ROZDZIAŁ 2 „Rękawica została rzucona”

 Kochani,

przed Wami kolejny rozdział "Rozbitków". Mam nadzieję, że Was nie rozczaruje. Z niecierpliwością czekam na Waszą opinię;)

Ogromne podziękowania dla Faceless, która od tej pory będzie dla Nas betować rozdziały. Wszystko po to, aby zwiększyć Wasz komfort czytania. ;)

Kochana nie wiem, jak wcześniej mogłam pisać bez Ciebie. Dziękuję!

A teraz już nie przynudzam i oddaje w Wasze ręce rozdział drugi.

Pozdrawiam ciepło,
Villemo;*

ROZDZIAŁ 2 „Rękawica została rzucona”

Z zaciętą miną opuściła salę konferencyjną, gdzie przed chwilą zakończyło się zebranie dyrektorów Departamentów Ministerstwa. Starała się uspokoić po nieudanej próbie przekonania ministra do swoich racji. W nocy przeanalizowała wszystko dokładnie. Wzięła pod uwagę każdy najmniejszy detal, który mógł zostać uznany za problematyczny. Wynotowała argumenty za kontynuacją badań i kontrargumenty przeciwko przerwaniu projektu. Wydawało jej się, że jest dobrze przygotowana do negocjacji.  Zawsze dawała z siebie wszystko. Była perfekcjonistką i nie pozwalała sobie na popełnianie błędów. Wierzyła, że tylko ciężką pracą można dojść na szczyt.  Dlatego nigdy nie szła po najprostszej linii oporu.  Chodzenie na skróty nie było w jej stylu. Wrodzona ambicja i uczciwość nie pozwalały jej na to. Już w Hogwarcie pokazała, że to nie pochodzenie decyduje o mocy czarodzieja. Teraz również nie pozwoli się lekceważyć. Przegrała batalię, ale wynik wojny nie jest jeszcze przesądzony, bo ona nie zamierzała poddać się bez walki. Choćby miała spędzić w laboratorium resztę swojego życia, stworzy ten eliksir, a później wepchnie go do gardła Blackwell’owi z nadzieją, że ten udławi się tą swoją czystokrwistą mocą. Żałowała, że Kingsley zrezygnował z pełnienia funkcji Ministra Magii. Według niej był to odpowiedni człowiek na odpowiednim miejscu. Sam zainteresowany wolał jednak wrócić do swojego Biura Aurorów, gdzie, jak zwykł mówić, było jego serce.

W błyskawicznym tempie przecięła korytarz i wcisnęła przycisk przywołujący windę, po czym czekając na jej przyjazd, oparła się o zimną ścianę i przymknęła oczy. Marzyła o tym, aby jak najszybciej zamknąć się w swoim gabinecie. Chciała uwolnić się od tych wszystkich ciekawskich spojrzeń i plotkarskich szeptów.

- Ktoś tu nie potrafi przegrywać…

Zacisnęła zęby, słysząc kpiący głos sekretarza Blackwella. Uniosła wyzywająco głowę i spojrzała na pełną satysfakcji twarz Cormaca.  Z całej jego postawy biła niezachwiana pewność siebie, która doprowadzała kobietę do stanu wrzenia. Najchętniej starłaby mu z twarzy ten pyszałkowaty uśmieszek.  Co prawda, wiedziała, że Ministrowi Magii niekoniecznie spodobałby się fakt, że pobiła jego bratanka, ale czego nie robi się dla satysfakcji i świętego spokoju?

-Wyjaśnij mi proszę, co ja takiego przegrałam, McLaggen?- Zapytała głosem tłumionym od rosnącej w niej furii.

 Blondyn zbliżył się do kobiety i oparł nonszalancko o ścianę. Hermiona skrzywiła się z niesmakiem, gdy Cormac, zupełnie niezrażony jej niechęcią, nachylił się nad nią z udawanym smutkiem wymalowanym na twarzy.

- Masz prawo czuć się rozgoryczona, Hermiono. Doskonale cię rozumiem.

-Doprawdy?- Wtrąciła z przekąsem, starając się nie stracić kontroli nad emocjami i nie przekląć mężczyzny jakimś zaklęciem.

- Oczywiście!  Kto jak nie ja zrozumie wielkie ambicje? Myślisz, że spalam się tak, bo do końca życia chcę być asystentem? Zapewniam cię, że wkrótce to ja będę głową magicznego wymiaru.

- Niedoczekanie twoje. Ludzie musieliby postradać zmysły żeby głosować na takiego napuszonego półgłówka - przeszło jej przez myśl. Zamierzała go zignorować, licząc na to, że brak reakcji z jej strony sprawi, że McLaggen straci zainteresowanie. Najwyraźniej jednak dzisiaj miała pecha, gdyż mężczyzna potraktował jej milczenie, jako nieme przyzwolenie na wyrzucanie z siebie tych wszystkich bzdur na temat swojej spektakularnej kariery politycznej.

