ROZDZIAŁ 1 "Rysa na szkle"

 Kochani,

 a oto i pierwszy rozdział. Mam nadzieję, że pomimo braku spektakularnej akcji przypadnie Wam do gustu. Początki zawsze są trudne lub też nudne jak kto woli ale taka kolej rzeczy. Trzeba od czegoś zacząć. Mimo wszystko liczę na to, że podzielicie się ze mną swoją opinią odnośnie poniższego rozdziału. Chciałabym Wam podziękować za ostatnie komentarze, za wszystkie ciepłe słowa. Nawet nie wiecie ile radości mi sprawiacie.

A teraz już nie przynudzam. Zapraszam do lektury.

Ściskam mocno,

Villemo;)

ROZDZIAŁ 1 „Rysa na szkle”

Drewniany zegar na ścianie wskazywał kwadrans po godzinie dziewiętnastej. Jego ciche tykanie akompaniowało się z rytmicznym odgłosem skrobania pióra po pergaminie. Ostatnie promienie zachodzącego słońca, pieszczotliwie otuliły skupioną twarz kobiety, która zdawała się nie dostrzegać tych subtelnych sygnałów upływającego czasu. Z irytacją odgarnęła niesforny kosmyk włosów opadający na czoło, by chwilę później znów wrócić do przerwanej czynności. Nie odrywając wzroku od pergaminu, sięgnęła po ostatnią teczkę znajdującą się na biurku obok okazałego stosu innych dokumentów. Wyjmując z niej plik kartek, zmrużyła oczy. Z każdą przeczytaną linijką tekstu jej usta zaciskały się w wąską linię, a na policzki wstąpiły rumieńce złości. Prychnęła z pogardą i zmięła pergamin. Złość krążąca wraz z krwią w żyłach kusiła, aby uraczyć Ministra Magii stosowną odpowiedzią. Wiedziała jednak, że emocje nigdy nie są dobrym doradcą. Musi ochłonąć zanim podejmie kolejne próby negocjacji. W innym wypadku może stracić dotacje i cały projekt okaże się fiaskiem. Odchyliła się w fotelu i zamknęła oczy, starając uspokoić swoje skołatane nerwy. Skrzywiła się nieznacznie podczas rozmasowywania sztywnego karku. Nadgodziny w ministerstwie zaczynały najwidoczniej dawać o sobie znać. Z ulgą stwierdziła, że jutro jest piątek. Będzie musiała dorwać Blackwella przed popołudniowym zebraniem. Nie może dopuścić, żeby przez tego ignoranta jej prace zostały wstrzymane. I to kosztem czego? Rozbudowania więzienia w Alcatraz. A przecież istniało inne wyjście. Skoro dla niej było to tak przejrzyście oczywiste, to Jason też w końcu musiał to dostrzec. Miała zamiar dołożyć wszelkich starań, aby tak się stało.

Ziewnęła głośno w tym samym momencie, gdy drzwi do jej gabinetu otworzyły się na oścież.

-A ty ciągle w pracy?

Uśmiechnęła się blado do pana Bannera, który pełnił dzisiaj nocną wartę w ministerstwie.  Był to starszy Auror, o którym krążyły legendy i który był podziwiany przez większość społeczeństwa. On jednak nigdy nie przywiązywał wagi do opinii ludzi i zawsze robił to, co uznawał za stosowne. Kilka lat temu z przyczyn zdrowotnych mężczyzna musiał zawiesić czynną służbę. Pomimo tego nie przeszedł na emeryturę. Po odejściu z Brygady Uderzeniowej przejął na siebie rolę doradcy Kingsleya i mentora młodych Aurorów. Dodatkowo dbał o wszelkie zabezpieczenia Ministerstwa Magii, którego gmach znał od podszewki. Odkąd Hermiona zaczęła pracę w Departamencie Tajemnic, zdążyła bardzo polubić mężczyznę. A patrząc na ojcowski stosunek Philipa do niej, można było wywnioskować, że i on darzył szatynkę sympatią.

- Chcę nadgonić z pracą, żeby nie martwić się o nią na urlopie – wyjaśniła ze skruchą.

