Rozdział 12 "Po drugiej stronie lustra"

Witajcie, Kochani!
   Przed nami kolejny rozdział "Rozbitków". Muszę przyznać, że ten rozdział sprawił mi wyjątkową trudność i gdyby nie cierpliwość i kilka cennych uwag Face, z pewnością bym go widowiskowo"położyła"...Nie wspomnę nawet o tym, że gdyby się kobieta o niego grzecznie nie upomniała, to publikacja nastąpiłaby zapewne pod koniec kwietnia.
Dlatego chyba zrozumiecie i wybaczycie mi prywatę...Rozdział dedykuję Faceless, za wszystko co dla mnie robi! Za wsparcie, długie rozmowy no i oczywiście za betowanie, dzięki któremu Wy macie komfort czytania, a ja "strasznie" dużo się uczę ;) Dedykacja ta pełni również funkcję mini przeprosin, bo zdaje się, że sobie nagrabiłam...Podsumowując, dziękuję i przepraszam, Face.

   Zanim przejdziecie do lektury, pragnę życzyć Wam wszystkim i każdemu z osobna Wesołych Świat Wielkanocnych i obowiązkowo zaliczenia baaardzo mokrego Dyngusa! A co! Jak świętować, to świętować;D
   Wykorzystajcie ten czas przede wszystkim na odpoczynek i spędzajcie go w gronie najbliższych wam osób, bo to one są naszym katalizatorem pozytywnej energii;) I nie mam tu na myśli irytujących ciotek i wujków, jeśli tacy oczywiście są;p

Ściskam Was baaardzo mocno!
Villemo;*

  Rozdział 12 ”Po drugiej stronie lustra”

Wrześniowy wieczór był wyjątkowo ciepły jak na angielskie realia. - Zupełnie tak, jakby pogoda drwiła z mojego parszywego samopoczucia – pomyślał Draco, idąc długą aleją między zadbanymi grobami. Jego przyjaciele powiedzieliby pewnie, że odwiedziny u Lucjusza niekoniecznie są dobrą terapią na chandrę. Rozmasował szczękę i skrzywił się z niezadowolenia, gdy poczuł pulsujący ból. Nie skarżył się jednak. Nie miał prawa. Zdecydowanie zasłużył.  Ale było warto – pomyślał, uśmiechając się na wspomnienie tego elektryzującego napięcia, które poczuł, gdy pocałował Granger i wściekłej gęby Kruma zaraz po tym.

 - Zdecydowanie było warto – mruknął do siebie i skręcił w prawą stronę, gdzie na samym końcu alei znajdował się monumentalny, rodowy grobowiec Malfoyów.

- Witaj, ojcze – ironia w jego głosie była wręcz namacalna, gdy zwracał się do mężczyzny.

Czas, kiedy darzył swojego ojca szacunkiem był przeszłością. Kim wobec tego był Lucjusz Malfoy dla swojego syna? Tego młody Malfoy nie wiedział. Dracon był pewien tylko tego, że piedestał, na który wniósł mężczyznę, runął i teraz zostały po nim jedynie zgliszcza. Gruzy wspomnień, które niczym złowieszczy cień śledziły każdy jego krok. Zupełnie tak, jakby na coś czekały. Czasami Draco miał wrażenie, jakby to duch ojca był tym cieniem, który go prześladuje i czeka, aż ten potknie się, upadnie i przestanie hańbić swój ród. Czego innego jednak mógł się spodziewać po Lucjuszu? Wyrozumienia, żalu za wyrządzone innym krzywdy, a może oznak dumy z postępowania syna? Draco nie był aż tak naiwny, aby karmić się tym podobnymi farmazonami. Jego ojciec, wybierając śmierć, dobitnie pokazał mu, czego od niego oczekiwał. Wierności ideałom. A on co zrobił? Postąpił inaczej. Po raz pierwszy w życiu dokonał własnego wyboru i poczuł się tak, jakby odzyskał tą utraconą część siebie, z której musiał zrezygnować, aby zadowolić Lucjusza. Jeśli jednak Draco myślał, że odniósł sukces, to bardzo szybko przekonał się, że uwolnienie się spod wpływu dawnego autorytetu nie jest takie proste. Jego ojciec oprócz tego, że poddał go rygorystycznej tresurze i autorytarnemu wychowaniu, zrobił coś jeszcze. Zakotwiczył w umyśle syna obraz tego, jaki powinien być. Ulepił go na podobieństwo siebie. Codziennie rano, patrząc w lustro, młody Malfoy zamiast swojego odbicia widział twarz Lucjusza. Te same rysy twarzy, ten sam kształt i kolor oczu, tak samo wykrojone wąskie usta, mocno zarysowana szczęka, atletyczna sylwetka i tlenione włosy, które nawet po ścięciu nie uwolniły go od widma dumnego dziedzica rodu Malfoyów. Podobne cechy charakteru i wyglądu zewnętrznego sprawiały, że Draco czasami miał wrażenie, że patrząc na swoje odbicie, nie dostrzega już siebie. Natomiast po drugiej stronie lustra widzi swojego ojca. Zastanawiał się, czy stałby się taki jak on, gdyby ten dalej żył? Czy zdobyłby się na odwagę, aby zerwać z rodowym dziedzictwem i bezwzględnym posłuszeństwem? A może stałby się idealnym klonem Lucjusza?

- Dlaczego nie mogłeś być dla mnie tylko ojcem? – Zapytał z goryczą pomieszaną z nutką żalu w głosie, patrząc na starszego Malfoya z wyrzutem. - Ojcem, a nie pieprzonym autorytetem… Powtarzałeś, że nazwisko Malfoy ze względu na swoje znaczenie zobowiązuje – prychnął, kręcąc głową z zażenowaniem, bo jeszcze do niedawna on sam był o tym święcie przekonany. – Co teraz znaczy twoje nazwisko, ojcze? Zawsze mówiłeś, że nie ma miłości, a liczy się tylko władza i potęga. Zapewniałeś mnie, że to one określają, jak silny jest człowiek. Zastanawiam się, czy naprawdę w to wierzyłeś, czy tylko bezmyślnie powtarzałeś słowa Czarnego Pana. Ponoć kłamstwa powtarzane w kółko potrafią stać się prawdą… Kiedyś pewnie nawet nie śmiałbym tego zakwestionować. Nie wystarczyłoby mi odwagi, nawet gdybym ośmielił się myśleć inaczej niż ty. Dziś jednak wiem, że nigdy nie byłeś silny, ojcze. Na co zdała się twoja potęga? Spójrz, jak nietrwałe wartości wyznawałeś. Zobacz, jak skończyłeś. Żałuję, że przejrzałem na oczy tak późno - wyszeptał zbolałym głosem, nie spuszczając wzroku z nieprzeniknionej twarzy zmarłego Malfoya, który w tym momencie patrzył na niego z góry, jak na kogoś, kto nie jest wart jego nazwiska. - Nawet po śmierci jesteś zimnym skurwysynem, Lucjuszu Malfoy – pomyślał z żalem.

