Rozdział XLV Proroctwo Rubinowej Róży

Kochani

Witam Was w Nowym Roku:) Kolejnym, który spędzamy razem dzięki "Rozbitkom".

Raz jeszcze życzę Wam szczęścia w każdej sferze Waszego życia. Mam nadzieję, że dzisiaj wszyscy jesteście w dobrej formie, gotowi i zwarci do mierzenia się z nowymi wyzwaniami prozy życia.

Zgodnie z obietnicą oddaję w Wasze łapki przedostatnią odsłonę naszej historii. Przed nami tylko jeden rozdział i epilog. 

To jak? Gotowi?:)

Będzie mi niezmiernie miło, jeśli podzielicie się ze mną swoimi odczuciami i przemyśleniami po lekturze rozdziału.

Zapraszam do czytania i do następnego!:)

Ściskam Was mocno,

V.

Rozdział XLV Proroctwo Rubinowej Róży

- Ten plan to czyste szaleństwo – powiedziała słabym głosem, mierząc po kolei Harry’ego, Dracona, Rona, Danielle i milczącego Ollivandera, który od śmierci Karmy popadł w swego rodzaju letarg, pogrążając się w swoim wewnętrznym świecie. – To nie ma prawa się udać. Coś ty sobie myślał, Harry?! – Zapytała, nie mogąc uwierzyć w układ, jaki jej przyjaciel zawarł za ich plecami. – Oszalałeś? A może liczysz, że Eva dotrzyma warunków umowy?

- Hermiona… - zaczął Draco, chcąc podejść i ją uspokoić, lecz powstrzymała go gestem.

- Wiedziałeś o tym? – Zapytała, zwracając się bezpośrednio do Malfoya i przyglądając badawczo reakcji mężczyzny. - Wiedziałeś... – wydusiła z niedowierzaniem, gdy nie odpowiedział. – A ty? – Zwróciła się do Rona, który obserwował ją w milczeniu z miną winowajcy. Jedno spojrzenie na jego twarz, wystarczyło, by otrzymała odpowiedź. – Oczywiście… A ja głupia myślałam, że jesteśmy drużyną i nie mamy przed sobą tajemnic…

- Herm…

- Nie! – Powiedziała ostro, wchodząc  ostro w słowo Ronaldowi i patrząc na niego z mieszaniną złości i zawodu. – To, co zrobiłeś, to szczyt głupoty – zwróciła się do Harry’ego. – Zapominasz, że znam ją lepiej, niż ktokolwiek z was. Żyłam z nią, obserwowałam i wiem, jak działa. Jeśli myślisz, że łatwo ją podejść, to jesteś w błędzie. Zawsze ma więcej niż jedno czy dwa rozwiązania. Nie zdajesz sobie sprawy z tego, jak bezwzględna potrafi być. Na Merlina! Ona bez mrugnięcia okiem zabiła własną matkę! Jeśli poszła z tobą na układ, to znaczy, że ma w tym interes, a ponadto zna twoją słabość i wykorzysta ją, by cię zniszczyć. I zrobi to bez łamania wieczystej przysięgi, którą złożyliście. Oddając się w jej ręce, skazujesz na śmierć nie tylko siebie, ale i nas wszystkich.

- Musisz mi zaufać i pozwolić…

- A ty mi ufasz?! – Podniosła głos, patrząc prosto w jego szmaragdowe tęczówki. – Gdyby tak było, powiedziałbyś mi prawdę, a nie działał za moimi plecami. Jak wy wszyscy – dodała, mierząc Dracona, Rona, Danielle i wciąż nieobecnego duchem Ollivandera pełnym zawodu spojrzeniem.

- Zrozum… - zaczął Harry

- Nie… -  ucięła jego słowa stanowczym gestem. – Nie mam zamiaru godzić się i przykładać rękę do twojej śmierci…

- Więc pomóż mi go ochronić – odezwała się po raz pierwszy Danielle. – To ja zabroniłam im wprowadzać cię w szczegóły wczorajszych działań. To mój plan i to ja namówiłam Harry’ego oddania się w ręce Evy. Tylko on jest dla niej na tyle cenny, że ma szansę dotrzeć do kryształu, którego potrzebujemy, by zakończyć tą wojnę nim na dobre się zacznie – dodała, gdy oniemiała Hermiona skupiła na niej całą uwagę. – Więc to mnie obwiniaj i na mnie się wściekaj… Nie zapominaj tylko, że znam Evę dłużej niż wy wszyscy. Dorastała na moich oczach i… - powiedziała głosem nabrzmiałym od emocji i urwała, jakby dalsze słowa nie chciały przejść jej przez gardło. - Eva zamordowała moje jedyne dziecko – po chwili podjęła z trudem. - Zniszczyła świat, który znałam i zhańbiła wartości, których broniłam. Nie zaznam spokoju, nim jej nie powstrzymam – dodała już twardszym tonem i przesunęła wzrokiem po zebranych w gabinecie szefa aurorów. - Nie narażałabym żadnego z was, gdybym posiadała moc, która może ją zabić. Liczyłam, że będę mieć więcej czasu, nim Eva znajdzie drogę powrotną do świata żywych. Prawdę mówiąc, łudziłam się, że na zawsze zostanie zamknięta w zaświatach. Jednak, dzięki pomocy z zewnątrz, Eva wróciła i z każdym dniem rośnie w siłę. Pole ograniczające, znajdujące się wewnątrz groty, wciąż ją więzi, ale poza nim, Eva ma dostęp do źródła swojej magii. Jeszcze nie odkryła, że wchłaniając moc pola, może się uwolnić, ale to tylko kwestia czasu. Czarny kryształ, który został wykorzystany do uwolnienia jej, może też ją uwięzić – wyjaśniła z ponurą determinacją.

- Czarny kryształ? Masz na myśli ten czarny kryształ? – Upewniła się Hermiona, otwierając szeroko oczy. – Myślałam, że to legenda – dodała, gdy staruszka, skinęła głową.

- Jak większość czarodziei a nawet mieszkańców Stella Mortis – odparła z bladym, wymuszonym uśmiechem. – Merlin wykorzystał kryształ do pozbycia się demonów, uwięzienia Oriona i zniszczenia wszystkich pozostałych kryształów w naszym świecie. Odesłał je tam, skąd zostały sprowadzone. Wszystkie poza tym, za pomocą którego tego dokonał, ratując nasz świat przed zgubą. Kryształu nie da się zniszczyć. Wielu magów włącznie z samym Merlinem i Roweną próbowało…

- Roweną? Masz na myśli Rowenę Ravenclaw? – Upewnił się Ron, a Danielle skinęła głową.