 -Dlatego powiem ci coś, co powinno cię uspokoić – wyznał konspiracyjnym szeptem, obejmując ją jednocześnie ramieniem.

- A to ciekawe – sarknęła, przyglądając się blondynowi z niedowierzaniem i odsuwając na bezpieczną odległość.

- Nie trać nadziei. Nawet, jeśli nie za kadencji mojego wuja, to na pewno za mojego urzędowania, otrzymasz dotacje. Mój wuj jest zbyt dużym ignorantem i tradycjonalistą, żeby dostrzec szansę w tak innowacyjnych badaniach.

- A ty niby ją widzisz? – Zakpiła, patrząc na niego z pobłażaniem i siłą woli powstrzymując się przed parsknięciem śmiechem prosto w jego twarz.

- Oczywiście! To, nad czym pracujesz, w przyszłości może okazać się wielkim przełomem w resocjalizacji. Najważniejsze jednak jest to, że…

-Czego chcesz, Cormac? - Zapytała znudzonym głosem, mając po dziurki w nosie jego usilnych prób zaimponowania jej.

-Chciałbym ci pomóc… Mógłbym udzielić ci wskazówek, jak rozmawiać z wujem. Na przykład podczas dzisiejszej kolacji? – zaproponował z dwuznacznym uśmiechem.

- Zbytek łaski. - Ucięła chłodnym tonem.

W tym samym czasie drzwi windy rozsunęły się, a Hermiona z nieskrywaną ulgą zrobiła krok w jej stronę. Nie dane jej jednak było wejść do środka, gdyż ręka mężczyzny zagrodziła wejście. Zirytowana spojrzała na blondyna.

- Nie musisz grać przede mną takiej samowystarczalnej. Możesz dalej toczyć te swoje mądre wojny na argumenty, a i tak nic nie osiągniesz. Przynajmniej nie z tym ministrem - urwał, rzucając jej sugestywne spojrzenie, po czym kontynuował poufałym tonem. - Obydwoje wiemy, że są łatwiejsze sposoby na załatwienie tej sprawy. Mogę przekonać wuja. Wystarczy, że…

Hermiona miała już dość tej bezsensownej rozmowy. Ba! Ona miała już dość udawania uprzejmej i głuchej na jednoznaczne aluzje blondyna. Godność… Pamiętaj, Hermiono godność… Jesteś ponad tego gnoma…Godność… Jesteś godnością! - Powtarzała sobie na okrągło, choć po insynuacjach McLaggena z trudem przychodziło jej nie posłanie swojej „godności ” do diabła.

-Jeżeli to kolejna próba umówienia się ze mną, to odpowiedź brzmi: „NIE”. Wbij sobie wreszcie do tego zakutego łba, że jestem ZARĘCZONA. Przegrywać też trzeba potrafić z godnością, McLaggen - wycedziła i wyminąwszy mężczyznę weszła do windy.

…

- O, Granger, wszędzie cię szukałem!

Jeszcze tego tu brakowało - pomyślała słysząc głos należący do Dracona Malfoya.  Przewróciła oczami, po czym ze znudzoną miną spojrzała na arystokratę.

-Jeżeli po to, aby spytać, czy przypadkiem nie natknęłam się na twój mózg, to przykro mi, ale nie mogę ci pomóc.

Mężczyzna zaskoczony reakcją kobiety przechylił głowę na bok, taksując ją przy tym nieprzeniknionym wzrokiem.

- A cóż to się wydarzyło, że moja ulubiona czarownica od rana pluje jadem na prawo i lewo?- Zakpił, unosząc lewą brew.

Hermiona prychnęła wyniośle, po czym obrzucając blondyna nieprzychylnym spojrzeniem, ruszyła w stronę swojego gabinetu. Czuła tępe pulsowanie w skroniach, co zapowiadało nadchodzącą migrenę. Jak na dzisiaj miała dość wrażeń. Niestety, jeśli liczyła na to, że były Ślizgon zostawi ją w spokoju, to najwidoczniej musiała się przeliczyć. Westchnęła z rezygnacją, słysząc szybkie kroki za sobą. Kątem oka zerknęła na mężczyznę, który przyglądał się jej ze złośliwym rozbawieniem.

- I co cię tak bawi, Malfoy?- Warknęła zatrzymując się gwałtownie i krzyżując ręce na klatce piersiowej.