Z zamyślenia wyrwał go dotyk ciepłej dłoni, splatającej jego palce ze swoimi. Zerknął kątem oka w bok, w momencie, gdy kobieca głowa spoczęła na jego ramieniu.

- Skąd wiedziałaś, Pan? – Zapytał zaskoczony widokiem przyjaciółki. Uśmiechnął się pod nosem, czując jak wzrusza ramionami. – Potter – bardziej stwierdził niż zapytał, a Parkinson powtórzyła wcześniejszy gest.

- Długo jeszcze masz zamiar się samobiczować? – Zapytała z troską, unosząc głowę tak, by móc spojrzeć na mężczyznę. – I nawet nie zaprzeczaj! – Warknęła, gdy blondyn posłał jej zmęczone spojrzenie. – Nie jesteś Lucjuszem, Draco!

- Powiedz to mojemu odbiciu w lustrze – sarknął mężczyzna, chcąc rozładować nieco tą poważną atmosferę i prawie mu się to udało, gdyż kąciki ust kobiety zadrżały delikatnie.

- Patrząc na to, jak dziś wyglądasz, stwierdzam, że dawno go nie oglądałeś – zripostowała, dając za wygraną i uśmiechając się do blondyna.

- No wiesz… myślałem, że kobiety uważają, że mężczyźni z zarostem wyglądają sexy – zironizował, unosząc lewą brew, a brunetka posłała mu pełne politowania spojrzenie.

- Zapewniam cię, że z długą brodą nie wywrzesz na Hermionie wrażenia – dodała śmiertelnie poważnym tonem, uważnie obserwując reakcję przyjaciela.

- Nie wiem, co ma Granger do mojego zarostu – odparł chłodnym tonem, patrząc na kobietę ostrzegawczo, jakby chciał jej dać do zrozumienia, że stąpa po cienkim lodzie.

- Do zarostu może i nic, ale z tym seksownym siniakiem ma jednak wiele wspólnego. Zaprzeczysz? – Zapytała prowokującym tonem, na co mężczyzna zmrużył niebezpiecznie oczy.

- Masz chyba złego informatora, Pansy – oznajmił zdecydowanym tonem, a temperatura w jego głosie spadła poniżej zera.

-Daj spokój, Draco! Przecież nie jestem ślepa! Widzę, co się dzieje…

-Problem w tym Pansy, że chyba jednak jesteś ślepa, bo nie dzieje się nic. Absolutnie nic - zaoponował nieco zbyt ostrym głosem, a po chwili, jakby się reflektując, dodał pobłażliwym tonem - więc nie doszukuj się czegoś, czego nie ma.

- Znalazł się mistrz blefu za pół knuta – sarknęła z politowaniem, marszcząc czoło. - Możesz oszukiwać wszystkich dookoła włącznie z samym sobą, ale mnie nie nabierzesz. Zbyt dobrze cię znam, Draco – dodała już spokojniejszym głosem, aby nie zniechęcić przyjaciela.

Przez chwilę między parą przyjaciół zapadła niezręczna cisza, przez którą przebijał się odgłos dzwonów w przycmentarnej kaplicy i świergot ptaków, które zadomowiły się przy starym dębie rosnącym nieopodal monumentalnego grobowca. Wyglądało na to, że tym razem żadne z nich nie ma zamiaru ustąpić drugiemu.

- Od jak dawna? – Rzucił blondyn i odwrócił głowę, udając zainteresowanie ptakiem, który przysiadł na grobie jego ojca. Nie był przyzwyczajony do werbalizacji własnych uczuć. Nigdy nie musiał tego robić, a teraz ta wścibska istota, podająca się za jego przyjaciółkę, oczekuje od niego, że zacznie jej się zwierzać.

- Od jakiegoś czasu – odparła, kolejny raz wzruszając ramionami i ponownie przytuliła się do ramienia mężczyzny. Teraz, gdy nie ciskał wzrokiem błyskawic, nie musiała obawiać się o swoje życie. – Chyba od momentu moich zaręczyn z Harry’m – dodała, a mężczyzna pokiwał głową w zamyśleniu. Wtedy chyba sam jeszcze nie był do końca pewien, w jakim kierunku zmierzają jego uczucia, więc frasowało go, jak wpadła na to jego przyjaciółka. - Byliście sobą zajęci bardziej niż ja z Harry’m - oznajmiła złośliwym tonem, jakby czytając w jego myślach, a on na wspomnienie tamtego wieczora uśmiechnął się pod nosem.

- To jeszcze niczego nie dowodzi – zauważył, posyłając brunetce pobłażliwy uśmiech.

- Być może. Ale to, że Blaise musiał cię przyczepić zaklęciem do krzesła, gdy Wiktor ją pocałował, już rzuca na ciebie cień podejrzeń – roześmiała się, dając mężczyźnie kuksańca w żebra.

Draco pokręcił głową z rezygnacją i ponownie skupił uwagę na zdjęciu swojego ojca.  Bez wątpienia od dłuższego czasu to irytujące, a zarazem fascynujące, gryfońskie stworzenie wywoływało w nim burze sprzecznych uczuć, których nie potrafił wytłumaczyć. A może i nie chciał. Wiedział, że gdyby uświadomił sobie, co tak naprawdę czuje, to to uczucie przytłoczyłoby go do tego stopnia, że nie byłby w stanie normalnie funkcjonować. Bo przecież był Malfoyem. A ona zasługiwała na kogoś bez kryminalnej przeszłości, bez skazy na nazwisku i honorze. ”Oni” nie mieli przyszłości. I nawet, jeśli świadomość ta była niczym kamień ciągnący go na dno oceanu, musiał się z tym pogodzić.