- To ona zaklęła kryształ w zwierciadło w aktualnej formie i uśpiła jego moc. Przez wiele wieków magia kryształu pozostała w uśpieniu. Aktywowało ją dopiero zagrożenie życia ciężarnej Dorcas. Myślę, że to kryształ ocalił je od śmierci. Wiele lat badałam tą kwestię, analizując jej genealogię i poddając ją magicznym próbom.

- Odkryłaś coś? Znalazłaś wyjaśnienie? – Zapytała Hermiona z rosnącym napięciem.

- Tak – westchnęła Danielle ze zbolałym uśmiechem. - W żyłach Evy płynie krew Oriona i Hekate. Ród Blacków został zapoczątkowany przez potomka tych dwojga…

- Ale to by oznaczało… że Hekate, zamykając w ciele Oriona te wszystkie demony, była z nim w ciąży… - powiedziała Hermiona, przypominając sobie wszystko, co czytała o tej parze w archiwum zakonu. – Ale to niemożliwe… Przecież wkrótce po tym, jak Merlin zamknął Oriona w zaświatach, Hekate zmarła…

- Nie wiemy, kiedy dokładnie to nastąpiło. Żadne zwoje nie wspominają o potomku jej krwi… Istnieje tylko proroctwo o narodzinach nowej gwiazdy, która ma otworzyć nowy rozdział w dziejach magii.

- Czy Hekate miała rodzeństwo? – Zapytał Draco, a Danielle przyjrzała się mu uważnie.

- Tak, miała siostrę. Czyżbyś uważał, że…

- Wiele czystokrwistych rodów postępowało w ten sposób. Zapewne jej siostra zadbała, by wszyscy sądzili, że dziecko jest jej – odparł, wzruszając ramionami. – Czy miała więcej dzieci?

- Nie. Miała tylko syna i to jej linia przedłużyła ród. W każdym pokoleniu, pierworodnym dzieckiem był mężczyzna, który później przedłużał ród. Wyjątkiem jest Eva…

- Chcesz powiedzieć, że Syriusz był dziedzicem Oriona i Hekate? – Zapytał Harry, a Danielle skinęła głową.

- I jako pierwszy w linii rodu, spłodził córkę zamiast syna, początkując ciąg zdarzeń przepowiadanych w proroctwie…

- Czy to coś znaczy?

- Nie wiem… Ale… - urwała, przenosząc niepewne spojrzenie na Dracona.

- Niemożliwe – powiedziała Hermiona, zauważając wahanie na twarzy Danielle i zrozumienie, malujące się na twarzy mężczyzny.

- Myślisz, że możemy jakoś wykorzystać tę więź? – Zapytał koncentrując się na kapłance.

- Twoja matka pochodzi z rodu Blacków. Nie znam silniejszych zaklęć niż te, które pochodzą od magii krwi – zaczęła powoli, analizując coś w milczeniu.

- Czy…

- Dość! – Powiedziała głośno Hermiona, zwracając tym samym uwagę wszystkich. Ona jednak koncentrowała się tylko na jednej osobie. – Wiem, o czym myślisz, ale nie pozwolę ci na to – zaoponowała, zwracając się bezpośrednio do Danielle.

- Skoro wiesz, o czym myślę, widziałaś jak to działa – odparła kapłanka zbolałym głosem, a Hermiona skinęła w milczeniu głową, starając się odgonić makabryczne wizje z czasów niewoli u Evy.

- Nikt z nich nie przeżył… Nie pozwolę na to – powiedziała ze stalową nutą w głosie, zaskakując tym nie tylko innych ale i samą siebie.

- To może być nasza jedyna szansa, żeby powstrzymać rozlew krwi – odparła ze smutkiem Danielle, a szatynka pokręciła stanowczo głową.

- Czy ktoś może mi wyjaśnić, o co w tym wszystkim chodzi? – Zniecierpliwił się Ron.

- Kryształ reaguje na magię, płynącą w żyłach potomków Oriona i Hekate. To dlatego jest posłuszny Evie i reaguje na jej moc – zaczęła Danielle, a Hermiona spojrzała na nią buntowniczo. – Draco poprzez swoją matkę również w pewnym sensie jest związany z tym rodem. W jego żyłach płynie krew nie tylko Malfoyów ale i Blacków…

- Więc przypuszczasz, że kryształ może podporządkować się też mojej woli? – Upewnił się Draco ze skupieniem analizując wszystkie informacje, a kapłanka skinęła głową.

- Pamiętasz dzień, gdy sprowadziłam Hermionę? – Zapytała, a on skinął głową. – To nie powinno się udać. Nić jej życia była poza moim zasięgiem. Jej dusza znajdowała się między światami… Powinna iść dalej… Wówczas jednak czas stanął, zupełnie jakby wszelkie prawa rządzące światem przestały mieć znaczenie… Coś takiego widziałam pierwszy raz w życiu… - urwała przyglądając się uważnie twarzy blondyna i  pozwalając, by każdy przetrawił jej słowa. - Wiem tylko, że dzięki temu mogłam ją uzdrowić – dodała, przenosząc spojrzenie na wstrząśniętą Hermionę.

- Myślisz, że Draco podporządkował sobie moc kryształu? – Zapytał ostrożnie Harry, ze skupieniem analizując wszystkie informacje.

- Nieświadomie, ale tak – oznajmiła ze spokojem kapłanka. – Wówczas nie miałam pewności, ale poświęciłam dużo czasu, aby zrozumieć, co się wydarzyło. Kryształ musiał zareagować i odpowiedzieć na wolę odzyskania Hermiony… To dlatego przejście się zamknęło, zatrzymując ją w czasoprzestrzeni…

- Jest szansa, że moglibyście to powtórzyć? – Zapytał Harry, ściągając brwi i analizując wszystkie za i przeciw.

- Krew Blacków na pewno mogłaby pomóc… o ile więź pomiędzy osobami jest wystarczająco silna – odparła ostrożnie, ważąc każde słowo.

- To jeszcze niczemu nie dowodzi – odparł sceptycznie Ron. – Nie mamy pewności, że Malfoy może sterować tym kryształem.

- Ron ma rację – przytaknęła Hermiona, odzyskując rezon. – To zbyt duże ryzyko…

- Które podejmę, nawet jeśli istnieje cień szansy, że pozbędziemy się w ten sposób tej psychopatycznej suki – wtrącił mężczyzna twardym tonem.

