Prolog: "Zmierzch Świtu"

PROLOG „Zmierzch świtu ”

Mrok towarzyszył jej od najmłodszych lat. Uosabiał jej matkę. Najpierw czuła przed nim paniczny lęk. Strach przed tym, co kryje paraliżował, obnażał jej słabe punkty i niszczył od środka. Z każdym dniem osłabiał jej wolę i upór, aż w końcu uległa ciemności. Pozwoliła, aby piekielny ogień strawił jej wystraszony umysł i kruche serce. Wtedy myślała, że uchroni ją to przed szaleństwem, które owładnęło ciałem jej matki. Rzeczywistość okazała się jednak miłą niespodzianką. Układ, jaki zawarła z ciemnością, był dużo bardziej intratny niż na początku myślała. Pakt ten wyzwolił ją. Od tamtej pory to mrok odzwierciedlał duszę kobiety. To on był jej powiernikiem i obrońcą. Fascynowało ją to, że czerń potrafi mienić się różnymi odcieniami.

  Ku jej irytacji, mrok zazwyczaj kojarzył się ludziom z czymś złym.  Zawsze, gdy o tym myślała, jej pełne, idealnie wykrojone usta układały się w ironicznym uśmiechu. Ubolewała nad ignorancją ludzkiej populacji, która z taką łatwością poddawała się systemowej segregacji. Potrafili oni oceniać wyłącznie z dwóch perspektyw: tego, co dobre i złe oraz tego, co politycznie poprawne lub potępiane. Nie dostrzegali manipulacji domniemanej „jasnej” strony, która była niczym innym, jak pustą fikcją, górnolotnym frazesem. Bo i po co się wysilać? Skoro coś jest białe, to znaczy, że siłą rzeczy musi być przecież dobre. I nikt nie widział, że ta ich biała magia jest niczym rak toczący magiczne społeczeństwo. Ona jednak znała prawdę. Wszyscy ludzie są drapieżnikami, kierującymi się instynktami i spełniającymi swoje dzikie rządze. Problem w tym, że te świętoszkowate hieny tłumiły swoje naturalne potrzeby i skrywały prawdziwe oblicza. Czarodzieje błądzili w tym swoim zasranym przekonaniu, że ich domniemana prawda doprowadzi do wyzwolenia.  Głupcy! Chętnie im uświadomi, że to, w co tak święcie wierzą, nie obroni ich przed nią. Odpłaci im za każdy cios ciosem, za pogardę pogardą, za poniżenie poniżeniem, przekleństwem za przekleństwo! Bańka fałszu pęknie z głośnym hukiem. Ale póki co, niech żyją w błogim przekonaniu, że ta karykatura Supermana na miotle ich obroni. Gatunek ludzki jest tak ślepy i irytująco naiwny.  A ona gardziła tymi fałszywymi  hipokrytami. To dlatego władza znajdowała się w rękach głupców, którzy już na samą wzmiankę o niebezpieczeństwie trzęśli portkami. Nie bali się oni jednak o obywateli, lecz o to że mogliby stracić stołek na rzecz innego sępa wykorzystującego ich potknięcie.  Powszechnie przecież wiadomo, że władza psuje nawet najbardziej szlachetne duszyczki.

Według niej mrok był wybawieniem. Stał się jej azylem, koił zmysły i dawał siłę. Był nieodłączną częścią jej tożsamości. Bo w przeciwieństwie do tych hipokrytów, ona oswoiła swoją mroczną część duszy. Nie walczyła ze swoją ciemną stroną, nie nosiła masek, nie uważała jej za słabość. Dostrzegała natomiast potencjał tkwiący w tym, co opinia społeczna uznawała za złe.  Podczas gdy ludzie uciekali przed mrokiem, ona ufnie wtulała się w jego ramiona.