- Jesteś dla siebie zbyt surowy, Draco – usłyszał cichy, a zarazem stanowczy głos przyjaciółki. Zaskoczony posłał jej pytające spojrzenie, niepewny, jak ma interpretować te słowa.  – Wiem, o czym teraz myślisz. Nie skreślaj się na starcie. Gdzie twoja pewność siebie? Ok, kiedyś byłeś dupkiem, ale to było wieki temu. Teraz jesteś zupełnie innym człowiekiem! Wiele osób to dostrzega - kontynuowała z przekonaniem. Słysząc ostatnią uwagę przyjaciółki, nie mógł się powstrzymać i prychnął cicho, na co kobieta zmrużyła oczy i szturchnęła go mocno w ramię. – Wkurzasz mnie, Malfoy!

- I vice versa, Parkinson – zironizował, ale widząc naburmuszoną minę kobiety roześmiał się głośno, co najwidoczniej tylko pogorszyło sprawę, gdyż na policzkach czarownicy pojawiły się dwa, intensywnie czerwone rumieńce złości.

- Wiesz co? Mam to gdzieś. Rób jak uważasz! Chowaj się dalej w cieniu swojego ojca i patrz, jak kobieta, na której ci zależy, wychodzi za innego. Jesteś popieprzonym osłem, Draco! W dodatku ślepym jak kret! Jednak, jako twoja przyjaciółka, dam ci pewną radę. Weź się w garść i zrób coś. Zawalcz o Hermionę, zanim ona totalnie sobie odpuści. Wcale nie zdziwię się, jeżeli w końcu tak postanowi. Bo życie ze schizofrenikiem jest zbyt trudne. To, że wyglądem przypominasz swojego ojca, nie oznacza, że jesteś tak samo złym i zepsutym człowiekiem.  A jeżeli dalej wolisz ukrywać się za tożsamością Lucjusza, to daj jej spokój i przestań mącić w głowie! Ogarnij się, Draco! – Wyrzuciła z siebie podniesionym głosem i, nie dając mu szansy na reakcję, odwróciła się na pięcie, ruszając w stronę wyjścia z cmentarza. – A jutro o szóstej organizujemy z Harry’m kolację. Chyba nie muszę ci mówić, jak bardzo zła będę, jeśli się nie pojawisz? – Dodała przez ramię rzeczowym tonem i po raz ostatni obrzucając blondyna znaczącym spojrzeniem, oddaliła się szybkim krokiem.

Nawet nie próbował zatrzymywać kobiety. Słowa przyjaciółki wywarły na nim zbyt duże wrażenie. Był w stanie tylko stać i obserwować znikającą z zasięgu jego wzroku sylwetkę Pansy. Poprawił kołnierz cienkiego płaszcza i włożył ręce do kieszeni spodni, analizując w myślach zarzuty brunetki.

Czy właśnie to robił? Czy aż tak było widać, że prześladuje go widmo ojca? Jak kobieta mogła pomyśleć, że oddał mecz walkowerem? Przecież to nie dlatego chciał zrezygnować. Po raz pierwszy chciał postawić czyjeś uczucia i potrzeby ponad swoimi i, w ramach docenienia, został nazwany tchórzem. Czy jego wszystkowiedząca przyjaciółka była aż tak ograniczona, że nie potrafiła tego zrozumieć? Najgorsza jednak była świadomość, że Pansy może mieć rację. Myśl ta zagnieździła się w jego głowie i nie dawała mu spokoju. Zupełnie tak, jakby bez tego było mu lekko. Ale może rzeczywiście za mało się starał? Może powinien walczyć do końca? Przecież tak naprawdę nie chciał rezygnować. Nawet, jeśli dotychczas istniał tylko cień nadziei, że Hermiona mogłaby pokochać kogoś takiego jak on. Przecież pragnął czegoś więcej niż pustych frazesów, wyznawanych od dawna przez jego rodzinę. Wystarczyło spojrzeć na to, dokąd ich to zaprowadziło, aby wyciągnąć właściwe wnioski – przemknęło mu przez myśl i to wstrząsnęło nim jeszcze bardziej.  Rzeczywiście starał się robić wszystko, aby jego czyny jak najbardziej różniły go od postępowania Lucjusza. Pragnął odciąć się od mroku, jaki wisiał nad rodem Malfoyów, odkąd związali się z Czarnym Panem. Podświadomie nienawidził tej części siebie, która sprawiała, że ludzie mówili, że jest podobny do ojca. Nienawidził swojej twarzy, ciała, tembru głosu, które w przeszłości napawały go dumą, bo zbliżały go do niedoścignionego wzoru, jakim był dla niego Lucjusz. Pansy miała rację, musiał wziąć się w garść. Przecież on nigdy nie poddawał się bez walki. I tym razem też nie zamierza tego robić. Nie teraz, kiedy ona wreszcie zaczęła się do niego przekonywać. Już raz odpuścił i pozwolił jej odejść. Tym razem miał zamiar walczyć do końca.

Wyczarował małą wiązankę i położył ją na nagrzanej od słońca płycie nagrobka. Bardziej z przyzwyczajenia, niż z szacunku czy miłości. Następnie ostatni raz spojrzał na zdjęcie swojego ojca.

- Nie jestem taki jak ty – powiedział, patrząc prosto w zimne, szare oczy mężczyzny, po czym obrócił się na pięcie i ruszył śladem swojej przyjaciółki.

***

Napięta atmosfera między nimi sprawiała, że czuła się niekomfortowo. Malfoy, o ile to w ogóle możliwe, skomplikował jej życie jeszcze bardziej. Co mu strzeliło do tego tlenionego łba, żeby ją całować w obecności jej narzeczonego…to znaczy, żeby w ogóle ją całować? W porządku, po części to i jej wina, bo w tej ich grze, ona nigdy nie powiedziała stanowczego nie. Nie popisała się asertywnością, więc teraz nie powinna mieć pretensji do Dracona i obarczać go całą winą.

