ROZDZIAŁ 4: "Świat zamknięty w małej dłoni"

 Kochani,

w Wasze ręce oddaje rozdział 4. Z góry przepraszam, że jest taki krótki. W następnym rozdziale postaram się Wam to zrekompensować. Niestety nie wiem kiedy ukaże się kolejna notka. Rozchorowałam się i przyznam szczerze- nie mam siły myśleć. Gdy tylko poczuje się lepiej zabiorę się do pisania i podam datę publikacji w Proroku Codziennym. Raz jeszcze przepraszam.

Betowała jak zawsze niezawodna Faceless, za co jestem jej ogromnie wdzięczna.

Jak zawsze też, dziękuję za wszystkie Wasze komentarze - każdy z nich jest motorem napędowym do pisania.

Na tym kończę swoje dzisiejsze wywody i nie przynudzając Wam dłużej, zapraszam do lektury.

Pozdrawiam Was ciepło,

Villemo.

Rozdział 4 „Świat zamknięty w małej dłoni”

Ogień tryskający z olbrzymiej czary ustawionej na środku okrągłego, kamiennego stołu, rzucał tańczące cienie na twarze zebranych ludzi. Wokół kręgu ustawiono dziewięć prowizorycznych siedzeń, z których tylko jedno swoim wyglądem zachęcało do zajęcia go. Na zimnych ścianach komnaty rozwieszono pochodnie, które oprócz czary, były jedynym źródłem światła w mrocznym podziemiu Strażnicy. W ciszy, jaka zapadła po ostatnich słowach czarnowłosego mężczyzny, zdającego raport z prowadzonego śledztwa, można było usłyszeć dźwięk zawodzącego wiatru i szum fal, rozbijających się o mury wieży.

- Zawiodłam się na tobie, Theodorze – spokojny głos kobiety przerwał napiętą ciszę.

Mężczyzna spuścił głowę w geście pokory i starając się nie okazywać strachu, w milczeniu oczekiwał na karę. Bo nawet nie łudził się, że ta go ominie. Doskonale pamiętał to, co spotkało Grossa po tym, jak nie wypełnił zadania i prawie pozwolił się zdemaskować. Zacisnął zmarznięte dłonie w pięści, gotowy na werdykt.

Wszyscy wstrzymali oddech, gdy kobieta podniosła się ze swojego miejsca i nieśpiesznym krokiem ruszyła w stronę Notta. Jej porcelanowa twarz nie wyrażała żadnych emocji. Ich przywódczyni dość często prezentowała im swoje „zabójcze” umiejętności, a jej nieobliczalne reakcje stały się przestrogą dla tych, którzy ośmielili się nie spełnić „prośby” kobiety.

Brunet spiął mięśnie, czując jej ciepłą dłoń, sunącą po barku i zatrzymującą się na szyi. Delikatnym ruchem uniosła jego głowę i spojrzała na niego nieprzeniknionym wzrokiem.

- Kolejny raz już mnie nie rozczarujesz, prawda? – Zapytała, patrząc mu prosto w oczy.

Nott w czasie tego krótkiego momentu, gdy utrzymywali kontakt wzrokowy, był sparaliżowany. Zupełnie tak, jakby jego ciało z niewiadomych przyczyn przestało podlegać jego woli. Był w stanie wpatrywać się tylko w tą intensywną, szmaragdową zieleń jej oczu i skupić się na palącym dotyku kobiecej dłoni. I nagle, tak szybko, jak wszystko się zaczęło, tak szybko zniknęło. Uczucie niemocy wyparowało, a on znów mógł swobodnie oddychać.

- To bardzo ważne, Theodorze… Musisz go tu sprowadzić. On jest kluczem do naszej wolności – powiedziała cicho, stojąc tyłem do mężczyzny i gładząc wielkiego, majestatycznego kruka, który utkwił swoje czarne, paciorkowate oczy w kobiecie. – Nikt nie może cię rozpoznać. Jest jeszcze za wcześnie na ujawnienie – dodała zamyślonym głosem.

- Nie zawiodę cię, pani – zapewnił z przekonaniem.

- Oby… Byłoby mi bardzo smutno, gdybym musiała cię zabić.

Mężczyzna ukłonił się nisko, po czym szybko wycofał się z komnaty.