- Czwarty dzień z rzędu przyłapana na gorącym uczynku. Można to podpiąć pod pracoholizm. Toć sam Minister Magii spędza mniej czasu w pracy niż ty - dodał z naganą w głosie, jednak z jego bladoniebieskich oczu biła troska.

Hermiona słysząc uwagę mężczyzny, uśmiechnęła się ciepło i wzruszyła bezradnie ramionami. Przeszło jej przez myśl, że ich wieczorne spotkania powoli stają się swego rodzaju rytuałem.

- A nie domyślił się pan, że specjalnie zostaję po godzinach, żeby móc bezkarnie się z panem spotkać? - Zapytała żartobliwym tonem, na co mężczyzna roześmiał się tubalnie i pogroził jej palcem.

-Gdybym miał z trzydzieści lat mniej, to nie zakładałbym innej możliwości. A jako, że w najlepszym wypadku mógłbym być twoim dziadkiem, to nie próbuj mnie podchodzić drogie dziecko.

- Przejrzał mnie pan - zaśmiała się i zamaszystym ruchem złożyła ostatni podpis pod raportem.

-Na miejscu narzeczonego byłbym zazdrosny, że więcej czasu poświęcasz pracy. Poza tym, czy przypadkiem nie powinnaś być właśnie na tym wspomnianym urlopie? - Zapytał poważnym tonem, obserwując jak Hermiona porządkuje dokumenty na biurku.

- Musieliśmy odłożyć wyjazd, bo wezwali go do Sofii – oznajmiła bezbarwnym tonem. -Wraca w przyszłym tygodniu. Chyba, że trener znowu zarządzi bonusowy trening w celu przećwiczenia nowej taktyki – dodała z przekąsem.

Poczuła ciepłą dłoń na ramieniu i zawstydziła się na myśl, jak żałośnie musiała zabrzmieć jej ostatnia wypowiedź.

- Ale w końcu to jego praca. Najważniejsze, że się realizuje i odnosi sukcesy – powiedziała, choć nie wiedziała, czy stara się przekonać Philipa, czy samą siebie, że ciągła nieobecność Wiktora o niczym nie świadczy.

-Jestem pewny, że on to docenia. Jesteś bardzo wyrozumiała – zapewnił łagodnym tonem. - Idź do domu i odpocznij. Zajmę się zabezpieczeniami – zaproponował z dobrodusznym uśmiechem. – Pomyśl też trochę o sobie. Ty też jesteś ważna, Hermiono.

Widząc pełne zrozumienia spojrzenie starszego mężczyzny, uśmiechnęła się z wdzięcznością. Czasami miała wrażenie, że pan Banner widzi i rozumie dużo więcej, niż ona mu mówi.

-Dobrej nocy, panie Banner…i…dziękuję.

-Nie ma za co. No już, proszę mi stąd zmykać i to natychmiast. I niech no ja jutro przyłapię cię na nadgodzinach, to obiecuję, że przełożę przez kolano – odparł, marszcząc groźnie czoło, lecz w jego oczach błyszczały wesołe iskierki.

W odpowiedzi Hermiona zasalutowała posłusznie i raz jeszcze życząc mężczyźnie dobrej nocy, opuściła swój gabinet.

œ***

œœ

Zawsze zastanawiał się, co by było gdyby? No właśnie, „co” i „gdyby”- dwa z pozoru niewinnie wyglądające słowa, które zestawione razem, nabierają mocy i odpowiedniego brzmienia. Dracon Malfoy nigdy nie uważał się za człowieka sentymentalnego. Ba! On nawet nie był specjalnie empatyczny. Bywały jednak chwile, gdy przeszłość, którą tak bardzo chciał wymazać ze swojej pamięci, dręczyła jego umęczoną duszę, a grzechy młodości, o których pragnął zapomnieć, dopadały go w swoje ostre szpony. Wystarczyło wspomnienie tego koszmarnego dnia albo wykrzywiona bólem twarz matki nawiedzająca go w snach, by nie zmrużył oka przez całą noc.