 - Na Godryka, Granger… znowu go bronisz… - prychnęła do swojego odbicia w lustrze, zaprzestając na chwilę czesania swoich, dziś idealnie prostych, włosów. – Musisz z tym skończyć, jasne? – Powiedziała stanowczym głosem, patrząc prosto w roziskrzone, piwne tęczówki kobiety po drugiej stronie lustra, a potem parsknęła pełnym politowania śmiechem nad tym stwierdzając, że chyba traci zmysły, skoro zaczyna już rozmawiać sama ze sobą. Dręczyło ją jednak pytanie, czy to dalej była gra? I czy aby na pewno za bardzo się w nią nie zaangażowała.

Malfoy był pierwszą osobą, która sprawiła, że wszystko, w co kiedyś wierzyła, przestawało mieć znaczenie. Mężczyzna stawiał przed nią wyzwania i zmuszał do pokonywania własnych barier. Nakłaniał do szukania nowych rozwiązań zamiast korzystania z utartych schematów. Przy nim uczucia takie jak wstyd i pewność czegokolwiek przestawały mieć znaczenie. W jego obecności nic nie było jednoznaczne. Draco pokazywał jej inny wymiar i za każdym razem odkrywał przed nią inne jego barwy. Każde spotkanie z tym mężczyzną przypominało przejażdżkę na karuzeli bez pasów bezpieczeństwa i, ku jej zaskoczeniu, było w tym coś nieprzyzwoicie dobrego, zmysłowego i cudownie wyzwalającego.

Podkreśliła usta bezbarwnym błyszczykiem i spojrzała krytycznie na swoje dzieło. Delikatny makijaż podkreślał jej urodę, a proste włosy, które podpięła u góry, dopełniały efektu.

- Zawsze mogło być gorzej - zacytowała swoją rudowłosą przyjaciółkę i wyszła z łazienki, aby założyć łososiową, prostą sukienkę przed kolano, którą przygotowała sobie wcześniej w sypialni. W drzwiach prawie zderzyła się z Wiktorem, który od ostatniego wieczora, gdy wrócili od jej rodziców, traktował ją z chłodnym dystansem. Choć właściwie to i tak był cud, że tam dotarli po aferze w Ministerstwie.

Spojrzała niepewnie na mężczyznę, mając nadzieję, że emocje po ich kłótni minęły i westchnęła ciężko, gdy ten ostentacyjnie ją zignorował. Zastanawiała się, jak długo jeszcze będzie się boczyć. Bo jeśli już ktoś ma prawo do odgrywania obrażonej primadonny, to z pewnością nie on. Rozumiała, że Wiktor mógł się wściec. Ba, ona sama by się wściekła na jego miejscu. Ale żeby od razu opowiadać jej rodzicom bajki o dziecku i przeprowadzce do Bułgarii? Przez cały wieczór musiała cierpliwie uspokajać rodziców, że nigdzie się nie wybiera, a to, o czym mówi jej narzeczony, to tylko plany, żeby nie powiedzieć, że bardzo odległe plany, o których z Wiktorem jeszcze nie rozmawiali. Bo okazało się, że jej przyszły mąż nie uznał za stosowne, aby powiadomić ją o tym, że dostał propozycję, aby trenować jedną z czołowych drużyn quidditcha, a ich nowy dom powinien być gotowy do wprowadzki zaraz po powrocie z podróży poślubnej. Zachowywał się tak, jakby zaplanował całe ich przyszłe życie i najwidoczniej zapomniał zapytać ją o zdanie. To chyba wtedy coś w niej pękło, zapomniała o obecności rodziców oraz poczuciu winy i wyrzuciła Wiktorowi, że jej uczucia nie zmieni wraz z miejscem zamieszkania. Mężczyzna musiał jednak opacznie zrozumieć jej słowa, bo odpowiedział, że naiwnie wierzył, że nic go nie zmieni i wyszedł. Tak po prostu. A ona, rzucając rodzicom przepraszające spojrzenie, wybiegła za nim. Gdy wrócili do domu było tylko gorzej. I nic nie zapowiadało ocieplenia ich stosunków. Zdziwiło ją natomiast to, że gdy nieśmiało zapytała go, czy pójdzie z nią na kolację do Pansy i Harry’ego, zgodził się bez słowa. I to „bez słowa” było właściwie odpowiednim określeniem ich dalszej interakcji.

W roztargnieniu założyła beżowe pończochy i wsunęła na siebie sukienkę. Zirytowana przez chwilę siłowała się na oślep z suwakiem na plecach, gdy niespodziewanie zwinne ręce odgarnęły jej włosy na ramię i wybawiły ją z kłopotu. Drgnęła i wstrzymała oddech, gdy mężczyzna położył swoje ciepłe dłonie na jej ramionach i oparł czoło o tył jej głowy, a następnie mocno ją do siebie przytulił. Odetchnęła z ulgą, czując ciepły oddech na szyi i jego miarowe bicie serca.

- Przepraszam – powiedział zachrypniętym głosem, wtulając twarz w jej włosy.

- Wybaczam – oznajmiła cicho, przymykając powieki z ulgą i oparła się plecami o klatkę piersiową mężczyzny.– Choć zachowywałeś się jak osioł – dodała przekornie, odwracając się w stronę bruneta i zarzucając mu ręce na szyję, a on z bladym uśmiechem przyznał jej rację skinięciem głowy.  - U moich rodziców zrobiliśmy niezłe przedstawienie…

- Gdyby nie ten parszywy… - zaczął ostrym głosem, lecz szatynka przyłożyła mu dłoń do ust, nie pozwalając dokończyć.

- Posłuchaj mnie, Wiktorze – zaczęła łagodnym, aczkolwiek stanowczym głosem.  – Wybrałam ciebie. Ciebie! I to twoją żoną mam zostać- oznajmiła, akcentując każde słowo i starając się przekonać nie tylko Wiktora, ale i siebie, że jej słowa są szczere.

- Herm…kocham ciebie. Bardziej niż byłbym w stanie wyrazić. Ale czy mi się to podoba czy nie, wygląda na to, że i Malfoy… Nie jesteś mu obojętna…W sumie trudno mu się dziwić. Wściekam się, bo widzę, jak na niego patrzysz. Przeraża mnie myśl, że mogłabyś odejść… do niego. Jesteś całym moim światem i nie mogę cię stracić, Hermiono…Nie pozwolę, aby ktoś taki jak on, wszedł między nas. Nie powinienem obwiniać cię za Malfoya – oznajmił ze smutkiem, gładząc ukochaną po policzku.