Najpierw straciła dotację, potem musiała znosić zaloty McLaggena, a teraz na dokładkę ten, pożal się Merlinie, arystokrata za knuta i dwa sykle wziął sobie za punkt honoru, aby doprowadzić ją do białej gorączki. Zastanawiała się, kogo musiała zabić w poprzednim wcieleniu, że w tym życiu jej pokuta polega na współegzystowaniu z takimi ludźmi.

- Pohamuj swoje instynkty seryjnego mordercy. Nie po to goniłem cię przez pół ministerstwa, żeby teraz znosić twoje fochy - oznajmił chłodnym tonem.

W przeciwieństwie do kobiety, Dracon był oazą spokoju. Hermiona zazdrościła mu wielokrotnie tego opanowania. Starała się nie okazywać emocji, ale w jego towarzystwie było to arcytrudne zadanie.

- Nikt ci nie kazał za mną biegać po ministerstwie. A jeśli nie chcesz znosić moich fochów, to daj mi święty spokój - zironizowała, na co mężczyzna zacisnął mocniej szczękę.

- Shacklebolt chce z tobą porozmawiać- odpowiedział zimnym tonem, nie dając się sprowokować.

- A ty bezinteresownie bawisz się w posłańca? – Sarknęła i z zadowoleniem dostrzegła, że mruży oczy.

- Posłuchaj ty… - zaczął, przyciszonym, groźnym tonem, robiąc krok w jej stronę.

- Ileż można na was czekać?

Drgnęła, słysząc niski baryton należący do Szefa Aurorów, który nieświadomie wybawił ją z kłopotów. Wypuściła niezauważalnie wstrzymywane powietrze i spojrzała skruszona na czarnoskórego mężczyznę. Widząc jej reakcję, Malfoy wywrócił oczami i posłał jej kpiący uśmiech. Krew ponownie się w niej zagotowała. Zastanawiała się, jak to jest możliwe, aby jeden człowiek samym uśmiechem potrafił doprowadzić ją do szału. Na końcu języka formułowała się jej niewybredna uwaga pod adresem byłego Ślizgona, z wypowiedzenia której tymczasowo zrezygnowała. Zamiast tego z wysoko uniesioną głową wyminęła blondyna i ruszyła w stronę czekającego na końcu korytarza Kingsleya.

 Oni chyba nigdy nie dorosną - pomyślał ze zrezygnowaniem Szef Biura Aurorów, obserwując zachowanie tej dwójki.

…

Żałowała, że w Alcatraz nałożono bariery antymagiczne. Bez nich dużo łatwiej byłoby jej zaprowadzić porządek wśród zgrai tych nieudaczników, którzy pozwolili się zamknąć.  Z drugiej jednak strony, co jej po magii, gdy różdżki tych idiotów zostały złamane.

Prychnęła zirytowana, starając się ignorować podniesione głosy więźniów. Musiała pomyśleć. A do tego potrzebowała ciszy. Każdy najmniejszy nerw w jej ciele buntował się przeciwko hałasowi. Zamknęła oczy i odchyliła szyję, chcąc pozbyć się uciążliwego napięcia w karku. Skrzywiła się czując protest w mięśniach. Zacisnęła dłoń na srebrnym sztylecie wbitym w oparcie fotela i szybkim ruchem cisnęła nim w przestrzeń. Wszystkie głosy zamarły w momencie, gdy ostrze ze świstem przecięło powietrze i utknęło w czole jednego ze skazańców, a jego wychudzone ciało z głuchym łoskotem upadło na podłogę. Widząc przerażenie malujące się na twarzach zebranych, uśmiechnęła się z samozadowoleniem. W końcu ta banda barbarzyńców zdążyła się już przekonać, że nie należy jej ignorować. Po ostatniej próbie buntu pokazała im, kto tu rządzi. Podniosła się i niespiesznym krokiem zaczęła przechadzać pomiędzy usuwającymi jej się z drogi ludźmi.

-Tak lepiej - wymruczała, delektując się niczym niezmąconą ciszą. - A teraz wyjaśnijmy sobie coś - zaczęła ostrym tonem, wyciągając sztylet z czoła nieżyjącego już mężczyzny. - Nie obchodzi mnie, jak to zrobicie. Macie ją tu przyprowadzić… ŻYWĄ. A zaszczyt dostarczenia mi paczki przypadnie… - przez chwilę sunęła wzrokiem po milczącym tłumie, po czym zatrzymując spojrzenie na znajomej męskiej sylwetce, uśmiechnęła się do „Wybrańca”. -Ty mi ją dostarczysz, Amycusie. I pamiętaj, że cierpliwość nie jest moją mocną stroną - wyszeptała mężczyźnie do ucha, przejeżdżając mu zakrwawionym ostrzem po policzku. Carrow przełknął głośno ślinę i w odpowiedzi skinął głową.