Po wojnie wszystko się zmieniło. Magiczny świat się zmienił, zmienili się czarodzieje, zmienił się on. Dorosłość brutalnie się o niego upomniała. Nie mógł nic zrobić, aby pomóc matce, spędził rok w Azkabanie, był świadkiem egzekucji Lucjusza, widział tyle okropności i bezdusznego okrucieństwa, że myślał, iż nigdy nie będzie w stanie normalnie funkcjonować. Wychodząc na wolność, nie odczuwał ulgi. Wręcz przeciwnie, był złamany. Piętno wojny zostawiło w nim ślad. I nie chodziło tu jedynie o Mroczny Znak na skórze. Tatuaż był jedynie dowodem na to, że ostatnie lata nie były wytworem jego chorej wyobraźni. Stanowił on swoiste przypomnienie faktu, że dokonał złego wyboru. Gorsza od tego była świadomość, że nie potrafi uwolnić się od poczucia winy i tkwił w tym cholernym przekonaniu, że gdyby schował swoją malfoyowską dumę do kieszeni, kiedy jeszcze miał na to okazję, to dziś być może nie musiałby oglądać swojej matki w takim stanie. Czuł, że zawiódł. Myśl o tym, jak i poczucie winy zjadały go od środka. Nie mógł się jednak poddać. Narcyza go potrzebowała. Wspólnie z Blaisem i Pansy musieli od nowa zbudować swoją teraźniejszość i przyszłość. Jednakże, podczas gdy jego przyjaciele robili wszystko, aby odbić się od dna, on coraz bardziej się pogrążał. Aż do pewnego dnia, gdy w Dziurawym Kotle spotkał Pottera. Uśmiechnął się ironicznie na wspomnienie swojego partnera. Wtedy, słysząc jego propozycję, zbył go cynicznym uśmiechem i zgorzkniałą uwagą. Nie wierzył, że Złote Dziecię Dumbledorea zniży się do pomocy byłemu sługusowi Voldemorta. Jakież było jego zdziwienie, gdy brunet, zgodnie z obietnicą, następnego dnia pojawił się w domu Blaise’a, gdzie Draco wraz z Pansy rezydował, nie mogąc zmusić się do powrotu do Malfoy Manor. Jego groźne „Malfoy zwlecz swoje leniwe dupsko na dół, bo inaczej poświęcę się i wlezę ci do łóżka” tak go zaskoczyło, że zapomniał posłać go do diabła. Co więcej, Golden Boy nie dość, że zniżył się do pomocy byłym Śmierciożercom, to na domiar złego zdecydował się do tego, aby związać się z jednym z nich. „Prorok Codzienny” prześcigał się w rewelacjach na temat ognistego romansu Wybrańca z Pansy Parkinson. Dzięki rekomendacji Harry’ego Blaise dostał się na staż do Munga, gdzie zrobił spektakularną karierę Magochirurga, a on mógł dołączyć do elity Aurorów.  Ironia losu! On, Dracon Malfoy, syn najwierniejszego sługi Czarnego Pana, ze Śmierciożercy stał się jednym z Aurorów! Lucjusz musiał przewracać się w grobie ze szczęścia.

Od tamtego czasu jego życie zmieniło się diametralnie. Znów mógł zasmakować jego uroków i rzucić się w wir codzienności. Lecz tym razem nikt mu nie mówił, co powinien zrobić, co jest dobre, a co złe, z kim powinien się zadawać, a kogo z miejsca potraktować Avadą. Ani Lucjusz, ani Czarny Pan nie dyktowali mu, jak ma żyć. Był panem samego siebie i własnego losu. Każdego dnia poruszał się w labiryncie matactw, manipulacji i gier pozorów. Nie stanowiło to jednak dla niego problemu. Już w szeregach Czarnego Pana nauczył się, jak radzić sobie w trudnych warunkach. Dlatego szybko przystosował się do panujących realiów i dopasował do otaczającego go środowiska. Sztukę przetrwania opanował do perfekcji. W kręgach Śmierciożerców musiał być wyczulony na każdą najmniejszą zmianę. Aby przeżyć musiał wyłapywać nawet minimalną nieprawidłowość w otoczeniu. Tam nikt, nawet najwierniejszy sługa nie mógł czuć się pewnie. Lord nie tolerował nawet najmniejszych potknięć. Jego ojciec przekonał się o tym na własnej skórze.  On zresztą także. Z tym, że za jego błąd zapłacił ktoś inny.