Zupełnie jak dzisiejszej nocy. Ciemność jakby instynktownie chciała ją ochronić przed czujnym wzrokiem strażników Czarnej Wieży w Strażnicy. Burzowe chmury szczelnie okryły gwieździste niebo, a cienkie błyskawice kształtem przypominające sznur pereł, niczym dyskretny drogowskaz dbały o to, aby nie zboczyła z wyznaczonego szlaku.  Zasłoniła się szczelniej peleryną, chroniąc przed nasilającymi się zimnymi podmuchami wiatru. Łomocząc w stare, majestatyczne wrota, drugą dłoń zacisnęła na srebrnym sztylecie przypiętym do paska. Po kilku długich chwilach małe, prostokątne okienko we wrotach otworzyło się z głośnym jękiem. Para ciemnych, czujnych oczu spoczęła na jej osobie.

-Czego? - Słysząc gburowate warknięcie mężczyzny, przybrała na twarzy wystudiowaną  maskę urzędnika.

-Jestem pracownikiem Ministerstwa Magii, otwieraj.

-Nic mi nie wiadomo o wcześniejszej wizytacji - odparł stróż, a między jego krzaczastymi brwiami pojawiła się podłużna zmarszczka, gdy nieufnie taksował sylwetkę kobiety.

-Nic mnie nie obchodzi przepływ informacji w tym waszym syfie. A jeśli nie chcesz stracić pracy, to radzę ci natychmiast otworzyć te cholerne przejście - wycedziła zimnym tonem.

Groźba utraty pracy i pewność siebie przybysza sprawiła, że po chwili prawe skrzydło wrót otworzyło się z nieprzyjemnym zgrzytem.  Gruby, wysoki mężczyzna łypnął nieprzyjemnie w stronę oponenta, po czym sztywnym gestem nakazał, aby wizytatorka ruszyła za nim. Idąc szybkim krokiem za barczystym mężczyzną, uśmiechnęła się z satysfakcją. To było dziecinnie proste - przemknęło jej przez myśl, kiedy strażnik wyjął pęk kluczy i wpuścił ją do środka twierdzy. W momencie, w którym stróż odwrócił się do niej plecami, aby zamknąć drzwi, kobieta zmrużyła niebezpiecznie oczy, by sekundę później, gdy mężczyzna zwrócił się w jej stronę, wbić mu sztylet w serce. Czując palce ofiary wczepiające się w ramiona przekręciła sztylet w klatce piersiowej mężczyzny, a następnie przejechała ostrzem w dół.  Patrząc na uchodzące ze stróża życie, prychnęła z pogardą. Nie czuła litości. Już dawno pozbyła się skrupułów. Dozorca otrzymał to, na co zasłużył, lekceważąc względy bezpieczeństwa. Gdyby należał do jej Gwardii, jego śmierć nie byłaby tak lekka. Gdy mężczyzna osunął się bezwładnie na kamienną posadzkę, wyciągnęła z jego ciała sztylet. Przez chwilę przyglądała się krwi na ostrzu, by następnie, wycierając je o granatowy uniform strażnika, schować go do pochwy przy pasku. Żałowała, że na terenie Alcatraz nie można było używać zaklęć. Wtedy zdobycie twierdzy byłoby dziecinnie proste i nie marnowałaby czasu na żmudne rozstawianie pionków. Wiedziała jednak, że jej przygotowanie do gry o władzę przyniesie zamierzone skutki. Nadszedł czas, aby rozpocząć rozgrywkę i zająć należne jej miejsce…

Witajcie Kochani! 

Oto i prolog mojego najnowszego wytworu wyobraźni. Co o nim myślicie?

Niestety nie jest zabetowany, za co bardzo Was przepraszam. Jak zauważyliście w "Proroku Codziennym" zamieściłam ogłoszenie, z którego wynika, że pilnie poszukuję osoby, która podjęłaby się tego wyzwania. 

A tymczasem zachęcam Was do komentowania, bo to motywuje jak nic innego.

Ściskam mocno!

Villemo.