- A co z konsekwencjami twojego wyboru? Co jeśli to pomyłka? Co jeśli kryształ nie odpowie? Co wtedy, Draco? – Zapytała szatynka, patrząc na mężczyznę z mieszaniną irytacji i żalu.

- Herm...

- Nie trudź się – weszła mu w słowo. – Odpowiem za ciebie. Nie myślisz o konsekwencjach, bo to nie ty będziesz je ponosić…

- Hermiona – zaczął Harry, lecz ta spiorunowała go wzrokiem.

- Ty zresztą też nie – powiedziała bliska histerii. – Rozmawiałeś z Pansy? Przyznałeś się, że masz zamiar oddać się w ręce Evy? Powiedziałeś jej prosto w oczy, że jutrzejszej nocy umrzesz?

- Jeśli niczego nie zrobimy, nikt z nas nie przeżyje kolejnego świtu – odparł spokojnie Harry, ignorując jej ostrzegawcze spojrzenie i podchodząc do niej. – Każdy w tym pomieszczeniu zna ryzyko i jego cenę. Dlatego tu jesteśmy – dodał, stając naprzeciwko kobiety. - Bezgranicznie ufam każdemu z was – zapewnił, przesuwając wzrokiem po zebranych i zatrzymując spojrzenie dłużej na twarzy Malfoya. – Nie możemy porzucić walki tylko dlatego, że nie znamy zakończenia tej wojny. A dopóki ta trwa, wszystko może się zdarzyć.

- Też chce walczyć i będę… Ale wasz plan…Nie wyjdziemy z tego cało… Nie wszyscy… - powiedziała martwym głosem, choć w jej oczach wciąż tliła się nadzieja, że Harry zapewni ją, że nikomu nic się nie stanie. Tak jednak się nie stało. - To niesprawiedliwe – powiedziała cicho, przegrywając ze łzami, z którymi do tej pory walczyła.

- Wiem – przytaknął, uśmiechając się z bólem i ujmując jej twarz w dłonie, otarł kciukami łzy. – Pamiętasz, co mi zawsze powtarzasz w takich chwilach? – Zapytał miękko, a ona uśmiechnęła się przez łzy.

– Że jesteśmy drużyną i razem pokonamy każdą trudność dopóki mamy siebie – odparła, zduszonym głosem.

- To kolejna trudność, z którą musimy się zmierzyć i którą pokonamy. Musimy tylko działać razem – zapewnił, patrząc jej prosto w oczy.

Hermiona nie wiedziała, czy powiedział to dlatego, bo wiedział, że potrzebuje podobnego zapewnienia, czy naprawdę wierzy, że są w stanie wygrać tą walkę. Bez względu na motywy, chciała uwierzyć w prawdziwość tych słów.

- Jesteś ze mną? – Zapytał z delikatnym uśmiechem, który tak kochała, i który tyle razy dawał jej siłę do walki. W odpowiedzi skinęła głową choć nie była w stanie odwzajemnić uśmiechu, a Harry pocałował ją w czoło i przytulił.

- Czy możecie przestać w końcu obnosić się z tą swoją… przyjaźnią? – Sarknął Draco, starając się stłumić rosnącą potrzebę pozbawienia Pottera kilku zębów, gdy ich uścisk zdecydowanie się przedłużał.

- Mówił ci ktoś, Malfoy, że z zazdrością ci nie do twarzy? – Odparł Harry, mocniej przytulając szatynkę i uśmiechając się złośliwie pod nosem.

- Nie jestem zazdrosny – odparł cierpko, choć jego wzrok przeczył słowom.

- Pamiętaj, że wiążąc się z Hermioną, mnie bierzesz w pakiecie. I mogę być albo twoim przyjacielem, albo wrzodem na tyłku. Wybór należy do ciebie – oznajmił ze spokojem brunet, ciesząc się z możliwości rozładowania napięcia, wywołanego powagą sytuacji.

- Zupełnie jakbyś teraz nim nie był – sarknął, mierząc mężczyznę pełnym politowania spojrzeniem.

- Faktycznie zazdrość psuje twój image – zauważył Ron ze złośliwą satysfakcją.

- Nikt nie pytał cię o zdanie, Weasley – wysyczał zimno, mierząc rozbawionego mężczyznę wściekłym spojrzeniem. – Granger czy z łaski swojej możesz się już od niego odkleić? – Burknął ze zniecierpliwieniem.

- Ale dlaczego? – Zapytała niewinnym tonem, odsuwając się nieznacznie od Harry’ego i przyglądając się Draconowi z uprzejmym zainteresowaniem.

- Bo za chwilę nie będziesz miała do czego się przytulać – oznajmił złośliwie.

- Też mi argument – prychnęła, przewracając oczami.

- No wiesz! – Oburzył się Harry. – Tak mało dla ciebie znaczę, że nic sobie nie robisz z gróźb tego zazdrosnego łotra?

- Nie martw się, obronię cię – odparła konspiracyjnym szeptem, a Harry odetchnął z ulgą, wywołując na jej twarzy nikły uśmiech.

- W takim razie jeszcze trochę cię poprzytulam – powiedział z zadowoleniem, ignorując gotującego się ze złości blondyna.

- Z Wybrańcem nie wygrasz, Malfoy – odparł Ron, klepiąc go po plecach, czym naraził się na morderczy wzrok mężczyzny. – Przykro mi, stary…Chociaż nie… Twoja zazdrosna gęba jest ucztą dla moich oczu – dodał z satysfakcją i szerokim uśmiechem po chwili zastanowienia.

- Płomienie szepczą… - powiedział martwym głosem Ollivander, ucinając wszelkie rozmowy i zwracając uwagę zebranych na siebie. – Pieczęć została złamana i proroctwo Rubinowej Róży zaczęło się wypełniać… - dodał z nieobecnym wzrokiem, wpatrzony w ogień w kominku.

- Garricu…

Danielle wymówiła miękko imię mężczyzny i przykucnęła, tak by ich twarze znalazły się na tym samym poziomie. Ollivander jednak nie zareagował. Ze ściągniętą z bólu i przerażenia twarzą wpatrywał się w płomienie, zupełnie jakby mógł przez nie przeniknąć i dostrzec coś, czego inni nie byli w stanie.

- Garricu…

Danielle po raz kolejny spróbowała zwrócić na siebie uwagę mężczyzny i ujęła jego dłonie. Wówczas pomiędzy ich złączonymi dłoniami pojawiła się iskierka fioletowo-różowego światła, które mieniło się i wirowało pomiędzy ich dłoniami.