Zacisnął pięści, patrząc na swoją matkę, która siedząc na krześle, niewzruszenie szczotkowała swoje jasne, lśniące włosy. Nieobecny wzrok utkwiła w krajobrazie za oknem, choć Draco nie był pewny, czy dostrzega to, co działo się na zewnątrz. Nie był nawet pewny, czy jego matka zarejestrowała moment, w którym przyszedł. Czas oraz trudy wojny i na niej odcisnęły swoje piętno. Jednak pomimo ciemnych cieni pod oczami, mozaiki zmarszczek i braku uśmiechu Narcyza Malfoy wciąż była piękną kobietą.

Westchnął ciężko i niepewnie położył dłoń na ręce matki. Lecz nawet ten gest nie wywołał żadnej reakcji ze strony blondynki. Wciąż pozostawała niewzruszona. Magomedycy robili wszystko, co w ich mocy, aby pomóc jego matce, jednak jak dotąd nie postawili trafnej diagnozy. Blaise, który ostatnio awansował na dyrektora szpitala, powiedział mu, że to bardziej problem natury psychicznej i jego pracownicy robią wszystko, aby dotrzeć do pani Malfoy. Za jego sprawą Narcyza znajdowała się pod najbardziej profesjonalną opieką magomedyczną. Niestety nie zmieniało to faktu, że od ponad pięciu lat jej stan nie uległ żadnej zmianie.

Czuł się bezradnie. Był bezsilny i to dręczyło go najbardziej. Nie potrafił pomóc jedynej osobie, którą kochał i która kochała go miłością bezwarunkową. Najgorsza była myśl, że zawiódł. Nie obronił jej, bo okazał się za słaby. Mimo że wziął jej winy na siebie, nie uchronił jej przed Azkabanem. Jako, że ich cele były niedaleko siebie, słyszał wrzaski i płacz matki. Był świadkiem jej cierpienia i powolnego wycofania do swojego wewnętrznego świata, gdy po miesiącach tortur, zakończyło się śledztwo Lucjusza. Mimo zbrodni, jakich dopuścił się jego ojciec, ówczesny Najwyższy Sędzia Wizengamotu dał mu szansę. Mężczyzna mógł okazać skruchę, zgodzić się na współpracę i odbyć karę, a potem przejść program resocjalizacji w twierdzy Alcatraz. Lucjusz jednak nie skorzystał z prawa łaski. Był zbyt dumny, by przyjąć pomoc od wroga. Draco wiedział, że nigdy nie zapomni egzekucji swojego ojca i krzyków swojej matki, gdy dementor składał swój pocałunek. Dzień ten będzie prześladować go do końca życia, bowiem tamtego dnia stracił nie tylko ojca, ale i matkę.

Jeszcze nigdy nie znajdował się w takim położeniu. Cała ta sytuacja powoli zaczynała go przerastać. Blaise i Pansy byli przy nim i wspierali ze wszystkich sił w tym trudnym okresie. Zabini zapewniał, że pani Malfoy w końcu się otrząśnie, że wymaga to tylko czasu i cierpliwości. Parkinson natomiast założyła fundację imienia Narcyzy Malfoy. Uśmiechnął się na myśl, że przyjaciółka realizuje marzenie jego matki.

-Draco… Musisz już iść. Odwiedziny dobiegły końca.

Cichy głos przyjaciela wyrwał go z ponurych myśli. Skinął głową w milczeniu, nie odrywając oczu od twarzy swojej rodzicielki. Blaise wycofał się z sali, pozwalając Malfoy’owi, aby pożegnał się z Narcyzą.

-Wrócę jutro - zapewnił cicho, całując kobietę w chłodne czoło.

Tak jak się spodziewał, nie doczekał się żadnej odpowiedzi. Zacisnął mocniej szczękę i rzucając kobiecie ostatnie spojrzenie, podążył za Zabinim. Czuł, że ciężar, który dźwigał od lat na swoich barkach, z dnia na dzień przygniata go coraz bardziej. I znał tylko jeden sposób na to, żeby nie był on tak odczuwalny. Dzisiejszego wieczoru zamierzał oddać się pod władanie tego cudownego eliksiru, który sprawi, że chociaż na chwilę jego problemy przestaną być tak przytłaczające.  Tę noc spędzi w ramionach jedynej kobiety, która od jakiegoś czasu gościła w jego sypialni częściej niż raz - Ognistej Whisky.