- Tak bardzo cię przepraszam, Wiktorze – powiedziała drżącym głosem, poruszona wyznaniem mężczyzny.

Czuła palący wstyd i ogromne wyrzuty sumienia. Ostatnie wydarzenia coraz bardziej uświadamiały jej, że nie zasługuje na miłość Wiktora. Tak łatwo uległa Malfoyowi. Najgorsze w tym wszystkim było jednak to, że jej narzeczony miał rację. Nie mogła zaprzeczyć i powiedzieć, że były Ślizgon jest jej obojętny. Wręcz przeciwnie. Najgorsze było to, że nie potrafiła sobie z tym poradzić. Wiedziała jednak, że musi podjąć ostateczną decyzję. Nie może dawać złudnych nadziei Draconowi, bo dała słowo innemu mężczyźnie. Dlatego też musi stłumić to irracjonalne i niewłaściwe uczucie do Malfoya, nim zabrnie w nie tak daleko, że nie będzie już odwrotu, a on znowu złamie jej serce.

Wiktor nie zasłużył na takie traktowanie. Przecież jeszcze do niedawna obydwoje wykorzystywali każdą sposobność do bycia ze sobą. Co się wobec tego zmieniło? Dlaczego nie potrafiła poczuć tego palącego uczucia w tej chwili? Dlaczego pozwoliła, aby tak bardzo się od siebie oddalili? A może to właśnie jest ta osławiona rutyna? Może tak wyglądają związki z bagażem doświadczeń? Może stąd to uczucie obcości? Ale przecież jej rodzice byli żywym dowodem na to, że miłość wcale nie musi być mniej intensywna z upływem lat. Tak bardzo chciała poznać odpowiedzi na dręczące ją pytania. Może wtedy byłoby jej łatwiej zrozumieć to, co działo się z nią, z nimi. I gdy patrzyła w przepełniony ciepłem i miłością wzrok swojego przyszłego męża, zastanawiała się, czy i on widzi te emocje w jej spojrzeniu? Czy dostrzega różnicę w ich związku? I czy jest w stanie pomóc jej odnaleźć na nowo uczucie, które wypełniało ją od środka ilekroć on znajdował się w pobliżu? Czy jest w stanie ponownie sprawić, by zdusiła uczucia do Malfoya?

- Wybaczam – odbił pałeczkę i chcąc rozładować atmosferę, uśmiechnął się łobuzersko. – Obiecaj mi, że nie zrezygnujesz z nas dla chwilowego zauroczenia – przytulił ją mocno i wyszeptał do ucha z taką udręką w głosie, jakby sama myśl o rozstaniu z kobietą sprawiała mu niewyobrażalny ból.

- Przetrwamy to, Wiktorze – powiedziała łamiącym się głosem, gdy doszła do siebie, po usłyszeniu prośby mężczyzny.

Wiedziała, że nie takiej odpowiedzi się spodziewał. Jednak na chwilę obecną nie mogła mu tego obiecać. Jej uczucia były za bardzo poplątane i niejasne, by mogła być pewna czegokolwiek. Jedyne, co mogła zrobić, to postarać się odbudować tą nadszarpniętą więź między nimi i mieć nadzieję na to, że uda im się odnaleźć siebie na nowo.

- To znaczy, że nie chcesz odwołać ślubu? – Upewnił się, świdrując ją pełnym napięcia wzrokiem.

- Nie – odparła po chwili wahania i uśmiechnęła się z ulgą, gdy dotarło do niej, że rzeczywiście tak czuje. Jednak, gdy Wiktor ją pocałował, uczucie ulgi zostało całkowicie wyparte przez panikę i coś tak ulotnego, że nie zdążyła tego zidentyfikować.

- Powinniśmy się zbierać – oznajmiła, przerywając szybko pocałunek, a gdy jej narzeczony zrobił zbolałą minę, roześmiała się i dała mu prztyczka w nos. - Pansy nienawidzi, gdy ktoś burzy jej harmonogram kolacji – dodała z przekąsem, wyswobadzając się z ramion mężczyzny i podeszła do szafki nocnej, gdzie leżała jej kopertówka. 

- Malfoy też tam będzie?

- Nie wiem… Pewnie tak – oznajmiła ostrożnie, spryskując się perfumami i zakładając kolczyki. - Dobre pytanie – przemknęło jej jednocześnie przez myśl, a na samą myśl o blondynie żołądek zacisnął się w bolesny supeł.

- Przysięgam, że jeśli znowu się do ciebie zbliży…

- Wiktorze… - przerwała mu zmęczonym głosem, wkładając beżowe szpilki.

- Nic na to nie poradzę, że ten gość gra mi na nerwach - oznajmił z zaciętą miną, poprawiając krawat. – Miejmy to za sobą – dodał polubownie pod wpływem karcącego wzroku szatynki i podał ramię kobiecie.

***

- No wreszcie jesteście! – Przywitała ich Pansy, wciągając do środka z niezwykłą jak na nią siłą.

Dom, w którym mieszkali przyszli państwo Potter, znajdował się na końcu alei w Dolinie Godryka, niedaleko miejsca narodzin Harry’ego i dawnej posiadłości Dumbledoreów. Para zadbała o to, aby wystrój wnętrz zachęcał gości do odprężenia się i pozostania w nim na dłużej. Drewno, ciepłe kolory ścian, masa fotografii, świeże kwiaty i przyjazna atmosfera to jedynie niektóre walory tego domu.

- Ślicznie wyglądasz, Pansy – skomplementował wygląd kobiety Wiktor, na co ta uśmiechnęła się uroczo i zaprosiła ich do salonu, gdzie znajdowała się reszta gości.

Hermiona uśmiechnęła się pod nosem, widząc jak Ginny z mocno przerysowaną, cierpiętniczą miną opędza się od zalotów będącego w swoim żywiole Blaise’a. Jednocześnie zaobserwowała, że ilekroć ten odwracał głowę do zamyślonego Dracona, jej przyjaciółka przyglądała się mu z zainteresowaniem.

- Noo nareszcie dotarliście! Przysięgam, że jeszcze minuta, a musielibyście wysłuchiwać wyjca długości wykładu Binnsa na historii magii – zażartował Harry, całując przyjaciółkę w policzek i wyciągając dłoń do Wiktora, który uścisnął ją z lekkim ociąganiem.