- To magia życia – wyjaśniła kapłanka, patrząc z bólem na pogrążonego w transie Ollivandera. – To esencja magii w czystej postaci – dodała zduszonym głosem. – Coś, czego się uczymy, z czego korzystamy i co pielęgnujemy w murach zakonu.

- Znam to ciepło – powiedziała cicho Hermiona, patrząc jak oczarowana na wirujące cząsteczki magii i nieświadomie podchodząc do złączonej ze sobą pary.

Nieśmiało wyciągnęła rękę, zbliżając ją do mieniących się drobinek, lecz zawahała się w ostatniej chwili, bojąc się, zniszczyć ten przedziwny lecz zarazem kojący moment.

- Nosiciel Światła…

Wstrzymała oddech, gdy Ollivander niespodziewanie, odwrócił się w jej stronę i wypowiedział te dwa słowa. Jego wzrok był pusty i przerażający, ale jednocześnie hipnotyzował i więził jej wolę, tak że nie była w stanie się ruszyć.

- Gdy narodzi się nowa gwiazda, mury runą, a historia zatoczy krąg…Otworzy się ziemia i narodzi się królestwo trwogi. Magiczny szlak pośród morza krwi prowadzi do zmierzchu świtu… Tylko tam leży nadzieja… Tylko ona może rozproszyć mrok…Tylko tam niszczyciel traci swą moc… - powiedział Ollivander, nie spuszczając wzroku z twarzy Hermiony i ujmując jej dłoń.

Zachłysnęła się powietrzem, czując intensywny przeskok magii. Czuła niewyobrażalną moc tej małej iskierki, którą stworzył Garric. Moc, która wypełniła i ją, wlewając w jej serce spokój.

- Oddychaj – usłyszała jego kojący spokojny głos choć mężczyzna nie poruszył ustami.

Posłuchała poddając się jego woli bez cienia lęku i wątpliwości. Zbyt oszołomiona doznaniami, wynikającymi z połączenia i zbyt ciekawa tego, co nastąpi.

- Poczuj mój puls… - instruował ją, a Hermiona ślepo poddawała się głosowi mężczyzny. - Usłysz pracę serca… Słuchaj i czuj…. – ciepły, łagodny tembr wibrował w jej głowie, nakłaniając jej wolę do posłuszeństwa. –– Dobrze… - pochwalił ją.

W odpowiedzi poczuła jak jej usta układają się w uśmiech, choć nie była tego pewna. W tej chwili wszystko przestało mieć znaczenie. Liczył się tylko ten moment magicznej ekstazy.

- Odnajdź w sobie moc… Odszukaj źródło magii… - powiedział ze spokojem, jakby to była najprostsza rzecz na świecie.

Chciała zapytać, jak ma to zrobić, lecz nim zwerbalizowała tą myśl, wola Garrica ponownie stopiła się z jej wolą i nim zrozumiała, co zaszło, poczuła fale gorąca rozlewającą się po jej ciele.

- To twoje światło, Hermiono… To twoja moc – wyjaśnił łagodnym aczkolwiek stanowczym tonem. - Pamiętaj o niej w dniu próby. Pamiętaj o swojej magii i zaufaj jej – dodał z trudną do rozszyfrowania nutą w głosie i nagle tak szybko jak wszystko się zaczęło, skończyło się.

Poczuła, jak opada z sił. Wiedziała, że odzyskała pełną kontrolę nad umysłem z chwilą, gdy upadała. Podtrzymały ją ręce Ollivandera. Zaskakująco silne i sprawne jak na jego wiek. Uchyliła powieki i napotkała bladoniebieskie tęczówki mężczyzny, przeszywające ją nieodgadnionym spojrzeniem.

– Rubinowa Róża… - powiedział, lecz nim zdążyła o cokolwiek zapytać, poczuła zdecydowane szarpnięcie i znalazła się w ramionach Dracona.

- Nic ci nie jest? – Upewnił się, starając złapać jej rozbiegany wzrok, a gdy nie odpowiedziała, rzucił wściekłe spojrzenie Garricowi. – Co jej zrobiłeś? – Warknął.

- Nic jej nie będzie. Zaraz dojdzie do siebie – wyjaśnił starzec zmęczonym głosem.

- Jeśli…

- Draco… - upomniała go, kładąc dłoń na przedramieniu. – Nic mi nie jest – dodała, choć sama nie była pewna, czy to, co zrobił Ollivander, można by określić jako nic.

Zerknęła na starego czarodzieja, a ten odwzajemnił jej wzrok i niezauważalnie pokręcił głową. Ściągnęła brwi, zdezorientowana i niepewna, dlaczego Garric chce, by milczała. Miała tyle pytań, lecz wyglądało na to, że mężczyzna nie ma zamiaru udzielać jej odpowiedzi. Nim otworzyła usta, on odwrócił wzrok. Jednak nim ponownie pogrążył się w swojej żałobie, wymienił się przeciągłym spojrzeniem z Danielle i niezauważenie skinął krótko głową. W oczach kapłanki rozbłysło coś, lecz trwało to zbyt krótko, by Hermiona mogła wyczytać więcej z jej twarzy.

 - Co to znaczy? - Zapytał cicho Ron, przerywając tą dziwną ciszę, jaka trwała od dłuższego momentu i nie odrywając oczu od miejsca, gdzie jeszcze przed chwilą wirowały cząsteczki magii życia.

- Proroctwo Rubinowej Róży właśnie się wypełnia – wyjaśniła słabym głosem Daniell, odwracając wzrok od smutnej twarzy Garrica i mierząc spojrzeniem każdego z zebranych.

- Zatem bierzmy się do pracy – powiedział Harry ze stalową nutą w głosie.

***

- Worek galeonów za twoje myśli – zagadnęła zamyślonego Dracona, który od wyjścia z ministerstwa był nieobecny myślami.

Mężczyzna spojrzał na nią z nieodgadnioną miną i przez chwilę w milczeniu studiował jej twarz. Nie wiedziała, czego na niej szuka, natomiast tyle jej wystarczyło, by wiedzieć, że dręczą go pytania, na które nie zna odpowiedzi.

Malfoy otworzył przed nią drzwi i przepuścił przodem. Zaczekała aż sam przekroczy próg, po czym stanęła naprzeciw, blokując drogę do windy.