…

Z mieszanymi uczuciami odwieszał swoją kurtkę w przedpokoju. Był zmęczony ciągłymi kłótniami z narzeczoną. Kochał ją, lecz bywały dni, gdy jej zmienne humory i zachcianki doprowadzały go do szału. Działo się tak zazwyczaj, gdy brunetka rozpoczynała swoją ulubioną grę pod tytułem: „DOMYŚL SIĘ.”

Czasami miał wrażenie, że ukochana skrupulatnie wykorzystuje fakt, że on ma do niej słabość. Co więcej, często godził się na jej fanaberie udając, że nie dostrzega, że Pansy nim „manipuluje”. Zazwyczaj szybko odgadywał jej intencje, lecz bywały dni, takie jak teraz, gdy za nic w świecie nie potrafił „domyśleć się”, o co chodzi kobiecie.

Największą zaletą Pansy była jej nieprzewidywalność. Podobało mu się w niej to, że z pasją rzucała się w wir szarej codzienności i czerpała z niej to, co najlepsze. Potrafiła sprawić, że nawet czerń była jakby mniej mroczna. Pomimo tego, co przeszła w czasie wojny, wciąż była niepoprawną optymistką. Pansy stała się jego prywatnym słońcem, rozświetlającym nawet najpochmurniejsze dni. Imponowała mu jej siła i postawa, gdy walczyła o bliską jej osobę. Samym faktem, że była obok, dawała mu wsparcie. Jedno spojrzenie narzeczonej potrafiło postawić go do pionu szybciej niż moralizatorska gadka Hermiony, a to był już wyczyn.

Uśmiechnął się na wspomnienie wściekłej miny przyjaciółki, która mimo usilnych prób wyciągnięcia go z baru niewiele wskórała, podczas, gdy wystarczyło, aby tylko raz spojrzał na minę swojej przyszłej żony, by przywołać się do porządku. Wówczas Hermiona ze swoją wszechwiedzącą miną zakomunikowała mu, że wreszcie może przestać go niańczyć, ponieważ znalazł się ktoś, kto będzie go krótko trzymać. Oczywiście był zbyt pijany, aby jej coś wtedy odpowiedzieć i uświadomić ją, że kobieta może trzymać faceta krótko, wtedy i tylko wtedy, gdy ten jej na to pozwoli, więc Hermiona dalej żyła w swoim niezachwianym przeświadczeniu, że jak zwykle miała rację.  

Zastanawiał się, czy Pansy jest w domu i czy dalej się na niego gniewa. Miał nadzieję, że Malfoyowi udało się przemówić jej do rozsądku. W końcu szkoda było życia na fochy. W domu panował półmrok, a niczym niezmącona cisza sugerowała, że jest zdany wyłącznie na siebie.  Machnięciem różdżki rozpalił kominek w salonie i udał się do kuchni. Zaglądając do pustej lodówki, pokręcił głową ze zrezygnowaniem.

- Nie dość, że dręczy mnie psychicznie, to na dodatek chce mnie zagłodzić – pomyślał z przekąsem, wracając do salonu i podchodząc do barku.

Opróżnił szklankę Ognistej Whisky i wspiął się po schodach, mając zamiar wziąć prysznic w oczekiwaniu na narzeczoną. Miał dość tych cichych dni i był zdeterminowany doprowadzić do konfrontacji.

Jakież było jego zdziwienie, gdy otwierając drzwi od sypialni, zobaczył Pansy w seksownej koszulce nocnej, leżącą w kuszącej pozie na łóżku. Kobieta uśmiechała się do niego zalotnie, a on nie był w stanie ruszyć się z miejsca i wykrztusić jakiegoś sensownego słowa.

- Długo kazałeś mi na siebie czekać, kochanie… - wymruczała, zbliżając się w jego stronę.

- Miałem…miałem trochę papierkowej roboty – wykrztusił, czując suchość w gardle.

Kobieta uśmiechnęła się kokieteryjnie i, wspinając się na palce, musnęła jego usta. Przełknął głośno ślinę, obserwując kuszące ruchy ukochanej podchodzącej do toaletki, na której leżała taca. Jego pusty żołądek dopiero teraz zarejestrował apetyczny aromat jedzenia.

- Pans…my… musimy pogadać – zaczął, starając się zebrać myśli.