Hermiona zmarszczyła czoło, wyczuwając dystans pomiędzy mężczyznami i splotła swoje palce z palcami Wiktora. W odpowiedzi mężczyzna delikatnie uścisnął jej dłoń, a ona uśmiechnęła się do siebie. Przynajmniej dalej rozumiemy się bez słów – pomyślała, patrząc ciepło na bruneta.

- Ktoś tu dzisiaj chce spać na kanapie – zagroziła żartobliwym tonem brunetka, a Harry posłał jej łobuzerski uśmiech i, korzystając z okazji, że Parkinson zaciągnęła Kruma do reszty gości, zapytał Hermiony:

- Trzymasz się?

- Myślę, że odpowiem ci na to pytanie, jak przetrwamy ten wieczór – oznajmiła, częstując się winogronem i rozglądając za tlenioną czupryną Malfoya, którego straciła z zasięgu wzroku.

Postanowiła go unikać i ignorować, aby nie prowokować niepotrzebnie Wiktora. A aby móc wprowadzić swój plan w życie, musiała wiedzieć, gdzie znajduje się on w danym momencie. Przynajmniej tak to sobie tłumaczyła, gdy przesuwała wzrokiem po salonie.

- A czy wobec tego możesz mi wyjaśnić, co dzieje się między tobą a Draconem? – Zapytał Harry, a Hermiona prawie zadławiła się przełykanym owocem.

- Serio, Harry? Teraz masz zamiar bawić się w starszego brata? – Odparła, patrząc na przyjaciela ze złością.

- Tak, teraz. Jutro w ministerstwie zamkniesz się w tej swojej eksperymentalnej pieczarze i nie wynurzysz z niej nosa do późnych godzin, a po pracy zbędziesz mnie gadką o tym, że jesteś zmęczona i ….

- Dobra! – Skapitulowała niepocieszona, przerywając przedrzeźniającemu ją mężczyźnie. W odpowiedzi otrzymała pełen samozadowolenia uśmiech Harry’ego, za który wyżej wspomniany osobnik otrzymał bolesnego kuksańca w żebra. – Co chcesz wiedzieć? – Zapytała, marszcząc brwi, gdy zauważyła jak Pansy po raz drugi napełnia kieliszek Wiktora Ognistą Whisky.

- Daj spokój, przynajmniej nieco się rozchmurzy. Jak tylko go zobaczyłem, pomyślałem, że wygląda jak człowiek potrzebujący dużej dawki alkoholu – oznajmił Harry, dostrzegając w jakim kierunku podąża wzrok przyjaciółki.

- Pragnę zauważyć, że Wiktor plus alkohol i plus Malfoy nie ma szans skończyć się dobrze. Chyba nie chcesz znowu zbierać swojego kumpla z podłogi? – Mruknęła z przekąsem, świdrując plecy narzeczonego, który w rzeczy samej wyglądał na dużo bardziej rozluźnionego i teraz razem z Pansy śmieli się z czegoś, co opowiedziała im Ginny.

 Jej przyjaciółka wyglądała uroczo w granatowej spódniczce do kolan i wciągniętej w nią luźnej białej bluzce z żabotem. Gładko zaczesany, długi kucyk poruszał się rytmicznie za każdym razem, gdy gestykulowała głową, a refleksy sztucznego oświetlenia odbijały się na tle jej rudych kosmyków. I gdy kolejny raz odwróciła głowę, ich spojrzenia skrzyżowały się na ułamek sekundy. Ginny najwidoczniej musiała prawidłowo zinterpretować minę przyjaciółki, gdyż kilka sekund później znalazła się przy jej boku i, nie zważając na niezadowolenie Harry’ego, pociągnęła ją w stronę Wiktora i Pansy.

- Dzięki – szepnęła Hermiona, posyłając rudowłosej pełen wdzięczności uśmiech.

- Daj spokój, na kilometr było widać, że Harry przeprowadza swoją wielką inkwizycję – roześmiała się Ginny. – Nie myśl tylko, że ci się upiekło. Ten facet tak łatwo nie odpuszcza. Cokolwiek chce wiedzieć, prędzej czy później wyciągnie to z ciebie – dodała, patrząc na szatynkę z ukosa.

- W tym wypadku lepiej później.

- Nie bądź na niego zła – oznajmiła Weasley, słysząc zacięty głos kobiety. – Martwi się o ciebie. Zresztą nie on jeden. I nie myśl, że nie korci mnie, aby zaciągnąć cię do jakiegoś pokoju i zmusić do zeznań na temat stosunków na linii Granger – Malfoy – dodała z cwanym uśmieszkiem, a specyficzny błysk w jej brązowych oczach, podpowiedział Hermionie, że jej przyjaciółka rzeczywiście rozważa taką ewentualność. – Najpierw jednak chyba poczekam, aż trochę wypijesz. Nie znoszę ciągnąć cię za język. Po alkoholu jesteś bardziej skora do zwierzeń – rzekła poważnym tonem, na co szatynka z wysoko uniesionymi brwiami pokręciła tylko głową z niedowierzaniem.

Z deszczu pod rynnę – pomyślała, wciąż wstrząśnięta swoją naiwnością. No bo jak mogła pomyśleć, że to wścibskie reporterskie zwierze tak po prostu jej odpuści?

***

- Pansy nigdzie nie mogę znaleźć tych domniemanych serwetek, które tu zostawiłaś – oznajmiła, słysząc kroki za sobą i dalej przewracając w szufladzie. – Doprawdy musisz chyba poprosić Blaisea o jakieś tabletki przeciwko postępującej sklerozie, bo… - zażartowała, odwracając się w stronę kobiety, a wtedy jej uśmiech zbladł. Bo zamiast przyjaciółki, zobaczyła Dracona opartego o zamknięte drzwi.

- Myślałam, że to Pansy – rzuciła skrępowana jego widokiem, unikając wzroku blondyna.

- Wiem - odparł z zadziwiającą prostotą, z miną trudną do rozszyfrowania, a widząc pytające spojrzenie szatynki dodał – poprosiłem Pan, żeby dała nam chwilę.

- Nie rozumiem, po co miałaby to robić?

- Bo ją poprosiłem – odparł z sarkazmem, unosząc lewą brew, a Hermiona zacisnęła usta w wąską linię.