- Draco – wymówiła miękko imię mężczyzny, starając się przebić przez maskę, za którą się chował. – Co cię dręczy? – Zapytała, a gdy po dłuższej chwili nie otrzymała odpowiedzi, postanawiając się nie poddawać, dodała. - Nie musimy jeszcze wracać. Możemy pospacerować i…

- Co jeśli Weasley ma rację? – Wyrzucił z siebie, niechętnie odkrywając przed nią swoje emocje. – Opieramy cały nasz plan na mojej domniemanej więzi z jakimś prehistorycznym artefaktem magicznym i ochronie, jaką daje magia krwi. Co jeśli was zawiodę? – Zapytał, unikając jej wzroku.

Hermiona nie była pewna, czy Draco bardziej wstydzi się tej chwili słabości, czy boi się jej reakcji. Doskonale rozumiała jego obawy. Sama miała mieszane uczucia, co do ich planu. Jej racjonalna natura krzyczała, że to szaleństwo, lecz jej idealistyczne serce uspokajało, że w tym szaleństwie jest metoda. I jeśli miała być szczera, to wbrew wszelkiej logice skłaniała się ku temu drugiemu. Chciała wierzyć, że wszystko się uda. Jednak aby tak się stało, każde z nich musi ufać pozostałym i przede wszystkim samemu sobie.

- Wierzę w ciebie, Draco – powiedziała łagodnym aczkolwiek stanowczym tonem i, nie czekając aż ten na nią spojrzy, dodała. – Jeśli mam szukać jakichkolwiek mocnych punktów naszego planu, to jesteś nim ty… To dzięki tobie wciąż żyję. I wierzę w to, co powiedziała Danielle. To ty sprowadziłeś mnie z powrotem. To twój głos mnie zatrzymał, choć Merlin mi świadkiem, że nie chciałam wracać – powiedziała, cofając się do tego mglistego wspomnienia, gdy znajdowała się pomiędzy światami. – Pragnęłam ucieczki od bólu, tęsknoty, walki i okrucieństwa. Ponad wszystko pragnęłam wolności od życia – kontynuowała, nieświadoma że Draco przygląda się jej uważnie. – Nie chciałam wracać – powtórzyła, podnosząc wzrok prosto na przeszywające jej twarz szare tęczówki. – Dopóki nie usłyszałam twojego głosu… A przynajmniej tak wtedy myślałam… Aż do dzisiaj, gdy Garric pozwolił mi doświadczyć magii życia – wyjaśniła, uśmiechając się mimo woli na wspomnienie ciepła i spokoju, które wlały się do jej ciała. – Magii, którą już raz czułam… Bo to ona sprawiła, że zawróciłam… To była twoja magia, Draco.

- Nie wiedziałem… Nie mówiłaś, że… - zaczął zachrypniętym głosem, starając się zebrać myśli.

- Bo do dzisiaj sama nie wiedziałam, co o tym wszystkim myśleć – wyjaśniła, wzruszając bezradnie ramionami z przepraszającym uśmiechem. – Chce tylko, żebyś w siebie uwierzył. Nie dlatego, że ja w ciebie wierzę, że wierzy w ciebie Harry i cała reszta, ale dlatego że potrafisz to zrobić. Już raz podporządkowałeś sobie kryształ. To, że żyję, jest tego namacalnym dowodem – powiedziała z przekonaniem, a gdy uśmiechnął się do niej z mieszaniną wdzięczności, zakłopotania i czułości, dodała prowokującym tonem. - Poza tym od kiedy przejmujesz się zdaniem Rona? – Zapytała, wymijając go i wciskając przycisk, przywołujący windę.

- Skąd pomysł, że się przejmuję? – Zaperzył się, a szatynka wzruszyła ramionami z tajemniczym uśmiechem.

- Intuicja – odparła konspiracyjnym szeptem i wślizgnęła się do windy.

- Szkoda, że ta twoja osławiona intuicja szwankuje, bo przez to pomyliłaś się już drugi raz w ciągu dnia – odparł od niechcenia, wchodząc do środka i wciskając numer odpowiedniego piętra.

- Drugi raz? – Zdziwiła się, a on przytaknął z powagą.

- Chyba nie łudzisz się, że będziesz w stanie obronić przede mną Pottera? – Zakpił, patrząc na nią z pobłażaniem i otwierając drzwi windy, gdy dojechali na właściwe piętro.

- A więc tu jest ghul pogrzebany – powiedziała, kręcąc głową z niedowierzaniem i mierząc mężczyznę pobłażliwym spojrzeniem, które ten zignorował, napinając się z godnością. - Daj spokój, chyba nie jesteś zazdrosny? I to o Harry’ego - dodała Hermiona, gdy zatrzymali się przed drzwiami mieszkania. – Tylko się z tobą droczyliśmy. Harry to przyjaciel – powiedziała, szukając kluczy w torebce.

- Bliski przyjaciel – zauważył z przekąsem Draco, analizując kwestię, która nie dawała mu spokoju.

- Tak, bliski. Znamy się i troszczymy o siebie od lat. Tak jak ty z Blaisem i Pansy – wyjaśniła cierpliwie, wyciągając pęk kluczy.

Włożyła jeden z nich do zamka i już chciała je otworzyć, lecz powstrzymała ją ręka mężczyzny. Spojrzała na niego z mieszaniną pobłażania i irytacji, lecz widząc jego zdeterminowaną, aczkolwiek niepewną minę, postanowiła nie komentować jego zachowania.

- Czy łączyło was coś więcej poza przyjaźnią? – Zapytał z powagą, a Hermiona otworzyła szeroko oczy, niedowierzając w to, co miało miejsce.

- Ty pytasz serio… - zauważyła po chwili studiowania jego twarzy i chorobliwej ciekawości płynącej z oczu mężczyzny.

- Oczywiście, że serio – obruszył się ze zniecierpliwieniem.

- I chcesz o tym rozmawiać na korytarzu? – Upewniła się, nie wierząc w to, co miało miejsce.

W odpowiedzi Draco jednym ruchem otworzył drzwi, drugim wciągnął ją do środka, a trzecim zamknął drzwi i przyparł ją do nich, blokując możliwość ucieczki. Hermiona zamrugała kilkukrotnie i ponownie spojrzała na wyczekującą odpowiedzi minę mężczyzny.

- Ty nie udawałeś… Naprawdę jesteś zazdrosny… - powiedziała, gdy dotarło do niej, że Draco wcale się z nią nie droczy.

W odpowiedzi zacisnął zęby i spojrzał na nią pochmurnie, a ta nie mogąc wytrzymać zaczęła się śmiać, nieświadomie zwiększając irytację mężczyzny.

