głowę do góry i patrząc mężczyźnie wyzywająco w oczy.

- Mam zamiar ci pomóc, Granger. Im szybciej się z tym pogodzisz i zaakceptujesz ten fakt, tym lepiej dla nas obojga – słysząc męski, zachrypnięty głos Dracona i czując jego ciepły oddech na twarzy, poczuła jak jej tętno przyspiesza, a fala ciepła uderza jej do głowy. Nie pamiętała, kiedy ostatnio byli tak blisko siebie. Nagły brak dystansu sprawił, że straciła grunt.

-Dlaczego to robisz? – Zapytała cicho, nie odrywając oczu od jego szarych, nieprzeniknionych tęczówek, starając się jednocześnie zepchnąć wszystkie emocje z powrotem na dno podświadomości.

-Bo tu chodzi o coś więcej niż my, Granger – oznajmił stanowczo, muskając wierzchem swojej dłoni jej usta, po czym wyszedł bez słowa, zostawiając kobietę z rosnącym mętlikiem w głowie.

…

Od ponad dziesięciu minut koczował pod drzwiami sali, w której zostawił Dracona z Hermioną. Nie żeby podsłuchiwał. Brońże Merlinie! Zresztą nawet, gdyby korytarz świecił pustkami i co chwila któryś z Magomedyków do niego nie podchodził, to para rozmawiała tak cicho, że chyba nawet stetoskop by mu nie pomógł. Nie żeby sprawdzał. To były jedynie czysto teoretyczne założenia z niezweryfikowaną, z przyczyn niezależnych od niego, hipotezą. A jako, że nie mógł zaspokoić swojej ciekawości, postanowił, że przypilnuje, aby nikt nie przeszkadzał jego gołąbeczkom. Dlatego też zupełnie bezinteresownie pełnił straż przed drzwiami sali, czekając z niecierpliwością na swojego przyjaciela, który w ramach wdzięczności za jego wspaniałomyślność za dany mu czas sam na sam z temperamentną eks-Gryfoneczką, zda mu relację z przebiegu ich rozmowy.

Słysząc zbliżające się rytmicznie kroki, znudzony uniósł głowę, a wtedy jego usta rozciągnęły się w szerokim uśmiechu. A jednak istnieje sprawiedliwość na tym popieprzonym świecie – pomyślał taksując przeciągłym wzrokiem długie nogi panny Weasley, która obrzucając go beznamiętnym spojrzeniem, postanowiła go wyminąć bez ani jednego słowa.

- Ej, a ty dokąd? – Zawołał, przytrzymując łokieć kobiety i odsuwając ją od drzwi.

Ginny spojrzała na niego z niedowierzaniem, po czym biorąc uspokajający oddech, zapytała z pozoru opanowanym tonem - Czyś ty się ze Sklątką Tylnowybuchową na rozum zamienił, Zabini, że zadajesz tak głupie pytania? To chyba oczywiste, że do Hermiony. Harry wysłał mi wiadomość.

- Nie możesz jej teraz zobaczyć – zaoponował stanowczym tonem, wykorzystując fakt, że rudowłosa nie wyrwała się z jego uścisku i zmniejszył odległość między nimi.

- Doprawdy? – Zapytała powątpiewająco, unosząc lewą brew. – Powiedziano mi, że Hermiona jest przytomna i nie ma przeciwwskazań żeby ją odwiedzić.

- Mała korekta, skarbie – poprawił kobietę, na co ta zmarszczyła uroczo nos. – Była. Właśnie zasnęła. Jeśli chcesz dowiedzieć się czegoś na temat jej stanu, to musisz zapytać lekarza prowadzącego – dodał pospiesznie, widząc jak na twarzy Ginny maluję się niepokój.

- Tak też zrobię – odparła wyniosłym tonem. – Kto się nią zajmuje? – Zapytała, a wyraz twarzy bruneta sprawił, że poznała odpowiedź, nim ją usłyszała.

- Ja – odparł z rozbrajającym uśmiechem, a Ginny jęknęła w duchu, wykrzywiając twarz w niezadowolonym grymasie.

-Naprawdę nie wiem, dlaczego mnie to dziwi… - mruknęła ze zrezygnowaniem, na co Blaise uśmiechnął się pod nosem i niespiesznym krokiem ruszył w stronę swojego gabinetu. – Ej! A ty dokąd?! – Słysząc krzyk kobiety, a potem dźwięk jej obcasów, odbijających się o marmurową posadzkę, zatrzymał się i posłał jej pytające spojrzenie. – Nie miałeś mi czasami powiedzieć, co z moją przyjaciółką? – Zapytała z pretensją, patrząc na niego ze złością.

- Tak się składa, że teraz mam przerwę i zamierzam z niej skorzystać, bo prawdę mówiąc umieram z głodu – wyjaśnił, a widząc, że kobieta otwiera usta, aby, jak przypuszczał, wyznać mu swoje płomienne uczucie do jego skromnej osoby, dodał – Masz dwie opcje. Możesz tu zostać i zaczekać, aż wrócę… albo towarzyszyć mi podczas lunchu i wtedy dowiedzieć się wszystkiego. Wybór należy do ciebie, Weasley.

Po tych słowach, odwrócił się na pięcie i rozpoczął powolną wędrówkę w stronę swojego gabinetu. Nie minęło trzydzieści sekund, gdy Ginny go dogoniła i z malującą się na jej ślicznej twarzyczce konsternacją, mruknęła – Jak chciałeś mnie zaprosić na lunch, trzeba było zapytać.

-A przyjęłabyś zaproszenie? – Zapytał z przekorą, nawet nie starając się ukryć gorzkiego grymasu na twarzy.

- Nie sądzę – oznajmiła cicho po chwili milczenia, oplatając się ramionami i posyłając mu spojrzenie z ukosa.

-Więc teraz rozumiesz, dlaczego musiałem zastosować taki, a nie inny fortel – odparł z nonszalancją, przepuszczając zamyśloną kobietę w drzwiach, gdy doszli do jego gabinetu.

- Jakaż kreatywna nazwa podstępnego szantażu, Zabini – zironizowała, obserwując jak brunet zakłada marynarkę. – Zastanawiam się, ile razy jeszcze będę zmuszona dać ci kosza, żeby dotarło do tego twojego zakutego łba, że między nami nigdy nic nie będzie?

- Tylko tyle żebyś zrozumiała, że twoje usta nie wypowiadają tego, co naprawdę do mnie czujesz – powiedział, patrząc jej z powagą prosto w oczy, a widząc, że jego słowa wywołały zamierzony efekt, dodał lekkim tonem - Niezależnie od tego, jak bardzo będziesz się opierać, w końcu i tak ulegniesz mojemu czarowi osobistemu.