- A zrobiłeś to, bo? – Zapytała mało uprzejmym tonem.

- Bo musimy porozmawiać, Granger. To chyba jasne? – Odparł, nie kryjąc już ironii w głosie. Dlaczego tak łatwo tracił panowanie nad sobą przy tej kobiecie?

- Jeśli masz zamiar przepraszać mnie za ten incydent w ministerstwie, to streszczaj się…

- INCYDENT? – Zapytał niebezpiecznie niskim tonem, zaprzestając zabawy kluczem od drzwi.

- INCYDENT – powtórzyła dobitnie szatynka, butnie patrząc mężczyźnie prosto w oczy. Była zła i to dodało jej odwagi.  – Tego, co zrobiłeś, nie da się inaczej nazwać.  Dlatego dla dobra nas wszystkich uznajmy, że to wydarzenie nie miało miejsca. Zresztą nawet nie musimy za bardzo udawać, bo i nie miało! Chciałeś wkurzyć Wiktora, upokorzyć mnie i udało ci się to. Brawo! Po raz kolejny wygrałeś starcie. Wiedz jednak, że to, co zrobiłeś było szczeniackie, Malfoy. Ale powinnam się chyba przyzwyczaić, prawda?

- Nie chciałem cię upokorzyć - oznajmił, wstrząśnięty słowami kobiety. Nie tego się spodziewał. Do głowy mu nie przyszło, że Hermiona tak zinterpretuje jego zachowanie. To, że ją wtedy pocałował było impulsem. Pragnął tego i nie myślał o konsekwencjach.

- Nie wierzę ci - powiedziała cicho, kręcąc głową, jakby chcąc potwierdzić swoje słowa.

- Gran…

- Nie – zaoponowała stanowczo, unosząc ręce i tym samym dając mu znak, aby nie ruszał się z miejsca.  – Nie chcę tego roztrząsać. Nie chcę teraz o tym rozmawiać. Nie chcę nawet do tego wracać. To wina tego, że pogubiłam się we własnych uczuciach. Ale tak to jest, gdy podejmuje się grę, której reguł się nie zna. Skończmy to, nim nie jest za późno. Po prostu uznajmy, że ten pocałunek nie miał miejsca. Zresztą nie miniemy się z prawdą, bo to nawet nie był pocałunek. To ty mnie…

Draco jednak nie pozwolił jej skończyć. W trzech długich krokach pokonał dzielącą ich odległość i nie zważając na zaskoczoną i przerażoną minę kobiety, pocałował ją. Nie mógł dłużej słuchać smutku i goryczy w jej głosie. Nie chciał, aby Granger sądziła, że ją wykorzystał. Zależało mu na niej na jego własny, pokręcony sposób. Czuł z nią swoistą więź. I nie chciał tej więzi przeciąć. Bo wbrew jej osądom, dla niego to nie była gra.

Czując opór kobiety, przyciągnął ją bliżej i pogłębił pocałunek. Przez chwilę jeszcze Hermiona próbowała walczyć z nim, lecz stopniowo jej opór stawał się coraz słabszy, aż w końcu całkowicie mu się poddała. Z satysfakcją zauważył, że odwzajemniła pocałunek z równym zaangażowaniem.

Teraz nie będziesz mogła mówić, że był to pseudo pocałunek – pomyślał, lecz myśl ta trwała zaledwie ułamek sekundy, bo już po chwili wszystkie jego zmysły ponownie skupiły się na chłonięciu bliskości czarownicy. Przelał w ten pocałunek wszystkie swoje uczucia - gniew, tęsknotę, pragnienie i pasję. Może i nie potrafił wytłumaczyć logicznie swoich uczuć, ale musiał jej w jakiś sposób pokazać, że jego intencje są szczere. Że nie jest to kolejny podstęp albo szczeniacka gra. To z pewnością było coś większego, coś czego nie czuł nigdy przedtem. Panika, jaka go ogarnęła, gdy zrozumiał, do czego dąży kobieta, sprawiła, że teraz już wiedział, że jeśli miał jakieś wątpliwości z powodu podjętej decyzji, to czas najwyższy pozbyć się ich. Nie może pozwolić jej odejść. Nie chciał, aby to, co działo się między nimi, tak po prostu się skończyło. Nie miał pojęcia, gdzie go to zaprowadzi, jednak chciał zaryzykować. Tym razem, nie odda jej tak łatwo.

Nie zaprzestając pieszczot, uniósł kobietę i posadził ją na blacie kuchennej wysepki, a ona oplotła go w pasie nogami, przyciągając do siebie jeszcze bliżej. Błądził dłońmi po jej drobnym ciele, a Hermiona wplotła palce w jego włosy. Musnął wargami jej szyję, drażniąc przez chwilę ciepłym oddechem, a kobieta odchyliła głowę, przygryzając wargę, by stłumić cichy jęk. Złożył delikatny pocałunek na linii żuchwy i niespiesznie przejechał opuszkami po wewnętrznej stronie uda kobiety. I to wtedy przyszło opamiętanie. Wyczuł to po postawie szatynki, która w jednej sekundzie cała się spięła i delikatnie go od siebie odsunęła.

- Nie, nie mogę - zaprotestowała, patrząc na mężczyznę przepraszającym wzrokiem.  – Draco… to musi się skończyć… - mówiła zdławionym głosem i ukryła twarz w dłoniach, gdy ten odmówił jej posłuszeństwa.

Przez chwilę stał jak sparaliżowany, nie wiedząc, co ze sobą zrobić. Był zbyt zaskoczony zmianą w jej zachowaniu. Dopiero, gdy dobiegł go szloch kobiety, niepewnie odsunął dłonie od twarzy szatynki i delikatnie ujął jej podbródek. Wyglądała na zagubioną i zawstydzoną, choć nie wiedział, czy wstyd jej bardziej przed nim, czy za siebie.

- Jestem z Wiktorem…Ko… kocham go… - kontynuowała drżącym głosem, patrząc zaszklonym wzrokiem na blondyna, a on w mig pojął, o co jej chodzi. – Dlaczego nie możesz mnie zostawić w spokoju, Draco?