- Skończyłaś się nabijać? – Zapytał chłodno, co nieco ją otrzeźwiło.

- Przepraszam…Ja… Po prostu w głowie mi się nie mieści, że możesz być zazdrosnym i to o Harry’ego, który jest dla mnie jak brat a nie kochanek – wyjaśniła, patrząc na niego z mieszaniną czułości i rozbawienia, doskonale wiedząc, że stąpa po cienkim lodzie, jakim jest męskie ego.

- To nie jest odpowiedź na moje pytanie – zauważył przytomnie tym samym chłodnym tonem.

- A to nie jest ton, którym będę kontynuować z tobą tą rozmowę – zripostowała, odwzajemniając nieustępliwe spojrzenie mężczyzny.

- Gdyby nie twoja wylewność w stosunku do Pottera, w ogóle nie byłoby tej rozmowy – odparł ze złośliwą nutą.

- Gdyby nie twoja irracjonalna zazdrość, nie pytałbyś o rzeczy tak oczywiste i nie tworzył wyimaginowanych problemów – odbiła piłeczkę.

- Nie jestem…. – zaczął z uporem, lecz widząc sceptyczne spojrzenie kobiety, przeklął pod nosem i nachylił się tak, że stykali się koniuszkami nosa. – Jestem zazdrosny – warknął, patrząc jej prosto w oczy. – I nie panuję nad tym. Zadowolona?

W odpowiedzi westchnęła ciężko i pokręciła głową. Przez chwilę przyglądała się mężczyźnie w milczeniu, układając w głowie to, w jaki sposób wyjaśnić mu jej relację z Harrym.

- Kocham Harry’ego – zaczęła, a widząc ciemniejące tęczówki mężczyzny, położyła dłoń na jego pokrytym lekkim zarostem policzku i dodała. – I kto, jak kto, ale ty powinieneś zrozumieć ten rodzaj miłości – wytknęła mu, a widząc jak mruży oczy, dodała. -  Nigdy nie miałam rodzeństwa. Obserwowałam inne rodziny i zazdrościłam dzieciom tego, że nie są same. I choć często wśród rodzeństw dochodziło do sprzeczek i bójek, to gdy jednemu z rodzeństwa działa się krzywda, drugie przychodziło mu z pomocą. Kłócili się i wspierali, kochali i nienawidzili, dokuczali sobie i troszczyli się o siebie – urwała na chwilę, zbierając myśli, po czym kontynuowała. – I choć nigdy nie miałam prawdziwego rodzeństwa, to w Harrym odnalazłam brata. Kochamy się jak brat i siostra, troszczymy, walczymy o siebie, wspieramy, ale też kłócimy i droczymy ze sobą. Wiele lat budowaliśmy naszą przyjaźń, która wiele razy wystawiana była na próbę. Jednak nawet w chwilach, gdy nie rozmawialiśmy, podświadomie wiedzieliśmy że zawsze możemy na siebie liczyć. Bywały chwile, gdy nie potrafiliśmy się dogadać, jednak zawsze wiedzieliśmy, że prędzej niż później uda nam się porozumieć. Znamy siebie zarówno od tej dobrej, jak i złej strony. Wspólnie celebrowaliśmy sukcesy, ważne chwile, ale i razem przeżywaliśmy smutki, żałobę, porażki. Leczyliśmy nasze złamane serca i walczyliśmy o siebie, gdy wszyscy odwracali się od nas. Wiem, że trudno to zrozumieć, ale pomimo tego, co razem przeżyliśmy, nigdy nie byliśmy kochankami – wyjaśniła, a czując jak jego mięśnie rozluźniają się nieznacznie, uśmiechnęła się i dodała. – I nigdy nimi nie będziemy, bo na moje nieszczęście jestem niezaprzeczalnie i nieodwołanie zakochana w takim jednym zazdrosnym, aroganckim, upartym typie – westchnęła z udawaną rezygnacją…

- Musisz go zatem bardzo kochać, skoro wytrzymujesz z nim mimo tylu wad – odparł z przekąsem, mierząc ją nieprzeniknionym wzrokiem.

- Obawiam się, że możesz mieć rację – przytaknęła, wzruszając bezradnie ramionami. – No chyba, że odurzył mnie eliksirem miłosnym i dlatego straciłam dla niego głowę…

- Nie sądzę – zaoponował ze złośliwym błyskiem w oku. – Gdyby odurzył cię eliksirem wychwalałabyś jego zalety zamiast pyskować i wytykać mu wady – dodał, a ona spojrzała na niego z oburzeniem.

- Nie jestem pyskata – wytknęła, a on uśmiechnął się ironicznie.

- Jesteś pyskata, zarozumiała i… - zaczął, a ona przewróciła oczami.

- Zamknij się, Malfoy – przerwała mu znudzonym tonem i pocałowała, przyciągając za poły płaszcza.

Na odpowiedź nie musiała długo czekać. Draco wkrótce przejął inicjatywę, czemu poddała się z pomrukiem aprobaty.

- Nie wierzę, że odpieram twoje ataki zazdrości mimo świadomości, że jutro obydwoje możemy zginąć i to wszystko przestanie mieć jakiekolwiek znaczenie – powiedziała cicho, gdy Draco ostatni raz musnął jej usta, a potem wtulił twarz w jej włosy.

- Wciąż mamy szansę wygrać – zauważył, starając się by jego głos zabrzmiał pewnie.

- Wiem… Tylko… - zaczęła i westchnęła ciężko, przemilczając dręczące ją lęki i odsuwając się nieznacznie, by móc spojrzeć w jego twarz.

Nie wiedziała, czego na niej szuka. Czy pragnie dostrzec pewność siebie, zapewnienie, że wygrają i nikomu nic się nie stanie, czy cokolwiek innego, co wlałoby w jej serce nadzieję na to, że wszystko będzie dobrze. Zamiast tego dostrzegła nieprzeniknioną maskę, która skrywała wszystkie myśli i uczucia mężczyzny.

– Kocham cię, Draco – wyznała w tym samym czasie, gdy Malfoy powiedział - Nie pozwolę cię skrzywdzić…

Uśmiechnęła się z czułością i wtuliła w ramiona mężczyzny, gdy ten ją przytulił, opierając policzek na barku.

- Nie martwię się o siebie tylko o…

- Wiem – wszedł jej w słowo, gładząc uspokajająco plecy na wysokości łopatki.  – Wiem. I chciałbym, żeby było inaczej. Nie wiem, co nas czeka jutro i jak to wszystko się skończy, ale wiem, że cokolwiek się wydarzy, zawsze będę przy tobie – zapewnił z żarliwością.