- Może później…Teraz zjedzmy. Musisz być głodny – zaprotestowała brunetka, chwytając go za rękę i prowadząc w stronę łóżka, a z jego brzucha, jakby na potwierdzenie jej słów, wydobyło się głośne burczenie.

Kobieta zachichotała, a Harry ze zdeterminowaną miną, zatrzymał się i przyciągnął ją delikatnie do siebie.

- Teraz. Porozmawiamy teraz, Pansy – oznajmił zdecydowanym tonem.

Parkinson, widząc jego upór, skinęła głową i usiadła na miękkim łóżku, przykrytym szkarłatnoczerwoną narzutą.

- Potrafisz zepsuć najbardziej romantyczny nastrój - mruknęła pod nosem, patrząc z wyrzutem na mężczyznę.

- Zaczynam się gubić w twoich huśtawkach nastrojów – oznajmił szczerze, patrząc prosto w niebieskie oczy ukochanej.

W odpowiedzi kobieta wzruszyła lekko ramionami i uśmiechnęła się delikatnie.

- Taki już chyba mój urok. W końcu za to mnie kochasz, prawda?

 Harry zignorował jej zaczepny ton, nie chcąc dać się wciągnąć w te jej kobiece gierki. Nie byłby to pierwszy raz, gdyby przepadł w podobnej potyczce.

- Tym razem przegięłam, wiem – zaczęła, widząc nieugiętą minę ukochanego. Odgarnęła swoje długie, czarne włosy na ramię i przygryzając dolną wargę, posłała mu niepewne spojrzenie.

- Powiesz mi wreszcie, dlaczego ze mną nie rozmawiałaś? – Zapytał, zaintrygowany zachowaniem kobiety. Jego ciekawość wzrosła jeszcze bardziej, gdy na jej policzkach pojawiły się delikatne rumieńce.

- Och, no dobra! Miejmy to za sobą! Byłam zazdrosna! – Krzyknęła, zrywając się z łóżka i narzucając na siebie czarny, satynowy szlafrok.

Musiała minąć dłuższa chwila, aby do Harry’ego dotarł sens słów kobiety. Zdusił w sobie chęć głośnego śmiechu, wiedząc z doświadczenia, że to tylko rozzłościłoby narzeczoną. Zamiast tego, przyciągnął ją do siebie i posadził na kolanach. Widząc, że rumieńce na twarzy brunetki nabrały koloru wściekłej czerwieni, uśmiechnął się delikatnie. Pogłaskał ją po policzku i zmusił, aby spojrzała mu prosto w oczy.

- Pansy… - zaczął miękko, lecz ukochana nie pozwoliła mu dokończyć.

- To wszystko przez tą kartkę, którą znalazłam w twojej szacie! Myślałam, że mnie zdradzasz! No bo, skąd mogłam wiedzieć, że Rebecka, to kryptonim misji? No skąd? Zobaczyłam imię, jakiś numer i… - wybuchła, zrywając się z jego kolan i zaczynając krążyć po sypialni i żywo gestykulować.

W miarę, jak z ust brunetki wypływał potok wyjaśnień, usta mężczyzny rozciągały się w coraz szerszym uśmiechu. Nie umknęło to uwadze zdenerwowanej kobiety, która źle zinterpretowała zachowanie mężczyzny i prychając ze złością, cisnęła w niego szczotką do włosów.

- Czy ty przed chwilą zaatakowałaś mnie szczotką? – Zapytał, patrząc z rozbawieniem na brunetkę i machając jej przed nosem złapanym przedmiotem.

- Trzeba było mnie nie prowokować – wytknęła, wzruszając ramionami i posłała mu łobuzerski uśmiech.

- I kto tu kogo prowokuje? – Zripostował, taksując jej strój z jednoznacznym uśmiechem.

- Doprawdy, nie wiem, o czym pan mówi, panie Potter – odparła niewinnym głosem, po czym z drapieżnym uśmiechem, wolnym ruchem zsunęła z ramion szlafrok.

- Coś mi mówi, że dzisiejszą kolację zaczniemy od deseru – powiedział zachrypniętym głosem, zaciskając dłonie na biodrach kobiety.

W odpowiedzi usłyszał aprobujący pomruk przy uchu. Zanim zatracił się w namiętnym pocałunku, zdążył jeszcze pomyśleć, że Malfoyowi należy się butelka Ognistej Whisky.