- Ja… - zaczął i urwał, nie wiedząc jak ubrać myśli w słowa. Nie potrafił nazwać tego, co czuł do Granger. Wiedział tylko, że nie potrafi odpuścić. Nie chciał. – Bo nie potrafię znieść myśli, że przestaniesz być częścią mojego życia – powiedział cicho, patrząc niepewnie w oczy kobiety, gdy ta nie doczekawszy się odpowiedzi ze strony mężczyzny, pokręciła tylko głową w geście rezygnacji i chciała zsunąć się z wysepki, na której w dalszym ciągu siedziała, by, jak się domyślał, odejść. Uzewnętrznianie uczuć przychodziło mu z trudem. W końcu całe życie tresowano go, aby maskował emocje. Nie nauczy się w ciągu jednego wieczoru, jak mówić o tym, co dzieje się w jego wnętrzu. Słowa, które bez udziału woli wypłynęły z jego ust, zaskoczyły go chyba bardziej niż kobietę. Bez wątpienia jednak były idealnym zobrazowaniem tego, co czuł. Zdenerwowany przeczesał palcami swoje, już i tak zmierzwione włosy i zacisnął mocno szczękę w obawie, że znowu powie coś, co być może ją spłoszy.

- Dlaczego musisz wszystko utrudniać, Draco? Dlaczego teraz? Wychodzę za mąż, więc proszę cię, nie niszcz tego… - wyrzuciła z siebie, starając się, aby jej głos zabrzmiał twardo i stanowczo, lecz w rezultacie brzmiał on tak, jakby starała się zdusić jęk bólu.

- A co z tym, co jest między nami? – Zapytał bezbarwnym głosem, stłumionym od nadmiaru emocji, które się w nim skumulowały.

- A co według ciebie jest między nami, Draco? Zresztą nie odpowiadaj… to bez znaczenia, bo jestem z Wiktorem i …

-Wiem! Do cholery wiem, że jesteś z nim! Nie wiem jednak, dlaczego nie chcesz dać szansy MNIE?  Dlaczego rezygnujesz z tego, co czujesz do mnie?! I nie zaprzeczaj, że nic nie czujesz, bo oboje wiemy, że gdyby tak było, to nie pozwoliłabyś mi się nawet dotknąć! – Warknął, czując jak całe jego opanowanie wyparowuje z niego. Co jeszcze miał jej powiedzieć, żeby potraktowała go poważnie? Miał paść przed nią na kolana i wyznać miłość? Jak niby do cholery miałby to zrobić? - Co złego jest w zakochaniu się we mnie, Granger? – Zapytał w końcu ze smutkiem, przeszywając ją spojrzeniem.

- Chyba nie rozumiem… - powiedziała cicho, wstrzymując oddech, gdy mężczyzna ponownie się do niej zbliżył.

- Doskonale rozumiesz, Granger. To proste pytanie… - oznajmił z goryczą, bez cienia ironii w głosie i oparł się dłońmi o blat, na którym siedziała zszokowana kobieta, a ich twarze dzieliło jedynie kilka centymetrów. – Czy myśl o tym, że mogłabyś zakochać się w byłym Śmierciożercy jest aż tak odrażająca?

***

Pojawienie się tak dobrze znajomego im patronusa sprawiło, że wśród siedzących przy stole osób zapadła martwa cisza. Przerażenie i niedowierzanie krążące w ich żyłach razem z krwią przez dłuższą chwilę uniemożliwiało zdolność wykonywania jakichkolwiek ruchów. Dopiero odgłos odsuwanego krzesła sprowadził Harry’ego na ziemię. Skierował wzrok w kierunku źródła hałasu, a widok białej jak papier twarzy Ginny sprawił, że odzyskał zdolność logicznego myślenia.

- Zabini teleportujesz się ze mną - wychrypiał, czując jak przede wszystkim strach o przyjaciela zaciska mu krtań. Blaise z kamiennym wyrazem twarzy bez słowa skinął głową i podniósł się z miejsca, nim do reszty osób zdążyło dotrzeć, co wydarzyło się przed chwilą.

- Muszę zabrać kilka eliksirów - odpowiedział zdecydowanym głosem, a brunet w milczeniu skinął głową i zerknął na zegarek na ręku.

- Widzimy się na miejscu. Pośpiesz się, Blaise.

Mężczyzna tylko skinął głową, a chwilę później już go nie było. Harry postanowił pójść za jego przykładem i nie tracąc więcej czasu, zamknął oczy koncentrując się na miejscu teleportacji. I gdy już miał wykonać obrót, dobiegł go niecierpiący sprzeciwu, zdecydowany głos.

- Idę z wami.

Potter otworzył oczy, modląc się o cierpliwość i bez cienia emocji spojrzał na Ginny. Ta kobieta potrafiła być bardzo uparta, gdy tego chciała.

- Wykluczone – zaoponował dobitnie, a rudowłosa oparła ręce na bokach.

 Pani Weasley byłaby dumna w tej chwili ze swojej upartej, nieodpowiedzialnej córki – pomyślał, dostrzegając to subtelne podobieństwo.

- Spróbuj mnie tylko powstrzymać, Harry – odparła wyzywająco, wyciągając różdżkę i przygotowując się do deportacji.

- Nie zmuszaj mnie, żebym cię tu zamknął – wycedził, łapiąc kobietę za nadgarstek, a ta posłała mu nieustępliwe spojrzenie.

- Nie ośmielisz się – wysyczała, mrużąc oczy i unosząc wysoko głowę, tak że teraz był w stanie policzyć piegi na jej zadartym nosie. Zabawne, że nawet teraz, gdy od ich rozstania minęły trzy lata, czuł to przyjemne ciepło.

- Naprawdę w to wierzysz? – Sarknął, czując rosnące zniecierpliwienie i irytację zachowaniem rudowłosej.

W odpowiedzi otrzymał prowokujące spojrzenie czarownicy. Pokręcił z rezygnacją głową, żałując, że Ginny nie może odpuścić. Nim jednak zdążył unieść różdżkę, poczuł niespodziewane szarpnięcie wokół pępka.

Cholera! – przeklął w myślach, zły, że dał się tak podejść i obiecując sobie, że policzy się z panną Weasley, jak tylko pomogą Kingsleyowi.

 ***

I jak? Podoba się chociaż trochę?
Nie zmuszę nikogo do komentowania, ale wiedzcie, że będzie mi niesłychanie miło, jeśli podzielicie się ze mną swoją opinią;)