- Nie rób tego – powiedziała zduszonym głosem i, odsunęła się nieznacznie, kręcąc głową. – Nie żegnaj się ze mną…

- Nie żegnam – zaoponował z delikatnym uśmiechem i ujął jej rękę.

Przez chwilę przyglądał się w milczeniu ich złączonym dłoniom, a następnie, nim dotarło do niej co robi, wsunął na jej palec pierścień rodowy Malfoyów.

- Czy to… - urwała, z szeroko otwartymi oczami przyglądając się srebrnemu pierścieniowi z białą perłą, który Draco wyjął z kieszeni marynarki i wsunął na jej palec. – Czy ty…? – Spojrzała na uśmiechającego się szelmowsko Dracona i urwała zbita z tropu.

- Taka sytuacja – powiedział z charakterystyczną dla siebie nonszalancją, choć w jego oczach dostrzegła mieszaninę niepewności i zdenerwowania.

- To…To…

- Symbol mojego oddania i chęci spędzenia z tobą reszty życia – wyjaśnił, czekając aż Hermiona dojdzie do siebie i spojrzy na niego. - Czas na twój ruch – podpowiedział z rozbawieniem, maskując tym rosnące zdenerwowanie, wynikające z przedłużającego się milczenia kobiety.

Hermiona w końcu oderwała wzrok od pierścionka i spojrzała prosto w oczy Dracona. Dostrzegała jego niepewność ale i miłość. Musiała przyznać, że ją zaskoczył. Gdy była młodsza, wiele razy zastanawiała się nad podobną chwilą. Żadne wyobrażenie tego momentu nie zakładało takiego scenariusza, lecz w jakiś pokręcony sposób brak tej sztucznej, romantycznej otoczki w postaci świec i kwiatów dodał temu wartości. Draco, świadomie lub nie, dał jej to, czego potrzebowała – siłę do walki i nadzieję na lepsze jutro. Nie wiedziała, czy ma większą ochotę go przytulić i pocałować czy wybuchnąć śmiechem nad irracjonalnością tej sceny i dzisiejszego dnia. Ostatecznie zrobiła jedno i drugie.

- Czy to znaczy „tak”? – Upewnił się pomiędzy pocałunkami.

- Musisz mocno się postarać, żeby przeżyć, jeśli chcesz znać odpowiedź – odparła, odsuwając się nieznacznie i zaglądając mu w szare tęczówki, które tak kochała. – Nie daj się zabić – poprosiła i wtuliła policzek w jego dłoń.

- Taki mam plan – powiedział z powagą i nim zdołał powiedzieć coś więcej Hermiona ponownie go pocałowała.

***

- Pansy?! – Zawołał, wchodząc do domu i zamykając drzwi.

Odpowiedziało mu milczenie więc z westchnieniem odwiesił kurtkę i ruszył do kuchni, dostrzegając zapalone światło wewnątrz pomieszczenia. Podszedł do kuchenki i zajrzał do jednego z garnków. Na widok ulubionej zupy dyniowej, uśmiechnął się pod nosem i postanowił poszukać narzeczonej. Skierował się od razu do sypialni. Pansy coraz częściej urządzała sobie drzemki w ciągu dnia. Po cichu, by nie narobić hałasu i przypadkiem nie obudzić kobiety, przemierzał korytarz i wszedł do pogrążonego w półmroku pomieszczenia. Widząc zarys sylwetki, otulonej kocem, uśmiechnął się czule i podszedł do łóżka. Pansy oddychała miarowo, nieświadoma jego obecności. Przez chwilę zastanawiał się, czy jej nie obudzić, doskonale wiedząc, że muszą porozmawiać, lecz ostatecznie położył się obok, odwlekając ten moment i pozwalając ukochanej na jeszcze chwilę nieświadomości. Przytulił się do jej pleców, wtulając twarz we włosy i wdychając zapach szamponu i delikatnych perfum. Była to upajająca zmysły mieszanka, która sprawiała, że zawsze się zatracał. Tym razem było podobnie i nawet nie zauważył, gdy sam zasnął.

Uśmiechnął się mimowolnie, czując delikatny dotyk na czole, odgarniający mu z czułością włosy.

- Chyba zasnąłem – mruknął z wciąż zamkniętymi oczami i ujął dłoń, spoczywającą na jego policzku, by złożyć na jej wewnętrznej części pocałunek.

- Gdybym wiedziała, że będziesz tak zadowolony z moich odwiedzin, wpadałabym częściej – sarknęła tuż przy jego uchu.

- Eva – powiedział zimno, otwierając oczy i przytomniejąc.

Rozejrzał się dookoła, badając terytorium. Wciąż był w swojej sypialni. Wszystko znajdowało się na swoim miejscu poza jednym wyjątkiem – Pansy. Jej miejsce u jego boku zajmowała rozłożona wygodnie kapłanka.

- Gdzie moja narzeczona? – Zapytał, wstając i szukając różdżki.

- Tego szukasz? – Zapytała niewinnym tonem, machając mu z oddali jego różdżką.

- Gdzie jest Pansy? – Powtórzył pytanie ostrzejszym tonem, wywołując na jej twarzy szeroki, zimny uśmiech satysfakcji.

- Jesteś taki monotematyczny – zaczęła, przeciągając się leniwie i czerpiąc przyjemność z jego bezsilności. – Miłość… – podjęła, urywając na chwilę jakby smakowała to słowo. - Silna potrzeba, by kochać i być kochanym… To zarazem słabość ale i siła, która sprawia, że nie tracimy nadziei. Za jej sprawą mamy siłę, by tworzyć ale i niszczyć… Nikt nie jest odporny na jej moc – kontynuowała z trudną do rozszyfrowania nutą w głosie. - Moja miłość spaliła świat, który znałam i kochałam. Jej płomienie przeniknęły każdy zakamarek mojej duszy, zostawiając za sobą zgliszcza  – dodała z nieprzeniknioną miną. – W twoim przypadku będzie tak samo. To ona przed laty cię ocaliła i ona cię zniszczy… Pytanie tylko, co potem? Czy będziesz potrafił wzniecić iskrę z tych popiołów? – Zapytała, przyglądając mu się z zafascynowaniem, jakby rzeczywiście pragnęła poznać odpowiedź na to pytanie.

- To nie dzieje się naprawdę. Jesteś tylko w mojej głowie – było to bardziej stwierdzenie niż pytanie, lecz Eva i tak mu odpowiedziała.

- Owszem. Jednak skąd pewność, że wobec tego, to nie dzieje się naprawdę?

- Wciąż jesteś uwięziona w…

- Racja. Ale nawet uwięziona potrafię wiele zdziałać – przytaknęła, przewiercając go swoim przenikliwym spojrzeniem.

- Nie możesz nikogo skrzywdzić – zaoponował, starając się brzmieć pewnie.

Eva uśmiechnęła się ironicznie i zwinnym ruchem zsunęła się z łóżka, ruszając w jego kierunku. Czujnie obserwował jej ruchy, gotowy zareagować. Kobieta obeszła go niczym drapieżnik szykujący się do zadania morderczego ciosu, a potem bez ostrzeżenia za pomocą jego własnej różdżki, rozcięła mu policzek. Syknął czując pieczenie i dotknął zranionego miejsca.

- Dalej twierdzisz, że jestem nieszkodliwa? – Zakpiła, przyglądając się mu badawczo.

- Powtórzę to po raz ostatni. Gdzie jest Pansy? Jeśli coś jej zrobiłaś, nici z naszego układu – zagroził, czując że całe jego opanowanie diabli wzięło.

- Jak miło, że wspominasz o naszej umowie – powiedziała niby od niechcenia, lecz Harry nie dał się zwieść, a odpowiedź na jego pytanie pojawiła się sama.

- Dotrzymam słowa. Nie masz powodu, by dręczyć Pansy…

- Ależ oczywiście, że dotrzymasz… Sam jednak musisz przyznać, że mam powody do powzięcia środków ostrożności – zaczęła, ważąc każde słowo i nie spuszczając z niego badawczego wzroku. – Potraktuj to, jako swego rodzaju zabezpieczenie na wypadek gdybyś jednak zamierzał mnie zdradzić – dodała z ostrzegawczą nutą w głosie.

- Wypuść ją…

- Po naszym ostatnim spotkaniu, uzmysłowiłam sobie, że Danielle miała rację. Moje położenie wynika z tego, że cię nie doceniłam i za każdym razem musiałam poradzić sobie z konsekwencjami – powiedziała, ignorując jego żądanie. - Uznałam, że tym razem nie popełnię tego błędu. Tak więc Harry dobrze się zastanów, nim postanowisz dodać coś od siebie, bo tym razem masz do stracenia więcej niż przyjaciela – dodała, nawiązując do śmierci Hagrida i rozdrapując tym samym świeżą ranę. – W moich rękach są dwa serca. Mogę je zatrzymać szybciej niż ty pomyślisz o zdradzie…

- Jeśli coś im się stanie…

- To co zrobisz, Harry? – Zapytała z prowokującym uśmiechem.

- Zabiję cię – odparł ze śmiertelną powagą, czym rozbawił kapłankę.

- Nie masz takiej mocy, by mnie zabić – odparła z pogardą. - Długo zajęło mi wyjaśnienie, jak ktoś tak mało wyjątkowy, nieznaczący i bez wybitnych zdolności magicznych, wygrał pojedynek z Voldemortem. Wygrałeś fuksem i przy pomocy innych. Gdyby nie to i nie geniusz Dumbledore’a, który starannie wszystko zaplanował, by w razie jego śmierci  wszystko się udało, byłbyś martwy. Dlatego nie wymachuj tą swoją magiczną pałeczką, bo w bezpośrednim starciu ze mną nie masz szans – wyrzuciła nie kryjąc gniewu.

- Przekonajmy się zatem – odparł, zaciskając pięści.

Eva zmierzyła go poirytowanym aczkolwiek oceniającym spojrzeniem, a chwilę później w jego ręku znalazła się różdżka, którą mu zabrała.

- Więc rzuć klątwę. Zabij mnie…- Powiedziała, rozkładając ręce i wystawiając się na cel. -  Nie potrafisz, prawda? Nie jesteś w stanie wypowiedzieć zaklęcia, które odebrało ci tylu bliskich. Brzydzisz się czarną magią. Nawet w starciu z Voldemortem nie byłeś w stanie użyć śmiercionośnej klątwy. Gdyby Czarny Pan miał swoją różdżkę, nie miałbyś szans – dodała z pogardą, patrząc na niego z wyższością.

- Nie jestem ani tobą, ani Voldemortem. Pokonam cię na swoich zasadach. Ale…będziemy tak gadać, czy przejdziemy do walki – zapytał, rozkładając ręce, gotów na pojedynek.

- O niczym innym nie marze – odparła lodowatym głosem. - Najpierw jednak chce stąd wyjść, by zgnieść cię na oczach wszystkich, którzy wierzą że taka karykatura czarodzieja jak ty może równać się ze mną. Wraz z twoją śmiercią zginie wiara w pokonanie mnie i bunt. Za jednym zamachem zabije ciebie i zdobędę władze. Od początku powinnam najpierw się ciebie pozbyć. Zaoszczędziłoby mi to wielu kłopotów. Ale szybko naprawie ten błąd – powiedziała, mierząc go lodowatym wzrokiem, po czym dodała władczym tonem. - Dotrzymaj umowy lub twoja śliczna narzeczona już nigdy się nie obudzi, podobnie zresztą jak dziecko. To samo spotka wszystkich, których kochasz. A na koniec dopadnę ciebie. Nie możesz wiecznie unikać snu. Prędzej czy później wpadniesz w moje ręce. A im dłużej będziesz się ociągał tym więcej ludzi umrze. Masz czas do południa…

Zerwał się z łóżka zlany potem i natychmiast zerknął w bok, gdzie jego narzeczona pogrążona była we śnie.

- Pansy… - powiedział, potrząsając delikatnie ciałem brunetki, a gdy ta nie zareagowała poczuł, jak zaczyna tracić grunt pod stopami. – Pan! Obudź się, skarbie – powtórzył głośniej z nutą desperacji w głosie. – Pansy obudź się! – Ponowił próbę, a gdy i ta się nie powiodła, uniósł nieprzytomne ciało kobiety i ujął jej twarz. – Otwórz oczy…błagam otwórz oczy – wydusił z siebie bliski utraty kontroli. – Pansy… - zaczął i ściągnął brwi, gdy na szyję kobiety spadła czerwona kropla.

Uniósł drżącą dłoń do policzka i spojrzał na ubrudzone we krwi palce. Poczuł, jak gniew miesza się z przerażeniem i, nie tracąc ani sekundy, chwycił różdżkę oraz nieprzytomną kobietę, zostawiając za sobą tylko echo dźwięku deportacji.